Αν έχεις διαβάσει τη σειρά των βιβλίων των εκδόσεων Διόπτρα με ηρωίδα τη Φρίντα Κλάιν, δεν χρειάζονται συστάσεις. Απλά διάβασε το ανατριχιαστικό φινάλε αυτής της συναρπαστικής ιστορίας. Αν δεν έχεις μπλεχτεί ακόμα στα δίχτυα της παρανοϊκής εμμονής του Ντιν Ριβ και της αγωνιώδους προσπάθειας της Φρίντα να ξεφύγει από τον ασφυκτικό κλοιό του, τότε ξεκίνα τώρα και αφέσου στην καταιγιστική δράση και των οκτώ μυθιστορημάτων των Nicci French. Όπου Nicci French είναι το ψευδώνυμο του συγγραφικού ζεύγους στη συγγραφή και στη ζωή, των δημοσιογράφων Nicci Gerrard και Sean French.
Η εβδομάδα έχει επτά ημέρες. Πώς προέκυψε μια «όγδοη»;
Όταν αποφασίσαμε να χρησιμοποιήσουμε τις ημέρες της εβδομάδας ως τίτλους των βιβλίων, φαινόταν λογικό να υπάρξουν επτά βιβλία. Μας άρεσε βέβαια και η ιδέα μιας «όγδοης» ημέρας, μιας ημέρας αναμνήσεων, μιας ημέρας για να βάζεις «τελείες», να κλείνεις τις υποθέσεις σου. Θέλαμε πάντα το κάθε βιβλίο να αποτελεί από μόνο του μια αυτοτελή ιστορία, όμως υπάρχει και μια ιστορία η οποία διατρέχει σιωπηρά και τα επτά βιβλία και ξέραμε πως το τέλος αυτής της ιστορίας θα δοθεί στο όγδοο βιβλίο.
Υπάρχει ένταση σε κάθε μυθιστόρημα. Πόσο δύσκολο ήταν να διατηρήσετε αυτή την καθηλωτική ατμόσφαιρα σε όλα σας τα βιβλία;
Παρόλο που υπάρχει ένας ήρωας, ένας πρωταγωνιστικός χαρακτήρας, η Frieda Klein, ήταν σημαντικό να δημιουργούνται δυνατά και διαφορετικά κάθε φορά συναισθήματα. Για παράδειγμα, στο πρώτο βιβλίο, το «Blue Monday», η Frieda βρίσκεται μπλεγμένη σε έναν σκοτεινό κόσμο εγκλήματος και κινδύνου. Στο «Thursday’s Child», επιστρέφει στο δικό της γνώριμο παρελθόν. Στο «Sunday Morning Coming Down» ανακαλύπτει πως απειλούνται οι φίλοι της και η οικογένειά της. Στο καινούργιο βιβλίο τα πράγματα επίσης διαφέρουν: εδώ συσσωρεύεται όλη η ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα ανάμεσα στη Frieda Klein και τον Dean Reeve και από τα επτά βιβλία. Στο όγδοο βιβλίο η Frieda αποφασίζει να δώσει ένα τέλος, με οποιοδήποτε τρόπο και κόστος.
Πόσο καλά γνωρίζατε τη Frieda Klein, πριν της δώσετε μια θέση στο «χαρτί»;
Ο χαρακτήρας της Frieda Klein ήταν αυτός που ενέπνευσε και ολόκληρη τη σειρά των βιβλίων. Θα μπορούσες να πεις πως εκείνη μας βρήκε. Ήταν ο ψυχοθεραπευτής που πιστεύει πως δεν μπορούμε να λύσουμε τα πολύπλοκα προβλήματα που δημιουργεί η ρουτίνα μας, αλλά ίσως να μπορούμε να λύσουμε αυτά που φτιάχνει το «μυαλό» μας. Τι θα γινόταν αν αυτή η γυναίκα έβγαινε από το ασφαλές περιβάλλον του γραφείου της και βουτούσε σε έναν βίαιο, επικίνδυνο κόσμο; Ξοδέψαμε ώρες να μιλάμε για αυτή τη γυναίκα πριν γράψουμε οτιδήποτε. Όταν όμως ξεκίνησε το γράψιμο, όταν εκείνη άρχισε να γνωρίζει ανθρώπους, να δημιουργεί σχέσεις και μια οικογένεια γύρω της, να ζει πρωτόγνωρα σκοτεινές καταστάσεις, μαθαίναμε περισσότερα γι’ αυτή – και άλλαζε ως χαρακτήρας, εξελισσόταν, προχωρούσε.
