Έβλεπα τις φάτσες αυτών που παραβρέθηκαν στην ομιλία του Σαμαρά στο Ζάππειο και αναρωτιόμουνα: αυτοί οι βλαχοδεξιοί που όταν ήρθαν στα πράγματα είπαν το περίφημο «τώρα είμαστε όλοι ΠΑΣΟΚ» θα μας δώσουν εναλλακτική λύση; Αυτοί οι βλαχοδήμαρχοι που πήραν τη φαυλότητα του ΠΑΣΟΚ και την ύψωσαν στο τετράγωνο; Ο Σαμαράς με τους απίθανους συμβούλους του που μας έβαλε στην περιπέτεια του Μακεδονικού; Τι να πω. Κάθε χώρα έχει τη Δεξιά και την Αριστερά που της αξίζει...
- Σωτήρης Γεωργέλος
...Ή αλλιώς bullying
Στην Αγγλία έχει εισαχθεί στα σχολεία ο όρος Bullying, προκειμένου να περιγράψει συμπεριφορές όπου ασθενέστερες ομάδες μαθητών γίνονται στόχος λεκτικής ψυχολογικής ή σωματικής βίας από συμμαθητές τους που βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση. Τα παιδιά αυτά που εκφράζουν τέτοια επιθετική συμπεριφορά συνήθως είναι τα ίδια θύματα κακοποίησης στο στενό οικογενειακό τους περιβάλλον. Ο παραπάνω λοιπόν όρος βρήκα ότι μπορεί ίσως να προσεγγίσει τα ρατσιστικά επεισόδια που όλοι μας τελευταία παρακολουθήσαμε να λαμβάνουν χώρα στο κέντρο της Αθήνας. Ο bully (αυτός που φέρει την επιθετική συμπεριφορά) είναι γεμάτος θυμό και οργή για την άδικη συμπεριφορά των γονιών του. Αισθάνεται ανήμπορος να ανταπαντήσει στους ισχυρούς ενήλικους γονείς του. Ως αποτέλεσμα επιλέγει να αντιδράσει σε μια άλλη από αυτόν απροστάτευτη ομάδα, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ένας αδύναμος συμμαθητής του στο σχολείο, ένας συμμαθητής του που είναι διαφορετικός από τους υπόλοιπους και άρα εύκολος στόχος της άλογης οργής του.
Έτσι λοιπόν ήρθε το ΔΝΤ και μας «μάλωσε» και μας είπε να «βάλουμε μυαλό» και οργιστήκαμε. Σαν ανώριμα παιδάκια, όμως, δεν αντέχουμε την οργή και ψάχνουμε μέσο για να εκτονώσουμε το άβολο και άδικο συναίσθημα. Δεν μπορούμε να εναντιωθούμε στους γονείς μας, μιας και τρέμουμε την πιο σκληρή τιμωρία που θα επακολουθήσει. Μπορούμε, όμως, να επιτεθούμε στον πιο μελαχρινό, λίγο γεματούλη συμμαθητή μας, που δεν μπορεί να αντιδράσει.
Βγήκαμε λοιπόν στο δρόμο, τρομοκρατημένοι, να χτυπήσουμε τους ήδη καταταλαιπωρημένους μετανάστες, μπας και πάρουμε πίσω τη χαμένη περηφάνια μας, μπας και αισθανθούμε και πάλι αφεντικά του σπιτικού μας και τους εαυτού μας.
Δυστυχώς, αν δεν ωριμάσουμε συναισθηματικά, δεν πάρουμε από το χέρι τον αδύναμο για να εναντιωθούμε στον πραγματικό υπαίτιο που μας θυμώνει, αλλαγή δεν θα δούμε. Πριν όμως το κάνουμε αυτό, πρέπει να βρούμε τις δικές μας ευθύνες στην κατάσταση αυτή. Πρέπει να πάψουμε σαν παιδάκια να κατηγορούμε πάντα το διπλανό μας ή την «άδικη κοινωνία», που έλεγε και η Μήτση Κωνσταντάρα στο «Ο Στρίγγλος που έγινε αρνάκι». Μην ξεχνάμε, άλλωστε, μέρος του προβλήματος είμαστε και εμείς.
14°
