Στον εκδοτικό οίκο του Στρατη Φιλιππότη, με πήγε σχεδόν από το χέρι, το 2003, η Σούλα Τόσκα Κάμπα, η οποία είχε εκδώσει εκεί κάποια από τα βιβλία της. Έγιναν οι συστάσεις και εγώ έδωσα στον Στρατή αυτά που κρατούσα στα χέρια μου. Ήταν τα χειρόγραφα του πρώτου μου βιβλίου Ρουφ – Βοτανικός, Γκαζοχώρι και το «διαβατήριό» μου για να μπω στον μαγικό κόσμο της τυπογραφικής μελάνης.
Το διαβατήριο, λοιπόν, αυτό, ήταν έξι αράδες γραμμένες με το τρεμάμενο χέρι του Δημητρίου Λουκάτου, στο ευρετήριο των εποχικών βιβλίων του , στις 7-10-2003, δηλαδή δύο εβδομάδες πριν από το θάνατό του.
Αφού παρέδωσα τα διαπιστευτήριά μου, έχοντας τρακ , αφού θα γνώριζα προσωπικά έναν άνθρωπο που είχε πάνω από πενήντα χρόνια στο χώρο του βιβλίου, στον οποίο τόσοι σημαντικοί άνθρωποι είχαν εμπιστευτεί τα έργα τους (μεταξύ αυτών και ο ίδιος ο Λουκάτος) άρχισα να κοιτάζω γύρω - γύρω τον χώρο. Αυτό δεν ήταν βιβλιοπωλείο. Ήταν περισσότερο μια γκαλερί έργων τέχνης. Γλυπτά ( ο Στρατής είναι απόγονος γλυπτών), πίνακες, φωτογραφίες και, φυσικά, ράφια με βιβλία. Ο χώρος ήταν ελκυστικός και ο Στρατής Φιλιππότης εγκάρδιος. Πήρε αυτά που του έδωσα. Διάβασε το «διαβατήριο» και μου το επέστρεψε συγκινημένος, γιατί είχε καιρό να δει τον Λουκάτο (αφού δεν έβγαινε πια από το σπίτι, και η επίσκεψη η δική μου στο σπίτι του πρέπει να ήταν από τις τελευταίες). Μου είπε ότι θα διάβαζε την εργασία για το Ρουφ και θα μου τηλεφωνούσε.
Την επομένη κιόλας, μου τηλεφώνησε για να μου πει ότι τον ενδιέφερε η εργασία μου, την οποία και θα εξέδιδε. Και έτσι άρχισε η επαγγελματική μας σχέση, η οποία καρποφόρησε τέσσερα βιβλία σχετικά με την Αθήνα και δύο μεταφράσεις έργων του Αλεξίου Ντε Βαλόν σχετικών με την Αθήνα και την Τήνο, τις δύο αγάπες του Στρατή. Περνώντας ο καιρός στα δέκα σχεδόν χρόνια της γνωριμίας μας, ο Στρατής γνώρισε τη μητέρα μου, τις κόρες μου και τον αδελφό μου. Όλοι τον αισθανόμαστε δικό μας άνθρωπο. Ο Στρατής είναι άμεσος και επικοινωνιακός. Στην πορεία των δέκα χρόνων είχαμε και φουρτούνες. Ο Στρατής δηλώνει ότι οι άνεμοι της Τήνου τον επηρεάζουν, Τήνιος γαρ. Όταν είναι, λοιπόν, στα μπουρίνια του δεν πρέπει να τον πλησιάζουμε, όπως μας εφιστά την προσοχή ο ίδιος. Όμως, εγώ είμαι Γκαζοχωρίτισσα και έχω, επίσης, μπουρίνια ώρες και φορές. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να έχουμε κάποιες φορές, ευτυχώς λίγες, ομηρικούς καβγάδες, οι οποίοι βέβαια όσο εντονοι και να ήταν γρήγορα καταλάγιαζαν.
Τώρα θα μου πείτε γιατί σας τα λέω όλα αυτά. Απλούστατα, το στέκι της Σόλωνος 69, όπου όλοι οι φίλοι (η μισή Αθήνα , σχεδόν) περνούσαμε, πίναμε καφέ κουβεντιάζοντας τις απλές καθημερινές μας έγνοιες, θα κλείσει. Βέβαια, ο Στρατής θα είναι μαζί με τους γιούς του στην Ασκληπιού 7, δεν θα τον χάσουμε. Αλλά μήπως το ότι θα χάσουμε το στέκι Σόλωνος 69 είναι λίγο;
Ένας χώρος αγαπιέται, γιατί, εκεί, αφήνουμε κομμάτια από τη ζωή μας. Για μένα το στέκι της Σόλωνος 69 είναι σαν το πατρικό μου σπίτι στο Γκαζοχώρι. Εκεί γεννήθηκα ως ύπαρξη. Σόλωνος 69, όμως, γεννήθηκα ως συγγραφέας. Νοιώθω ορφανεμένη που θα κλείσει, και θλίβομαι που μέρα με τη μέρα ο Στρατής, του αποσπάει κομμάτια του, δηλαδή βιβλία, γλυπτά, φωτογραφίες για να τα μεταφέρει στο καινούργιο του στέκι στην Ασκληπιού. Τι να γίνει όμως. Η ζωή τραβάει μπροστά και ο Στρατής είναι κατεξοχήν Αγωνιστής. Ο Στρατής, το μαγαζί της Σόλωνος 69 το έχει τυπώσει στην καρδιά του. Του πήρε καιρό αυτό, όμως έγινε. Γι αυτόν θα υπάρχει πάντα καλά φυλαγμένο στα πιο βαθειά φύλλα της καρδιάς και γι αυτό με αγωνιστικότητα τραβάει εμπρός, πάντα εμπρός, χωρίς θρήνους.
Αντίο στέκι της Σόλωνος 69. Είσαι τυπωμένο και στα δικά μας φυλλοκάρδια.
7°
