«Εγώ θα πάρω ένα Μπέι Βιού, ο Πέτρος ένα Σίβικ Σέντερ και για τη Μαρία που είναι χορτοφάγος ένα Λέικ Σάιντ είναι ό,τι πρέπει». Η παρέα δίπλα μου είναι αναποφάσιστη, στο τέλος όμως επιλέγει τα καλύτερα. Οι περιοχές του Σαν Φρανσίσκο δίνουν το όνομά τους σε πεντανόστιμα σάντουιτς σε αυτό εδώ το «αναψυκτήριο» κι εμάς μας είχε φάει καιρό τώρα η περιέργεια –βασικά μας έτρεχαν και τα σάλια- να μπούμε μέσα και να μάθουμε την ιστορία του.
Από την είσοδο ακόμα καταλαβαίνεις το μίγμα πολιτισμών που είναι διάχυτο. Μέσα, μια φρέσκια νεανική παρέα φτιάχνει μπροστά στα μάτια σου τα καλύτερα σάντουιτς της πόλης. Ο «αρχηγός» (ο ίδιος αρνείται τον τίτλο και αναφέρεται πάντα στην ομάδα του) Βασίλης Ρέβελας, μας μίλησε για τα ταξίδια, το φαγητό και την απόφαση που του άλλαξε τη ζωή.
Γεννημένος στη Νότια Αφρική από Έλληνες γονείς, έρχεται στα 7 του στην Ελλάδα από την οποία ξαναφεύγει για σπουδές στο Λονδίνο. Στη συνέχεια περνά τρία χρόνια στο Σαν Φρανσίσκο αποκτώντας πολλές εμπειρίες (αρκετές από αυτές γαστρονομικές). Γυρνώντας στην Αθήνα η ιδέα να ανοίξει ένα μαγαζί στριφογυρίζει έντονα στο μυαλό του. Έχοντας προϋπηρεσία σε ένα σαντουιτσάδικο που έφτιαχνε 250 διαφορετικά σάντουιτς στο Σαν Φρανσίσκο, διάλεξε να φτιάξει και στην Αθήνα κάτι αντίστοιχο και να του δώσει το όνομα της αγαπημένης του πόλης. Πολυταξιδεμένος τύπος, μπορεί να σου πει από ιστορίες για το Μεξικό, μέχρι για το γλουταμινικό μονονάτριο, συστατικό που περιέχουν τα περισσότερα μπέικον του εμπορίου. Μαζί με την ομάδα που λέγαμε παραπάνω φτιάχνουν σάντουιτς, που θέλουν και είναι κάτι παραπάνω από ψωμί, ζαμπόν και τυρί. Η βασική του αρχή; «Δεν θέλω να σερβίρω τον πελάτη μου τίποτα που να μη θέλω να το έχω και στην ίδια μου την κουζίνα».
Ο Βασίλης και η παρέα του αποδεικνύουν με τον πιο νόστιμο τρόπο πως το street food μπορεί να είναι προσιτό-γκουρμέ- υγιεινό. Τα υλικά που χρησιμοποιούν είναι όλα πολύ προσεγμένα και διαλεχτά. Τα αυγά είναι βιολογικά και τα λαχανικά από τη λαϊκή της γειτονιάς. «Η αναζήτηση ψωμιού μου πήρε πολύ χρόνο. Στην αρχή μου έρχονταν δείγματα ψωμιού, που δε μουχλιάζανε ακόμα και μετά από 2-3 εβδομάδες. Τα ψωμιά που χρησιμοποιώ τώρα είναι ειδική συνταγή και φτιάχνονται καθημερινά από ένα φούρνο στο Βοτανικό».
Επόμενο κεφάλαιο, ο δεκάλογος του μπέικον. «Στην αρχή, για κανένα μήνα περίπου, δε χρησιμοποιούσα καθόλου μπέικον. Δε μπορούσα να βρω πουθενά μπέικον που να μην περιέχει το συστατικό MSG. Ευτυχώς βρήκα μια οικογενειακή επιχείρηση αλλαντικών στη Δράμα, που δε χρησιμοποιεί αυτό το συστατικό, από αυτούς τώρα προμηθεύομαι όλα τα αλλαντικά μου.»
