«Η ράβδος» του Μαρκ Ρέιβενχιλ στο Αμφιθέατρο σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα
Ο Έντουαρντ (Δημήτρης Καταλειφός) μετά από σαράντα πέντε χρόνια διδασκαλίας βγαίνει στη σύνταξη. Περιμένει με ανυπομονησία την αποχαιρετιστήρια γιορτή που οργανώνεται από το σχολείο για να τον τιμήσουν για την πολυετή προσφορά του. Όμως τις τελευταίες μέρες, το σπίτι του πολιορκείται από ένα πλήθος εξαγριωμένων μαθητών που φωνάζει και βρίζει, φτύνει και πετά αντικείμενα. Γιατί τα βάζουν μαζί του; Και όλα αυτά ενώ το σχολείο περνά από αξιολόγηση και στο σπίτι, όπου ζει με τη σύζυγό του Μορίν (Ζωή Ρηγοπούλου), εμφανίζεται η αποξενωμένη, εκπαιδευτικός και η ίδια, κόρη τους Άννα (Αλεξία Καλτσίκη).
Ένας καθηγητής αφοσιωμένος στη δουλειά του αλλά συνάμα και φιγούρα πατριαρχική που δε διστάζει να καταφεύγει στη βία, μια υποταγμένη σύζυγος και μια κόρη προοδευτική αλλά άκαμπτη στο σύστημα των πιστεύω της φέρνει μαζί στη σκηνή «Η Ράβδος» του Μαρκ Ρέιβενχιλ. Από τις 17 Φεβρουαρίου παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο Αμφιθέατρο, από τον Πολιτιστικό Οργανισμό «Λυκόφως» του Γιώργου Λυκιαρδόπουλου, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Σκεύα. Γραμμένο το 2018, οπότε και παρουσιάστηκε στο Royal Court του Λονδίνου λαμβάνοντας θερμή υποδοχή, το έργο του επιδραστικού εκπρόσωπου του «in-yer-face theatre» (Shopping and fucking, Τολμηρές Πολαρόιντ, The Product) συγγραφέα, αποτυπώνει το πρόσωπο της βίας μέσα στην οικογένεια αλλά και στο σχολείο.
Και ο τίτλος, πέρα από την κυριολεκτική αναφορά σ’ ένα όργανο επιβολής σωματικής τιμωρίας θα μπορούσε δυνητικά να αποτελεί και μια μεταφορά αφού ο πρωταγωνιστής χρειάζεται τη στήριξη των γυναικών της ζωής του για τα απλά καθημερινά (π.χ. για να ανέβει με σκάλα στη σοφίτα) αλλά και για τα πιο σύνθετα επαγγελματικά (ώστε να συντάξει μια έκθεση για τους σχολικούς επιθεωρητές).
Ο Γιώργος Σκεύας για τη «Ράβδο» που παρουσιάζει στο Αμφιθέατρο
«Ο Μαρκ Ρέιβενχιλ τοποθετώντας τη δράση του έργου στο πλαίσιο μιας οικογένειας –πατέρας, μητέρα, μοναχοκόρη– αλλά ταυτόχρονα και στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής κοινότητας, στην οποία ανήκουν και τα τρία πρόσωπα, δημιουργεί μια δραματουργική συνθήκη που μας επιτρέπει να αναλογιστούμε μια σειρά από φλέγοντα ζητήματα: Ποιο είναι το πρόσωπο της βίας μέσα στην οικογένεια αλλά και μέσα στο σχολείο; Πώς αλλάζει ο ορισμός της έννοιας “βία” από γενιά σε γενιά; Γιατί μας ελκύει η αίσθηση της εξουσίας και της επιβολής; Πόση ανάγκη έχουμε από κανόνες και συστήματα; Πώς συνυπάρχουν η μάθηση και ο “σωφρονισμός”, η εκπαίδευση με την “τιμωρία”; Ποια είναι η «ενδεδειγμένη πρακτική» για την αξιολόγηση ενός σχολείου και πώς εφαρμόζεται; Με ποια κριτήρια γίνεται η αξιολόγηση ενός εκπαιδευτικού; Τι σημαίνει κατάχρηση εξουσίας, προσωπικός χώρος, εκφοβισμός (bullying); Ποιος είναι ο ρόλος της μνήμης σε σχέση με τη λεγόμενη κουλτούρα της ακύρωσης (cancel culture); Μπορούμε να «ακυρώνουμε» και να διαγράφουμε το παρελθόν όταν δεν «υπακούει» στους κανόνες της σημερινής εποχής; Τι γίνεται όταν κάποιος βρίσκεται ξαφνικά στη “λάθος πλευρά” της Ιστορίας; Ο συγγραφέας, χρησιμοποιώντας μια κοφτερή, τολμηρή γλώσσα, θέτει τα ερωτήματα και μας καλεί να δούμε το “ευρύτερο χάος” γύρω μας, να δούμε τον «τρόμο» που γεννιέται μέσα μας. Να μιλήσουμε για τα “σημάδια” που φανερώνουν την πραγματική φύση μας. Να θυμηθούμε τα “σημάδια” μας».
21°
