Ο «μικρός ήρωας» του ΣΥΡΙΖΑ

Όσο πιο άσχετο είναι το κοινό που σε παρακολουθεί τόσο ευκολότερα μπορείς να το κοροϊδέψεις...

Στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, ο Κοντονής ήταν ο «μικρός ήρωας» του κόμματος. Χειροκροτήθηκε με το παραπάνω, αφού οι περισσότεροι απ’ όσους άκουγαν δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται στο ποδόσφαιρο. Ακούνε σχηματικά και υπεραπλουστευμένα ότι ο υφυπουργός «μάχεται για να καθαρίσει τη σαπίλα» και χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς συμβαίνει, αποθεώνουν – με πρώτο και καλύτερο τον Τσίπρα ο οποίος έκανε ειδική αναφορά στο «γκρέμισμα της παράγκας». 

Ειδικότερα οι ΣΥΡΙΖΑίοι ψάχνουν κι ένα άλλοθι για το ναυάγιο της κυβέρνησης σε όλους σχεδόν τους τομείς της δραστηριότητάς της και αναγκαστικά πιάνονται από όποιον υπουργό θελήσει να παρουσιάσει «έργο» έστω και στα ψέματα.

Να ξεκινήσουμε όμως από τα βασικά... Ο αληθινός αριστερός δεν διαλέγει ούτε στηρίζει συμφέροντα επιχειρηματιών σε βάρος κάποιων άλλων. Δεν ξεχωρίζει, για παράδειγμα, τον «καλό» Μελισσανίδη κόντρα στον «κακό» Μαρινάκη, ούτε το αντίθετο. Τους κρατάει απέναντι στην ίδια ακριβώς απόσταση.

Ο Σταύρος Κοντονής δεν είναι βέβαια ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που δηλώνει αριστερός με τη... δεξιά έννοια του όρου. Με το που ανέλαβε υφυπουργός Αθλητισμού και άβγαλτος καθώς ήταν, άρχισε να γυροφέρνει δεξιά κι αριστερά πηγαίνοντας πότε με τον ένα μεγαλοπρόεδρο και πότε με τον άλλο στην προσπάθειά του να πιάσει άκρες και να δημιουργήσει ερείσματα. 

*Στην αρχή πήγε στην UEFA να περιγράψει το ελληνικό ποδοσφαιρικό πρόβλημα με την επιχειρηματολογία του Αλαφούζου. 

*Τις μέρες του περσινού ντέρμπι Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού, που δεν ξεκίνησε, αβαντάριζε τον Μαρινάκη. 

*Και κάποια στιγμή κάλεσε επίσημα στο γραφείο του τον Μελισσανίδη, ενώ ξέρει ότι τυπικά δεν διαθέτει ούτε μισή μετοχή της ΠΑΕ ΑΕΚ – άρα δεν έχει κανένα θεσμικό ρόλο στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο.

Στο τέλος, κι αφού απέτυχε στη μοναδική σοβαρή πρωτοβουλία που πήρε, να καθίσει δηλαδή στο ίδιο τραπέζι με τους τέσσερις μεγάλους και να τους υποχρεώσει να τα βρουν, αποφάσισε –για λόγους που ίσως κάποτε θελήσει να αποκαλύψει– να πάρει στο καυτό θέμα της ΕΠΟ το μέρος της παράταξης Μελισσανίδη ενάντια στον πρόεδρο του Ολυμπιακού, ίσως επειδή κάποτε είχε ακούσει τον «αφανή» μεγαλομέτοχο της ΑΕΚ να του λέει... «είσαι ο μεγαλύτερος υπουργός που έχει περάσει»!

Το χειρότερο είναι ότι πρόσφερε τη σφραγίδα της κυβέρνησης χωρίς κανένα όρο και φραγμό σε όσους ήθελαν να ρίξουν από την ΕΠΟ την «αμαρτωλή» διοίκηση Γκιρτζίκη για να επιβάλουν ένα νέο, δικό τους καθεστώς, το οποίο σε τίποτα δεν μπορεί να διαφέρει από εκείνο των σημερινών. Μπήκε λοιπόν επικεφαλής της... σταυροφορίας για την... «εξυγίανση» του ποδοσφαίρου αφού κατάφερε να πάρει για λίγες μόνο μέρες τη FIFA και την UEFA με το μέρος του. Με δυο λόγια έγινε κι ο ίδιος μέρος ενός προβλήματος που θα έπρεπε να προσπαθεί να το λύσει «απ’ έξω», χωρίς επιλεκτικές προτιμήσεις. Έφτασε στο σημείο να κάθεται και να τσακώνεται δημόσια με τον Καραπαπά! Κι φυσικά παρουσιάζεται σταθερά αδιάφορος μπροστά στη... μικρή λεπτομέρεια, ότι τους εκλεκτούς του στον προεκλογικό τους αγώνα στηρίζουν ο Θωμάς με τον Βίκτορα Μητρόπουλο.

Τα όσα έγιναν σύμφωνα με επώνυμες καταγγελίες στις εκλογές της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Ζακύνθου, που συμπτωματικά είναι η εκλογική του περιφέρεια, θα χρειαζόταν τόμος ολόκληρος για να γραφτούν χωρίς κανένας ως τώρα να έχει διαψεύσει κάτι. Ούτε καν ο ίδιος ο υφυπουργός είπε οτιδήποτε, έστω για τα μάτια του κόσμου.

Στην πραγματικότητα, ο Κοντονής προσπάθησε να πολεμήσει το κακό με ένα άλλο κακό. Στην απόπειρά του δηλαδή να ξηλώσει τη μία «παράγκα», αφήνει να δημιουργηθεί σιγά-σιγά μία δεύτερη. Κι αυτό απολαμβάνουμε από σήμερα.

Το αποκορύφωμα βρίσκεται στη φράση που είπε στο συνέδριο και για την οποία επίσης χειροκροτήθηκε από τη μάζα των ασχέτων: «Αυτό που συνέβη χθες, οι διεθνείς ομοσπονδίες να επιβάλλουν επιτροπεία στην παράγκα του ελληνικού αθλητισμού, συνιστά νίκη της κυβέρνησης της Αριστεράς! Ήταν αίτημα δικό μας και ήταν νίκη δική μας»! Μιλάει φυσικά για το πραξικόπημα στο οποίο υποχρεώθηκε να καταφύγει η FIFA, διαπιστώνοντας το μπάχαλο στο οποίο έχει οδηγήσει το ποδόσφαιρό μας όχι μόνο η πρακτική όλων των μεγαλοπροέδρων αλλά και η ίδια η κυβερνητική πολιτική στο ποδόσφαιρο, καθώς από ένα σημείο και μετά ο αρμόδιος υφυπουργός την είδε «κύριος Κάποιος» και θέλησε να αυτοαναγορευτεί «αρχάγγελος της κάθαρσης» με κινήσεις απλού εντυπωσιασμού. Το αποτέλεσμα ήταν η παρέμβαση της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας με τρόπο που δεν έχει ξαναγίνει, τουλάχιστον σε σοβαρή ευρωπαϊκή χώρα, και επιβεβαίωσε την ανικανότητά του να καθοδηγήσει τα πράγματα με τον τρόπο που ήθελε...