Δημήτρης Αντωνίου: Το ατύχημα που τον οδήγησε στην αισιοδοξία

Ποια είναι η τέχνη της αισιοδοξίας; Και υπάρχει τελικά κάποιου είδους τέχνη στο να κατακτήσει κανείς την αισιοδοξία; Πως είναι να παραμένεις αισιόδοξος σε μια εποχή οπού τα προβλήματα και η καθημερινότητα μπορεί να σου ρουφήξουν την ενέργεια και κάθε απομεινάρι φωτεινής  σκέψης;  Γίνεται τελικά να σφυρίζεις χαρούμενα και να βλέπεις την φωτεινή πλευρά της ζωής;

Ο Δημήτρης Αντωνίου, συγγραφέας και ακτιβιστής, μέσα από την κουβέντα μας, μια κουβέντα φωτεινή, αισιόδοξη, με ιδιαίτερη δυναμική σαν τον ίδιο, που έγινε με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου «Η τέχνη της αισιοδοξίας», μου λέει πως η αισιοδοξία είναι μια κατάκτηση που μπορεί να πετύχουν όλοι και μπορεί να χαθεί από όλους. Δεν είναι κάτι που μπορεί κανείς να αποκτήσει από τη μια στιγμή στην άλλη. Και δεν έρχεται αν κρύβοντας και ξεχνώντας τον πόνο, τα αρνητικά συναισθήματα και τις δύσκολες καταστάσεις.

Πριν 15 χρόνια, ο Δημήτρης Αντωνίου, μαθητής λυκείου τότε, είχε ένα ατύχημα που τον καθήλωσε σε αναπηρικό αμαξίδιο. Ένα διερχόμενο αυτοκίνητο τον παρέσυρε έξω από το σχολείο του στη Θεσσαλονίκη. 15 χρόνια μετά, παρουσίασε το βιβλίο του με τίτλο «Η τέχνη της αισιοδοξίας» στην αυλή του 7ου Λυκείου- 8ου Γυμνασίου Καλαμαριάς, στο ίδιο σημείο που είχε σημειωθεί το ατύχημα, για συμβολικούς λόγους. Ένα ατύχημα που μπορεί να του άλλαξε τη ζωή, αλλά δεν το άφησε να του στερήσει την όρεξη να ζήσει.

«Υπήρχε μια συγκίνηση στην ατμόσφαιρα, από ανθρώπους της Καλαμαριάς που ήταν εκεί εκείνο το μεσημέρι του 2006, που το έζησαν και πόνεσαν για εμένα, αλλά και από ανθρώπους που με είδαν όλα αυτά τα χρόνια να δυναμώνω μέρα με την μέρα και τελικά να στέκομαι στα πόδια μου. Τελικά, τα έφερε έτσι η ζωή που ήμουν και εγώ από την πλευρά μου που θα δώσω δύναμη σε αυτούς τους ανθρώπους» μου περιγράφει παραστατικά ο Δημήτρης.

Πρόκειται για το τέταρτο βιβλίο του, το οποίο έγραψε κατά τη διάρκεια της καραντίνας, προσπαθώντας να δώσει στους αναγνώστες μια δομημένη πρόταση προσέγγισης της αισιοδοξίας. Μέσα από τα δικά του βιώματα, μελέτες και έρευνες, επιδιώκει να δείξει πως όσο εύκολα ή δύσκολα είναι τα περιστατικά που βιώνει ο εκάστοτε άνθρωπος, αξίζει να προσπαθήσει να προσεγγίζει την ζωή αισιόδοξα.

«Με απασχολούσε πολλά χρόνια η συγγραφή αυτού του βιβλίου. Θεματικά κατατάσσεται στα βιβλία αυτοβελτίωσης, κάτι που με είχε κάνει να αποφύγω τη συγγραφή ενός τέτοιου είδους βιβλίου, γιατί δεν συμφωνώ με την εμπορευματοποίηση της αισιοδοξίας και της ευτυχίας. Επειδή έχω μεγάλη αίσθηση ευθύνης, το καθυστερούσα και μου έκανε καλό γιατί ωρίμασα και μπόρεσα να αποτυπώσω και να μοιραστώ τους τρόπους που δούλεψα για να πετύχω μια αισιόδοξη προσέγγιση της ζωής».

Εξηγεί πως ο δρόμος προς την αισιοδοξία ήταν μια διαδικασία επίπονη και δύσκολη, που πέρασε από πολλά στάδια. Ειδικά για ένα παιδί που στα 16 του χρόνια, αλλάζει η ζωή του ολοκληρωτικά.  

