Γιώργος Λυκιαρδόπουλος: «Ποιότητα, πρωτοτυπία και εμπορική απήχηση το στίγμα της “Λυκόφως”»

Πρώτη σεζόν με συνθήκες κανονικότητας στα θέατρα μετά την περιπέτεια της πανδημίας. Τι μάθατε από αυτή την περίοδο;
Η περίοδος του κορωνοϊού ήταν εξαιρετικά δύσκολη για όλα τα θέατρα. Η επιστροφή στην κανονικότητα έφερε πληθώρα παραγωγών δημιουργώντας μια υπερπροσφορά. Βέβαια και η ζήτηση είναι μεγαλύτερη διότι ο κόσμος στερήθηκε το θέατρο τα τελευταία δύο χρόνια. Έτσι ο προγραμματισμός μου γίνεται πιο επιλεκτικός στον αριθμό των παραστάσεων που ανεβάζω αλλά και στη «δύναμη» των πρότζεκτ ώστε να καταφέρουν να ξεχωρίσουν.

Πώς σχεδιάζετε το πρόγραμμα κάθε καλλιτεχνικής περιόδου;
Προσπαθώ να αφουγκραστώ τις ανάγκες του θεατρόφιλου κοινού παρέχοντας αυτό που πιστεύω ότι το ενδιαφέρει. Αξιολογώ τις καλλιτεχνικές προτάσεις σκηνοθετών, ηθοποιών και συγγραφέων με γνώμονα ταυτόχρονα και το κόστος παραγωγής και το πιθανό θέατρο στο οποίο ταιριάζουν, διότι μία παράσταση μπορεί να μη βρει το κοινό της εξαιτίας λανθασμένης επιλογής χώρου. Μερικές φορές έχω κι εγώ μια ιδέα για θεατρική παράσταση την οποία εξελίσσω ώστε να πραγματοποιηθεί. Κάπως έτσι «μαγειρεύεται» το πρόγραμμα, με απαραίτητη προσθήκη στη συνταγή και το… μπαχαρικό της τύχης.

Υπάρχουν συνταγές επιτυχίας και αποτυχίας;
Όλες οι συνταγές ξεκινούν να είναι επιτυχίας και κάποιες από αυτές (αναπόφευκτα) γίνονται αποτυχίας.

Ποιο θέλετε να είναι το καλλιτεχνικό στίγμα της «Λυκόφως»;
Θα ήθελα ο κόσμος να έχει στο μυαλό του τις παραγωγές της «Λυκόφως» για την ποιότητα και την προσεγμένη παρουσίασή τους σε συνδυασμό με την εμπορική απήχηση με παραστάσεις που ξεχωρίζουν και ως προς την πρωτοτυπία τους.

Τι ετοιμάζετε, λοιπόν, φέτος;
Η «Αυλή των Θαυμάτων» είναι ένα μιούζικαλ-υπερπαραγωγή με εντυπωσιακό σκηνικό και ταλαντούχους συντελεστές. Σημείωσε μεγάλη επιτυχία στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, αλλά λόγω κορωνοϊού δεν μπόρεσε να συνεχιστεί, γι’ αυτό είμαστε χαρούμενοι που εξασφαλίσαμε την επανάληψή της στο θέατρο Παλλάς. Το «Berlin Alexnaderplatz» συνεχίζει τη συνεργασία που ξεκινήσαμε με τον Στάθη Λιβαθινό στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής, ο οποίος έχει αναλάβει το δύσκολο εγχείρημα να μεταφέρει το προφητικό ομώνυμο βιβλίο του Άλφρεντ Ντέμπλιν στη σκηνή με μια δυνατή ομάδα συνεργατών. Χριστούγεννα στο Μέγαρο με «Scrooge, ghosts and rock ‘n’ roll» σε μια άκρως πρωτότυπη διασκευή της χριστουγεννιάτικης ιστορίας του Ντίκενς από τον Χρήστο Σουγάρη, στην οποία ο Σκρουτζ είναι ένας μίζερος και τσιγκούνης ροκ σταρ (Πάνος Μουζουράκης) και τα φαντάσματα που τον επισκέπτονται είναι ο Elvis, η Amy Winehouse και ο Freddie Mercury. Είναι η δεύτερη φορά που συνεργάζομαι με τον Στέφανο Κορκολή στην πρωτότυπη μουσική σε μιούζικαλ και είμαι τυχερός που και σε αυτό το project συμμετέχει πλήθος ταλαντούχων συντελεστών. Με μεγάλη χαρά μπόρεσα να εξασφαλίσω τη μετάκληση της παράστασης«Clara Haskil, Prelude and Fugue» με τη Λετίσια Κάστα, που αφηγείται την ιστορία της διάσημης πιανίστριας, η οποία έφυγε από τη ζωή πρόωρα. Τέλος, η Imany επιστρέφει τον Απρίλιο στο θέατρο Παλλάς για μία μοναδική συναυλία μετά την επιτυχημένη περφόρμανς της τον περασμένο Μάιο στο Μέγαρο.

