Ο Ιανουάριος έκλεισε πιο δύσκολα από ότι ξεκίνησε. Μετά τις πρώτες ευλογημένες μέρες της ραστώνης, της δικαιολογημένης –σε εμάς και στους άλλους- σχετικής απραξίας, η ζωή πήρε το ρυθμό της. Ξαναγύρισε η γνώριμη εναλλαγή στιγμών που είναι συχνότερα δύσκολες παρά ανάλαφρες, συχνότερα στραμμένες εκτός και σπανιότερα εντός, συχνότερα προσανατολισμένες στο πρέπει και σπανιότερα στο θέλω. Ναι, η «κανονική ζωή» του Γενάρη έδειξε φέτος ασυνήθιστα νωρίς τα δόντια της, με πολλή δουλειά, πολλές αγωνίες και κάποιες καθυστερήσεις στα προσδοκώμενα. Οι φιλόδοξες αποφάσεις της πρωτοχρονιάς μπήκαν ήδη στο μικροσκόπιο της πραγματικότητας, δοκιμάστηκαν και, αντιμέτωπες με την καθημερινή συνθήκη, τροποποιήθηκαν ή εγκαταλείφθηκαν.
Η αρχή του Φλεβάρη –χειμωνιάτικου μα αγαπημένου, καθώς σημάδεψε τη γέννηση δυο ανθρώπων που με καθόρισαν- είναι μια επιστροφή στην αλήθεια της ζωής. Μια επιστροφή στην ισορροπία που τη χαρακτηρίζει, ένα ζύγισμα ανάμεσα στα αντιφατικά που τη συνιστούν. Μια πιο αληθινή φωτογραφία μετά την κάπως ονειρική της Πρωτοχρονιάς. Έχει ακόμα μέσα της κάτι από τις προσδοκίες μας, από τα φιλόδοξα σχέδια στο χαρτί, από τη διάθεση να τα αλλάξουμε όλα, μα έχει ήδη δοκιμαστεί. Είναι περισσότερη δικιά μας, πιο κοντά στις προθέσεις μας, πιο συμβατή με την ιδιοσυγκρασία μας. Η αρχή του Φλεβάρη δείχνει πως ίσως δεν θα γίνουμε Κροίσοι, μαθητευόμενοι μάγοι, Δον Ζουάν ή πρωταθλητές, μα πως έχουμε χώρο για κάτι καλύτερο. Έχουμε δρόμο να διανύσουμε.
Απ’ τις μεγάλες αποφάσεις της Πρωτοχρονιάς, υπάρχουν κάποιες που ήδη δοκιμάστηκαν σε πραγματική συνθήκη. Ένα μήνα μετά έφαγα ήδη μερικά γλυκά, ήπια ήδη μερικά απ’ το παροιμιώδες «ένα ποτήρι παραπάνω», θύμωσα και στενοχωρέθηκα περισσότερο από ότι ήθελα κι απ΄ότι μου είχα υποσχεθεί, ξαγρύπνησα. Μ΄ένα ταξίδι στο Βορρά και ένα κρυολόγημα, έχασα δυο-τρεις προπονήσεις. Ναι, στην αρχή του νέου μήνα, κάνοντας το πρώτο ταμείο της χρονιάς, έχω ήδη κάπως παρεκκλίνει από όσα μου υποσχέθηκα. Μα λέω να μην κάνω πίσω.
