Η γραβάτα του και τα γάντια της βγήκαν στο ασανσέρ. Τα υπόλοιπα στην είσοδο του σπιτιού, άλλα έξω, άλλα μέσα. Τέταρτο μετά η Λίζα κλεινόταν στο ντους σφυρίζοντας αδιάφορα. Αυτός στο λευκό πουκάμισο έπινε το ποτό του βυθισμένος στη μεγάλη πολυθρόνα.
Όταν αυτή βγήκε απ’ το μπάνιο, τυλιγμένη στην πετσέτα σώμα και μαλλιά, του είπε «Μείνε. Θα παίξουμε φουστάνια». Και στρατιωτάκια να του έλεγε, εκείνος θα καθόταν. Το «Θα παίξουμε» ήταν το περισσότερο κάθε φορά.
Το κόκκινο φουστάνι. Μετάξι σε δέρμα νωπό ακόμα απ΄το ντους. «Σ’ αρέσει;», του λέει. «Μ’ αρέσει», της λέει. Του χαμογελά και ξαναμπαίνει στο δωμάτιο με τη μεγάλη ντουλάπα κάνοντας πιρουέτες.
Το σμαραγδί φουστάνι. Βελούδινο. Ευαίσθητο. Απαλό. Αταίριαστο στο χαρακτήρα της. «Σ’ αρέσει;», του λέει. «Μ’ αρέσει», της λέει. Χαμογελούν μαζί και ξαναμπαίνει στο δωμάτιο με τη μεγάλη ντουλάπα, βαδίζοντας σαν μοντέλο σε υπερβολή. Αστεία.
Το μαύρο. Δερμάτινο. Στενό πολύ. Το φόρεσε και βγήκε μπροστά του ξυπόλυτη στις μύτες των ποδιών. «Σ’ αρέσει;», του λέει. «Μ’ αρέσει», της λέει. Τον πλησιάζει, παίρνει το ποτήρι του με το ποτό και το αδειάζει πάνω και στα τρία φορέματα. Εκείνος έκπληκτος την κοιτά σχεδόν να τα καταστρέφει. «Τώρα όμως δεν έχω φόρεμα για το ρεβεγιόν. Κρίμα…», ψιθυρίζει στο αυτί του σχεδόν αθώα.
Εκείνος βγάζει το πουκάμισό του και της το φοράει. Κλείνει το μεσαίο κουμπί και της ρίχνει μια ματιά. «Ανέβα στις γόβες σου», της λέει κι αυτή το κάνει. Της δένει σφιχτά τη γραβάτα γύρω απ’ τους καρπούς αντί για βραχιόλια. «Έτοιμη» της λέει και την σηκώνει σαν αρνί στον ένα ώμο βαδίζοντας προς το δωμάτιο με τη μεγάλη ντουλάπα.
Οι καλικάντζαροι του σπιτιού είχαν αρχίσει να πιστεύουν πως η Λίζα είναι μια απ’ αυτούς...
18°
