Το μυθιστόρημα, «Η αγγελία» της Freida McFadden (μετάφραση Κίκα Κραμβουσάνου, Εκδόσεις Διόπτρα), κυκλοφορεί στις 19 Νοεμβρίου με νέο, tie-in, εξώφυλλο από την ταινία
Ανακαλύψτε τι κρύβεται πίσω από τις κλειστές πόρτες
Μετά την μεγάλη του επιτυχία και τις πολλές διακρίσεις που έλαβε, το ψυχολογικό θρίλερ της Freida McFadden «Η αγγελία» (432 σελίδες, μετάφραση Κίκα Κραμβουσάνου, Εκδόσεις Διόπτρα) έγινε και ταινία με πρωταγωνίστριες τη Σίντνεϊ Σουίνι και την Αμάντα Σέιφριντ — γι’ αυτό και επανακυκλοφορεί στις 19 Νοεμβρίου, με νέο, tie-in, εξώφυλλο. Διαβάστε παρακάτω ένα απόσπασμα — μια αποκλειστική προδημοσίευση για την Athens Voice:
«Ό άντρας σου φαίνεται πολύ καλός», λέω στη Νίνα μόλις ο Άντριου κλείνει την πόρτα πίσω του.
Το σκοτεινό, καχύποπτο βλέμμα επιστρέφει στα μάτια της. «Έτσι λες, ε;»
«Εμ, ναι», ψελλίζω. «Θέλω να πω… φαίνεται πως… πόσο καιρό είστε παντρεμένοι;»
Η Νίνα με κοιτάζει, με φερμάρει προσεκτικά και αντί να μου απαντήσει, με ρωτάει: «Πού πήγαν τα γυαλιά σου;»
Υψώνει ερωτηματικά το ένα της φρύδι. «Όταν ήρθες για συνέντευξη, φορούσες γυαλιά, έτσι δεν είναι;»
«Α…» Σφίγγομαι, απρόθυμη να παραδεχτώ ότι τα γυαλιά ήταν ψεύτικα – η απόπειρά μου να παρουσιαστώ πιο έξυπνη και σοβαρή, και ναι, λιγότερο ελκυστική και απειλητική. «Ναι… έεε… Φοράω τους φακούς μου».
«Αλήθεια;»
→ Η ταινία βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες στις 18 Δεκεμβρίου, από τη Spentzos Film.
Δεν ξέρω τι μ’ έπιασε και είπα ψέματα. Θα μπορούσα απλώς να πω ότι δεν χρειάζομαι και τόσο πολύ τα γυαλιά. Αντί γι’ αυτό, έκανα το ψέμα μου ακόμα πιο χοντρό, επινοώντας και φακούς επαφής που δεν φοράω. Αντιλαμβάνομαι τη Νίνα να κοιτάζει εξεταστικά τις κόρες των ματιών μου, ψάχνοντας για φακούς.
«Υπάρχει πρόβλημα με αυτό;» ρωτάω.
Διακρίνω μια σύσπαση μυός κάτω από το δεξί της μάτι. Για μια στιγμή, φοβάμαι πως θα μου πει ότι πρέπει να φύγω. Αλλά μετά το πρόσωπό της χαλαρώνει. «Όχι βέβαια! Απλώς σκέφτηκα ότι αυτά τα γυαλιά είναι τόσο χαριτωμένα πάνω σου. Πολύ εντυπωσιακά – να τα φοράς πιο συχνά».
«Ναι, λοιπόν...» Με το τρεμάμενο χέρι μου πιάνω το χερούλι ενός από τα σακίδιά μου. «Μάλλον πρέπει να πάω τα πράγματά μου επάνω για να μπορέσω να ξεκινήσω τις δουλειές μετά».
