Το μπεστ-σέλερ των εορτών είναι Γυναικεία Υπόθεση

Συζητάμε με τις συγγραφείς Λένα Μαντά και Κλαίρη Θεοδώρου για το νέο τους μυθιστόρημα, που είναι αστυνομικό —με μία σειρά φόνων, με άκρως ενδιαφέροντες πρωταγωνιστές, και με όλη τηδιαδικασία που ακολουθεί η αστυνομία στις έρευνές της— και που το έγραψαν μαζί: μια συνεργασία που συζητήθηκε ήδη πολύ, και που ασφαλώς θα έχει και συνέχεια.

Κάτι επίσης εντυπωσιακό είναι το τιράζ της πρώτης έκδοσης. Τυπώθηκαν 40.000 αντίτυπα από τον Ψυχογιό, ένας σπανιότατος αριθμός για τα δεδομένα της Ελλάδας.

Τις ευχαριστώ και τις δύο για τον χρόνο τους!

                                                          * * *

Κ.Α.: «Γυναικεία υπόθεση» λοιπόν. Δεν το περίμενε κανείς, αλλά νά που έγινε και ήδη κάνει θραύση στα βιβλιοπωλεία. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;

Λ.Μ.: Η συνεργασία ήρθε σαν επιστέγασμα μιας φιλίας που μέσα σε τέσσερα χρόνια έγινε σχέση ζωής. Μια φιλία που περίμενε υπομονετικά να τη συναντήσουμε κι όταν αυτό έγινε όλα ήρθαν αβίαστα. Η ιδέα ανήκει σε μένα και η πρόταση πραγματικά έγινε μεταξύ ηλιοθεραπείας και βουτιάς στην Τζια. Ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να εξηγήσω πώς και γιατί μού γεννήθηκε η επιθυμία να γράψω κάτι με την Κλαίρη.

Κ.Θ.: Μεταξύ τυρού και αχλαδίου λένε κάποιοι, μεταξύ βουτιάς και ξαπλώστρας θα πω εγώ! Διότι, όταν η Λένα έχει ιδέες, τότε σκάνε βόμβες και ανάβουν φωτιές… Αυτό που δεν ξέραμε βέβαια ακόμα τότε, είναι πως με κάποιον περίεργο τρόπο το βιβλίο αυτό ήταν σαν να υπήρχε ήδη μέσα μας εδώ και καιρό. Σαν να μας περίμενε να το αποτυπώσουμε στο χαρτί. Διότι ήταν σαφέστατα η πιο αβίαστη, όμορφη και διασκεδαστική συνεργασία που θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ.

Κ.Α.: Αποφασίσατε εξαρχής ότι θα καταπιανόσασταν ειδικά με αστυνομικό μυθιστόρημα, και όχι με άλλο είδος, κοινωνικό ή ιστορικό ας πούμε;

Λ.Μ.: Εδώ και δύο χρόνια πιέζω την Κλαίρη να κάνει μια στροφή και ν’ απαρνηθεί το ιστορικό μυθιστόρημα. Διέβλεπα μέσα από τα κείμενά της ότι είχε τάση προς τα εκεί, αληθινό χάρισμα! Όταν το τόλμησε και διάβασα πρώτη το βιβλίο της που θα κυκλοφορήσει τον Μάρτιο, «Ο Βασιλιάς πεθαίνει πάντα τελευταίος», ξετρελάθηκα. Δεν ξέρω πώς λειτούργησε αυτό μέσα μου, αλλά όταν της πρότεινα να γράψουμε μαζί, η πρόταση ήταν ξεκάθαρη. Ένα καθαρόαιμο crime αλλά με προεκτάσεις κοινωνικές.

Κ.Θ.: Ναι! Η Λένα έχει διαπρέψει στο κοινωνικό μυθιστόρημα κι εγώ —ώς τώρα— έχω καταπιαστεί κυρίως με το ιστορικό. Θέλαμε λοιπόν κάτι καινούργιο και διαφορετικό και για τις δυο μας. Και το αστυνομικό ήταν το μεγάλο στοίχημα. Είναι άλλωστε είδος που αγαπάμε αμφότερες πολύ!

