Υπόθεση: Ο Έλιοτ είναι ένας επιτυχημένος αρχιτέκτονας που ζει στη Νέα Υόρκη. Ο κόσμος του καταρρέει όταν τον πληροφορούν για τον αιφνίδιο θάνατο της κόρης του, Ευρυδίκης. Ταξιδεύει στο ρηµαγµένο από την κρίση Γλαρονήσι για να παραλάβει τη σορό του παιδιού του, μα οι άνθρωποι και ο τόπος τον αιχμαλωτίζουν και αποφασίζει να τα παρατήσει όλα και να εγκατασταθεί εκεί.
Ο μικρός Γιάννης μετράει διαρκώς τα πάντα −ψάρια, ανθρώπους, πλοία−, συγκρίνει τους αριθμούς µε τους αντίστοιχους της προηγούμενης μέρας και προσπαθεί να βρει τρόπους για να διατηρήσει την τάξη του κόσμου. Η Μαριώ, η μητέρα του, προσπαθεί να κερδίσει τα προς το ζην με το ψάρεμα και παλεύει να μείνει δυνατή για να τον μεγαλώσει σωστά και να τον μάθει να κολυμπάει στα ταραγμένα νερά της ζωής.
Τρεις άνθρωποι ψάχνουν να βρουν τρόπο να λυτρωθούν και να επαναπροσδιορίσουν τη ζωή τους. Την ίδια στιγμή, το σχέδιο ανέγερσης ενός ξενοδοχείου θα προκαλέσει αναταραχή μεταξύ των κατοίκων του νησιού, ενώ η ιδέα μιας σχολής −ένα όνειρο της Ντίκι−, φαίνεται να κερδίζει έδαφος. Άνθρωποι απλοί, διχασμένοι ανάμεσα στην κρίση και το συναίσθημα, προσπαθούν να καταλήξουν στην πιο σωστή απόφαση και στο κέντρο μια μοναδική φιλία ανάμεσα σε ένα αυτιστικό παιδί και έναν πληγωμένο συνταξιούχο, η οποία δίνει το στίγμα της αληθινής ζωής.
Συγγραφέας: Ο Metin Arditi γεννήθηκε στην Άγκυρα το 1945, είναι Ελβετός γαλλόφωνος συγγραφέας και επίσης μαθηματικός, μουσικός και εικαστικός. Τα δεκατέσσερά του μυθιστορήματα, όπως και τα δοκίμιά του, μιλάνε για την εξορία και τη διαφορετικότητα, για εκείνους που προέρχονται από μακριά και που δεν ανήκουν πουθενά παρά μόνο σκέψη τους, και έχει λάβει πολλά λογοτεχνικά βραβεία, όπως το βραβείο Jean Giono και το Prix Méditerranéé. Τον Δεκέμβριο του 2012, ο Metin Arditi ανακηρύχθηκε σε Πρέσβη Καλής Θελήσεως της UNESCO. Τον Ιούνιο του 2014, η UNESCO τον όρισε Ειδικό Απεσταλμένο.
Όπως ανέφερε σε συνέντευξή του σχετικά με το τι αντιπροσωπεύει η Ελλάδα για εκείνον: «Η Ελλάδα αποτελεί ουσιαστικό μέρος της ζωής μου για πολλούς λόγους. Η σύζυγός μου είναι Ελληνίδα. Οι κόρες μου [...] έμαθαν και την ελληνική γλώσσα. Μία από αυτές, η Τζέσικα, είναι παιδίατρος στην Ελλάδα. Τα επτά εγγόνια μου μιλούν τέλεια ελληνικά, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που ζουν στην Ελβετία. Κάνουμε διακοπές κάθε καλοκαίρι στις Σπέτσες για 35 χρόνια. Όλα αυτά είναι πολλά, θα συμφωνήσετε. Αλλά υπάρχουν περισσότερα. Γεννήθηκα στην Τουρκία και κράτησα μια ανεκπλήρωτη αγάπη για τη Μεσόγειο. Πού να ζήσετε αυτή την αγάπη καλύτερα από ό,τι στην Ελλάδα; Και το πιο σημαντικό πράγμα: ο πολιτισμός. Οι ρίζες του ελληνικού πολιτισμού συγχωνεύονται με τη βαθύτερη του κουλτούρα, εννοώ τη βυζαντινή τέχνη, την πιο πνευματική, την πιο όμορφη από όλους. Με εκπληρώνει. Σε όλους αυτούς τους λόγους που κάνουν την Ελλάδα τόσο αγαπητή στην καρδιά μου, προσθέτω έναν ακόμη, που συνδέεται με την σκληρότητα των ημερών που περνά η χώρα. Πώς να μην την αγαπάς τώρα, περισσότερο από ποτέ; [...]»
