Όποτε συναντάμε τους Ισπανούς στο μπάσκετ παθαίνουμε ζημιά. Όπως εγώ, κάθε φορά που βλέπω Seat στο δρόμο κοιτάζω να φυλάγομαι. Κι αυτά στην Ισπανία τα φτιάχνουν. Τυχαίο; Δεν νομίζω! Παράπονο το έχω και μαζί μου οι οπαδοί της αγαπημένης Εθνικής, αλλά και οι παίκτες της, να πανηγυρίσουμε μια μεγάλη νίκη κατά των Ισπανών. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, δεν θέλω μια τέτοια επιτυχία στη φάση των 16 ή των 8. Σε έναν τελικό θέλω να τους τρακάρουμε και να τους αλλάξουμε το ράφτη. Εκεί είναι η μαγκιά. Να τους καθαρίσουμε σε ένα μεγάλο παιχνίδι που θα τους πονέσει και η ιστορία δεν θα μπορεί να το παρακάμψει. Την πατήσαμε αυτή τη φορά στη «Χώρα των Γειτόνων». Μπορεί τα δώδεκα μίλια να διευθετήθηκαν έστω και σιωπηρά και να μην αποτελούν πλέον casus belli, αλλά η Εθνική στην μπασκετική της αποστολή στην Τουρκία επιστρέφει με άδεια χέρια. Σε αυτό το Μουντομπάσκετ δεν πετύχαμε μια μεγάλη νίκη, ένα ηχηρό αποτέλεσμα, δεν κάναμε ένα παιχνίδι της προκοπής, να κρύψουμε την μπάλα, να μαγέψουμε τον κόσμο να μας χειροκροτάει όρθιος, κι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να γυρίσουμε πίσω πριν καλά καλά συνηθίσουμε το κλίμα της Ανατολής. Γυρνώντας το χρόνο πίσω, με εξαίρεση το 2002 που δεν πήγαμε στο Μουντιάλ, η φετινή παρουσία μας ήταν η μόνη που δεν μας επέτρεψε να χαρούμε. Δεν περάσαμε καν τη βάση. Κι επειδή το παγκόσμιο πρωτάθλημα δεν είναι σαν τα ΤΕΙ, που πετυχαίνεις και με μαθήματα κάτω από τη βάση, αποκλειστήκαμε θριαμβευτικά και ησυχάσαμε.
Ησυχάσαμε, που λέει ο λόγος. Γιατί το έχουμε στο dna μας μετά από μια αποτυχία να αρχίζουμε τις υπερβολές, τους υπερθετικούς και την καταστροφολογία. Η έλλειψη ψυχραιμίας μπορεί να καταστρέψει την εικόνα της πιο πετυχημένης Εθνικής σε συλλογικό επίπεδο. Δεν τα πήγαμε καλά, κι αυτή είναι η αλήθεια. Αλλά μέχρι εκεί! Γι’ αυτό καλά θα κάνουμε να συνεχίσουμε από εκεί που μείναμε κι όχι να διαλύσουμε τα πάντα για να αρχίσουμε τάχα μου από την αρχή. Σε αυτό το τουρνουά κάτι δεν πήγαινε καλά από το πρώτο επίσημο δεκάλεπτο. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι το κλίμα στράβωσε λίγες μέρες πριν, μετά την κλωτσοπατινάδα και την επίδειξη ελληνορωμαϊκής πάλης με φόντο τα καλάθια στον περίφημο φιλικό με τη Σερβία. Οι τιμωρίες τάραξαν το ήρεμο κλίμα της ομάδας. Η αυτοσυγκέντρωση χάθηκε όπως και η προσήλωση στο στόχο, που δεν ήταν άλλος από την είσοδο στην τετράδα, και αντικαταστάθηκε από μία προσπάθεια υπεράσπισης των άτακτων παικτών. Το μουντομπάσκετ, όμως, δεν μπορούσε να περιμένει. Ξεκίνησε κι εμείς οφείλαμε να είμαστε έτοιμοι σε κάθε τομέα. Στο παιχνίδι με την Κίνα κερδίσαμε, αλλά δεν πείσαμε. Τη