Κ.Α.: Πώς κύλησε η διαδικασία; Καταρχάς, πώς αποφασίσατε την πλοκή αλλά και τους ήρωες; Με πολλή κουβέντα;

Λ.Μ.: Όταν η Κλαίρη συνήλθε από την κατάπληξη που της προκάλεσε η πρότασή μου, άνοιξαν διάπλατα οι πόρτες του μυαλού μας. Μέχρι να φύγουμε εκείνη την ίδια μέρα από την παραλία, είχαμε βρει το θέμα και ξεκινήσαμε να στήνουμε τους ήρωες. Γράψαμε σε δανεικό χαρτί τα ονόματα, και κάποια πρώτα από την πλοκή. Όσο κι αν προσπαθήσω, δεν θα μπορέσω να περιγράψω εκείνο το διάστημα που ωραιότερα δεν έχω περάσει! Γράφαμε κάθε μέρα, επί δέκα ώρες, καθισμένες δίπλα-δίπλα με τους υπολογιστές μας στα πόδια, ανταλλάσσαμε κείμενα, απόψεις, διαφωνίες και γελούσαμε πάρα πολύ! Αλλά πάρα πολύ! Αυτή η διεργασία μού θύμισε μέρες των παιδικών μου χρόνων, τότε που έπαιζα σπιτικό με τις φίλες μου!

Κ.Θ.: Η διαδικασία κύλησε με τρόπο μαγικό! Και τρομαχτικό παράλληλα. Διότι ήταν σαν να βρισκόταν η μία μέσα στο μυαλό της άλλης, σαν να διαβάζαμε τις σκέψεις μας, σαν να μαντεύαμε την επόμενη λέξη πριν ακόμα ειπωθεί. Όσον αφορά την πλοκή και τους ήρωες, κάποια πράγματα στήθηκαν ήδη από την πρώτη μέρα και κάποια άλλα προέκυψαν στην πορεία. Όπως κι αν έχει πάντως, απολαύσαμε την κάθε στιγμή. Και νομίζω ότι αυτή η αίσθηση αποτυπώθηκε εντέλει και στο κείμενο.

Κ.Α.: Δουλέψατε πάνω σε έναν σκελετό; Ξέρατε από την αρχή το τέλος;

Λ.Μ.: Φυσικά και είχαμε σκελετό και σκαλέτα και πλάνα και απ’ όλα! Αλλά τα πάντα ανατρέπονταν καθημερινά! Σαφώς και κάθε μία είχε μια πορεία να βαδίσει, αλλά πολλές φορές αυτή η πορεία άλλαζε, πέφταμε σε αδιέξοδα και έπρεπε όλα να γυρίσουν αλλιώς!

Κ.Θ.: Ναι, ξεκινήσαμε φτιάχνοντας έναν σκελετό και καθορίζοντας τα κεφάλαια που θα αναλογούσαν στην καθεμιά μας. Από εκεί κι έπειτα όμως —όπως συμβαίνει πάντα γράφοντας— πολλά πράγματα αναθεωρήθηκαν, αναπροσαρμόστηκαν, «ανακαλύφθηκαν» εκ νέου. Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται, κατά τη γνώμη μου, και η γοητεία της συγγραφής.

Κ.Α.: Και στη συνέχεια; Γράφατε από ένα κεφάλαιο εναλλάξ;

Λ.Μ.: Όπως είπα, γράφαμε δίπλα-δίπλα. Ανταλλάσσαμε κεφάλαια μελετούσαμε, διορθώναμε, αλλάζαμε, διαφωνούσαμε, κάποιες φορές συμφωνούσαμε και μετά διαφωνούσαμε που είχαμε συμφωνήσει! Είναι γεγονός ότι κάποια κεφάλαια, γράφτηκαν από κοινού και σήμερα δεν θυμόμαστε τι έγραψε η μία και τι η άλλη. Επαναλαμβάνοντας τον εαυτό μου, θα πω ότι δεν έχω περάσει καλύτερο καλοκαίρι!

Κ.Θ.: Στην αρχή ναι. Γράφαμε καθισμένες δίπλα-δίπλα στον καναπέ και μετά ανταλλάσσαμε τα όσα είχαμε γράψει, τα διορθώναμε, τα σχολιάζαμε, τους αλλάζαμε τα φώτα κοινώς πριν τα εντάξουμε σε ένα ενιαίο αρχείο. Πλησιάζοντας προς το τέλος του βιβλίου βέβαια, η αλληλεπίδραση έγινε πολύ πιο έντονη και ουσιαστική. Υπάρχουν σημεία που πραγματικά έχουν γραφτεί από κοινού, σαν να ήταν ένα μυαλό και μία πένα από πίσω.