Η Νίνα χτυπάει τα χέρια της με χαρά. «Εξαιρετική ιδέα!» Για άλλη μια φορά, η Νίνα δεν προσφέρεται να πάρει καμία από τις αποσκευές μου καθώς ανεβαίνουμε τις δύο σκάλες για να φτάσουμε στη σοφίτα. Στα μισά της δεύτερης σκάλας, νιώθω τα χέρια μου έτοιμα να ξεκολλήσουν και να πέσουν, αλλά η Νίνα δεν δείχνει να ενδιαφέρεται να σταματήσει για να μου δώσει λίγο χρόνο να ρυθμίσω τα λουριά. Ανασαίνω με ανακούφιση όταν καταφέρνω να ρίξω τις τσάντες στο πάτωμα του νέου μου δωματίου. Η Νίνα τραβάει το κορδόνι που ανάβει τις δύο λάμπες που φωτίζουν τον μικροσκοπικό μου χώρο.
«Ελπίζω να είσαι ευχαριστημένη», λέει η Νίνα. «Σκέφτηκα ότι θα προτιμάς να είσαι μόνη σου εδώ πάνω, να έχεις την ησυχία σου, όπως επίσης και το προσωπικό σου μπάνιο».
Ίσως αισθάνεται ενοχές για το γεγονός ότι ο τεράστιος ξενώνας τους είναι άδειος, ενώ εγώ θα πρέπει να ζω σε ένα δωμάτιο λίγο μεγαλύτερο από μια ντουλάπα για σκούπες. Αλλά δεν πειράζει. Οτιδήποτε μεγαλύτερο από το πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου μου μοιάζει με παλάτι. Ανυπομονώ να κοιμηθώ απόψε εδώ. Είμαι απίστευτα ευγνώμων.
«Είναι τέλειο», λέω και το εννοώ.
Εκτός από το κρεβάτι, τη συρταριέρα και τη βιβλιοθήκη, παρατηρώ ένα ακόμη πράγμα στο δωμάτιο, το οποίο δεν είχα δει την πρώτη φορά. Ένα μίνι ψυγείο, ύψους περίπου ενός μέτρου. Είναι συνδεδεμένο και βουίζει μονότονα. Σκύβω και το ανοίγω.
Το ψυγειάκι έχει δύο μικρά ράφια. Και στο πάνω ράφι, υπάρχουν τρία μικρά μπουκάλια νερό.
«Η σωστή ενυδάτωση είναι πολύ σημαντική», λέει με στόμφο η Νίνα.
«Ναι…»
Η Σίντνεϊ Σουίνι στην ταινία «Η αγγελία»
Όταν βλέπει την απορημένη έκφραση στο πρόσωπό μου, χαμογελάει. «Εξυπακούεται ότι αυτό είναι το δικό σου ψυγείο και μπορείς να βάζεις μέσα ό,τι θες. Απλώς σκέφτηκα να κάνω την αρχή».
«Ευχαριστώ». Δεν είναι και τόσο παράξενο. Μερικοί άνθρωποι αφήνουν καραμελίτσες στο μαξιλάρι. Η Νίνα αφήνει τρία μπουκαλάκια νερό.
«Τέλος πάντων». Η Νίνα σκουπίζει τα χέρια της στους μηρούς της, παρόλο που τα χέρια της είναι πεντακάθαρα.
«Θα σε αφήσω να ξεπακετάρεις και μετά μπορείς να αρχίσεις να καθαρίζεις το σπίτι. Εγώ θα προετοιμάζομαι για την αυριανή συνάντηση του ΣΓΚ».
«Του ΣΓΚ;»
«Του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων», μου διευκρινίζει με ένα πλατύ χαμόγελο. «Είμαι η αντιπρόεδρος!»
«Αυτό είναι υπέροχο», της λέω, μόνο και μόνο επειδή αυτό περιμένει να ακούσει. Είναι πολύ εύκολο να την κάνεις να χαρεί. «Λοιπόν, ξεπακετάρω τα πάντα στο άψε σβήσε και στρώνομαι στη δουλειά!»
«Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ». Τα δάχτυλά της αγγίζουν στιγμιαία το γυμνό μου μπράτσο – είναι ζεστά και στεγνά.
«Με σώζεις, Μίλι. Είσαι ο σωτήρας μου! Χαίρομαι πάρα πολύ που είσαι εδώ!»
