ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥ ΠΑΜΕ; ΔΙΑΤΡΕΧΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ (2009-2016) ΚΑΙ ΑΤΕΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ Στάθης Καλύβας εκδ. Μεταίχμιο
Ο Στάθης Καλύβας έχει την ικανότητα να γράφει «βαριά» βιβλία και να γίνονται αμέσως μπεστ σέλερ. Φωνή ψύχραιμη, απόψεις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες, ο καθηγητής της Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Yale καταπιάνεται με θέματα που αφορούν το παρελθόν, εξηγούν το παρόν και προβλέπουν το μέλλον, βιβλία που αφορούν όλες τις γενιές. Έτσι αναμένουμε με ενδιαφέρον το υπό έκδοση βιβλίο του, μια σειρά προβληματισμών που κατέχουν κομβική θέση για το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας. Χωρισμένο σε μεγάλες θεματικές ενότητες που ξεπερνούν την άμεση επικαιρότητα, αναδεικνύουν μεταξύ άλλων: το ιστορικό παρελθόν της χώρας και τον σχεδόν ανεπαίσθητο τρόπο με τον οποίο διαμόρφωσε το παρόν της και επηρεάζει το μέλλον της, τις αιτίες της κρίσης που ξέσπασε στην Ελλάδα το 2009, τις παθολογίες της Μεταπολίτευσης, τις δυναμικές και τις επιπτώσεις της κρίσης, καθώς αυτή ξεδιπλωνόταν σταδιακά κ.ά.
ΤΟ ΝΗΣΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙ, Γιώργος Παγουλάτος, εκδ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Μέσα στο χάος των ειδήσεων και των απόψεων στις εφημερίδες και στο ίντερνετ υπάρχουν και λίγα άρθρα γνώμης που έχουν κάτι να προσθέσουν στον δημόσιο διάλογο. Τέτοια άρθρα που αξίζει να διαβάζει κανείς γράφει ένας από τους πιο σοβαρούς αναλυτές της ελληνικής κρίσης, ο καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής και Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών Γιώργος Παγουλάτος. Τα σημαντικότερα από αυτά, όπως δημοσιεύτηκαν μεταξύ 2007 και 2015, συγκεντρώνει στο βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε. Χωρισμένα σε πέντε μέρη και χωρίς να ακολουθούν χρονολογική σειρά, τα άρθρα αποτυπώνουν το πνεύμα και το κλίμα της κάθε περιόδου της κρίσης, όπως την έζησε ο συγγραφέας υπό διάφορες ιδιότητες: ως ακαδημαϊκό αντικείμενο, γράφοντας ως αναλυτής, μιλώντας και διδάσκοντας για αυτή μέσα κι έξω από τη χώρα, αλλά και ως διευθυντής στρατηγικού σχεδιασμού και σύμβουλος των πρωθυπουργών Λουκά Παπαδήμου και Παναγιώτη Πικραμμένου, την περίοδο μεταξύ Νοεμβρίου του 2011 και Ιουνίου του 2012. Ένα βιβλίο κριτικό τόσο προς τις αποτυχίες των κυβερνώντων όσο και τις ανεπάρκειες της Ευρωζώνης, που διαβάζεται ως δοκίμιο εθνικής αυτογνωσίας και αναζήτησης ελπίδας.
ΑΝΙΣΟΤΗΤΕΣ, ΦΤΩΧΙΑ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ, Τάσος Γιαννίτσης, Σταύρος Ζωγραφάκης εκδ. Πόλις
Ένα βιβλίο για το ασφαλιστικό και τις δραματικές επιπτώσεις του δεν είναι εύκολο να διαβαστεί. Αλλά δεν μπορεί κανείς να φτάσει σε βάθος σε ένα από τα πιο καυτά διαχρονικά θέματα χωρίς να «κουραστεί», χωρίς να είναι διατεθειμένος να δει κατάματα και συλλογικά τη σκληρή πραγματικότητα και να δράσει. Η αναφορά των συγγραφέων στο συλλογικό δεν είναι τυχαία. Αν δεν συγκροτηθεί εκείνη η κρίσιμη μάζα της κοινωνίας που να θέλει στ’ αλήθεια να «γίνει κάτι», και μάλιστα στο κοντινό μέλλον, δεν πρόκειται να βγούμε από αυτή την καθοδική σπείρα. Αυτό δεν είναι διόλου αυτονόητο, μας προειδοποιούν οι συγγραφείς. Αν δεν αποφασίσουμε να πάρουμε σήμερα, τώρα, τα επώδυνα μέτρα, αν δεν βρούμε ένα όραμα για το μέλλον μας, αν δεν διδαχθούμε από την εμπειρία άλλων επιτυχημένων κοινωνιών, δεν θα μπορέσουμε να μετατρέψουμε το αδιέξοδο σε ευκαιρία. Να κάνουμε τη μεγάλη ανατροπή, μια «επανάσταση» προτείνουν οι συγγραφείς, που πρέπει να γίνει συλλογικά.
ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΠΟΥ -ΠΕΡΙΠΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΗ, ΠΕΡΙΠΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ, ΠΕΡΙΠΟΥ ΠΛΟΥΣΙΑ, Τάκης Θεοδωρόπουλος, εκδ. Μεταίχμιο
Περίπου Έλληνες, περίπου Ευρωπαίοι, περίπου Ανατολίτες, περίπου Βαλκάνιοι, περίπου Μεσογειακοί, οι κάτοικοι της Χώρας του Περίπου βολοδέρνουν ανάμεσα στις πολλές ιδεοληψίες τους. Εκεί κάπου, όμως, ανάμεσα στη θεωρία του περιούσιου λαού και του Ομφαλού της Γης που οι υπόλοιποι φθονούν, επιβουλεύονται και ταυτόχρονα θαυμάζουν, ήρθε μια άγρια κρίση που τους προσγείωσε ανώμαλα. Ποιος είναι αυτός που θέλει να γκρεμίσει το ναρκισσισμό μας με τόσο βάναυσο, αστείο, διεισδυτικό τρόπο; Ο Τάκης Θεοδωρόπουλος, που σπούδασε στο Παρίσι συγκριτική λογοτεχνία, θεατρολογία και ανθρωπολογία του ελληνορωμαϊκού κόσμου, αποπειράται μια περιήγηση στην ενδοχώρα της ελληνικής κοινωνίας και στα μεγάλα κεφάλαια του συλλογικού μας ασυνείδητου. Ένα δοκίμιο που πίσω από το θυμό ή την ειρωνεία διακρίνεις τη βαθιά αγωνία του συγγραφέα. Οι κοινωνίες, πιστεύει, δεν είναι καταδικασμένες να προοδεύουν. Αν θέλουμε να προοδεύσουμε θα πρέπει να επιστρέψουμε στις αξίες που μας επέτρεψαν να συγκροτηθούμε σε κοινωνία, όσο συντηρητικό κι αν ακούγεται αυτό. Σημ. Με αφορμή το βιβλίο ο Τάκης Θεοδωρόπουλος, συζητάει με τον συγγραφέα Πέτρο Μάρκαρη και το δημοσιογράφο-συγγραφέα Ηλία Μαγκλίνη. Συντονίζει η δημοσιογράφος Ξένια Κουναλάκη. Την Πέμπτη, 24 Νοεμβρίου 2016, στις 8.30 μ.μ., στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟS (Σταδίου 24, Αθήνα).
ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ; ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ, Κώστας Σημίτης, εκδ. Πόλις
Πρόκειται για ένα βιβλίο το οποίο προέκυψε από μια μακρά συζήτηση με το δημοσιογράφο, μια σειρά δημόσιων τοποθετήσεων σε θέματα που, χρονολογικά, αρχίζουν από την εποχή της πρωθυπουργίας του και φτάνουν μέχρι σήμερα (η ύλη έκλεισε στις 30 του Σεπτέμβρη 2016), με έμφαση, βέβαια, στην πολυεπίπεδη κρίση που περνάει η κοινωνία μας και για την οποία ο κ. Σημίτης θεωρεί ότι, ναι, υπάρχει λύση. Κατά την άποψή του, η Ελλάδα δεν είναι καταδικασμένη σε μόνιμη υστέρηση. Ένας δρόμος διαφορετικός από τον εθνικολαϊκισμό, την εσωστρέφεια και τη στασιμότητα είναι εφικτός. Δυνάμεις υπάρχουν για να επιδιώξει η χώρα τη μεταρρύθμιση για μια πιο δίκαιη κοινωνία. Οφείλουν να συνεργασθούν και να συγκεκριμενοποιήσουν τις επιδιώξεις τους. Μεταξύ άλλων διερευνά τις μέχρι τώρα απαντήσεις σε ερωτήματα όπως: Πώς προέκυψε η κρίση; Είναι δυνατή μια πολιτική αυτονομίας στην εποχή της παγκοσμιοποίησης; Η Ευρωζώνη, στην οποία ανήκουμε, έχει μέλλον ή θα αποτύχει, όπως δείχνει η μέχρι σήμερα απραξία της απέναντι σε καίρια προβλήματα; Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι μια αριστερή, ή μια εθνικολαϊκιστική κυβέρνηση; Η κυβέρνηση υποστηρίζει, ότι η ρύθμιση του χρέους είναι τώρα δυνατή. Ανταποκρίνεται ο ισχυρισμός αυτός στις συμφωνίες που έχει υπογράψει; Ποια ρύθμιση του χρέους πρέπει να επιδιώκει η Ελλάδα; Είναι σκόπιμο και δυνατό η Κεντροαριστερά να αποτελέσει μια εξισορροπητική πολιτική δύναμη ανάμεσα στα δύο άκρα; Ο Κ. Σημίτης απαντά επίσης σε ερωτήσεις που αφορούν: την απογραφή του 2004 και τα Greek Statistics, το «έγκλημα του χρηματιστηρίου», το κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων, την υποχώρηση της κυβέρνησής του στο θέμα του ασφαλιστικού το 2001, τις σχέσεις κράτους και εκκλησίας.
ΣΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΚΛΑΙΩ ΣΤΙΣ ΠΙΟ ΑΣΧΕΤΕΣ ΣΚΗΝΕΣ, Ξένια Κουναλάκη, εκδ. Πόλις
Πολλές φορές έχω σπαράξει στο κλάμα μέσα στην εφημερίδα… Δεν θα μπορούσα να κάνω άλλη δουλειά, με ενοχλεί τρομερά να ακούω τη φράση «αριστερό ηθικό πλεονέκτημα», κυρίως γιατί αυτό το πλεονέκτημα μπορώ να το προσωποποιήσω. Από τον Λεωνίδα Κύρκο, τον Κώστα Φιλίνη, τον Αντώνη Καρκαγιάννη, ξέρω πώς μοιάζουν οι άνθρωποι που έμειναν χρόνια εξορία… Η κόρη του αγαπητού αριστερού πολιτικού Πέτρου Κουναλάκη, αρχισυντάκτρια διεθνών ειδήσεων και αρθρογράφος της «Καθημερινής», δημοσιεύει «το ημερολόγιο της», κάτι σαν μια εξομολόγηση ή «δημόσια ψυχανάλυση». «Γράφω, σε προφορικό σχεδόν λόγο, σαν να μιλάω σε κάποιον φίλο μου για όλα όσα με απασχολούν: για τη ζωή στην εφημερίδα, την ιδιαίτερη σχέση μου με το κρεβάτι μου, το φαγητό, τα ρούχα και τα αδιάβαστα βιβλία στο δωμάτιό μου, που σχηματίζουν ένα προστατευτικό τείχος γύρω μου. Για την αγάπη μου για τον Μπαχ και τον Καραβάτζιο, το θέατρο του Πίτερ Μπρουκ, αλλά και τις ταινίες του Μπρους Λι. Γράφω επίσης για την κρίση, τους έρωτες, την αμφίθυμη σχέση μου με την Ελλάδα και τη Γερμανία. Για την Αριστερά και τους πολιτικούς που σέβομαι και νοσταλγώ, τον Κώστα Σημίτη, τον Χέλμουτ Σμιτ και τον Λεωνίδα Κύρκο, για παράδειγμα. Για την Ευρώπη και την αμηχανία που μου προκαλεί η προσπάθεια να πω κάτι θετικό για τη σημερινή Ε.Ε. Για τις ταινίες που με κάνουν να κλαίω, συνήθως στις πιο άσχετες σκηνές».
17°