Σε ποιους απευθύνεται: Αν αγαπάς το φως που πλημμυρίζει τα νησιά της χώρας μας και επιθυμείς να διαβάσεις μια ιστορία διαποτισμένη με την αλμύρα της θάλασσας, τη φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων και την ψυχή των νησιωτών του τόπου μας.
Οι χαρακτήρες.
Ο συγγραφέας έχει επιλέξει συνειδητά να επικεντρωθεί κυρίως σε τρεις ανθρώπους, που είναι τόσο ξεχωριστοί και τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους. Ο Γιάννης, ο Έλιοτ και η Μαριώ συναντιούνται, γνωρίζονται και συμβιώνουν, για να καλύψουν ο καθένας τις προσωπικές του ανάγκες. Στην αρχή, κοιτάζονται με δισταγμό, δεν μπορούν να βρουν τις ισορροπίες τους και όλα μοιάζουν έτοιμα να τιναχτούν στον αέρα ανά πάσα στιγμή. Μα ο χρόνος είναι γιατρός και τους βοηθά να επουλώσουν τις πληγές τους, να βρουν τις σταθερές τους, να απενοχοποιηθούν, να κοιτάξουν κατάματα τις φοβίες τους και να καταπλήξουν τους εαυτούς τους, αλλά και εσένα.
Οι αντιθέσεις.
«Το παιδί που μετρούσε τον κόσμο» είναι ένα μυθιστόρημα που κινείται με απίστευτη δεξιοτεχνία ανάμεσα στο μέτρο και την αρμονία που επιζητούσαν οι αρχαίοι Έλληνες και βρίσκονται αποτυπωμένα στα μνημεία της χώρας −στους Δελφούς, στον ναό της Αθηνάς στη Λίνδο, στο Ασκληπιείο της Κω−, στα δεκάδες χαρτοδιπλώματα που επιδίδεται ο Γιάννης για να αναπληρώνει έναν βαθμό αταξίας του κόσμου και στη χαοτική κατάσταση που έχουν επιφέρει οι πολιτικές αποφάσεις και η παντελής έλλειψη εμπιστοσύνης του απλού λαού στους εκπρόσωπους της δημοκρατίας. Μια εκπληκτική τοιχογραφία της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας.
Η δύναμη που κρύβουν οι λέξεις.
Οι σιωπές του Γιάννη, του Έλιοτ και της Μαριώς κρύβουν μέσα τους χιλιάδες συναισθήματα που σε κάνουν να ανατριχιάζεις συνεχώς. Μια λέξη, μια φράση, μια ανταλλαγή βλεμμάτων καταφέρνεινα σε καθηλώσει και να σου μεταδώσει την ένταση της στιγμής, να σου φανερώσει τη δύναμη της άδολης αγάπης, τον πόνο της απώλειας, την απελπισία, την τρυφερότητα, την απόλυτη αφοσίωση, την ανάγκη για τρυφερότητα. «Οι άγκυρές σου με έσωσαν από τη θύελλα» λέει ο Έλιοτ στον Κοσμά και συγκλονίζεσαι βαθιά.
Η γραφή.
Ο Metin Arditi δεν γράφει για την Ελλάδα αναζητώντας πληροφορίες στο διαδίκτυο και διαβάζοντας σχετική βιβλιογραφία. Αγαπά αυτόν τον τόπο, έχει ανακαλύψει τις ομορφιές του, το φως που τον πλημμυρίζει, την απλότητα των ανθρώπων της στη νησιωτική χώρα, θαυμάζει τον πολιτισμό του και εμπνέεται από εικόνες και γεγονότα. Γι' αυτό και ο τρόπος που γράφει είναι λιτός και άμεσος, γεμάτος ζεστασιά και τρυφερότητα. Αποτυπώνει την ιστορία του χωρίς περιγραφές και καλολογικά στοιχεία, αφήνει τις πράξεις και τις σκέψεις των ηρώων του να μιλήσουν.
Κορυφαία στιγμή: Η στιγμή που ο μικρός Γιάννης αρχίζει να απαγγέλει απ' έξω τα ποιήματα «Η εκκλησιά», «Στη σημεία» και «Ψάρια, ψάρια».
Δυνατή φράση: «Ξέρεις πότε φτάνει η ώρα της παρηγοριάς;» [...] «Όταν νιώθεις έτοιμος να πληγωθείς ξανά. Τίποτα δε σου λέει ότι θα πληγωθείς. Πρέπει όμως να 'σαι έτοιμος να πάρεις το ρίσκο».
Μετάφραση: Ανήκει στην Κολαΐτη Ελευθερία και είναι εξαιρετική αναδεικνύοντας τη δωρικότητα της γραφής.
18°
