Μεσοβδόμαδα, με βαρύ ουρανό, κρυάκι και δυνατές βροχές, δεν θέλεις και πολύ για να φύγεις από το γραφείο. Στην πλατεία Κολωνακίου κόσμος όπως πάντα πολύς, ρίχνει τουλούμια, οι αμετανόητες βρίσκουν τέντα με… θέα την Καλογήρου, το shopping είναι πάντα υπεράνω καιρικών συνθηκών. Εγώ, αντιθέτως, ραντεβού με φίλη για lunch (= κοπάνα), περνάω την πόρτα του Central, μέσα άλλος καιρός. Ωραία, «μαλακή» ζέστη, απαλές μουσικές της ηδυπάθειας, νόστιμες φάτσες που μετακινούνται από επίπεδο σε επίπεδο, φιλιά, αγκαλιές, χαιρετισμοί κι ένας μετρ που τους ξέρει όλους με το όνομά τους. Μικρές, ανεπαίσθητες σιωπές κάθε που ανοίγει η πόρτα, όποιοι καινούργιοι μπαίνουν το ξέρουν πως θα συζητηθούν, εξάλλου κι οι ίδιοι αυτό θα κάνουν με τους επόμενους. Κάθομαι με τη φίλη σε τραπέζι με τοίχο μπροστά – εννοείται ότι ζητάω άλλο με άπλετη θέα. Στρογγυλοκαθισμένες στο «καλό», έχουμε στο πλάι γοητευτικό κοσμηματοπώλη, μπροστά μας η γυναίκα και η κόρη γνωστού αντικέρ, στο βάθος μεγάλη παρέα «χρυσής» νεολαίας, ντλιν ντλιν τα ποτήρια, στα πόδια τους οι σακούλες του προηγηθέντος shopping.
Καθιερωμένο στέκι το Central εδώ και χρόνια, ανοιχτό από το πρωί με καφέδες, σνακ, ποτά, με σύγχρονο look και υπέροχη ατμόσφαιρα, το πρώτο πραγματικά bar-resto που καθιέρωσε τον όρο “lounge”. Lounge κι εμείς, ξαπλωμένες στους αναπαυτικούς καναπέδες, με το μάτι μια στις φωτό των τοίχων –ουρανοξύστες και νεοϋορκίλα–, μια στην πόρτα και τις αφίξεις. Ξεκινάμε μ’ ένα κοκτέιλ (σούπερ) μέχρι να αποφασίσουμε τα του φαγητού. Το Central έχει απ’ όλα τα καλά. Finger food εμπνευσμένα από διαφορετικούς γευστικούς προορισμούς, πιάτα δυτικής κουλτούρας και διεθνών προδιαγραφών, τέλειο σούσι και japan food. Μια κουζίνα (με αρχηγό τον καλό σεφ Νίκο Σκλήρα) που αποσπά κάθε χρόνο διακρίσεις, Χρυσοί Σκούφοι και Gourmet βραβεία επιβεβαιώνουν τη μεγάλη της απήχηση. Διακόπτω την κουβέντα μου για να κατέβω στα έγκατα να δω το κελάρι. Κρύσταλλο και ανοξείδωτη κατασκευή, εντός μεγάλη συλλογή (152 ετικέτες) καλών κρασιών απ’ όλο τον κόσμο. Αποφασίζουμε asian food, συζητάμε την ξαφνική επάνοδο-έκρηξη των asian στην Αθήνα. Ξεκινάμε με μικρά φιλετάκια από σολομό, λαβράκι, τόνο, πάνω τους σουσαμάκια, σχοινόπρασα, σος γλυκόξινες, χρησιμοποιώ πιρούνι – ανεπίδεκτη στη χρήση των chopsticks. Περνάμε σε σαλάτα με πρασινάδες, μικρά μοσχαρίσια φιλετάκια και ωραία σος. Συνεχίζουμε με maki rools, α, όλα κι όλα, τρελαίνομαι για maki, αυτά εδώ είναι τα πιο νόστιμα και πρωτότυπα που έχω φάει, επίσης εδώ μπορώ και χρησιμοποιώ τα chopsticks ως καμάκι οπότε ανέτως τα καρφώνω και τα βουτάω στο μπολάκι σόγια-γουασάμπι.
Πίνουμε και τσιμπολογάμε, έξω έχει σκοτεινιάσει, μέσα είναι φίσκα, οι Παρασκευές του Central έχουν καθιερωθεί σαν μέρες του after office party, αλλά και τις υπόλοιπες μέρες της βδομάδας το πάρτι καλά κρατεί. Ένα πάρτι που όσο νυχτώνει ανάβουν τα κεριά, δυναμώνει η μουσική και ο κόσμος ζωντανεύει, μπορεί και να κρατήσει μέχρι πολύ πολύ αργά.
16°