Γιατί αποφασίσατε να αναλάβετε τη διαχείριση του Θεάτρου της οδού Κυκλάδων; Ποια είναι η πορεία που θα επιδιώξετε να διαγράψει στο εξής;
Η σχέση μου με το Θέατρο Οδού Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής ξεκίνησε αρκετά χρόνια πριν το αναλάβω («Κουκλόσπιτο», «Ο γάμος της Μαρίας Μπράουν», «Πλατεία Ηρώων»). Έτσι, όταν η Ειρήνη Λεβίδη θέλησε να αποχωρήσει, αποφάσισα να το αναλάβω με γνώμονα την ιστορία του και την ποιότητα των παραγωγών του, με μια άτυπη υπόσχεση ότι θα συνεχίσω με σεβασμό στο όνομα και στο έργο που έχει αφήσει, συνεργαζόμενος με παλιούς συνεργάτες του Λευτέρη Βογιατζή αλλά και με νέους ταλαντούχους καλλιτέχνες, δίνοντας βήμα και στο ελληνικό κείμενο.

Η επαγγελματική σας κάθοδος στην Επίδαυρο με την «Αντιγόνη» έφερε διπλό sold out. Θα την επιχειρούσατε με λιγότερο γνωστό έργο και διανομή; Θα επιδιώξετε μια πιο σταθερή σχέση με τον συγκεκριμένο χώρο και το αρχαίο δράμα;
Η «Αντιγόνη» έκανε ένα sold out που κανείς δεν περίμενε σε τέτοιο βαθμό. Οι περιοδείες και οι παραγωγές παραστάσεων ιδιωτών στην Επίδαυρο έχουν μεγάλο κόστος και αποτελούν ρίσκο. Άρα ο παραγωγός οφείλει να πλαισιώσει όσο γίνεται καλύτερα (δυνατό έργο και δυνατοί συντελεστές) τέτοια εγχειρήματα. Θα ήθελα να μπορώ να κάνω παραγωγές στην Επίδαυρο, οι οποίες να είναι ποιοτικές αλλά και να αφορούν το ευρύ κοινό. Διαφορετικά, χωρίς την κρατική ενίσχυση το ρίσκο είναι πολύ μεγάλο.

Μετά τη Μόνικα Μπελούτσι και τον Τζον Μάλκοβιτς, οι διεθνείς μετακλήσεις βρίσκονται πλέον σταθερά στο ραντάρ σας. Λειτουργεί με άλλους όρους το «παιχνίδι» εκεί; Kαι τι σας έχει διδάξει αυτό το άνοιγμα;
Εμφανώς λειτουργεί με άλλους όρους από αυτό της εγχώριας θεατρικής παραγωγής, αλλά ο παρονομαστής είναι κοινός: το ενδιαφέρον και η προσέλευση του κοινού. Η δυσκολία των διεθνών μετακλήσεων έγκειται στο δυσανάλογα μεγάλο κόστος σε σχέση με τον αριθμό παραστάσεων, όπου το μόνο αποδεκτό αποτέλεσμα είναι η απόλυτη επιτυχία (οποιαδήποτε μέτρια προσέλευση είναι ζημιογόνα), αλλά και η δυσκολία πρόβλεψης αρεσκείας του στο ελληνικό κοινό αφού στην πλειοψηφία τους παρουσιάζονται στη χώρα μας για πρώτη φορά. Επίσης, συνήθως έχεις να κάνεις με διάσημα ονόματα τα οποία απαιτούν ειδικό χειρισμό και έχουν όλα τις ιδιαιτερότητές τους. Οι ξένοι καλλιτέχνες έχουν τις ίδιες αγωνίες και παρόμοιες προσδοκίες με τους εγχώριους και όλοι το θεωρούν τιμή να παίζουν για το ελληνικό κοινό στη χώρα μας, που είναι και η γενέτειρά του θεάτρου.

Ένα πιο νεανικό κοινό βάζει το θέατρο στις εξόδους του. Πώς το «διαβάζετε» αυτό;
Το μήνυμα που στέλνει αυτή η νέα πραγματικότητα είναι πάνω απ’ όλα αισιόδοξο. Ως παραγωγός θα πρέπει να είμαι διαρκώς σε εγρήγορση και να αφουγκράζομαι τι ενδιαφέρει και το πιο νεανικό κοινό. Ένα πολύ δυνατό δείγμα αυτού είδαμε στην παράσταση «Η Δημοκρατία του Μπακλαβά» του Ανέστη Αζά στο Αμφι-θέατρο. Παρά τις δύσκολες συνθήκες (αποτρεπτικές για τους μεγαλύτερους σε ηλικία θεατές), οι νέοι κατέκλυσαν το θέατρο σε μια παράσταση που τους αφορούσε. Βλέπω μέσα σε αυτό μια στροφή των νέων ανθρώπων προς την τέχνη που έχει να τους πει κάτι ουσιαστικό, να τους προβληματίσει και να τους αφυπνίσει. Αυτός είναι ο δικός μου προσωπικός στόχος.

Info
Η αυλή των θαυμάτων - Το μιούζικαλ, Θέατρο Παλλάς, παραστάσεις 10 με 20 Νοεμβρίου
Berlin Alexanderplatz, Θέατρο Οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής, Πρεμιέρα 18 Νοεμβρίου
Scrooge & Ghosts and Rock ‘n’ Roll, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών - Αίθουσα Τριάντη, Πρεμιέρα: 22 Δεκεμβρίου