Κ.Α.: Υπήρχαν στοιχεία στο σχεδιάγραμμά σας που άλλαξαν εντελώς κατά το γράψιμο;

Λ.Μ.: Σαφώς και υπήρχαν! Ειδικά όταν φτάναμε στα αδιέξοδα που λέγαμε! Το αστείο ήταν όταν διαπιστώναμε ότι εμείς οι ίδιες τα είχαμε δημιουργήσει! Τότε αλλάζαμε τα πάντα!

Κ.Θ.: Φυσικά! Νομίζω πως πάντα συμβαίνει αυτό. Είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.

Κ.Α.: Υπήρξαν στιγμές «έντασης» μεταξύ σας; Σημεία, επί παραδείγματι, στα οποία διαφωνούσατε; Εάν ναι, πώς τα λύνατε;

Λ.Μ.: Από την αρχή είχαμε πλήρως συντονιστεί, και μάλιστα σε σημείο…αγριευτικό! Δεν είναι καλό όταν πηγαίνεις να μιλήσεις και ο άλλος λέει αυτά που ήθελες να πεις! Οι διαφωνίες δεν ήταν καν αυτό που φαντάζεται ο κόσμος, και είχαν να κάνουν με λεπτομέρειες. Επειδή όμως είμαστε και οι δύο ψυχαναγκαστικές και τελειομανείς στη δουλειά μας, προσπαθούσαμε να μη μας ξεφύγει το παραμικρό λάθος!

Κ.Θ.: Δεν υπήρχαν καθόλου εντάσεις ούτε διαφωνίες. Μπορεί να θεωρήσετε τη συγκεκριμένη απάντηση «διπλωματική», πιστέψτε με όμως, είναι απόλυτα αληθινή. Ήμασταν εξαρχής στο ίδιο μήκος κύματος και παραμείναμε έτσι ώς το τέλος.

Κ.Α.: Πιστεύετε πως κάποιοι αναγνώστες θα αναγνωρίσουν τη «φωνή» της καθεμίας; Ή προσπαθήσατε να «κρυφτείτε» δημιουργώντας μία ξεχωριστή, διακριτή γραφή;

Λ.Μ.: Καθόλου δεν προσπαθήσαμε να κρυφτούμε, αλλά για κάποιο λόγο, με έναν μαγικό τρόπο η κάθε μία «πλησίασε» συγγραφικά την άλλη! Στον αναγνώστη κάτι αμυδρό μπορεί να θυμίσει τη Μαντά ή τη Θεοδώρου, αλλά οι γραμμές ανάμεσά μας δεν είναι ευδιάκριτες.

Κ.Θ.: Θα αναφέρω εδώ τι μας είπε αγαπημένη φίλη και ομότεχνη: «Είναι σαν να έχει γραφτεί το κείμενο από μία τρίτη συγγραφέα που φέρει τα καλύτερα και πιο δυνατά συγγραφικά χαρακτηριστικά και των δυο σας». Νομίζω ότι τα λέει όλα!

Κ.Α.: Προφανώς θα συνεχίσετε την «κατά μόνας» συγγραφική σας δραστηριότητα και οι δύο. Οπότε, κάθε πότε θα έχουμε βιβλίο με τη Νόρα Δενδρινού; Και, κυρίως: πότε έρχεται το επόμενο;

Λ.Μ.: Δεδομένου ότι εμείς καλοκαίρι θα γράφουμε (αντίο διακοπές ξανά δηλαδή) του χρόνου τέτοια εποχή, η «Γυναικεία υπόθεση» θα εμφανιστεί ξανά! Με τη Νόρα, την Ελπινίκη και τον Νικόλα να έχουν στα χέρια τους μια νέα καυτή υπόθεση!

Κ.Θ.: Η «Γυναικεία υπόθεση» έχει και θα έχει άρωμα Χριστουγέννων. Ραντεβού λοιπόν του χρόνου, περίπου ίδια εποχή.

