Ο Γιώργος Παπανδρέου προβληματίζεται σοβαρά για την αμυντική διάταξη της ομάδας του. Το σχήμα δεν τραβάει. Τελευταία σκέφτεται να επιστρατεύσει παίκτες και από άλλες ομάδες, μικρότερες ή μεγαλύτερες, προκειμένου να παίξει ποιοτικότερο ποδόσφαιρο. Ό,τι κι αν κάνει όμως, αποτέλεσμα δεν θα έχει. Γιατί το Μνημόνιο που έχουμε υπογράψει επιβάλλει το ματσάκι να θυμίζει το Μπαρτσελόνα-Αλμερία που έληξε 8-0. Κατά συνέπεια, ό,τι κι αν κάνει για να ενθουσιάσει τον κόσμο στις κερκίδες και για να πείσει ότι αυτή η ομάδα έχει προοπτική, κανείς δεν πρόκειται να τον πιστέψει. Ο προπονητής, που ήρθε πριν από ένα χρόνο όλο υποσχέσεις ότι θα οδηγήσει το σύλλογο στη δόξα, τα γύρισε αμέσως μόλις ανέλαβε καθήκοντα.
Η κατάσταση στην ομάδα είναι πολύ χειρότερη από ό,τι νόμιζα, είπε. Πρέπει να πουλήσουμε όλους τους καλούς παίχτες, και όλα τα παιχνίδια για την επόμενη τριετία. Επίσης και το γήπεδο. Θα γυρίσουμε στη Λεωφόρο. Θα βγάλουμε και τα καθίσματα να τα πουλήσουμε, θα καταργήσουμε τη συντήρηση του χλοοτάπητα διότι κοστίζει, και τους νυχτερινούς αγώνες θα τους δίνουμε χωρίς προβολείς. Και έτσι θα βαδίσουμε ξανά το δρόμο της επιτυχίας και του μέλλοντος. Οι φίλαθλοι βεβαίως πρέπει να έρθουν να στηρίξουν την ομάδα. Θα πληρώνουν ένα εισιτήριο για να μπουν, και ακριβώς τα διπλάσια για να τους επιτραπεί να φύγουν. Θα τους κρατάμε στην είσοδο ταυτότητες, πορτοφόλια, τα κλειδιά του αυτοκινήτου, την πιστωτική τους κάρτα και τα κλειδιά του σπιτιού τους μαζί με τη διεύθυνση. Θα τους επιτρέψουμε όμως να νομίζουν ότι όλα αυτά θα τους επιστραφούν κάποτε στο ακαθόριστο μέλλον. Όταν θα έχει ολοκληρωθεί αυτή η δύσκολη πορεία προς τη δόξα.
Ολοένα και περισσότερος κόσμος υποψιάζεται ανοιχτά πλέον ότι μάλλον δεν πρέπει να είναι έτσι ο δρόμος προς τη δόξα. Διότι είναι απελπιστικά ίδιος με το δρόμο προς τον πάτο. Και διότι ο πάτος είναι γεμάτος με απομεινάρια ομάδων που ακολούθησαν τον ίδιο ακριβώς δρόμο. Βεβαίως οι πιο έγκυροι αθλητικοί αναλυτές ορκίζονται για το αντίθετο. Είναι ακριβώς ο δύσκολος αλλά επώδυνος δρόμος προς τη δόξα. Και σε κάθε περίπτωση, άλλον δεν είχαμε. Σας αρέσει, δεν σας αρέσει, αυτός είναι. Οπότε, ας τον ονομάσουμε «δρόμο προς τη δόξα», να ξεμπερδεύουμε.
Τα σχέδια καταστροφής υλοποιούνται γρήγορα και εύκολα. Απλώς κατεδαφίζεις. Αλλά να περιμένεις να σε ζητωκραυγάζουν και από πάνω, είναι υπερβολικό. Οι πρόσφατες δημοτικές εκλογές έγιναν με άδεια καθίσματα. Καταθλιπτικό. Να ακούγεται ο γδούπος του σουτ, οι συνομιλίες των παικτών, οι οδηγίες του προπονητή από τον πάγκο. Και οι σπορκάστερς να κάνουν ότι δεν συμβαίνει τίποτα. «Παιχταράς ο Σγουρός, Παύλο μου», «Μάγεψε τα πλήθη το ψηλοκρεμαστό σουτ του Μπουτάρη, Όλγα μου», «Μεγάλη μπάλα βλέπουμε απόψε, Γιάννη μου». Αμέσως μετά τον αγώνα ο προπονητής έκανε δηλώσεις: «Είμαστε ομαδάρα, σκίζουμε, ευχαριστούμε τον υπέροχο λαό μας». Μέχρι και ο Στρος Καν του ΔΝΤ την επόμενη μέρα είπε ότι οι φίλαθλοι επιδοκίμασαν τις μεγάλες τομές στο ελληνικό πρωτάθλημα. Και η Γιούροστατ, αφού μας συνεχάρη, αναθεώρησε το έλλειμμα και μας ανακοίνωσε ότι πρέπει να φάμε άλλα τέσσερα γκολ.
Θα ήταν διαφορετικά αν ο κόσμος είχε γεμίσει το γήπεδο και έκραζε ανελέητα. Ποιος θα μπορούσε τότε να παριστάνει ότι δεν συμβαίνει τίποτα; Ότι όλα συνεχίζονται κανονικά; Ένα συνεχές, ηχηρό και ασταμάτητο γιουχάισμα θα έβαζε κάποια πράγματα στη θέση τους. Γιατί αποτυπώνει ακριβώς την πραγματική κατάσταση. Το νιώθει ο καθένας και η καθεμία μέσα του. Όταν χάνει τη δουλειά του ή όταν κινδυνεύει να τη χάσει. Όταν με το ενοίκιο, τη ΔΕΗ και ένα σουπερμάρκετ τελειώνει και ο μισθός. Όταν αναγκάζεται να κόψει τα ιδιαίτερα του παιδιού του για να βγει η οικογένεια. Όταν ρίχνει τα μούτρα του στο χώμα και ζητάει δανεικά από τη γιαγιά, η οποία παίρνει πλέον σύνταξη 450 ευρώ. Και το χειρότερο, όταν του λένε ότι όλα αυτά είναι ο δρόμος προς τη δόξα.
Αλλά όταν οι άνθρωποι κράζουν ο καθένας από μέσα του, κανείς δεν ενοχλείται. Η ουσία να είναι να φωνάξουν όλοι μαζί. Γιατί μόνο τότε είναι που από απλοί θεατές μπορούν να γίνουν ο αποτελεσματικότερος παίκτης.
14°