μέτρια εικόνα της πρεμιέρας αποδώσαμε στην απουσία των δύο τιμωρημένων. Και μετά ήρθε το Πόρτο Ρίκο, το οποίο κερδίσαμε επίσης δύσκολα, αλλά τότε η δικαιολογία ήταν ότι οι τιμωρημένοι χρειάζονταν ακόμη έναν αγώνα για να βρουν το ρυθμό τους. Στη συνέχεια μας περίμενε το κρίσιμο ματς με την Τουρκία. Αν το κερδίζαμε, η κορυφή θα μας φιλοξενούσε. Αν το χάναμε η δεύτερη θέση θα μας δημιουργούσε πρόβλημα, αφού ο δεύτερος αυτού του ομίλου θα σταύρωνε στη συνέχεια, όπως όλα έδειχναν, πρώτα με την Ισπανία και μετά με την Αμερική. Η Τουρκία, διοργανώτρια του μουντιάλ, δεν ήθελε να αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη. Βρεθήκαμε τελικά σε έναν πρώιμο τελικό, που όπως αποδείχθηκε δεν ήμασταν σε θέση να φέρουμε εις πέρας. Από εκεί και μετά, με την κορυφή του ομίλου κατειλημμένη, έχω την αίσθηση ότι χάσαμε τον προσανατολισμό μας. Η πυξίδα της ομάδας απομαγνητίστηκε, γυρνούσε σαν τρελή, με αποτέλεσμα οι δείκτες να μην υποδεικνύουν κανένα σημείο του ορίζοντα. Το παιχνίδι με τους Ντρογκμπάδες, την Ακτή Ελεφαντοστού, είχε απλά διαδικαστικό χαρακτήρα. Λίγο δύσκολο να αποκτήσεις αυτοπεποίθηση και σιγουριά, νικώντας μια ομάδα τόσο χαμηλότερου επιπέδου. Αντί λοιπόν εκείνη τη στιγμή να μπούμε σε μια διαδικασία ανασυγκρότησης, αναλωθήκαμε στο να προβληματιζόμαστε για το αν θα έπρεπε να νικήσουμε ή όχι τη Ρωσία. Τελικά χάσαμε. Κάτσαμε και χάσαμε, όπως υποστηρίζει ο κόουτς των Ρώσων Μπλατ; Η γρήγορη έξοδός μας από το τουρνουά συνηγορεί περισσότερο στο ότι την κάτσαμε, παρά ότι κάτσαμε. Το παιχνίδι με την Ισπανία ήταν απλά ο επίλογος ενός προαναγγελθέντος αποκλεισμού. Και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά.
Είναι εύκολο να λες ότι «αυτή τη φορά τους Ισπανούς θα τους κερδίσω γιατί δεν παίζουν τόσο καλά», αλλά μια ομάδα με τέτοιο βάθος, τόσες παραστάσεις και τέτοιες διακρίσεις, ίσως δεν έχει ανάγκη να παίζει σούπερ μπάσκετ για να φτάσει στην κορυφή. Από την άλλη, είναι ανθρωπίνως αδύνατο να κερδίσεις μια πρωταθλήτρια κόσμου με ένα ροτέισιον δέκα παικτών, αντιμετωπίζοντάς τη με τρεις καμικάζι: τον Ζήση, τον Σπανούλη και τον Διαμαντίδη. Μπορεί τα γκρίζα ανθρωπάκια με τις σφυρίχτρες να μην είχαν διάθεση για 50-50, αλλά η ήττα οφείλεται κυρίως στη δική μας ανεπάρκεια. Είναι αδιανόητο βασικοί καλαθοσφαιριστές της Εθνικής να μην παρουσιάζουν σημεία βελτίωσης, η εικόνα τους από τουρνουά σε τουρνουά να παραμένει ίδια και απαράλλαχτη. Εκεί εστιάζεται το μεγάλο πρόβλημα της Εθνικής. Και αν δεν βρούμε έναν τρόπο να το λύσουμε, θα συναντάμε πάντα στο δρόμο μας μία όχι και τόσο καλή.... Εθνική Ισπανίας, που θα μας στέλνει να φτιάχνουμε νωρίς τις βαλίτσες της επιστροφής.
20°
