Ποια είναι τα χαρακτηριστικά των διελεύσεων Ουρανού, Ποσειδώνα και Πλούτωνα; Τι θέλουν να μας διδάξουν μέσα από τις δυσκολίες και την ένταση που φέρνουν;
Είναι απόλυτα λογικό οι περισσότεροι από μας να αποφεύγουμε να ταράζουμε τα νερά και να φοβόμαστε να ρίξουμε έστω ένα βότσαλο στη γαλήνια λίμνη της ρουτινάς μας. Η ζωή στη Γη δεν είναι Παράδεισος, παρά τις όποιες ευτυχείς στιγμές της. Χωρίς ένα γερό κέντρο βάρους, η επιβίωσή μας δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, εξασφαλισμένη.
Πολλές φορές όμως, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές μας, τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλουμε και τα σχέδιά μας, που με τόσο κόπο και επιμονή καταστρώσαμε, αποτυγχάνουν. Αυτές είναι οι στιγμές, που θα βρούμε στον αστρολογικό μας χάρτη τους τρεις συνήθεις υπόπτους: τον Ουρανό, τον Πλούτωνα και τον Ποσειδώνα.
Στην αστρολογία, οι πλανήτες χωρίζονται σε δύο ομάδες, τους προσωπικούς ή εσωτερικούς (από Ηλιο έως Κρόνο) και τους συλλογικούς ή εξωτερικούς (Ουρανός, Ποσειδώνας, Πλούτωνας). Τους δεύτερους τους ονομάζουμε και εξωκρόνιους, και όχι τυχαία. Πράγματι, ο Κρόνος φαίνεται να αποτελεί ένα όριο, μια διαχωριστική γραμμή.
Είναι ο τελευταίος πλανήτης που είναι ορατός διά γυμνού οφθαλμού και εκπροσωπεί τον άνθρωπο των πεπερασμένων ικανοτήτων, εγκλωβισμένο σε ένα σώμα συγκεκριμένων αισθήσεων, φυλακισμένο στο χωρόχρονο, τον άνθρωπο που όσο και να ανοίξει τα φτερά του μπορεί να πετάξει μέχρι ενός ορισμένου σημείου. Είναι όμως ο καθοριστικός ρυθμιστής της γήινης ζωής και στόχο έχει μέσω κανόνων και νόμων να μετατρέψει τα παιδιά κάθε ηλικίας σε ενηλίκους, με την έννοια αυτά να σταθούν στα πόδια τους, έχοντας ως ύψιστη αρχή την αυτάρκεια.
Μετά όμως την ανακάλυψη των τριών συλλογικών πλανητών, τα πράγματα άλλαξαν, καθώς η ανακάλυψη αυτή σηματοδότησε την έναρξη μιας νέας εξελικτικής περιόδου για την ανθρωπότητα, η οποία θα πραγματοποιηθεί μόνο αν συμπεριλάβουμε στην Κρόνια πραγματικότητά μας τις ενέργειές τους. Καθόλου εύκολο όμως. Γιατί στην ουσία θέλουν να εισβάλουν στην ήδη διαμορφωμένη ζωή μας και να προτείνουν εναλλακτικές λύσεις.
Και οι τρεις, παρά τις σημαντικές διαφορές τους, έχουν έναν κοινό εχθρό: τον Κρόνο. Από τη στιγμή της ανακάλυψής τους, ο Κρόνος έχει χάσει τον ύπνο του και φορτώθηκε με ένα επιπλέον άγχος: να μην αφήσει πουθενά καμιά χαραμάδα, καμιά κερκόπορτα, ώστε να μην τους δώσει κανένα δικαίωμα να αμφισβητήσουν την εξουσία του. Είναι ένας αγώνας όμως που είναι καταδικασμένος να χάσει.
Οι εσωτερικοί πλανήτες μας (από τον Ήλιο ως τον Κρόνο) είναι πιο οικείοι, μπορούμε να τους χειριστούμε πιο άνετα και μας αφήνουν περιθώρια δράσης, οπότε έχουμε την αίσθηση ή την ψευδαίσθηση, αν θέλετε, ότι διατηρούμε τον αυτοέλεγχό μας. Οι εξωκρόνιοι πλανήτες όμως έρχονται να αποκαλύψουν τις αδυναμίες μας, να γκρεμίσουν κάθε σιγουριά που έχουμε για τον εαυτό μας και να υποδεχτούμε έναν γενναίο, καινούργιο κόσμο.
