Δημοσιογράφος, σεναριογράφος, σταυρολεξοποιός. Γεννήθηκε στην Αθήνα, του αρέσει να παίζει με τις λέξεις και τις ταυτότητες, να μαθαίνει πράγματα από το γιο του, να γράφει. Μετά τη χαμένη ταυτότητα του πρώτου βιβλίου «O άλλος», το παραισθησιογόνο road trip του «Αμανίτα Μουσκάρια» και την ερωτική περιπέτεια μιας μεσήλικης με έναν εργένη στη «Μαμά», ήρθε η ώρα για τη «Συνέντευξη» (εκδ. Καστανιώτη, σελ. 192, € 10).
Πώς βλέπεις την ελληνική κατάσταση; Μια χαρά τη βλέπω, και θα βελτιωθεί εάν ληφθούν ορισμένα δραστικά μέτρα, όπως είναι η υποβοηθούμενη ευθανασία για τους συνταξιούχους και η καταναγκαστική εργασία στα ορυχεία τα σαββατοκύριακα για τους υπόλοιπους. Για τα παιδιά, μπορούμε απλώς να πουλάμε ένα στα δέκα, με κλήρωση, σε καλές γερμανικές οικογένειες.
Πώς βλέπεις τη βία σε σχέση με τους κοινωνικούς αγώνες; Είναι ζήτημα οπτικής γωνίας: κάποιοι πιστεύουν πως η κρατική βία είναι νόμιμη, αλλά άδικη, όταν η αντιβία των διαδηλωτών είναι παράνομη, αλλά δίκαιη. Όμως, αυτό δεν σημαίνει πως οι κοινωνικοί αγωνιστές δικαιούνται να γίνουν ίδιοι με αυτούς που πολεμούν – η ανθρώπινη ζωή παραμένει το ύψιστο αγαθό, και αν δεν το σέβεται αυτό κάποιος αντιεξουσιαστής, απολύτως και χωρίς εκπτώσεις, τότε γίνεται το ανεστραμμένο είδωλο του εξουσιαστή του.
Μέσα στη δύσκολη αυτή περίοδο, ποιο ρόλο μπορεί να παίξει το βιβλίο; Αν σου κόψουν το ρεύμα, δεν μπορείς να δεις τηλεόραση, αλλά μπορείς να διαβάσεις ένα βιβλίο. Κι αν δεν σου αρέσει, μπορείς να το βάλεις κάτω από το κοντό πόδι του τραπεζιού για να μη γέρνει.
Μπορεί να αντέξει το βιβλίο την οικονομική πίεση που θα ασκηθεί λόγω των μειωμένων εισοδημάτων; Τα βιβλία σήμερα είναι σαν τα κοιτάσματα άνθρακα: η οικονομική πίεση θα βγάλει διαμάντια από κει μέσα.
Πώς προέκυψε η ιδέα για το νέο σου βιβλίο «H συνέντευξη»; Περπατώντας πάνω κάτω στο μπαλκόνι μου. Σκεφτόμουν πως όλοι μας εγκληματούμε έναντι των εαυτών μας και της φύσης, λες και δεν πρόκειται να πεθάνουμε, λες κι έχουμε καμιά δεκαριά ζωές για να επανορθώσουμε. Δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε το θάνατό μας, και βέβαια η γνώση τού πότε αυτός θα συμβεί, με ακρίβεια 24ώρου, είναι κάτι το αδιανόητο. Ωραία, είπα, τι θα γινόταν εάν κάποιος τη φορτωνόταν ξαφνικά, στην αθώα καμπούρα του, αυτή την ανήκουστη γνώση; Τι θα έκανε; Θα πλούτιζε, θα ευτυχούσε, θα τρελαινόταν; Θα τον αγαπούσαν, θα τον μισούσαν, ή θα τον άφηναν στην ησυχία του; Ε, έτσι βγήκε το βιβλίο.
Ποια ήταν η πιο δυσάρεστη και ποια η πιο ενδιαφέρουσα εμπειρία που έχεις ζήσει ως δημοσιογράφος σε συνέντευξη; Αρχές της δεκαετίας του ’90, ανώτατο στέλεχος μιας εταιρείας προσπάθησε να με δωροδοκήσει, εμένα και το περιοδικό, για να μην μπει ένα κομμάτι που έκανα. Μόλις το είπα στο διευθυντή μου, αυτός με μούντζωσε και μου είπε «αρνήθηκες σαράντα εκατομμύρια, ρε ηλίθιε;». Ακόμα τα κλαίω.
