Τι ωραία που το περιγράφει ο Πολ Όστερ: «Όταν βρεθεί κανείς να πνίγεται σε μια θάλασσα βασάνων, η σκληρή δουλειά μπορεί να γίνει η σχεδία που θα σε κρατήσει στον αφρό»… Ένα απόφθεγμα μάλλον άσχετο με την πολυπρισματική ιστορία ενηλικίωσης που αφηγείται στον «Αόρατο» (μετ. Σ. Γιανναράς, Μεταίχμιο), αλλά αντιπροσωπευτικό μιας πρόζας στιπλνής και διαυγούς, όπως παραμένει η δική του.
Ακόμα και στο οπισθόφυλλο ελάχιστα φανερώνονται από την πλοκή, που σε αντίθεση με άλλα μυθιστορήματα του Όστερ μόνο δαιδαλώδης δεν είναι. Η «αχαλίνωτη σεξουαλική επιθυμία», πάντως, που κυριεύει τον κεντρικό ήρωά του, οδηγεί στην καρδιά του βιβλίου σε μια σχέση αδελφού και αδελφής. Οι πιο δυνατές και απενοεχοποιημένες σελίδες περί αιμομιξίας που έτυχε να διαβάσω ποτέ!
Άλλες σελίδες έντονου ερωτισμού που μ’ εντυπωσίασαν τελευταία; Στη νουβέλα «Αλεπούδες στη πλαγιά» –μια περιπλάνηση στο στάσιμο παρόν και στα παιχνίδια που μας παίζει η μνήμη– του πρωτοεμφανιζόμενου Ιάκωβου Ανυφαντάκη (Πατάκης). Εδώ δεν υπάρχει αιμομιξία, αλλά το φάντασμα του διαψευσμένου «Κλόουν» του Μπέλ.
Τι εστί «φουριτά»; Το εξηγεί η αμερικανογιαπωνέζα Ρουθ Οζέκι, που έφτασε ως την πηγή, το Μan Booker, αλλά νερό δεν ήπιε, στο υπέροχο «Μια ιστορία για το παρόν» (μετ. Θ. Ζάβαλος, Κλειδάριθμος), επίσης μια ιστορία ενηλικίωσης. Φουρίτα, λοιπόν, είναι οι υποαπασχολούμενοι Ιάπωνες που ξοδεύουν στις καφετέριες τις ελεύθερες ώρες τους, μέχρι να πάνε για ύπνο στα σπίτια των γονιών τους. Σε σύγκριση, λέει, μ’ εκείνους που πεθαίνουν από την πολλή δουλειά, μοιάζουν τυχεροί. Αλλά δεν είναι. Γιατί στην Ιαπωνία «ελεύθερος σημαίνει μόνος και έξω απ’ τη ζωή».
«Η απελπισία δεν μετριέται/ με μπαγκέτες γαλλικού ψωμιού/ με ζαρτιέρες από γυναικείες κάλτσες/ με παπούτσια μυτερά λουστρίνια/ Η απελπισία κοστίζει λίγο/ όποιος δεν την έχει δεν του λείπει/ του ’ρχεται κουτί ως τη μέση/ ως τη μέση της καρδιάς…». Από την τελευταία ποιητική συλλογή του 92χρονου Νάνου Βαλαωρίτη «Πικρό καρναβάλι», ένα πανηγύρι συνειρμών, παρηχήσεων, μισοτελειωμένων φράσεων, ειρωνείας και σαρκασμού (Ψυχογιός).
18°