Κ.Α.: Πάμε και σε κάτι άλλο. Οι γυναίκες συγγραφείς βρίσκονται στην κορυφή παγκοσμίως σε όλες τις λογοτεχνικές κατηγορίες, ενώ οι γυναίκες αναγνώστριες είναι επίσης παντού περισσότερες από τους άντρες. Παρ’ όλα αυτά, με κάποιες εξαιρέσεις μόνο, μέχρι πριν ελάχιστες δεκαετίες, πολλές γυναίκες αναγκάζονταν να εκδώσουν με αντρικά ψευδώνυμα. Ο κόσμος προοδεύει, σωστά; Αλλά όχι όσο γρήγορα θα θέλαμε...

Λ.Μ.: Ναι, στατιστικά οι γυναίκες ανήκουν στο δυναμικό αναγνωστικό κοινό. Ναι, έχουν σπάσει τα στεγανά και οι γυναίκες συγγραφείς δεν αναγκάζονται να γράφουν με ανδρικά ψευδώνυμα. Αλλά έχουμε ακόμα δρόμο να διανύσουμε εμείς οι γυναίκες σε όλους τους τομείς. Κοινωνικά και επαγγελματικά κάπου-κάπου αναδύεται ένας Μεσαίωνας που δεν τιμά τη σύγχρονη κοινωνία.

Κ.Θ.: Σωστά και πάλι σωστά! Προοδεύει, πολλές φορές όμως με βήματα χελώνας. Εξακολουθούν να υπάρχουν προκαταλήψεις, ταμπέλες και πισώπλατα μαχαιρώματα που δεν βοηθούν και δεν τιμούν κανέναν. Ιδίως ανθρώπους που αγαπούν το βιβλίο είτε από τη σκοπιά του αναγνώστη είτε του δημιουργού.

Κ.Α.: Ένα μήνυμα για τους αναγνώστες που μας διαβάζουν αυτή τη στιγμή;

Λ.Μ.: Περάσαμε δύσκολους καιρούς, βιώνουμε τραγικές καταστάσεις, άγριες συνθήκες. Όταν κατακαθίσει η σκόνη των αδιάκοπων εκρήξεων, όταν καθαρίσει το τοπίο, ας μην έχουμε χάσει την ανθρωπιά μας!

Κ.Θ.: Να είναι αληθινοί, να βάζουν όρια και να μην εγκαταλείπουν τις μάχες τους. Και φυσικά να διαβάζουν. Διότι τα πιο ωραία ταξίδια είναι πάντα αυτά της καρδιάς και του νου!

Κ.Α.: Σας ευχαριστώ θερμά. Καλές Γιορτές, και καλή επιτυχία στη «Γυναικεία υπόθεση»!

Λ.Μ.: Ευχαριστούμε πολύ, καλές Γιορτές και η νέα χρονιά να φέρει ελπίδα στην καρδιά και χαμόγελο στην ψυχή!

Κ.Θ.: Εμείς ευχαριστούμε! Να έχουμε τα πιο όμορφα και φωτεινά Χριστούγεννα, γεμάτα αγάπη, υγεία και χαμόγελα!

                                                         * * *

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ: Ένας κατά συρροήν δολοφόνος σκοτώνει γυναίκες στο παρόν αντιγράφοντας γυναικοκτονίες του παρελθόντος που παρέμειναν ατιμώρητες. Στην άψογα σκηνοθετημένη σκηνή του εγκλήματος, ο δολοφόνος αφήνει «δωράκια» για την αστυνομία: έξτρα στοιχεία, με τα οποία μπορούν να συλληφθούν πλέον οι ένοχοι του παρελθόντος. Όλα τα θύματα φορούν ένα κόσμημα πανομοιότυπο με αυτό που έχει η υπαστυνόμος Νόρα Δενδρινού πάντα στον λαιμό της: ένα καλλιγραφικό κεφαλαίο «Ν» κλεισμένο σ’ ένα σπιτάκι. Η πρό(σ)κληση του δολοφόνου προς εκείνη είναι σαφής. Το παιχνίδι αρχίζει. Μαζί της, ο υπαστυνόμος Νικόλας Παναγιωτίδης και η ιδιωτική ερευνήτρια Ελπινίκη Ντόκα. Οι τρεις τους εγκλωβισμένοι σε μια αρένα θανάτου.