Υπήρχε κάποιο βιβλίο από τη σειρά που «ακολούθησε» διαφορετικό δρόμο από αυτόν που είχατε αρχικά σκεφτεί;
Αυτό συνήθως συμβαίνει περισσότερο στους χαρακτήρες, παρά στα ίδια τα βιβλία. Το να γράψεις μια σειρά βιβλίων είναι σαν να προσκαλείς εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους ανθρώπους σε ένα πάρτι. Δεν είσαι σίγουρος ποτέ για το αν θα «κολλήσει» η παρέα. Κάποιοι άνθρωποι που γνωρίζεις ελάχιστα περνάνε τέλεια, άλλοι πάλι, απλά κάθονται σε μια γωνία μόνοι τους. Στο πρώτο βιβλίο, υποθέσαμε πως ο Josef, ο ουκρανός οικοδόμος, θα έπαιζε σύντομο ρόλο στην ιστορία. Όταν όμως μπήκε στην ιστορία, απλά «αρνήθηκε» να βγει. Από μικρό χαρακτήρα, τον μετατρέψαμε –μετατράπηκε από μόνος του, μάλλον, σε έναν από τους καλύτερους φίλους της Frieda.
Ποιο ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της συγγραφής των βιβλίων;
Το να γράφεις ένα μυθιστόρημα είναι από μόνο του πάντα δύσκολο: οι αποφάσεις, οι χαρακτήρες, οι ανατροπές. Όταν όμως δημιουργείς μια σειρά, αντιμετωπίζεις όλες τις δυσκολίες που εμπεριέχει η συγγραφή ενός μεμονωμένου μυθιστορήματος, ενώ, επιπλέον, πρέπει να προσέχεις να μην υπάρχουν αντικρούσεις, αντιφάσεις, με το προηγούμενο ή το προηγούμενο του προηγούμενου. Είναι σαν μια παρτίδα σκάκι που παίζεται σε τέσσερις διαστάσεις.
Υπάρχει κάποια ιστορία που θα θέλετε να μας διηγηθείτε από ανθρώπους που γνωρίσατε κάνοντας την έρευνά σας για το βιβλίο;
Όλα αυτά τα χρόνια, έχουμε μιλήσει με πάρα πολλούς ψυχολόγους και ψυχοθεραπευτές και έχουμε διαβάσει ακόμα περισσότερα. Είχαμε λοιπόν την αίσθηση πως ήταν πολύ διαφορετικοί ως «γιατροί» από άλλες ειδικότητες: φαινόταν να τους ελκύει το επάγγελμα επειδή είχαν οι ίδιοι πολλά ψυχολογικά προβλήματα δικά τους. Πάντως θα θυμόμαστε για καιρό τους ανθρώπους που συναντήσαμε περπατώντας στους δρόμους του Λονδίνου: ανθρώπους που απλά ρέμβαζαν στις όχθες του ποταμού, που ζούσαν σε βάρκες-σπίτια, γυναίκες που έσπρωχναν καροτσάκια, οικοδόμοι, σεκιουριτάδες. Όλοι είχαν μια ιστορία να πουν και πολλοί βρήκαν τη θέση τους στα βιβλία μας.
Φοβηθήκατε ποτέ πως δεν θα καταφέρετε να ολοκληρώσετε τη σειρά «Blue Monday»;
Από την πρώτη στιγμή, όταν δημιουργήθηκε η ιδέα, τα οκτώ βιβλία ήταν δεδομένα. Νιώθαμε πως η Frieda Klein χρειαζόταν και το χώρο και τον χρόνο. Κοιτώντας μπροστά, έμοιαζε ταυτόχρονα και αδύνατο, ένας ευσεβής πόθος. Όταν όμως αρχίσαμε να γράφουμε το πρώτο βιβλίο, παθιαστήκαμε με τη Frieda. Το πρόβλημα δεν θα ήταν πώς θα συνεχίσει η Frieda, αλλά η ανάγκη να την αφήσουμε ελεύθερη να προχωρήσει όπως νομίζει προς το τέλος της σειράς.
