Η εισαγωγή του βιβλίου που κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία από τις εκδόδεις Μεταίχμιο:
Κάπου στο βιβλίο υπάρχει ένα κείμενο με τίτλο «Τι ζόρι τραβάς, ρε φίλε;» με ημερομηνία Απρίλιος του 2007. Ήταν απάντηση στα πολλά γράμματα και σχόλια που δεχόμουν κάθε Πέμπτη όταν κυκλοφορούσε η ATHENS VOICE. Έγραφα τα κατά τη γνώμη μου προφανή, ότι το μεταπολιτευτικό μοντέλο έχει εξαντληθεί, ότι οδηγείται σε κατάρρευση, ότι επείγουν διαρθρωτικές αλλαγές. Κάθε Πέμπτη η απάντηση ήταν: Tι ζόρι τραβάς, ρε φίλε; Μια χαρά είμαστε, αν δεν σ’ αρέσει η Ελλαδίτσα μας να πας αλλού να μείνεις. Ήταν φανερό ότι σ’ αυτό το κράτος που κατέρρεε, που έκρυβε την κατάρρευσή του μοιράζοντας τριχίλιαρα όταν καίγονταν 90 άνθρωποι στις πυρκαγιές και μετά προσπαθούσε να τα μαζέψει πίσω, υπήρχαν εντούτοις πολλοί άνθρωποι που ήταν ευνοημένοι από την κατάσταση και δεν είχαν κίνητρο αλλαγών. Κάποτε οι σκοτεινές προβλέψεις επαληθεύτηκαν. Στα τέλη του 2009 μάθαμε όλοι επισήμως ότι η χώρα χρεοκοπεί, στα μέσα του 2010 η Ελλάδα μπήκε σε πρόγραμμα διάσωσης.
Παραδόξως τα σχόλια έγιναν πιο οργισμένα, αλλά με το ίδιο περιεχόμενο. Η πλειοψηφία της κοινωνίας δεν αναγνώρισε το πρόβλημα, δεν ήταν πρόθυμη να προχωρήσει στις αλλαγές που επέβαλε η χρεοκοπία. Αντιθέτως, αγανάκτησε με τους πολιτικούς και τα κόμματα γιατί την εξαπάτησαν, γιατί δεν μπορούν πια να προσφέρουν όσα υποσχέθηκαν. Ο ριζοσπαστισμός ήταν συντηρητικός, ζητούσε την επιστροφή σε ένα αδύνατο παρελθόν, να ζούμε όπως στο 2009 αλλά χωρίς τα δανεικά. Και πριμοδότησε όλα τα κόμματα που ήρθαν με τη σειρά τους να εκφράσουν το πελατειακό κράτος που κατέρρευσε χωρίς δανεικά.
Καμιά φορά αυτοσαρκάζομαι, μερικοί άνθρωποι είναι γεννημένοι για να είναι μειοψηφία. Τον καιρό που τα δύο κόμματα εξουσίας συγκέντρωναν με θηριώδη ποσοστά 80-85% τη συναίνεση της ελληνικής κοινωνίας, οι προβλέψεις άσχημου τέλους στο ψεύτικο πάρτι έμοιαζαν με γκρινιάρικες προφητείες. Όταν η εποχή της δανεικής ευημερίας τελείωσε, μια καινούργια ευρεία κοινωνική συναίνεση αναπτύχθηκε, η άρνηση της πραγματικότητας. Το χρεοκοπημένο σύστημα εξουσίας επέβαλλε πάλι στην κοινωνική πλειοψηφία ψεύτικα διλήμματα. Μνημονιακοί εναντίον αντιμνημονιακών, πατριώτες εναντίον της Ευρώπης, λαός εναντίον πολιτικών.
Τα Μέσα Ενημέρωσης μοιάζουν αρκετά με τα κόμματα. Σκέφτονται το «πολιτικό κόστος», συμπεριφέρονται συχνά όπως τα κόμματα προς τους πελάτες τους. Δεν ήταν εύκολο να μιλάς για την πραγματικότητα αυτή την περίοδο. Το σχεδόν εμφυλιοπολεμικό κλίμα εξόντωνε κάθε ενδιάμεση φωνή που προσπαθούσε να ξεφύγει, να πάει παραπέρα από τα ψεύτικα διλήμματα. Να καταλογίζεις στην κυβέρνηση ότι με την πολιτική της βαθαίνει την ύφεση δεν λύνει τα προβλήματα και συγχρόνως να λες ότι η πολιτική της αντιπολίτευσης είναι ακόμα πιο συντηρητική, δεν διανοείται καν να τα λύσει, είναι απόψεις που βλάπτουν την προσωπική και επαγγελματική υγεία. Όταν τέλος γυρνάς τον καθρέφτη στον «πάντα αθώο, πάντα πληγωμένο, πάντα ηρωικό λαό», το όσκαρ αντιδημοφιλίας είναι σίγουρο. Όμως, δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ύστερα από δεκαετίες πελατειακού κράτους, η κοινωνική πλειοψηφία έχει συνηθίσει να συμπεριφέρεται ως ανεύθυνος πελάτης. Το πολιτικό σύστημα θα αλλάξει, ο φαύλος κύκλος θα σπάσει, αν η ίδια η κοινωνία αλλάξει τον τρόπο που δουλεύει και αντιμετωπίζει την πραγματικότητα.
Είμαι αρκετά ρεαλιστής, ξέρω ότι μια κοινωνία ακούει πάντα αυτά που θέλει να ακούσει. Όμως νομίζω ότι οι προσπάθειες όλου του πολιτικού συστήματος είναι αδιέξοδες και με σύντομο τέλος. Και αυτές που προσπαθούν να καθυστερήσουν τις αναπόφευκτες αλλαγές και αυτές που προσπαθούν να διατηρήσουν ανέγγιχτο το ξεπερασμένο μοντέλο. Στις ιλιγγιώδεις ταχύτητες της παγκοσμιοποίησης του 21ου αιώνα, δεν υπάρχουν περιθώρια για μεσοβέζικες καταστάσεις, για ενδιάμεσα πρότυπα, λίγο ξεπερασμένα, λίγο που επιβιώνουν ακόμα, λίγο μέσα, λίγο έξω.
Κάποιες περιοχές του πλανήτη θα προχωρούν και άλλες θα περιθωριοποιούνται ξεχασμένες. Και όλα αυτά θα συμβούν με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Το τέλος αυτής της ιστορίας θα μας βρει μέσα στην εξέλιξη ή χαμένους, κράτος παρία, αποτυχημένο, τριτοκοσμικό. Κι αυτό πρέπει να το αντιμετωπίσουμε με κάθε κόστος.
8°
