H φετινή Πανσέληνος του Αιγόκερου γίνεται την προτελευταία μέρα της χρονιάς, στις 30 Δεκεμβρίου 2020
H φετινή Πανσέληνος του Αιγόκερου γίνεται την προτελευταία μέρα της χρονιάς, στις 30 Δεκεμβρίου 2020, αποτελώντας μάλλον το επιστέγασμα του εξαμήνου που προηγήθηκε και ενδεχομένως το πρελούδιο για ό,τι πρόκειται να επακολουθήσει. Ο ωροσκόπος του χάρτη της για συντεταγμένες Αθήνας είναι στην 9η μοίρα του Τοξότη.
Οι ενέργειες της συγκεκριμένης συγκυρίας εκφράζουν τρία βασικά μοτίβα, τα οποία είναι λίγο πολύ γνώριμα. Λίγο ή πολύ ανάλογα με το κατά πόσο ο καθένας μας βρίσκεται σε άρνηση της πραγματικότητας και των γεγονότων της.
Το πρώτο βασικό μοτίβο αφορά την εμμονή σε γνώριμες συνήθειες και σχήματα στις προσωπικές κυρίως (και επαγγελματικές δευτερευόντως) σχέσεις. Αυτή εξυπηρετεί στο να απαλλάσσει τον καθένα μας από την υποχρέωση να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί με τον εαυτό του, βάζοντας στη θέση αυτής της προσπάθειας συγκεκριμένες συνήθειες και άρρητες (ή ρητές) συμβάσεις. Έτσι εξυπηρετούνται και οι δύο πλευρές, εφόσον καθεμιά δικαιολογεί τη μέτρια ή ελάχιστη προσπάθειά της, με βάση τη μέτρια ή ελάχιστη προσπάθεια της άλλης πλευράς. Σε αυτή τη λογική, γιατί να αλλάξει κανείς μια συνταγή που υπο/δυσ/μισο-λειτουργεί; Νικητές δεν υπάρχουν, μόνο χαμένοι, εφόσον όλοι επιλέγουν και θεωρούν επαρκές και δικαιολογημένο κάτι (πολύ) λιγότερο από την καλύτερη δυνατότητά τους.
Το δεύτερο βασικό μοτίβο διαταράσσει επαρκώς τη μετριότατη αυτή ισορροπία καθώς σχετίζει την απουσία επαρκώς αξιόλογων προσωπικών (ή επαγγελματικών) στόχων και την ασυνέχεια, την ασυνέπεια, το ό, τι να' ναι και ό, τι βολεύει που συνεπάγονται, με την απογοητευτική και μη ικανοποιητική ποιότητα των καθημερινών συναλλαγών, της επικοινωνίας, των επαφών, της απλής κουβέντας. Αυτά τα τελευταία ικανοποιούν ολοένα και λιγότερο επειδή μπαίνουμε σε αυτές τις σχέσεις και συνδιαλλαγές με το έλλειμμα της ελλειμματικής μας προσπάθειας ή της απουσίας ικανών στόχων. Έτσι υπάρχουν συνδιαλλαγές και σχέσεις μεταξύ ανθρώπων που απλώς ψάχνουν να λάβουν, σκέτο, ή ψάχνουν να δώσουν με απώτερο στόχο να λάβουν. Συνεπώς το ενδιαφέρον για το ίδιο το δρώμενο της σχέσης, της συνδιαλλαγής, της κουβέντας απουσιάζει. Καθένας έχει στο μυαλό του αυτό που θέλει (ή και τίποτα) και έτσι η επικοινωνία σπανίως «γεμίζει».
Το τρίτο βασικό μοτίβο είναι ίσως και το πιο πολλά υποσχόμενο από τα τρία, καθώς αφορά τις δυνατότητες που κουβαλούμε στα πίσω μέρος του μυαλού μας και στο βάθος της καρδιάς μας. δυνατότητες να είμαστε δημιουργικοί, χαρούμενοι, ερωτευμένοι και όμορφα αποτελεσματικοί σε όλα αυτά. Πρόκειται για ιδέες που ακούσαμε ή είχαμε κάποτε, για φράσεις που κάποιος είπε και κόλλησαν, για άτομα τα οποία μας ωθούν να είμαστε «κάτι παραπάνω» και κυρίως, πρόκειται για την επίγνωση που έχουμε βαθιά μέσα μας πως όλα αυτά είναι δυνατά και ίσως για κάποια υποψία του «πώς». Προς το παρόν αυτή η ενέργεια παραμένει αναξιοποίητη πέρα του να λειτουργεί ως δικλείδα ασφαλείας, δηλαδή ότι «εάν και όταν» θελήσουμε, μπορούμε να πράξουμε, να σκεφτούμε, να αγαπήσουμε, να δημιουργήσουμε, να χαρούμε, διαφορετικά.
Για αυτές τις μέρες, όπως και τις πρώτες μέρες του ’21, τα παραπάνω περιγράφουν τη γραμμή της ελάχιστης αντίστασης, την οποία θα ακολουθήσουμε στη συντριπτική μας πλειοψηφία. Η δυνατότητα που προσφέρεται είναι να συνδεθεί κανείς με το υποθετικό αυτό δυναμικό, αναλαμβάνοντας οικειοθελώς να κάνει το κάτι παραπάνω, όχι για να του το επιστρέψουν τοκισμένο, αλλά επειδή μπορεί και θέλει και γιατί όχι; Μια τέτοιου είδους τοποθέτηση το επόμενο δεκαπενθήμερο θα βοηθήσει εξαιρετικά τη μετάβαση στην ερχόμενη περίοδο, κυρίως δημιουργώντας μια προστατευτική συνθήκη για τις κρίσεις που έπονται. Κρίσεις, επειδή όλο αυτό το καταπιεσμένο ή αγνοημένο δυναμικό του καθενός μας και πολύ σημαντικότερα, σε συλλογικό επίπεδο, θα ζητήσει να εκφραστεί, να παράγει αποτελέσματα. Είναι σώφρον λοιπόν να έχουμε δημιουργήσει εκ των προτέρων ένα κατάλληλο κανάλι για να διοχετευτεί. Οτιδήποτε είναι φτιαγμένο από γνωστά, πολυδοκιμασμένα, προβληματικά, πολυκαιρισμένα υλικά είναι ακατάλληλο.
Δεν ξέρω αν υπάρχει καλύτερη ώθηση για να προχωρήσουμε πια ένα βήμα παραπέρα στην εξερεύνηση των ατομικών και συλλογικών μας δυνατοτήτων, από τη βεβαιότητα ότι ο τρόπος που ατομικά και συλλογικά κάναμε τα πράγματα, πλέον, όχι μόνο δεν επαρκεί, αλλά είναι βαθιά προβληματικός. Εμένα μου φτάνει, το ίδιο εύχομαι και για εσάς.
8°
