Το Διαπόρι αποτελεί το επίνειο των Τσιμανδρίων και είναι ο ισθμός των 300 μέτρων γης που ενώνει τη χερσόνησο του Φακού με την υπόλοιπη Λήμνο. Εικάζεται ότι το πλάτος του ισθμού δεν ήταν πάντα τόσο μεγάλο και ότι ο Φακός ήταν κάποτε νησί. Σήμερα, στο γραφικό και ήσυχο αυτό λιμανάκι θα βρει κανείς όμορφες ψαρόβαρκες, μικρά καρνάγια, κάποια κουφάρια εγκαταλελειμμένων καϊκιών που θυμίζουν στους περαστικούς την παλιά δόξα τους. Στην παρακείμενη αβαθή λιμνοθάλασσα που αποξηραίνεται το καλοκαίρι, μπορεί κανείς τον χειμώνα να δει να ξεχειμάζουν φοινικόπτερα, ερωδιοί και πάπιες.
Εδώ βρίσκεται, σε λίγα μέτρα από την παραλία, και το πασίγνωστο ουζερί του Μενέλαου. Αν δοκίμαζε κανείς να το περιγράψει με μια κουβέντα, θα έλεγε: Eλλάδα, δεκαετία του ’60. Πράγματι, τίποτε δεν θυμίζει Ελλάδα του 2015 (την ευχάριστη αυτή αίσθηση τη νοιώθεις αλλού περισσότερο κι αλλού λιγότερο γενικά σ’ όλη τη Λήμνο).
Το ουζερί είναι στεγασμένο σ’ ένα χαμηλό και ταπεινό μακρόστενο κτίσμα παράλληλο με τη θάλασσα. Η αυλή του ορίζεται από δυο σειρές δέντρων, η πρώτη από ακακίες και η δεύτερη από μουριές. Όλα τα δέντρα, με ασβεστωμένους κορμούς δημιουργούν μια παχιά φιλόξενη σκιά με θέα την ήρεμη θάλασσα του κολπίσκου. Τραπεζάκια ξύλινα με ψάθινες καρέκλες και κάνα-δυο παρέες ψαράδων που πίνουν το ουζάκι τους μάς προετοιμάζουν για τα καλά πράγματα που έρχονται.
Κι αυτά είναι ο Σταύρος και η Τζίνα, οι υπέροχοι οικοδεσπότες. Μακριά από τις τυπικές ευγένειες η εξυπηρέτησή τους είναι ζεστή και φιλόξενη. Ο Σταύρος, κοινωνικότατος, μάς περιγράφει τα πιάτα ημέρας: φασολάκια μαυρομάτικα, σαρδέλες ψητές, φάβα παντρεμένη, σαγανάκι με το δικό τους μελίχλωρο τυρί, φλωμάρια με τριμμένο τυρί, κολοκυθάκια από το μποστάνι, σουπιές μαγειρευτές και ψαράκι ό,τι μάς φέρνουν οι βάρκες κάθε μέρα.
Τα κρασιά ντόπια, κόκκινο και λευκό χύμα, ευωδιαστά εξαίρετα στην κατηγορία τους. Η Ελλάδα του ’60, η Ελλάδα της ανοικτής καρδιάς και της αληθινής φιλοξενίας, σάς περιμένει στον Μενέλαο.
20°
