Κλεισμένος δυο μήνες στο διαμέρισμα λόγω κορωνοϊού, περίμενα με λαχτάρα να ανοίξουν τα βιβλιοπωλεία και να χαθώ εκεί μες στο άρωμα της φύσης, στο δάσος εκείνο από δέντρα που θροΐζουν μεταμορφωμένα σε σελίδες. Ανάμεσα στα βιβλία που διάλεξα να πάρω ήταν κι ένα που το εξώφυλλό του μου θύμιζε κάπως Ζαχαρία Παπαντωνίου και «Τα ψηλά βουνά». Επρόκειτο για το πόνημα κάποιου νεαρού Ιταλού ονόματι Πάολο Κονιέττι ο οποίος –καθώς διάβασα στο οπισθόφυλλο– είχε μπουχτίσει από τη ζωή στην πόλη κι αποφάσισε να περάσει μερικούς μήνες απομόνωσης στον βορρά της χώρας του.
Μου θύμισε αμέσως την περίπτωση του Θορώ, εκείνου του διανοούμενου ιντιβιντουαλιστή, που δυο αιώνες πριν είχε εγκαταλείψει την κοινωνική ζωή της Μασαχουσέτης κι είχε αποτραβηχτεί πλάι στη λίμνη Ουόλντεν όπου έζησε μόνος σ’ ένα φτωχικό καλύβι. Αργότερα έγραψε τις εμπειρίες του από εκείνη τη μοναχική περίοδο της ζωής του σ’ ένα βιβλίο που κατά καιρούς ανασύρω από τα ράφια της βιβλιοθήκης μου και πάντα αντλώ απόλαυση διαβάζοντάς το. Αναφέρομαι στο «Ουόλντεν», που σήμερα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.
Ο Ιταλός συγγραφέας, ο Κονιέττι, στην αρχή κιόλας του βιβλίου του μιλάει για τον Θορώ που φαίνεται ότι τον είχε κάτι σαν πρότυπο. Στα τριάντα του –όπως ακριβώς κι ο Θορώ– αποφασίζει να πάρει τα βουνά. Nοικιάζει ένα καλύβι κοντά σε δάσος, σε μεγάλο υψόμετρο, εκεί που ανεβάζουν οι ποιμένες τα κοπάδια τους στα θερινά βοσκοτόπια κι αρχίζει να δοκιμάζει τη ζωή του ερημίτη. Το μέλημά του είναι να μεταμορφώσει, αν γίνεται, το οικόσιτο παιδί –όπως χαρακτηρίζει τον εαυτό του– σε αγρίμι του βουνού.
Ο συγγραφέας είναι αναρριχητής κι έτσι περνάει καιρό εξερευνώντας τα κοντινά λαγκάδια και τους απότομους λιθώνες. Βουλιάζει ευφρόσυνα στο χιόνι και παρακολουθεί εκστατικά τα ζαρκάδια και τους λαγούς να τον κοιτούν απορημένα αλλά και να τον αποφεύγουν προσεκτικά σαν να αντικρίζουν επάνω του τον φορέα της πανούκλας. Ο Κονιέττι προσπαθεί να μιμηθεί τον Θορώ και να φτιάξει κι εκείνος ένα περιβολάκι για τις ανάγκες του σε λαχανικά, όμως το υψόμετρο δεν τον βοηθάει. Ευτυχώς έχει τα βιβλία του μαζί κι έτσι διαβάζουμε κι εμείς κοντά του.
Λησμόνησα να πω ότι ο Κονιέττι –που αυτοβιογραφείται– αποσύρεται στη φύση καθώς βρίσκεται σε συγγραφικό μπλακ άουτ και ευελπιστεί ότι η μοναχική ζωή στο βουνό θα τον ξεμπλοκάρει. Έχει πάρει μαζί του τετράδια και στιλό, όμως μένουν πάνω στο τραπέζι ν’ αραχνιάζουν. Το βιβλίο θα το γράψει αργότερα. Κι είναι ένα βιβλίο –«Το αγρίμι»– που έχει υπότιτλο: Το τετράδιο του βουνού. Διαβάζοντάς το με πλημμύρισαν εικόνες από απάτητης κορυφές και η μυρωδιά των λόγγων και των σκοτεινών δασών. Πάτησα πάνω στα πεσμένα φύλλα της ερυθρελάτης, του πεύκου και του λάρικα. Ήπια νερό κρυστάλλινο από πέτρινες βρύσες. Άκουσα τους ήχους των ζώων τη νύχτα. Κι έτσι, παιδί της θάλασσας εγώ, αγάπησα για μια στιγμή το βουνό.
13°