Όση ώρα βρίσκομαι εκεί μπαινοβγαίνει κόσμος. Φίλοι, γείτονες, πεινασμένοι. Μελαχρινή κυρία ζητάει ανυπόμονα κάτι που μου φάνηκε σίγουρα γαλλικό. «Είναι καμπαγιού», θα με διαφωτίσει ο Βασίλης, ένα είδος γαλλικής ζύμης που χρησιμοποιούμε για τα σάντουιτς. Μπορείς να διαλέξεις και λευκή ή μαύρη τσιαπάτα».
Ο γκουρού των σάντουιτς μοιράζεται μαζί μας τα σάντουιτς με τη μεγαλύτερη ζήτηση αλλά και τα δικά του αγαπημένα: Σάνι Σάιντ (μπέικον, αυγό μάτι, τυρί τσένταρ και μανιτάρια ψητά), Μπέρναλ Χάιτς (μοσχάρι μπούτι με πάπρικα, σος HP – που όπως μαθαίνω είναι μια αγγλική σος με ξύδι, ταμάρινθο και χουρμάδες- ), και Στόουνς Τάουν (μπέικον, αβοκάντο, τυρί τσένταρ, σος HP). Ενώ σκοτωμός γίνεται και για το χορτοφαγικό Νόε Βάλλεϊ, (κουνουπίδι ψητό με σαλάτα Καππαδοκίας και τυρί τσένταρ.
Δε μπορώ να μη ρωτήσω για τις συνήθειες των Ελλήνων στο φαγητό. «Είναι σίγουρα λιγότερο ανεκτικοί στα καυτερά», μου απαντά. Από τα πιο περίεργα πράγματα, που του έχουν συμβεί κατά την ώρα της δουλειάς είναι να γνωρίσει κόσμο από το Σαν Φρανσίσκο και μάλιστα να βγουν και κοινοί γνωστοί.
Τα σάντουιτς κόβονται στην εντέλεια και σερβίρονται με μικρές καραμελίτσες τριγύρω. Και τα βράδια του Παρασκευοσαββατοκύριακού τα μαχαίρια παίρνουν φωτιά. «Δεν μπορώ καν να μετρήσω πόσα σάντουιτς κόβω αυτές τις μέρες». Σύντομα ετοιμάζεται και ντελίβερι - με ποδήλατο μόνο παρακαλώ-, για τους ευνοημένους της γειτονιάς.
Για τις ανάγκες του μαγαζιού συνεργάζονται πέντε άτομα και σύντομα σκέφτονται να λειτουργήσουν σαν συνεταιρισμός. Φέρνουν μπίρες από μικρές ελληνικές ζυθοποιίες, ρακί από την Κρήτη και λευκό κρασί έχουν από τη Σαντορίνη και το προμηθεύονται από τη συνεταιριστική πολύ καλή κάβα «Αμπελοφιλοσοφίες» στα Πετράλωνα. Ο μοναδικός καφές που σερβίρεται είναι φίλτρου και είναι ένας γευστικότατος ζαπατίστικος καφές από το μη-κερδοσκοπικό Συνεταιρισμό για την Αλληλέγγυα Οικονομία «Συν-Αλλοις».
Για οτιδήποτε ρωτάω υπάρχει απάντηση και μάλιστα εμπεριστατωμένη, που μου δείχνει, πως τίποτα τελικά δεν είναι τυχαίο. Φεύγω με χαμόγελο και θα ξανάρθω σύντομα για να δοκιμάσω και τις νέες αφίξεις του μενού, που συμπληρώνεται συνεχώς.
Σαν Φρανσίσκο Κεραμεικού 99, Μεταξουργείο, Ανοιχτά: Τρίτη – Κυριακή 12.00-01.00
14°