Όσοι από μας είναι περισσότερο συντονισμένοι με τις ενέργειές τους είτε επειδή σχηματίζουν έντονες όψεις με τους προσωπικούς μας πλανήτες είτε επειδή βρίσκονται σε γωνιακούς οίκους, αναγκάζονται να συμβιώσουν μαζί τους εκ γενετής και δεν πανικοβάλλονται την ώρα των διελεύσεων. Οι υπόλοιποι πολύ συχνά δεχόμαστε ένα ισχυρό σοκ και μας παίρνει χρόνο να προσαρμοστούμε στη νέα τάξη πραγμάτων.
Ο Ουρανός είναι ο πλανήτης της προόδου και της νέας γνώσης. Το πεδίο δράσης του είναι το ίδιο με του Κρόνου και στην ουσία θέλει να τον εξελίξει. Το κύριο χαρακτηριστικό του Ουρανού είναι η τελειομανία. Τελειομανής είναι ο άνθρωπος που δεν είναι ποτέ ικανοποιημένος με την υπάρχουσα κατάσταση και είναι λάθος να το θεωρούμε αυτό μόνο αρνητικό και να παραγνωρίζουμε τα θετικά του.
Η τελειομανία μπορεί να σου στερεί την απόλαυση των κόπων σου, αλλά συγχρόνως δεν σε αφήνει να σκουριάσεις με το να σε ωθεί σε συνεχείς βελτιώσεις. Όταν ο Ουρανός θα σχηματίσει δυνατή όψη με κάποιον προσωπικό μας πλανήτη ή θα περάσει από κάποιον οίκο, το πρώτο πράγμα που θα κάνει θα είναι να «σκανάρει» το σκληρό μας δίσκο και, δυστυχώς για μας, πάντα κάτι θα βρει. Το μήνυμα που θέλει να μας περάσει είναι πως ο χρόνος (Κρόνος) εμπεριέχει τη φθορά, γι' αυτό πρέπει να είμαστε πάντα σε εγρήγορση και σε ετοιμότητα για τις απαραίτητες επιδιορθώσεις.
Αρχικά, θα βιώσουμε ανησυχία και νευρικότητα. Θα αισθανθούμε μια κούραση με την πορεία που έχει πάρει η ζωή μας και, ανάλογα με τον πλανήτη ή τον οίκο που θα επηρεαστεί, θα μας καταλάβει η διάθεση να προχωρήσουμε σε εκ βάθρων αλλαγές. Ο γάμος μας ή η σχέση μας δεν θα μας ικανοποιεί πια, η δουλειά μας θα μας καταπιέζει και δεν θα μας δίνει προοπτικές εξέλιξης, θα θυμηθούμε όλα τα όνειρα που κάναμε μικρότεροι και θα οδηγηθούμε στο δυσάρεστο συμπέρασμα πως η ζωή μας ως έχει ωχριά σε σύγκριση με τα οράματά μας.
Θα συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε ένα ολόκληρο δυναμικό μέσα μας που αφήσαμε τόσα χρόνια ανεκμετάλλευτο και έχουμε γίνει συντηρητικοί και άκαμπτοι. Οι φίλοι μας δεν θα έχουν τίποτα πια να μας προσφέρουν και θα επιδιώξουμε νέες γνωριμίες, θα θελήσουμε να κάνουμε σημαντικές αλλαγές στην εμφάνισή μας, καθώς αυτό που θα βλέπουμε στον καθρέφτη δεν θα μας εκπροσωπεί πια, η οικογενειακή μας ζωή θα μας καταπιέζει και θα αισθανθούμε ασφυξία και θα θέλουμε να ανοίξουμε όλες τις πόρτες και τα παράθυρα να μπει φρέσκος αέρας.
Κι όλα αυτά στην καλύτερη περίπτωση, δηλαδή όταν θα συνειδητοποιήσουμε εμείς οι ίδιοι ότι έχει έρθει η ώρα των αλλαγών. Στη χειρότερη περίπτωση, οι αλλαγές θα έρθουν μέσω των άλλων και θα είναι πιο επώδυνο για μας. Όταν δεν πηγαίνει ο Μωάμεθ στο βουνό, πάει το βουνό στον Μωάμεθ.
Τι πρέπει να προσέξουμε; Στην προσπάθειά μας για ριζική ανανέωση ελλοχεύει ο κίνδυνος να τα πάρουμε όλα αμπάριζα και όποιον πάρει ο χάρος. Αν πρέπει να αλλάξουμε δύο-τρία πράγματα, να αλλάξουμε μόνο αυτά και να μην γκρεμίσουμε όλα όσα χτίζαμε με κόπο και ιδρώτα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Δυστυχώς, στην πράξη είναι πολύ πιο δύσκολο από ότι στα λόγια.
