Μιχάλης Αδάμ: Πέθανε ο γνωστός θεατρικός παραγωγός - Η ενασχόλησή του με την παραγωγή και η μεγαλειώδης περιοδεία στην Αμερική.
Πέθανε ο θεατρικός παραγωγός, Μιχάλης Αδάμ, όπως έκανε γνωστό μέσα από ανάρτησή του ο Στράτος Φαναράς. Ο Μιχάλης Αδάμ υπήρξε πρόεδρος και διευθύνων του Badminton Theater.
Χάσαμε πριν από λίγες ώρες τον αγαπήμενο μας φίλο, τον αδελφό μας Μιχάλη Αδάμ. Αιώνια η μνήμη σου Μιχάλη μου. Να...
Πριν από περίπου δέκα χρόνια σε συνέντευξή του στο In2life, είχε μιλήσει για την ενασχόλησή του με το χώρο του θεάματος. «Απλώς ήμουν “φανˮ των θεαμάτων. Από μικρός είχα πολλούς φίλους που ήταν ηθοποιοί, που ήταν μέσα στα θέατρα. Αυτή η διαδικασία μου άρεσε πάντα. Πιτσιρικάς ακόμη ήμουν συνέχεια στο Ανοικτό Θέατρο του Μιχαηλίδη στην Κυψέλη. Μου άρεσε όλη η διαδικασία της προετοιμασίας της παράστασης. Ήθελα να βοηθήσω, να δω τι γίνεται και τι δε γίνεται, πως γίνεται και τα λοιπά. Πάντα λοιπόν είχα σχέση με αυτά τα πράγματα, δεν είχα ασχοληθεί επαγγελματικά. Μετά βρέθηκα στη Νέα Υόρκη καταπιάστηκα με τη δημοσιογραφία, κάνοντας αρκετό ραδιόφωνο και δουλεύοντας σε εφημερίδες. Εκεί στην ουσία άρχισαν τα καλλιτεχνικά δρώμενα να γίνονται επαγγελματικό μου αντικείμενο. Θυμάμαι στα τέλη του 1980- αρχές του 1990 είχα μια εκπομπή σε ένα ραδιόφωνο- Cosmos FM λεγόταν- στη Νέα Υόρκη. Ήταν μια τρίωρη πολιτική και πολιτιστική εκπομπή κάθε Σάββατο- κάτι σαν μαγκαζίνο, μέσα από την οποία απέκτησα και διατήρησα πολλές σχέσεις με καλλιτέχνες. Επειδή εγώ είχα μόλις πάει στην Αμερική και είχα πιο πολλή σχέση με την πατρίδα από ό,τι άλλοι παραγωγοί, μου είχαν εμπιστοσύνη.
» Έτσι κάποιος που μπορεί να ήθελε να δώσει μια συνέντευξη, προτιμούσε να τη δώσει σε εμένα παρά σε κάποιον άλλον. Ένιωθε εμπιστοσύνη- ότι δεν θα τον εξέθετα. Μέσα σε αυτή όλη τη διαδικασία, είχα και εγώ μια δική μου μανία με τα ρεμπέτικα. Κατά καιρούς είχα διάφορες μανίες, αλλά εκείνο τον καιρό είχα μανία με τα ρεμπέτικα. Ήταν κάποιοι ρεμπέτες που είχαν μεγαλουργήσει στην Αμερική. Μιλάω για έναν τεράστιο μουσικό θησαυρό που έχουμε και αφορά υλικό από τις αρχές του αιώνα μέχρι το ’30. Είναι ηχογραφήσεις που έγιναν που έγιναν εκεί μέχρι να κάνει την πρώτη ηχογράφηση εδώ η Columbia το ΄31 και που θα είχε χαθεί, αν δεν υπήρχαν κάποιοι «τρελοί» παραγωγοί. Είχα ανακαλύψει κάποιον – έχει πεθάνει τώρα βέβαια – Τίτος Δημητριάδης λεγόταν- ο οποίος έπαιρνε ένα κασσετόφωνο της εποχής με τις τεράστιες μπομπίνες, ερχόταν εδώ στην Ελλάδα, μάθαινε ότι υπήρχε ένα κουτούκι φερ’ ειπείν στον Πειραιά, και ηχογραφούσε τα τραγούδια. Τα έπαιρνε πίσω στην Αμερική και τα περνούσε σε δίσκους. Και έτσι έχουν σωθεί ένα σωρό τραγούδια. Δηλαδή υπάρχουν τραγούδια που έχουν βγει στην Αμερική το 1915 ή το 1920, γραμμένα από ανθρώπους που δεν είχαν πάει ποτέ τους στην Αμερική.