Οι τίτλοι των βιβλίων αντικατοπτρίζουν τον χρόνο που περνάει. Ποια η σχέση σας με το χρόνο;
Μεγάλο κομμάτι της συγγραφής είναι για τον χρόνο που περνάει, αναμνήσεις από το παρελθόν, η θλίψη που σου προκαλεί η σκέψη πως μεγαλώνεις, γερνάς. Ξέραμε από την αρχή πως αυτή η σειρά δεν θα ήταν απλά οκτώ αυτοτελείς περιπέτειες της Frieda Klein. Αυτά τα βιβλία θα «μετρούσαν» το χρόνο που περνάει. Μια γυναίκα που διανύει τη δεκαετία από τα 30 στα 40 της χρόνια, ένα κορίτσι που περνάει από την παιδική ηλικία στην εφηβεία. Το τίμημα που η Frieda και οι φίλοι της έπρεπε να πληρώσουν για να ζήσουν την επικίνδυνη ζωή που εκείνη είχε επιλέξει.
Ήταν δύσκολο να αποχωριστείτε τη Frieda; Πιστεύετε πως θα τη συναντήσετε ξανά κάποια στιγμή σε ένα νέο συγγραφικό εγχείρημα;
Γράφοντας τις τελευταίες σελίδες του νέου βιβλίου, νιώσαμε βαθιά λυπημένοι. Η Frieda ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας για δέκα χρόνια. Περπατήσαμε μαζί στο Λονδίνο, είδαμε την πόλη μέσα από τα μάτια της. Ρωτούσαμε συνέχεια τους εαυτούς μας: Τι θα έκανε η Frieda; Τι θα σκεφτόταν η Frieda; Όταν «έφυγε» ήταν σαν το παιδί που αποφασίζει να φύγει από το πατρικό του σπίτι. Ξέραμε όμως από την αρχή πως αυτό τον δρόμο θα ακολουθούσε. Δεν θέλαμε η ιστορία της Fieda Klein να καταντήσει ρουτίνα. Όχι, δεν θα επιστρέψει.
Nicci Gerrard και Sean French
Τι θεωρείτε ομορφότερο όταν γράφετε μαζί με τη γυναίκα σας/τον σύζυγό σας, και τι θεωρείτε χειρότερο;
Πολλοί πιστεύουν πως η ευτυχία σε έναν γάμο εξαρτάται από τις ευκαιρίες σε «ξεχωριστές» ζωές ανάμεσα στο ζευγάρι, να κάνεις διαφορετική δουλειά, να έχεις δικούς σου φίλους, να έχεις τον δικό σου χώρο. Εμείς δουλεύουμε μαζί σχεδόν πάντα, οι ώρες που δουλεύουμε και ο ελεύθερος χρόνος μας είναι ταυτόχρονος, δεν διαχωρίζεται. Υπάρχει κάτι εξαιρετικά δελεαστικό να εξερευνάς τον κόσμο μαζί με κάποιον άλλο, πόσο μάλλον να δημιουργείς έναν φανταστικό κόσμο μαζί με κάποιον άλλο. Από την άλλη, όταν κάτι «στραβώνει» στη δουλειά – και όλοι οι συγγραφείς έχουν ζήσει άσχημες μέρες – δεν υπάρχει τρόπος να αποδράσεις, να κρυφτείς για λίγο. Σίγουρα δεν μπορούν να το κάνουν όλοι. Αν αντιμετωπίζεις κάποιο πρόβλημα στο γάμο σου, για παράδειγμα, δεν θα σου συνιστούσαμε να προσπαθήσεις να γράψεις ένα μυθιστόρημα με τον/την σύντροφό σου, για να το λύσεις!
Όταν γράφατε το βιβλίο, όταν διαφωνούσατε με την πλοκή όπως εξελισσόταν, ποιανού η ιδέα κατάφερνε συνήθως να επικρατήσει;
Αυτό που μετράει περισσότερο όταν γράφεις μαζί με κάποιον άλλο, είναι η εμπιστοσύνη. Δεν πρόκειται για μια επίδειξη πνεύματος ή ισχύος, δεν πρόκειται για έναν αγώνα κατά τον οποίο ο καθένας από τους δυο πρέπει να υπερισχύσει με τη δική του ιδέα. Όταν γράφουμε, δεν γράφουμε σαν Sean French και Nicci Gerrard προσπαθώντας να ανακαλύψουμε κοινό τόπο. Γράφουμε σαν Niccy French, ένα τρίτο πρόσωπο, το οποία έχει τη δική του φαντασία, το δικό του περιεχόμενο, τη δική του σκέψη, το δικό του στιλ. Φυσικά και κουβεντιάζουμε συνέχεια, και διαφωνούμε βεβαίως. Το θέμα όμως δεν είναι «τι θέλει ο Sean» ή «τι θέλει η Nicci». Το θέμα είναι «τι θέλει αυτό το βιβλίο». Τι θα κάνει αυτό το βιβλίο να πραγματοποιήσει το «θέλω» του, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Προσπαθούμε να μην το ξεχνάμε αυτό. Βέβαια, άνθρωποι είμαστε κι εμείς!