Ακουμπάω το χέρι μου στο πόμολο της πόρτας καθώς η Νίνα ετοιμάζεται να βγει από το δωμάτιό μου. Και τότε είναι που το παρατηρώ. Αυτό που με ενοχλεί σε αυτό το δωμάτιο από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα εδώ. Με κυριεύει ένα πολύ κακό προαίσθημα.
«Νίνα;»
«Μμ;»
«Γιατί…» Καθαρίζω τον λαιμό μου. «Γιατί η κλειδαριά της πόρτας είναι από την έξω μεριά και όχι από τη μέσα;»
Η Νίνα κοιτάζει το πόμολο σαν να το βλέπει για πρώτη φορά. «Ω! Λυπάμαι πολύ γι’ αυτό. Χρησιμοποιούσαμε αυτό το δωμάτιο ως αποθήκη, οπότε προφανώς θέλαμε να κλειδώνει απέξω. Αλλά μετά το μετέτρεψα σε υπνοδωμάτιο για το προσωπικό και μάλλον δεν αλλάξαμε ποτέ την κλειδαριά».
Αν κάποιος ήθελε, θα μπορούσε εύκολα να με κλειδώσει εδώ μέσα. Και υπάρχει μόνο ένα παράθυρο, που βλέπει στο πίσω μέρος του σπιτιού. Αυτό το δωμάτιο θα μπορούσε να γίνει θανάσιμη παγίδα. Από την άλλη όμως, γιατί να θέλει κάποιος να με κλειδώσει εδώ μέσα;
«Μπορώ να έχω το κλειδί του δωματίου;» ρωτάω.
Ανασηκώνει τους ώμους. «Δεν έχω ιδέα πού μπορεί να βρίσκεται…»
«Θα ήθελα πολύ ένα κλειδί».
Τα ανοιχτόχρωμα μάτια της στενεύουν ξανά και με καρφώνουν. «Γιατί; Τι σκοπεύεις να βάλεις σε αυτό το δωμάτιο, το οποίο θέλεις να κρατήσεις κρυφό από εμάς;»
Τα χάνω. «Τι; Τίποτα! Μόνο…»
Η Νίνα ρίχνει πίσω το κεφάλι και αρχίζει να γελάει.
«Πλάκα κάνω, Μίλι. Δικό σου είναι το δωμάτιο! Αν θες κλειδί, θα σου βρω κλειδί. Σ’ το υπόσχομαι».
Κάποιες φορές, μοιάζει λες και η Νίνα είναι διχασμένη προσωπικότητα. Περνάει τόσο απότομα από το κρύο στο ζεστό. Τώρα ισχυρίζεται ότι έκανε πλάκα, αλλά δεν είμαι και τόσο σγουρή γι’ αυτό. Δεν έχει σημασία, όμως. Δεν έχω άλλες προοπτικές και αυτή η δουλειά είναι ευλογία. Θα τα καταφέρω. Ό,τι κι αν γίνει. Θα κάνω τη Νίνα Γουίντσεστερ να με αγαπήσει.
Με το που φεύγει από το δωμάτιό μου, κλείνω την πόρτα πίσω της. Θα ήθελα να την κλειδώσω, αλλά δεν μπορώ. Προφανώς.
Καθώς κλείνω την πόρτα, παρατηρώ σημάδια στο ξύλο. Μακριές, λεπτές γραμμές που διατρέχουν κατά μήκος την πόρτα, περίπου στο ύψος του ώμου μου. Περνάω τα δάχτυλά μου πάνω από τις εγκοπές. Φαίνονται σχεδόν σαν... Γρατζουνιές. Σαν νυχιές από κάποιον που έγδερνε την πόρτα. Προσπαθώντας να βγει έξω.
Όχι, αυτό είναι γελοίο. Γίνομαι παρανοϊκή. Μερικές φορές το παλιό ξύλο σκάει και ανοίγει. Δεν είναι σώνει και καλά κακός οιωνός.
