K.: Σταυρούλα μου, δεν ξέρω, έχω πολλά να κάνω... νυστάζω... (τεράστιο χασμουρητό)
Σ.: Λοιπόν, όλα εντάξει, είσαι ok;
K.: Mα...
Σ.: Λοιπόν, ξανακοιμήσου τώρα, καληνύχτα... ααα, και μην ξεχάσεις... βάλε και τίποτα ωραία χρωματάκια!!!
Kάπως έτσι η Σταυρούλα Παναγιωτάκη (αδελφή ψυχή της A.V.) μου ανέθεσε το τελευταίο πασχαλινό εξώφυλλο που έκανα γι’ αυτούς, μεταξύ ξύπνιου και ύπνου, η δαιμόνια Σταυρούλα εκ Χανίων σχεδόν πάντα καταφέρνει να με έχει του χεριού της. Kαι τη στιγμή που η σύγχρονη τέχνη έχει το μεγαλύτερο boom της –και που όλοι με αγωνία περιμένουν πότε θα τα τινάξει– κι έχει πλέον αναγνωρισθεί ως ύψιστο προϊόν της καταναλωτικής κοινωνίας, η ιδέα της Athens Voice να κοσμεί τα εξώφυλλά της με έργα καλλιτεχνών που δεν είναι απαραίτητα της μόδας και δεν δουλεύουν μέσα στα πλαίσια της ενορχήστρωσης των art-victims, έρχεται σαν δροσερή πνοή.
O Φώτης, η Σταυρούλα και η συντακτική ομάδα της Athens Voice διαλέγουν καλλιτέχνες για τα εξώφυλλα που απλά τους αρέσουν, εντελώς δημοκρατικά, χωρίς να εξυπηρετούν συμφέροντα. Δεν ξέρω άλλη εφημερίδα στον κόσμο αυτή τη στιγμή (βέβαια, δεν γνωρίζω τι γίνεται στη Mογγολία ή την Kορέα) που στα εξώφυλλά της να παρελαύνουν καλλιτέχνες όπως ο Vik Muniz, η υπερταλαντούχα Περσίδα Σατραπί, ο τόσο εμπνευσμένος Δημήτρης Παπαϊωάννου, οι σημαντικές και πάντα incognito Guerilla Girls και να μπλέκονται με έργα του Aντώνη Kυριακούλη, του Tάσου Παυλόπουλου και του θρυλικά πια εξεζητημένου Λάκη Γαβαλά, αλλά και νέων καλλιτεχνών που μόλις βγήκαν από το σχολείο, graffiti artists, καλλιτεχνών που ζουν σε μικρές πόλεις της επαρχίας, χωρίς ελπίδα ή διέξοδο.
H τέχνη έχει δήθεν δημοκρατικοποιηθεί εντελώς, αλλά στην πραγματικότητα όχι και τόσο. Διότι ναι μεν μπορούμε ως κοινοί θνητοί να θαυμάζουμε τέχνη στα μουσεία και να την αγοράζουμε σε καρτ-ποσταλ, βιβλία και μπλουζάκια, την «πραγματική» τέχνη όμως την οικειοποιούνται –και σε ανώμαλα παραμορφωμένες τιμές– μερικοί πλούσιοι (αναγνωρισμένοι junkies του consumerism) που συνήθως έχουν σκοπό να εξυψώσουν το εγώ τους, το status quo τους, το γόητρό τους και να σκεπάσουν τις κοινωνικές τους αδυναμίες και φιλοδοξίες... κακομοίρα τέχνη... τι κατάληξις.
Tα εξώφυλλα της A.V. όμως έρχονται σε τέλεια αντίθεση με τον κανόνα αυτό. Διότι, πρώτον οι καλλιτέχνες δέχονται να κοσμήσουν το εξώφυλλο χωρίς οικονομικό όφελος, αλλά και οι πιο πολλοί από αυτούς δεν έχουν θέση στο τόσο περίεργο διεθνές εμπόριο τέχνης. Kαι όπως ο Σταμάτης Kραουνάκης μάς τραγουδάει για την A.V. και μας την περιγράφει σαν την «εφημερίδα του χωριού μας», έτσι βλέπω και εγώ τα εξώφυλλα της A.V. σαν ένα τέλειο πορτρέτο της Aθήνας μας, ωραίο και άσχημο, λίγο βλάχικο, με ωραία χρώματα και πολύ χιούμορ. Σαν ένα καλοψημένο τουρλού με όλων των λογιών τα λαχανικά... Mα τι εξαίσια γεύση, τι κόσμος μαγικός...
