Το άσυλο είναι το δεύτερο μέρος της σειράς μυστηρίου και μαγείας Εκλεκτός & Ευλογημένος. Στην ιστορία αυτή ο Σεμπάστιαν Μάθεσον, ένας δεκαπεντάχρονος μάγος που κατοικεί στο πανέμορφο Στάχενγκιστ της Μπριτάνεα, ξεριζώνεται από το σπίτι του, το σχολείο του και τους φίλους του και καταλήγει σε ένα αναμορφωτήριο μάγων. Κάποιος που γνώριζε το μυστικό του Σεμπάστιαν, το μυστικό της γέννησής του και την κρυφή σχέση που είχε με την Προφητεία, δολοπλόκησε εναντίον του, τον έκλεισε μέσα στο σκοτεινό ίδρυμα και φρόντισε να τον παρακολουθεί στενά.
Ο Σεμπάστιαν, μαζί με τη βοήθεια των φίλων του, πρέπει να δραπετεύσει από το Άσυλο και να αποκαλύψει τα διαβολικά σχέδια των εχθρών του πριν να είναι πολύ αργά. Πρέπει να αντιμετωπίσει τις αναπάντεχες αντιξοότητες και να σώσει τα υπόλοιπα παιδιά από τις οργανωμένες επιθέσεις ενός μεσονύκτιου πλάσματος. Ο διαχωρισμός φίλων και εχθρών γίνεται όλο και πιο δύσκολος για τον νεαρό μάγο. Ποιος θέλει το καλό του και ποιος το κακό του;
Η Δήμητρα Τριανταφύλλου είχε συναντήσει τον συγγραφέα όταν κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο της σειράς «Η προφητεία».
Πως βρεθήκατε από τη Σκωτία στην Αθήνα;
Πέρα από το ότι ο πατέρας μου είναι Έλληνας, η επιλογή να έρθουμε στην Αθήνα ήταν οικογενειακή απόφαση.
Πως πήρατε την απόφαση να γράψετε ένα βιβλίο; Ποια ήταν η πρώτη σπίθα της έμπνευσης- η ιδέα και το γεγονός που γέννησε το μυθιστόρημά σας;
Θυμάμαι ότι από πολύ μικρός διάβαζα ιστορίες και πολλές φορές δεν συμφωνούσα με την έκβαση τους. Όχι πως δεν ήταν ωραίες, αλλά μου φαινόταν ότι με κάποιες μικρές αλλαγές θα μπορούσα να τις είχα ευχαριστηθεί περισσότερο. Έτσι άρχισα να σκέφτομαι μια δική μου ιστορία κι άρχισα να φαντάζομαι προσωπικότητες, έγραφα τα χαρακτηριστικά τους και μερικές φορές τους ζωγράφιζα κιόλας. Δυστυχώς δεν μπορώ να αναφερθώ επακριβώς στη σκέψη που γέννησε την ιδέα του βιβλίου, γιατί θα μαρτυρήσω κάτι σημαντικό για την εξέλιξη της ιστορίας. Μπορώ να σας πω όμως, ότι βασικό ρόλο έπαιξαν οι εικόνες που έχω από Σκωτία και Ελλάδα καθώς και η πλούσια μυθολογία και λαογραφία αυτών. Ακόμη ένα ερέθισμα είναι οι αντιθέσεις που παρατηρώ μεταξύ χωρών, ανθρώπων και πολλές φορές συναισθημάτων.
Πόσο καιρό σας πήρε να το ολοκληρώσετε; Με ποιο τρόπο το δουλέψατε (σημειώσεις/ κατευθείαν στον υπολογιστή/ εργασία τη νύχτα/ το πρωί/ γρήγορος ρυθμός κ.ο.κ…;)
Ο πραγματικός χρόνος ήταν μικρότερος, αλλά λόγω φόρτου εργασίας μου πήρε δύο χρόνια περίπου. Θυμάμαι να λέω στους φίλους μου: «Έχω όλη την ιστορία στο μυαλό μου ξεκάθαρα! Μακάρι να μπορούσα να την μεταφέρω με μια κίνηση στο χαρτί γιατί ενώ βλέπω την ιστορία μπροστά μου, δεν έχω τον χρόνο να την γράψω». Ξεκίνησα να δουλεύω την ιστορία σ’ ένα τετράδιο που μου χάρισε μία καλή μου φίλη. Άρχισα να πλάθω τον σκελετό της ιστορίας, τους χαρακτήρες και κάποια σημαντικά γεγονότα. Στην συνέχεια περνούσα αρκετές ώρες στο διαδίκτυο και σε βιβλία για να βρω στοιχεία που ήθελα να συμπεριλάβω στο «Εκλεκτός & Ευλογημένος». Όταν ήμουν έτοιμος πια, ξεκίνησα να γράφω στον υπολογιστή. Συνήθως δούλευα νύχτα. Οι πρωινές ώρες είναι αφιερωμένες σε αυτό που με ταΐζει, αλλά στα κενά της ημέρας δούλευα με την φαντασία μου. Η νύχτα είναι η ώρα που έχει τους λιγότερους αντιπερισπασμούς και εκτός αυτού, η νύχτα κρύβει ένα μυστήριο που είναι σημαντικό για το αντικείμενο του μυθιστορήματος. Γυρνούσα λοιπόν απ’ την δουλειά, ξεμπέρδευα με τις υποχρεώσεις μου και συνέχιζα την ιστορία. Δεν ήταν ότι καλύτερο γιατί πολλές φορές κοιμόμουν ελάχιστες ώρες και ξαναπήγαινα για δουλειά. Η αλήθεια είναι πως όταν έγραφα, έχανα την αίσθηση του χρόνου.