Ένα από τα μεγάλα κέρδη που αποκομίζεις μεγαλώνοντας είναι η βεβαιότητα πως δεν υπάρχουν ούτε «για πάντα» ούτε «ποτέ». Η γνώση πως ακόμα κι όταν αποφασίζεις με καθαρότητα, ακόμα κι όταν λες με παρρησία «ποτέ» ή «για πάντα», η ίδια η ζωή σε ξεπερνά. Πως ακόμα κι όταν σχεδιάζεις το κάθε βήμα με προσοχή, σε ιδανική συνθήκη, υπάρχουν μέρες που κάτι στραβώνει. Παλιότερα, όταν ήμουν νεώτερη και πιο άψητη, στη ζωή και στο τρέξιμο, περίμενα να πηγαίνουν όλα όπως τα είχα σχεδιάσει. Να τελειώνουν στην ώρα τους οι δουλειές, να σβήνουν στο χαρτί όλες οι υποχρεώσεις, να βγαίνουν με άνεση τα χιλιόμετρα και οι χρόνοι. Αν όλα πήγαιναν κατ΄ευχήν, ήμουν ευτυχισμένη. Αν κάτι στράβωνε, στράβωνα κι εγώ. Στενοχωριόμουν δυσανάλογα πολύ, ένιωθα αποτυχημένη που δεν μπορούσα να ελέγξω τη συνθήκη, να την τιθασεύσω. Κι όταν κάτι στράβωνε, όταν κάτι δεν πήγαινε όπως το είχα σχεδιάσει, ήθελα να γυρίσω στην αρχή. Να το ξανακάνω. Όχι μόνον για να πετύχει, μα για να γίνει όπως ακριβώς το είχα σκεφτεί, όπως το είχα φανταστεί. Έτσι, ήταν φορές που μετέθετα ας πούμε έναν μαραθώνιο γιατί δεν είχε βγει σωστά η προπόνηση μιας βδομάδας ή δεν είχα αθροίσει ακριβώς τα χιλιόμετρα που έπρεπε. Ήταν φορές που ακύρωνα τη συμμετοχή σε έναν αγώνα γιατί κάτι στην προετοιμασία δεν είχε πάει ιδανικά καλά, γιατί ίσως δεν θα έφτανα το στόχο.
Τα τελευταία χρόνια, η ζωή φρόντισε να με γυρίσει αρκετές φορές στην αφετηρία –στους δρόμους και στη ζωή. Με έκανε να μηδενίσω εξ ανάγκης και να αρχίσω απ’ την αρχή. Έτσι κατάλαβα πως δεν μπορώ να ελέγξω τη συνθήκη. Έμαθα πως δεν ξαναγράφεις τη ζωή σε συνθήκη ιδανική, όπως ο γιος μου σβήνει το λάθος στο πρώτο του τετράδιο και γράφει ξανά το σωστό, χωρίς να αφήσει η γόμα σημάδι. Στην αληθινή ζωή υπάρχουν και μουντζούρες και σημάδια. Μ΄αυτά προχωράς. Τα παρακάμπτεις ή κάνεις πως δεν τα βλέπεις και συνεχίζεις. Το θέμα είναι να συνεχίζεις. Χωρίς να παρεκκλίνεις απ’ την επιθυμία, χωρίς να χάνεις απ΄τα μάτια σου το στόχο. Κάποτε η διαδρομή είναι απρόσκοπτη, συχνότερα όχι. Κάποτε πορεύεσαι με βάση το πρόγραμμα, συχνότερα αυτοσχεδιάζεις εξ ανάγκης. Σημασία έχει να προχωράς. Να τερματίζεις. Κι ας μην έγιναν απόλυτα σωστά οι προπονήσεις, και ας μην ήταν ο χρόνος ο προσδοκώμενος.
Αρχές Φλεβάρη κι έχω αποφασίσει πως μπορεί να κάνω μικρές στροφές και παρασπονδίες, μα προχωράω. Πως μπορεί να αλλάζουν τα πράγματα, μα δεν αφήνω το στόχο απ΄τα μάτια μου. Πως μπορεί να γυρίζω πίσω μα δεν γυρίζω στην αφετηρία σαν τη μονόπολη –συνεχίζω απ΄τη μέση. Αρχές Φλεβάρη και ονειρεύομαι ακόμα, περιμένω ακόμα. Με μια προσδοκία λίγο πιο αληθινή, λίγο πιο δικιά μου.
18°
