ΣΕ ΕΙΔΑ

Σε είδα σήμερα στο 040 από Σύνταγμα προς Πειραιά. Κατέβηκες στη στάση Δημοτικό Θέατρο. Ήμουν ήδη στο λεωφορείο και, όταν άνοιξε η πόρτα για να μπεις, πάγωσε ο χρόνος όταν κοιταχτήκαμε. Σε είχα δει και παλιότερα και, παρόλο που κοιταζόμασταν, δίστασα να σου μιλήσω. Ψηλός, μελαχρινός, με τατουάζ δράκους στο χέρι, χακί μπλούζα και μαύρο cargo παντελονι. Αν δεν σε βρω από εδώ, εύχομαι τουλάχιστον να σε δω ακόμη μία φορά στο λεωφορείο. Δεν θα σου αφήσω στοιχεία για το ποια είμαι, νομίζω το ξέρεις ήδη...
 

Σε είδα με τον σκύλο σου ράτσα σνα... Είχες λευκά μαλλιά, ωραίος ξεχωριστός κύριος. Κάτι μου έκανε η παρουσία σου...:) Ίσως και η δική μου...
 

Σχεδόν κάθε μέρα «ραντεβού». Αλλά γιατί νομίζω πως αυτό το έργο το έχω ξαναδεί; Πες και κερνάω καφέ.
 

Αργά τη νύχτα. Εσύ: με φλοράλ πουκάμισο, καθόσουν σε πεζούλι στον κεντρικό πεζόδρομο με δύο φίλους σου. Εγώ: με μαύρο φόρεμα, έκανα βόλτες με έναν φίλο, μετά καθίσαμε στο αντικριστό πεζούλι. Νομίζω σε είχα δει και στο Samano νωρίτερα. Μείναμε στα βλέμματα. Αν θέλεις, στείλε.
 

Σε είδα με ξυρισμένο κεφάλι, κουστουμαρισμένο, με ριγέ πουκάμισο, γραβάτα και ποσέ να μιλάς με έναν μουσάτο φίλο σου για φιλοσοφία και μετά για ποδόσφαιρο. Σου έριξα ένα βλέμμα και ξέρω ότι το πρόσεξες. Μην πέσεις για ύπνο, θα στείλω.
 

Στο μετρό προς Ελληνικό στη στάση Αττική γύρω στις 08.35. Φόραγες μπεζ πσντελόνι, vans, ένα μαύρο top, είχες αφέλειες και τα πιο εκφραστικά μάτια που έχω δει!
 

Ήταν Παρασκευή απόγευμα γύρω στις 8 με 8.30. Ήσουν σε υπηρεσία (λέω υπηρεσία γιατί είσαι στους Δίας). Είχες έρθει στο καφέ απέναντι από την εκκλησία να πάρεις καφέ. Με κοίταξες και σε κοίταξα έντονα. Μετά μπήκαμε και οι δύο στο φαρμακείο δίπλα και μιλήσαμε. Αλλά φοβήθηκα να σου ζητήσω το τηλ μπροστά σε όλους. Από κείνη την ημέρα κοιτάω όλες τις βάρδιες με συναδέρφους σου και δε σε βρίσκω. Πού είσαι; Δε γίνεται να μη με θυμάσαι. Δε γίνεται να μη σε βρω. Θέλω να μάθω το όνομά σου τουλάχιστον..
 

Τρόλεϊ 2 από κέντρο προς Παγκράτι. Κάθησες απέναντί μου. Μόλις είχες σηκώσει όλο το Η&Μ! Με ρώτησες αν σταματάει Ευτυχίδου. Πρέπει να πάμε για ποτό :)
 

Εμφανίσου! Μου χρωστάς ένα ζεϊμπέκικο που δε χόρεψες...
 

Κάθε μέρα βλεπόμαστε. Κάθε μέρα μου φτιάχνεις τα καφεδάκια, τα μάτια μας λένε πολλά, αλλά δεν μπορούμε να πούμε παραπάνω, γιατί έχουμε ακροατήριο. Αν το δεις, μαυρομάλλα, περιμένω μήνυμά σου;)