Τα έντονα μεταφυσικά στοιχεία – βλ. μαγεία, Πήγασος, Θεός του Ήλιου-που υπάρχουν στο μυθιστόρημα ανήκουν στη λίστα με τα αγαπημένα σας; Πως ξεκινήσατε να ασχολείστε με τους θρύλους και τι σας γοητεύει περισσότερο σε αυτό το στοιχείο: Ποια είναι η λειτουργία του στο μυθιστόρημά σας;
Ναι, είναι στην λίστα με τα αγαπημένα μου. Ενώ θέλω να γράψω κι άλλου είδους μυθιστορήματα, ήξερα ότι το πρώτο μου θα είχε αυτή την θεματολογία. Πάντοτε με ενθουσίαζαν αυτά τα στοιχεία της ιστορίας, ίσως γιατί στον πυρήνα τους είναι ανεξήγητα. Πολλοί έχουν δώσει την δική τους εκδοχή για το πώς δημιουργήθηκαν οι θρύλοι ή τι οδήγησε τους ανθρώπους στο κυνήγι των μαγισσών, αλλά κανείς δεν μπορεί να μας πει τι σκεφτόντουσαν οι αρχαίοι Έλληνες όταν πιστέψανε στο δωδεκάθεο ή οι Κέλτες στον Lugh και την Dagda. Ακόμα κι όταν περπατάω σε αρχαία μνημεία προσπαθώ να φανταστώ πως ήταν να ζει κανείς εκείνη την εποχή, όχι μόνο ως βασιλιάς αλλά και ως απλός άνθρωπος. Επειδή δεν έχουμε ανακαλύψει την χρονομηχανή δεν μπορούμε παρά να φανταστούμε εκείνη την ζωή. Αυτό είναι που με γοητεύει, η φαντασία που είχαν οι άνθρωποι εκείνης της εποχής. Οι αρχαίοι είχαν την ικανότητα να φαντάζονται πλάσματα και στοιχεία που αντλούμε σήμερα πολλοί συγγραφείς για να πλάσουμε δικές μας ιστορίες. Όλα τα μεταφυσικά στοιχεία που χρησιμοποίησα στο βιβλίο έχουν αναφερθεί στην ιστορία, κάποια υπάρχουν και σήμερα (όπως το καταραμένο διαμάντι Hope). Θεωρώ ότι είναι ωραίο να ταξιδεύεις με μια ιστορία η οποία περιπλέκεται με την πραγματικότητα. Σου δίνει την ευκαιρία να ξεχάσεις έστω και για λίγο τις δυσκολίες της καθημερινότητας και να φανταστείς μια ζωή πιο εύκολη, πιο μαγική.
To βιβλίο σας με τρεις λέξεις;
Μαγεία, μυστήριο, περιπέτεια.