Ποιο βιβλίο θα αποστήθιζες στην ταινία «Φαρενάιτ 451» του Τριφό; Τα «Εκατό χρόνια μοναξιά» του Μαρκές. Προσωπικά το θεωρώ το ωραιότερο μυθιστόρημα που γράφτηκε ποτέ, καλύτερο κι απ’ τη Βίβλο και το «Κεφάλαιο» του Μαρξ… Σε μια άθλια εκδοχή του μέλλοντος, μόνο και μόνο η από μνήμης απαγγελία του θα αρκούσε για να ξαναγεννηθεί ο πολιτισμός απ’ τα ερείπια.
Ποια η σχέση σου με το αστικό τοπίο και την περιπλάνηση στην πόλη; Τα τελευταία δύο χρόνια μένω έξω απ’ τη Ραφήνα. Η πόλη μού ’χει λείψει και νιώθω την ανάγκη να χαθώ, και πάλι, μέσα στη συλλογική της μοναξιά.
Πώς κρίνεις την έξαρση του λαϊκισμού στα μίντια και πόσο σχετίζεται με την κρίση; Περισσότερο ίσως κι απ’ τους δημαγωγούς, μ’ εκνευρίζουν οι γραβάτες και τα ταγεράκια, οι έγκυροι και οι έγκριτες, που αντιδρούν σ’ ό,τι αυθεντικά λαϊκό ως αρσακειάδες ενώπιον επιδειξία με κατεβασμένα παντελόνια. Ο αληθινός λαϊκιστής δεν μπορεί να κρυφτεί. Η σοβαροφανής, όμως, ομιλούσα κεφαλή κάνει τη βρομοδουλίτσα της φορώντας το ψηλό καπέλο του κύρους και το φερετζέ της πολιτικής ορθότητος.
Σε ποιο μάθημα ήσουν καλύτερος στο σχολείο; Πάντως όχι στη γυμναστική.
Θα ήθελες να διαθέτεις το ταλέντο του ήρωά σου; Προς Θεού, όχι. Αφήστε με να ζήσω ευτυχής στις αυταπάτες μου.
Με ποιον ήρωα από όλα τα βιβλία σου έχεις συνδεθεί περισσότερο; Μ’ αυτόν, τώρα, τον ταλαίπωρο ήρωα της «Συνέντευξης», τον Νίκο Ιωνά, τον ακούσιο «Εκπρόσωπο Τύπου του Χάρου»… Νιώθω όμως και πολύ κοντά με τον ήρωά μου στο διήγημα «Δισθανής», που εκδίδεται στη συλλογική έκδοση «Ελληνικά ονόματα». Παλιά, ο Άγγελος Σικελιανός είχε επιχειρήσει να αναστήσει ένα νεκρό – απέτυχε, όπως γράφει ο Καζαντζάκης. Τι θα γινόταν όμως εάν τα κατάφερνε;
Ποιος είναι ο ήρωάς σου στην πραγματική ζωή; Ο Ντάφι Ντακ. Είναι γκρινιάρης, ανικανοποίητος, αστείος και σχεδόν πάντα ξεφεύγει από τον Έλμερ Φαντ, το γουρούνι με το δίκαννο. Κι όταν δεν τα καταφέρνει, χάνει με στιλ.
Tι έχεις μάθει από το γιο σου; Πως το πιο άγριο συναίσθημα είναι η αγάπη – love will tear us apart, που έλεγαν και οι Joy Division.
Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που σε γοήτευσε σε καλλιτεχνικό επίπεδο; Με συνεπήραν τα ποιήματα του Δημήτρη Χαρίτου, τα «Μυθεύματα κι Αυτοβιόγραφα». Λες και τα μάζεψε ένα ένα ο Δημήτρης, κοσκινίζοντας τη ζωή του.
Ποιους συγγραφείς θα αναγνώριζες ως έμπνευση για τη γραφή σου; Τον Στίβεν Κινγκ, τον Καζαντζάκη, τον Νικολό Αμανίτι, τον Μαρκές, τον Νίκο Τσιφόρο, τον Τόλκιν…
Τι άλλο έχει τραβήξει την προσοχή σου τον τελευταίο καιρό… Ναι, είμαι πεπεισμένος πως τα ανώτατα στελέχη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου είναι εξωγήινοι, και πως η εισβολή τους στην Ελλάδα είναι το πρώτο κεφάλαιο του σατανικού τους σχεδίου για την παγκόσμια κυριαρχία. Καιρός για τη νέα Μέρα Ανεξαρτησίας.
23°
