Ο ΠΑΟΚ καταρρέει με το που αποφασίζει ο Δερμιτζάκης να βγάλει τον Βιτόλο από το παιχνίδι. Και τι να κάνει; Να τον αφήσει μέσα και να συνεχίσει να παίζει με τη φωτιά; Ο κοντός είχε αλλοφρονήσει και σε κάθε μονομαχία με αντίπαλο παίκτη μοίραζε και από μια κλωτσιά. Αν στη διάρκεια του παιχνιδιού παρεκτρεπόταν κι έβλεπε την κόκκινη, τότε θα έβγαιναν κάποιοι να πουν ότι δεν του έκοψε του Δερμιτζάκη να βάλει άλλο στη θέση του. Ναι, αλλά τον έβγαλε κι έβαλε επιθετικό. Κι έτσι η μεσαία γραμμή χαλάρωσε. Από την άλλη, όμως, ο ΠΑΟΚ χρειαζόταν να πετύχει ένα γκολ και του Δερμιτζάκη του αρέσει να βλέπει την ομάδα του να παίζει επιθετικά. Από τη στιγμή που εμπιστεύεσαι έναν προπονητή, καλό είναι να τον αφήσεις να μετουσιώνει τη σκέψη του σε πράξη. Η ήττα σε ένα ντέρμπι ΠΑΟΚ-ΑΡΗ πονάει, αλλά δεν είναι το τέλος του κόσμου. Εκτός κι αν θέλεις να βλέπεις τη συντέλεια μετά από κάθε ατυχές αποτέλεσμα. Ο Δερμιτζάκης έχει εντελώς διαφορετική φιλοσοφία από αυτή του Σάντος. Με τον Πορτογάλο η ομάδα βγήκε δεύτερη και έπαιξε στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Αλλά και τότε που καθόταν στον πάγκο του δικεφάλου δεν ήταν λίγοι εκείνοι που σχολίαζαν τον τρόπο παιχνιδιού του: πολύ βαρετό, λίγο θέαμα… Ναι, αλλά αρκούντως αποτελεσματικό. Χρόνο με το χρόνο η ομάδα σκαρφάλωνε και πιο ψηλά στη βαθμολογία. Στο φινάλε αυτό το ποδόσφαιρο γούσταρε ο Σάντος, αυτό είχε την απαίτηση να εφαρμόσουν οι παίκτες του. Τώρα, με το νέο προπονητή τα πράγματα αλλάζουν. Καλύτερος ή χειρότερος ο ΠΑΟΚ, θα πρέπει να περάσει χρόνος για να το πούμε με απόλυτη σιγουριά. Σίγουρα είναι διαφορετικός. Ούτε και το ότι δεν παίζει καλή μπάλα είναι ατράνταχτο επιχείρημα, γιατί σε δυο μήνες η ομάδα μπορεί να πετάει. Μετά, οι προπονητές κάνουν λάθη. Μαθαίνουν από αυτά, διορθώνουν και διορθώνονται. Την ικανότητα να είναι πρώτος προπονητής ο Δερμιτζάκης την έχει. Εμπειρίες μπορεί να του λείπουν, αλλά αυτό το ήξεραν όλοι στον ΠΑΟΚ όταν του παρέδιδαν τα γκέμια της ομάδας τραβώντας την από τα νύχια του Μπερέτα. Οπότε, όλοι οφείλουν να τον στηρίξουν στο να μεγαλώσει μαζί με την ομάδα.
Ο Νιόπλιας πέρυσι πήρε το νταμπλ με τον Παναθηναϊκό. Αν ρωτούσες δέκα οπαδούς του τριφυλλιού, οι δώδεκα θα σου έλεγαν ότι αν ο Γκουαρντιόλα μοιάζει καλύτερος σαν κόουτς είναι επειδή έχει στην ομάδα τον Μέσι, είναι πιο ψηλός από τον Νιόπλια και όχι απαραίτητα ότι έχει περισσότερες γνώσεις. Η ψήφος εμπιστοσύνης στον προπονητή του ΠΑΟ ήταν αδιαμφισβήτητη. Όποιος έλεγε κακή κουβέντα για τον Νίκο θεωρείτο πράκτορας του εχθρού. Πέρασε το καλοκαίρι και άρχισαν πάλι τα επίσημα ματς. Κάτι δεν πήγε καλά στην αρχή. Μετά ήρθε η πεντάρα στη Βαρκελώνη. Ακολούθησε η ήττα στην Κοπεγχάγη και η αμφισβήτηση φόρεσε τα καλά της. Ο Νιόπλιας, που μέχρι πέρυσι μπορούσε και παραμπορούσε, τώρα δεν μπορεί, η ομάδα δεν έχει φυσική κατάσταση, στη Βαρκελώνη φταίει αυτός που γίναμε ρεζίλι. Με την Κοπεγχάγη δεν κατέβηκε ποτέ η ομάδα στο γήπεδο, οι μουντιαλικοί δεν έχουν κάνει προετοιμασία και σαν ομάδα ο ΠΑΟ δεν παρουσιάζει αυτοματισμούς. Μέσα σε πέντε αγωνιστικές ο Νίκος έγινε Νικολάκης και άρχισε να μικραίνει επικίνδυνα. Μετά ήρθε η εκτός έδρας νίκη στον Εργοτέλη. Ο Νιόπλιας έχασε την ψυχραιμία του, δάκρυσε μπροστά στον τηλεοπτικό φακό και ζήτησε να παραιτηθεί. Τότε ήταν που σκέφτηκαν να τον στηρίξουν όσοι μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν περνούσε από το μυαλό τους ότι μέσα στις υποχρεώσεις τους είναι να μην αφήνουν έναν προπονητή που κέρδισε πέρυσι το νταμπλ με την ομάδα να γίνεται βορά στην κριτική οπαδών και δημοσιογράφων. Για να βγάλεις ασφαλή συμπεράσματα για την ικανότητα ενός προπονητή πρέπει στη ζυγαριά οι κακές εικόνες, στιγμές και επιδόσεις να βαρύνουν περισσότερο από τις καλές. Αναρωτιέται, λοιπόν, κανείς πώς είναι δυνατόν οι 5 αγωνιστικές στο φετινό πρωτάθλημα και οι 2 ευρωπαϊκές εμφανίσεις να ζυγίζουν περισσότερο από την περσινή θετική εικόνα του Παναθηναϊκού. Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι τη χρονιά που μας πέρασε ο Νιόπλιας βρήκε την ομάδα έτοιμη από τον Τεν Κάτε και το μόνο που του έμεινε ήταν να διορθώσει κάποιες μικρές λεπτομέρειες για να τη στείλει στην κορυφή. Αλλά και πάλι, εδώ το λάθος δεν το έχει κάνει ο Νιόπλιας αλλά η διοίκηση. Αν πίστευε ότι ο συγκεκριμένος κόουτς δεν είναι για να χτίζει ομάδες, για να δημιουργεί ο ίδιος ένα αξιόμαχο σύνολο, αλλά μόνο για να ολοκληρώνει δουλειές που άρχισε κάποιος άλλος, τότε όφειλαν στη λήξη της περσινής περιόδου να του πουν «ευχαριστούμε» και να τελειώσουν όλα εκεί.
18°