Πλούτωνας: Test επιβίωσης
Ο Πλούτωνας δεν επιθυμεί τόσο την ανατροπή του κρόνιου οικοδομήματος ούτε έχει το ίδιο πεδίο δράσης με αυτόν. Εκείνο όμως που βλέπει είναι ότι ο κρόνιος εαυτός μας είναι μισός. Πόσα ψέματα έχουμε πει στον εαυτό μας, πόσες αλήθειες βρίσκονται θαμμένες μέσα μας, πόσα ελαττώματά μας καταπνίξαμε, πόσα τραύματα σπρώξαμε στο υποσυνείδητο; Βαδίζοντας στα χνάρια του Κρόνου, αφήσαμε απέξω πολλές πτυχές μας που κάποια στιγμή θα ζητήσουν δικαίωση.
Αναμφίβολα κάναμε πολύ καλά και βασίσαμε τη ζωή μας σε κάποιους κανόνες, το βαθύτερο είναι μας, όμως, συμφωνεί απόλυτα με αυτούς; Μήπως για να ανελιχθούμε στηριχτήκαμε αποκλειστικά σε άλλους ανθρώπους; Καιρός να αποχωρήσουν από τη ζωή μας. Αυτόν/ήν που παντρευτήκαμε, τον/την αγαπάμε πραγματικά ή ανεβήκαμε τα σκαλιά της εκκλησίας φοβούμενοι το χρόνο που περνάει και κατ' επέκταση τη μοναξιά;
Καιρός να ζήσουμε ένα μεγάλο έρωτα που θα θέσει σε κίνδυνο την οικογενειακή μας γαλήνη. Είμαστε σίγουροι ότι τρέφουμε μόνο ευγενή συναισθήματα κι ότι δεν έχουμε εγωισμούς και μικροπρέπειες; Τι είναι αυτό που δεν μας αρέσει καθόλου στον εαυτό μας και μάθαμε να το κρύβουμε τόσο καλά, ώστε κι εμείς οι ίδιοι φτάσαμε να αγνοούμε την ύπαρξή του; Καιρός να βγει στο φως. Ο Πλούτωνας θα μας περάσει όλους κάποια στιγμή από τεστ επιβίωσης και αρκετούς από μας θα τους κόψει. Θα μας ρίξει ναυαγούς σε ερημονήσι και θα πρέπει να φροντίσουμε μόνοι μας για τη στέγη και για την τροφή μας.
Με τις διελεύσεις του Πλούτωνα χάνουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Βυθιζόμαστε σε μια απόλυτη απελπισία και αναφωνούμε: «Θεέ μου, γιατί μου συνέβη αυτό;». Καταβάλλουμε αγωνιώδεις προσπάθειες να ανακτήσουμε την παλιά μας ηρεμία και δεν τα καταφέρνουμε. Αισθανόμαστε ότι δεν μπορούμε να το αντέξουμε όλο αυτό και χρειαζόμαστε δέκα ανθρώπους να μας κρατάνε για να μη βαρέσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο.
Εκεί όμως που νομίζουμε ότι έχουμε πιάσει πάτο και συνειδητοποιούμε ότι θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε για πάντα με τον πόνο, τότε είναι αυτός που θα αρχίσει να υποχωρεί. Και όταν συνέλθουμε εντελώς, αντιλαμβανόμαστε πως παρά το γεγονός ότι δεν έχουμε υποφέρει ποτέ τόσο πολύ στη ζωή μας, πρώτη φορά αισθανθήκαμε τόσο ζωντανοί κι έχουμε πλέον κι εμείς μια εμπειρία που θα μπορούμε να τη διηγηθούμε στα εγγόνια μας.
Και γινόμαστε πλούσιοι γιατί η ζωή μας απέκτησε ξαφνικά σημασία και δεν την περάσαμε ολόκληρη μέσα στην αδιαφορία και την ανία. Γιατί άραγε ο παππούς μας τρελαινόταν να μας λέει ιστορίες από τον πόλεμο και γιατί η γιαγιά μας έψαχνε απεγνωσμένα κάποιον να του μιλήσει για τη μικρασιατική καταστροφή; Αναρωτηθήκαμε ποτέ;
Ποσειδώνας: Απογοήτευση, βαρυθυμία, ανικανοποιήτο
Ο Ποσειδώνας είναι μια εντελώς ιδιάζουσα περίπτωση. Δεν θέλει ούτε να βελτιώσει τον Κρόνο όπως ο Ουρανός ούτε να τον συμπληρώσει όπως ο Πλούτωνας. Θέλει να τον υποκαταστήσει εντελώς. Τι να διορθώσεις και τι να συμπληρώσεις όταν κάτι είναι εξ ορισμού λάθος; Ο Ποσειδώνας προτείνει μια εναλλακτική αντίληψη της πραγματικότητας. Ποια; Πως αυτή δεν υπάρχει. Κάθεται σε μια γωνιά και μας παρατηρεί να έχουμε στόχους, επιδιώξεις, να κυνηγάμε, να διεκδικούμε πράγματα και τον πιάνουν τα γέλια.