«Χρειάστηκε πολύ χρόνος για να σταθώ στα πόδια μου. Το μυστικό ήταν ότι δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου. Δεν απέφευγα την λύπη μου, ούτε τον πόνο μου, δεν κρύφτηκα στιγμή από το δράμα. Δεν προσπάθησα να αποφύγω κάτι αλλά να το αντιμετωπίσω. Ο κόσμος βλέπει έναν Δημήτρη, αισιόδοξο, να δραστηριοποιείται και παίρνει κάποια δύναμη, παίρνει ένα παράδειγμα. Αυτό απέχει πολύ από το ο Δημήτρης να φτάσει να πει ‘αυτός είναι ο τρόπος, αυτός είναι ο δρόμος προς μια αισιόδοξη προσέγγιση της ζωής’. Αν πατήσεις στο Google το όνομα μου, θα σου βγάλει αποτελέσματα από τα τελευταία 6-7 χρόνια. Το ατύχημα όμως έγινε πριν από 15. Τι μεσολάβησε από τότε; Αυτά τα 7 -8 χρόνια, πάλευα με τους δαίμονές μου. Κάθε τι που αντιμετώπιζα, είτε κέρδιζα είτε έχανα, με έκανε λιγάκι σοφότερο, με έκανε πιο δυνατό και μέρα με την μέρα, μου έδινε λίγο παραπάνω κουράγιο. Άρχισα να βλέπω ότι η ζωή είναι παρά πολλά πράγματα. Έχω χάσει σίγουρα αρκετά, αλλά έχουν μείνει πάρα πολλά που μπορώ να κάνω, να αξιοποιήσω και να χαρώ. Αυτή ακριβώς η πρόταση που μοιράστηκα μαζί σου, χρειάζεται αρκετή δουλειά».

Δημήτρης Αντωνίου: Η ακτιβιστική του δράση για την οδική ασφάλεια και την προσβασιμότητα

Τα τελευταία 7 χρόνια, ο Δημήτρης Αντωνίου, με ομιλίες του σε σχολεία και παρεμβάσεις έχει αναλάβει έναν ενεργό ακτιβιστικό ρόλο σε ότι αφορά την οδική ασφάλεια αλλά και την προσβασιμότητα για τα άτομα που αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα. Όπως εξηγεί, για τα προβλήματα και τα εμπόδια που συναντούσε κάθε φορά που κινούνταν στον δρόμο, αποφάσισε να αναλάβει δράση και να σταματήσει να γκρινιάζει. Με τη βοήθεια του κόσμου που ευαισθητοποιείται κάθε φορά που υπάρχει μια δημοσίευση ή μια παρέμβαση, εξηγεί πως υπήρξαν κάποιες βελτιώσεις, ωστόσο πρέπει να γίνουν πολλά βήματα για να γίνει μια πόλη φιλική σε άτομα με κινητικά προβλήματα αλλά και να αλλάξει η οδική νοοτροπία του κόσμου.

«Οι μεγάλες πόλεις έχουν χίλια δυο προβλήματα. Αν κάνουμε όλοι ότι μπορούμε, μόνο έτσι θα μπορέσει να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Εγώ το κάνω για να δώσω ένα παράδειγμα, προφανώς μονός μου δεν μπορώ. Αυτός δεν είναι όμως λόγος να μην κάνω τίποτα».

Εξηγεί μάλιστα πως η παιδεία οφείλει να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων. Περιγράφει την πρώτη φορά που τον είχαν καλέσει σε σχολείο, εκεί που πήγαινε δημοτικό, για να κάνουν ένα γκράφιτι, το τατουάζ που έχει στο χέρι και γράφει C'est La Vie και να μιλήσει με τα παιδιά για τα βιώματα του. Οι αντιδράσεις τους τον ενθουσίασαν και αποφάσισε να πηγαίνει στα σχολειά και να μοιράζετε την εμπειρία του.

«Ο εθελοντισμός, από τη στιγμή που μπήκε στη ζωή μου, βρέθηκε τόσο νόημα όσο δεν μπορούσα να το φανταστώ ποτέ. Ξεκινώ να πάω σε ένα σχολειό και βρίσκω τόση δύναμη και ενεργεία γιατί σκέφτομαι ότι ακόμα και ένα από τα τριακόσια παιδιά να κρατήσει κάτι ή να αλλάξει τον τρόπο που συμπεριφέρεται στον δρόμο, μπορεί να σώσει μια ζωή.

Έχει τύχει να με πιάσει πιτσιρίκος στον δρόμο και μου πει ότι χάρη σε εσένα που είχες έρθει πριν από κάποια χρόνια στο σχολείο, φόρεσα κράνος και τελικά είχα κάποιο ατύχημα και σώθηκα. Όταν ακούς τέτοια παραδείγματα, ότι λόγω δικών σου παροτρύνσεων, υπάρχουν παιδιά που πρόσεξαν και σώθηκε η ζωή τους, είναι ανεκτίμητο. Πλέον, για εμένα είναι μονόδρομος να προσφέρω ό,τι μπορώ» καταλήγει ο Δημήτρης.