Ποια είναι η σχέση σας με τους τσιγγάνους; Πόσο γνωρίζετε τη φυλή τους; Πως αποφασίσατε να τους χρίσετε πρωταγωνιστές της ιστορίας σας;
Δεν έχω κάποια σχέση μαζί τους αλλά θαυμάζω την κουλτούρα και το παρελθόν τους. Γνωρίζω μόνο όσα έχω διαβάσει γι’ αυτούς, που είναι αρκετά. Αρχικά το «Εκλεκτός & Ευλογημένος» προοριζόταν για μια ιστορία που θα ασχολούταν κατά βάση με μάγους και μάγισσες, αλλά όποτε έφτανα στο τέταρτο-πέμπτο κεφάλαιο την σταματούσα. Όσες αλλαγές κι αν έκανα δεν μπορούσα να συνεχίσω την ιστορία. Καταλάβαινα ότι κάτι έλειπε απ’ την ιστορία μου κι αν δεν το έβρισκα δεν θα ήταν ποτέ σωστή. Έτσι σταμάτησα να γράφω, μέχρι που ένα βράδυ έμαθα ότι οι μάγοι και οι τσιγγάνοι προέρχονται από αδελφικές παραδόσεις, δηλαδή είχαν πολλά κοινά και λίγες διαφορές. Τότε κατάλαβα ότι ήταν ακριβώς αυτό που έλειπε για να ολοκληρωθεί η ιδέα μου. Αυτό που θέλω να πω, για να απαντήσω και στην ερώτηση, είναι ότι οι τσιγγάνοι δεν είναι ακριβώς πρωταγωνιστές της ιστορίας. Το ξέρω ότι τώρα δεν καταλαβαίνετε πολλά, αλλά σας υπόσχομαι ότι θα καταλάβετε στην συνέχεια της σειράς «Εκλεκτός & Ευλογημένος».
Ποια στοιχεία αγαπάτε περισσότερο από την πατρίδα σας Σκωτία και ποια από την πατρίδα σας Ελλάδα; Νιώθετε κάποια από τις δύο πιο…πατρίδα; Αν σας ζητούσαν τις ομοιότητες/ συγγένειες ανάμεσα σε αυτές τις δύο χώρες ποια θα αναφέρατε ως κοινά στοιχεία;
Την οργάνωση στην Σκωτία και τον καιρό στην Ελλάδα. Όχι και στις δύο χώρες νιώθω πραγματικά σαν στο σπίτι μου, τις αγαπάω εξίσου. Λένε ότι οι Σκωτσέζοι είναι Έλληνες άποικοι, σύμφωνα με αυτή τη θεωρία η απάντησή μου θα έπρεπε να σταματήσει εδώ, αλλά πιστεύω πως θα ήταν καλό να προσθέσω μερικά ακόμα στοιχεία. Όπως προείπα έχουν και οι δύο χώρες πλούσια λαογραφία και ιστορία. Σημαντικά μνημεία και πανέμορφα αξιοθέατα. Οι άνθρωποι και των δύο τόπων είναι ζεστοί κι ευχάριστοι, δεν είναι τυχαίο που αυτές οι δύο χώρες συμπαθιούνται τόσο πολύ μεταξύ τους.
Αυτό που δε σας αρέσει στη Σκωτία και αυτό που δε σας αρέσει στην Ελλάδα;
Το αντίθετο της προηγούμενης ερώτησης. Στη Σκωτία δεν μ’ αρέσει ο καιρός και στην Ελλάδα η έλλειψη της οργάνωσης.
Το βιβλίο χαρακτηρίζει έντονα η ραγδαία εναλλαγή εικόνων. Είναι κάτι που συνέβαινε αυτόματα την ώρα που γράφατε ή αυτός ο πλούτος των σκηνών είχε ήδη παιχτεί μια φορά στη φαντασία σας;
Έτσι το είχα φανταστεί πριν το γράψω. Κάποιος μπορεί να πει ότι θα μπορούσα να το είχα καθυστερήσει λίγο με περιγραφές αλλά κι εγώ ως αναγνώστης είμαι ανυπόμονος και μ’ αρέσει να αγωνιώ για την επόμενη σελίδα. Γιατί να στερήσω αυτή την αγωνία από τους αναγνώστες, νομίζω ότι είναι ωραίο να μην θέλεις να αφήσεις απ’ τα χέρια σου το βιβλίο που διαβάζεις.
Ο πρώτος άνθρωπος που του δείξατε το γραπτό σας και τι σας είπε;
Το γραπτό μου, ολοκληρωμένο, το είδε μια καλή μου φίλη που δεν είχε ξαναδιαβάσει βιβλίο στην ζωή της. Αυτό το διάβαζε με κάθε ευκαιρία στο σπίτι, στο μετρό, στην δουλειά κι όταν το τελείωσε με ρώτησε πότε θα γράψω το επόμενο. Θυμάμαι ακόμα την απάντησή της όταν της είπα το καλοκαίρι και γελάω. Μου είπε όλο παράπονο «κι εγώ τώρα τι θα διαβάσω;». Κι αυτή είναι και η επιβράβευσή μου, με το τέλος του βιβλίου να με ρωτάνε για το επόμενο. Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα.
10°