» Στην τάση προστέθηκαν και άλλοι ρεμπέτες, που είτε τους κυνηγούσαν εδώ ως χρήστες ναρκωτικών ουσιών, είτε τους γλύκαιναν τα υψηλά μεροκάματα στην Αμερική μετανάστευσαν εκεί που φαινόταν παράδεισος. Έτσι μπόρεσα εκεί να ανακαλύψω τραγούδια της εποχής εκείνης που περιείχαν ελληνοαμερικάνικα λόγια ή όπως λέμε, greeklish. Το αποτέλεσμα ήταν η παραγωγή του cd που περιείχε το hit “γιατί γλυκό μου sweetheart;ˮ. Αυτό ήταν το 1993».
Η συνεργασία με τον Μίκη Θεοδωράκη και περιοδεία στην Αμερική
Σε άλλο σημείο της ίδιας συνέντευξης, ο Μιχάλης Αδάμ είχε μιλήσει για τη συνεργασία του με τον Μίκη Θεοδωράκη και τη μεγαλειώδη συναυλία σε 27 πόλεις της Αμερικής. «Εκείνη την περίοδο, περίπου το 1993- 1994, μου ζήτησε ο Μίκης Θεοδωράκης με τον οποίο είχαμε γίνει φίλοι από το τηλέφωνο, μέσω και του Κώστα Σπηλιάδη, να τον ακολουθήσω σε μια περιοδεία που είχε σε 27 πόλεις στην Αμερική, να τον βοηθήσω στις δημόσιες σχέσεις και γενικώς να εμπλακώ με την παραγωγή. Είχαμε 150 άτομα: Ορχήστρες, χωρωδίες, τραγουδιστές. Αυτό ήταν το επόμενο βήμα. Η... χαριστική βολή είχε πάλι να κάνει με μια από τις μανίες, τους ινδιάνους, τα ρεμπέτικα, τα γκόσπελ, που σού έλεγα ότι είχα στην Αμερική. Την περίοδο λοιπόν που είχα μανία με τα γκόσπελ, πήγαινα στις εκκλησίας της Αλαμπάμα και του Χάρλεμ και άκουγα κάθε Κυριακή.
» Είχα ένα φίλο εδώ στο Φεστιβάλ Αθηνών το 1995 και μου λέει «γιατί δεν κάνεις και μια πρόταση στο φεστιβάλ να φέρεις μια γκόσπελ χορωδία;». έκανα λοιπόν την πρόταση να φέρουμε μια χορωδία από το Τζάκσον του Μισσισιπί συγκεκριμένα, με 150 άτομα. Αυτό το έκανα όντας εντελώς άσχετος με τη δουλειά. Η πρόταση περιελάμβανε την παρουσίαση της γκόσπελ παράστασης στην Ακρόπολη, στο Ηρώδειο. Το δέχτηκαν κι έτσι ξεκίνησε».
Ο Θωμάς Μοσχόπουλος πραγματεύεται τα θέματα της εξουσίας και του ανταγωνισμού, σε ένα κείμενο που συνομιλεί ανοιχτά με τον Μπέκετ, τόσο σε επίπεδο γραφής όσο και περιεχομένου
Μια συζήτηση για το έργο «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία», τις υπαρξιακές και κοινωνικές αφετηρίες που τροφοδοτούν το καλλιτεχνικό του όραμα, το θέατρο και την κοινωνία
Εκατό χιλιάδες ευρώ τώρα ή ένα εκατομμύριο σε δέκα χρόνια; Εσύ τι θα επέλεγες; Πόσο κοστίζουν οι αρχές μας; Μπορεί μια απλή ερώτηση να διαλύσει μια σχέση;
10°
