Τα πρωινά ξυπνήματα που τους έβρισκαν χώρια, η Λίζα τον προκαλούσε με το πρώτο sms της μέρας. «Κοιμήθηκα μέσα στο μακό με τον μικρό πρίγκιπα. Αλλά όμως όταν ξύπνησα έλειπε. Το μακό. Όχι ο πρίγκιπας… Ξέρεις πού μπορεί να είναι… ή ποιος μπορεί να το ’χει; Καλημέρα…» Η εικόνα, το κάλεσμα, η αμφιβολία. Η γύμνια της δηλαδή, η διαθεσιμότητά της απέναντί του αλλά και ο υπαινιγμός πως κάποιος –ένας κάποιος άλλος– τράβηξε το μακό από πάνω της.
Όταν δεν της απαντούσε η συνέχεια ήταν καλύτερη. Όπως εκείνη τη μέρα που το μήνυμά της τον βρήκε στη σύσκεψη. Σηκώθηκε απ’ την καρέκλα του, δεν είπε καν «με συγχωρείτε» –τι να συγχωρεθεί, δηλαδή;– και βιαστικά κατευθύνθηκε προς το σπίτι της. Η Λίζα άνοιξε την πόρτα μέσα στο μακό με τον μικρό πρίγκιπα, εκείνος χαμογέλασε και αδέξια το τράβηξε προς τα πάνω για να της το βγάλει. «Άουτς! Τα μαλλιά μου ρεεεε», γκρίνιαξε αυτή, για να πάρει την απάντηση: «Όχι εγώ μωράκι μου. Ο μικρός πρίγκιπας…»
Παιχνίδι με νικητές και τους δύο. Φορές και τους τρεις τους. Αυτή, αυτός και ένα πρίγκιπας αδέξιος στις μπλούζες αλλά… πρίγκιπας!
14°