Γιατί ξέρει ότι όλα αυτά είναι χάσιμο χρόνου και δεν πρόκειται να μας κάνουν ευτυχισμένους. Μόλις κατακτηθεί ο ένας στόχος, θα βάλουμε άλλον στη θέση του, μόλις αποκτήσουμε αυτό που διεκδικήσαμε μετά μανίας, θα χάσει την αίγλη του. Οπότε, περιμένει. Περιμένει πότε θα βαρεθούμε, πότε θα πούμε «φτάνει πια», πότε θα αντιληφθούμε ότι αυτή η στάση μας δεν οδηγεί πουθενά.
Πότε θα μας πιάσει απέχθεια για τους έξω θορύβους και θα κάτσουμε μόνοι στο σπίτι μας για να αφουγκραστούμε την ησυχία και να έρθουμε σε επαφή με τον Ανώτερο Εαυτό μας που λέει κι η μεταφυσική διδασκαλία. Να ακούσουμε τη φωνή του, να δούμε τι έχει να μας πει, τι έχει να μας προτείνει. Καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο είναι αυτό; Όλοι μας προσπαθούμε να γεμίσουμε το χρόνο μας με ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, να μην αφήσουμε ούτε ένα δευτερόλεπτο να πάει χαμένο κι αυτό το λέμε ζωή και περηφανευόμαστε κιόλας για την πλούσια δράση μας.
Οπότε, με τις ισχυρές διελεύσεις του Ποσειδώνα έρχεται εκείνη η στιγμή που τρέμουμε όλοι μας, η στιγμή δηλαδή που θα έρθουμε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας, που θα κλειστούμε σε ένα δωμάτιο με τέσσερις άσπρους τοίχους, χωρίς ούτε ένα κάδρο να αποσπά την προσοχή μας. Και διαπιστώνουμε τη φρικτή μας κενότητα, το πόσο πεζοί άνθρωποι είμαστε, πώς εσφαλμένα πιστέψαμε στη μοναδικότητά μας και πώς κάναμε τα ψευτο-προτερήματά μας παντιέρα για να βροντοφωνάξουμε την ανύπαρκτη σπουδαιότητά μας.
Περνάμε μια αρκετά μεγάλη περίοδο απάθειας, ατονίας, μας είναι αδύνατον να σηκωθούμε από τον καναπέ να πάμε να βάλουμε ένα ποτήρι νερό. Ποιος μου έδωσε αυτή την αηδιαστική μορφή που το μόνο που κάνει είναι να σκοτώνει άλλα ζωντανά πλάσματα για να τραφεί; Ποιος με αναγκάζει να γίνω εγκληματίας; Κι όλα αυτά μας συμβαίνουν στην ιδανική περίπτωση, όταν δηλαδή έχουμε την πολυτέλεια να αναλώσουμε χρόνο για να τα σκεφτούμε. Δυστυχώς, έχουμε φτιάξει έτσι τη ζωή μας, με δουλειές, ευθύνες και υποχρεώσεις που δύσκολα θα διαθέσουμε αρκετό χρόνο για τη διαδικασία αυτή.
Τι πρέπει να μείνει από αυτή τη διέλευση; Πως δεν πειράζει, δεν τρέχει και τίποτα, δεν χάλασε κι ο κόσμος που δεν έκανα λεφτά, που δεν πήρα εκείνη τη δουλειά, που δεν παντρεύτηκα τη Cindy Crawford και με πρόλαβε άλλος, που δεν έκανα παιδιά, που δεν έγινα διάσημος/η. Γιατί συνειδητοποιώ πως πολλά από αυτά που έκανα στη ζωή μου, μου ήρθαν και λίγο ως μάννα εξ ουρανού, ενώ αντίθετα αυτά που κυνήγησα λυσσαλέα είτε δεν έγιναν ποτέ είτε δεν μου προσέφεραν την ικανοποίηση που θα ήθελα. Κι αρχίζω και πιστεύω σε μια μυστηριώδη δύναμη που δεν ξέρω από πού προέρχεται, πάντως για ένα πράγμα είμαι σίγουρος. Με ξέρει καλύτερα από μένα.
9°