Ξαφνικά, αισθάνομαι το δωμάτιο αφόρητα ζεστό και αποπνικτικό. Υπάρχει μια μικρή σόμπα σε μια άκρη, η οποία είμαι σίγουρη ότι ζεσταίνει αρκετά το δωμάτιο τον χειμώνα, αλλά δεν υπάρχει τίποτα για να το δροσίσει τους ζεστούς μήνες. Θα πρέπει να αγοράσω έναν ανεμιστήρα και να τον βάλω μπροστά στο παράθυρο. Παρόλο που το δωμάτιο είναι πολύ μεγαλύτερο από το αυτοκίνητό μου, εξακολουθεί να είναι ένας πολύ μικρός χώρος – δεν εκπλήσσομαι που το χρησιμοποιούσαν ως αποθήκη. Κοιτάζω γύρω μου, ανοίγοντας τα συρτάρια για να ελέγξω το μέγεθός τους. Υπάρχει μια μικρή ντουλάπα μέσα στο δωμάτιο, η οποία ίσα που χωράει να κρεμάσω τα λιγοστά ρούχα μου. Η ντουλάπα είναι άδεια, εκτός από μερικές κρεμάστρες και έναν μικρό μπλε κουβά στη γωνία.
Προσπαθώ να ανοίξω το μικρό παράθυρο για να πάρω λίγο αέρα. Αλλά δεν κουνιέται. Μισοκλείνω τα μάτια για να το εξετάσω πιο προσεκτικά. Περνάω το δάχτυλό μου κατά μήκος του πλαισίου του παραθύρου. Μοιάζει σαν να έχει βαφτεί από πάνω και να έχει κολλήσει για τα καλά.
Παρόλο που έχω παράθυρο, δεν ανοίγει.
Θα μπορούσα να ρωτήσω τη Νίνα γι’ αυτό, αλλά δεν θέλω να φανεί ότι παραπονιέμαι από την πρώτη μου κιόλας μέρα. Ίσως την επόμενη εβδομάδα να το αναφέρω. Δεν νομίζω ότι είναι υπερβολή να θέλω ένα λειτουργικό παράθυρο.
Ό Έντζο ο κηπουρός βρίσκεται τώρα στην πίσω μεριά του κήπου. Κουρεύει το γκαζόν εκεί. Σταματάει για μια στιγμή να σκουπίσει τον ιδρώτα από το μέτωπό του με τον γραμμωμένο πήχη του και μετά κοιτάζει ψηλά. Βλέπει το πρόσωπό μου πίσω από το μικρό παράθυρο και κουνάει το κεφάλι του, ακριβώς όπως είχε κάνει και την πρώτη φορά που τον είχα δει. Θυμάμαι τη λέξη που μου είπε στα ιταλικά πριν μπω στο σπίτι. Pericolo.
Βγάζω από την τσέπη μου το ολοκαίνουριο κινητό μου. Η οθόνη ζωντανεύει στο άγγιγμά μου και γεμίζει με μικρά εικονίδια για μηνύματα, κλήσεις και τον καιρό. Τέτοιου είδους τηλέφωνα ήταν σπάνια την εποχή που είχα μπει φυλακή και, όταν πια βγήκα, δεν είχα τη δυνατότητα να αγοράσω ένα. Είχαν όμως κάποιες κοπέλες στα κέντρα επανένταξης που πήγαινα όταν πρωτοβγήκα, οπότε ξέρω πάνω κάτω πώς να τα χρησιμοποιώ. Ξέρω ποιο εικονίδιο πρέπει να πατήσω για να ανοίξω ένα πρόγραμμα περιήγησης.
Πληκτρολογώ στο παράθυρο του προγράμματος περιήγησης: pericoloμετάφραση. Το σήμα πρέπει να είναι αδύναμο εδώ πάνω στη σοφίτα, γιατί του παίρνει πολλή ώρα να φορτώσει. Έχει περάσει σχεδόν ένα λεπτό όταν η μετάφραση του pericolo εμφανίζεται τελικά στην οθόνη του τηλεφώνου μου: Κίνδυνος.
