Πού πήγε η ορμητική χαρά μου;

Μυρτώ, καλή μας νεράιδα, άγγιξέ με με το μαγικό ραβδί σου, σε παρακαλώ. Θέλω να γίνω πάλι ο εαυτός μου γιατί αυτή που είμαι τώρα δε μ’ αρέσει καθόλου. Δεν την ξέρω, δεν τη γουστάρω, δεν την καταλαβαίνω! 25 χρονών, πρώην χαρούμενη και έξω καρδιά, ανοιχτή σε όλες τις (α)πιθανότητες, αισιόδοξη, με ένα «δεν πειράζει» για απάντηση σε όλα τα στραβά και τα ανάποδα. Αυτή ήμουν, αυτή αναγνωρίζω. Το θέμα είναι ότι άλλαξα και ψάχνω να βρω τι φταίει. Πού πήγε η ορμητική χαρά μου; Το φυσικό μου «ταλέντο» να παίρνω τα πράγματα όπως έρθουν; Τόσο πολύ μου στοίχισε ο χωρισμός που φαινόταν από καιρό ότι έρχεται καταπάνω μου; Τόσο πολύ με τρόμαξε ότι δεν θα βρω ποτέ κάποιον να συνεννοηθώ και να μοιραστώ τη ζωή μου; Δεν νιώθω τίποτα για κανέναν από όσους γνωρίζω. Όσο ενδιαφέρον και να μου φαίνεται κάποιος στην αρχή, πάντα κάτι βρίσκω που με ενοχλεί ή αν δεν βρω, απλώς χάνω την όρεξη να γνωριστώ καλύτερα, να ξαναμπώ στην περιπέτεια να εξηγώ ποια είμαι και να τσεκάρω τι ρόλο βαράει ο άλλος για να μη χάνω τον καιρό μου. Γεροντοκόριασα στα 27 μου; Ίσως. Ξίνισα πριν την ώρα μου; Μπορεί…