Η Nicci French έγραψε αστυνομικά μυθιστορήματα με τη Frieda Klein. Τι θέλει να γράψει ο Sean Gerrard;
Καλή ερώτηση, έχουμε αναρωτηθεί κι εμείς. Η Nicci French είναι μια συγγραφέας που γράφει βιβλία με γυναικείους χαρακτήρες στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Την ενδιαφέρει η ψυχολογία, η μνήμη, τα παράξενα τοπία του μυαλού. Αν υπήρχε μια ιστορία για έναν άντρα, μια ιστορία με όπλα και γρήγορα αυτοκίνητα, μια περιπέτεια, τότε αυτή θα την είχε γράψει ο Sean Gerrard. Για την ώρα πάντως, η Nicci French μας κρατά απασχολημένους!
Όταν δεν γράφετε αστυνομικά μυθιστορήματα, σας αρέσει να διαβάζετε αστυνομική λογοτεχνία; Θα μας πείτε μερικούς τίτλους που διαβάσατε τελευταία και σας άρεσαν;
Διαβάζουμε και οι δυο μανιωδώς όλα τα είδη βιβλίων, λογοτεχνικά και μη. Για τον Sean, ένα από τα αγαπημένα του ήταν το πρώτο βιβλίο του Scott Turow, «Presumed Innocent». Πρόσφατα διάβασε τις ιστορίες του Parker στα μυθιστορήματα του Donald Westlake που του άρεσαν πολύ και τα αστυνομικά της Ιρλανδής συνονόματης Tana French. Όσο για τη Nicci, λατρεύει τα βικτωριανά γκόθικ νουάρ του Wilkie Collins, ο οποίος θεωρείται –και όχι άδικα– ο «πατέρας» των αστυνομικών θρίλερ. Επίσης, τα βιβλία της Erin Kelly, της Sophie Hannah και του A.J.Finn – αναμφισβήτητα πάντως υπάρχουν πολλοί ακόμη αξιόλογοι εκπρόσωποι του είδους, άλλωστε αποτελεί ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης.
Εκτός από το γράψιμο, τι άλλο κάνετε με το ίδιο πάθος;
Μας αρέσουν οι μεγάλοι, «κουραστικοί» περίπατοι, το ποδήλατο, το μαγείρεμα και τα οικογενειακά τραπέζια, να μαζεύουμε μανιτάρια στη Σουηδία. Η τέχνη σε οποιαδήποτε μορφή της. Η Nicci είναι εθισμένη με το κολύμπι επίσης, σε ποτάμια, λίμνες και ωκεανούς – όσο πιο κρύο το νερό τόσο καλύτερα.
Η Frieda είναι μια σύγχρονη γυναίκα, ένα πρόσωπο οικείο, με αναγνωρίσιμα άγχη και ανασφάλειες. Ποιες είναι οι δικές σας ανασφάλειες, οι ανησυχίες σας, για την οικογένεια, για τη χώρα σας, τώρα που βρίσκεται και αντιμέτωπη με το Brexit;
Το Brexit είναι ίσως η μεγαλύτερη πράξη σκόπιμης αυτοκαταστροφής που διαπράττει ποτέ μια δημοκρατική χώρα. Δεν είμαστε ακούσιοι υποστηρικτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης (για παράδειγμα, πιστεύουμε πως η πολιτική της απέναντι στην Ελλάδα υπήρξε ολέθρια). Όμως σε αυτούς τους επικίνδυνους καιρούς, είναι τρελό η Βρετανία να σκέφτεται πως μπορεί να σταθεί μόνη της. Ήδη είναι κακό για μας, που έχουμε ζήσει τη μισή μας ζωή σχεδόν, φανταστείτε για την επόμενη γενιά, τα μικρά παιδιά, που αυτά θα πληρώσουν το πραγματικό τίμημα.
8°