* * *
ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: Η Μίλι έχει περάσει τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής της στη φυλακή, όπου βρέθηκε στα δεκαεφτά της. Τώρα αναζητά μια ευκαιρία, μια εργασία που θα της επιτρέψει να έχει μια φυσιολογική ζωή. Δεν ελπίζει ότι η συνέντευξή της με τη Νίνα, την πλούσια σύζυγο και μητέρα που ζητά οικιακή βοηθό, θα πάει καλά. Ποιος θα την εμπιστευτεί με τέτοιο παρελθόν; Γι’ αυτό όταν δέχεται τα απρόσμενα νέα της πρόσληψής της, αγνοεί όλα τα ανησυχητικά σημάδια και τις παραξενιές της Νίνα, θέλοντας τόσο πολύ να ξεκινήσει μια νέα ζωή. Όμως, ακόμη και το δωμάτιό της μοιάζει περισσότερο με κελί παρά με δωμάτιο υπηρεσίας: κλειδώνει μόνο απέξω… Μια ιστορία γεμάτη αναπάντεχες ανατροπές που δεν θα σας αφήσει να κλείσετε μάτι μέχρι να την τελειώσετε. Όποιος απόλαυσε τη «Γυναίκα στο παράθυρο» και το «Κορίτσι του τρένου», αυτή την ιστορία θα τη λατρέψει!
ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ:Η «Αγγελία» είναι ένα εξαιρετικά διασκεδαστικό θρίλερ με πρωταγωνίστριες τη Σίντνεϊ Σουίνι και την Αμάντα Σέιφριντ, βασισμένο στο best-seller βιβλίο που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διόπτρα. Από τον σκηνοθέτη Πολ Φιγκ, η ταινία βυθίζει το κοινό σε έναν διεστραμμένο κόσμο όπου η τελειότητα είναι μια ψευδαίσθηση και τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Προσπαθώντας να ξεφύγει από το παρελθόν της, η Μίλι (Σουίνι) δέχεται μια δουλειά ως οικιακή βοηθός για τους πλούσιους Νίνα (Σέιφριντ) και Άντριου Γουίντσεστερ (Μπράντον Σκλέναρ). Αλλά αυτό που ξεκινά ως μια ονειρεμένη δουλειά γρήγορα ξετυλίγεται σε κάτι πολύ πιο επικίνδυνο – ένα σέξι, σαγηνευτικό παιχνίδι μυστικών, σκανδάλων και εξουσίας. Πίσω από τις κλειστές πόρτες των Γουίντσεστερ κρύβεται ένας κόσμος με συγκλονιστικές ανατροπές που θα σας αφήσουν να μαντεύετε μέχρι το τέλος.
Freida McFadden
Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Η Freida McFadden, συγγραφέας των #1 μπεστ σέλερ σε New York Times, USA Today, Wall Street Journal, Publisher’s Weekly, είναι και γιατρός που ειδικεύεται στις εγκεφαλικές βλάβες. Η Freida έχει λάβει το International Thriller Writer Award για το Best Paperback Original, όσο και το Goodreads Choice Award για το καλύτερο θρίλερ. Τα μυθιστορήματά της έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από σαράντα γλώσσες. Η Freida ζει με την οικογένειά της και τη μαύρη γάτα της σε ένα τριώροφο σπίτι με θέα στον ωκεανό. Από τις εκδόσεις Διόπτρα κυκλοφορούν τα βιβλία της «Η αγγελία», «Το μυστικό της καμαριέρας», «Η καμαριέρα σε βλέπει» και «Ποτέ μη λες ψέματα!»
Με αφορμή το βιβλίο «Με τη δική σου ματιά μονάχα», η συγγραφέας μιλά αποκλειστικά στην Athens Voice για την πρόκληση να μετατρέψει την κρυφή ζωή της Μάιερ σε μια δυνατή μυθοπλαστική αφήγηση
Η συλλογή διηγημάτων «Οι Αόρατοι της Γης» είναι το αποτέλεσμα του δημιουργικού διαλόγου των συγγραφέων με ένα έργο της ομότιτλης έκθεσης της Σμαρώς Τζενανίδου
Ο συγγραφέας και μεταφραστής μιλά για το νέο του μεταφραστικό έργο, τη συλλογή του Γεωργιανού συγγραφέα Έρλομ Αχβλεντιάνι «Ο άντρας που έχασε τα λογικά του», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
