Μπήκε στο δωμάτιο του νοσοκομείου, της χάιδεψε απαλά το κεφάλι, έριξε μια ματιά στο ιστορικό της μέρας και στους ορούς, άφησε στην άκρη την τσάντα της και μπήκε στο μπάνιο. Σαπούνισε καλά τα χέρια της και έπλυνε το πρόσωπό της. «Αυτό το μακιγιάζ από το πρωί με έχει κουράσει», είπε σαν να περιμένει απάντηση από κάποιον. «Ας δείχνω χλωμή αφού είμαι»…
«Ας δείχνεις χλωμή αφού είσαι»… φωνή ανδρική, σταθερή, στιβαρή και άγνωστη. Η Λίζα σήκωσε το βλέμμα της στον μικρό καθρέφτη πάνω από τον νιπτήρα για να τον δει να στέκεται πίσω της αλλά χωρίς να έχει περάσει το όριο της πόρτας. Με μια κίνηση του δεξιού ποδιού της και δίχως να γυρίσει το σώμα της προς το μέρος του, έδωσε ώθηση στην πόρτα για να κλείσει. Πουκάμισο κλειστό ως το 3ο κουμπί που έπρεπε να ανοίξει και αυτό πριν την έξοδό της απ’ το στενάχωρο wc.
«Σταθερή. Σωστά;», είπε η Λίζα βγαίνοντας έξω. Εκείνος έγνεψε καταφατικά, έστρωσε τη λευκή του ρόμπα σαν να ασφαλίζει την πανοπλία του για αναμέτρηση μαζί της –Πού να ξερε!- και κοίταξε τη Λίζα πρώτα στο ντεκολτέ και ύστερα στα μάτια και μετά ξανά στο ντεκολτέ.
Το 4ο κουμπί και ίσως και το 5ο ξεκουμπώθηκαν από εκείνον που πια ήξερε καλά πώς να κλείνει τις πόρτες με τον τρόπο της Λίζας. Βιαστικά, αποφασιστικά, απότομα και κάπως σαν κάλεσμα αλλά χωρίς να είναι τέτοιο.
«Δεν είσαι χλωμή», της είπε, φιλώντας απαλά τους κύκλους των ματιών της. Γιατρός αλλά όχι «ο θεράπων».
16°
