Ο Άκης Σακελλαρίου και τα «Δημήτρια» στηρίζουν την απόσταση

Μεταξύ άγχους και χαράς για την ύπαρξη δημιουργικότητας σε έναν καιρό καλλιτεχνικής αδράνειας, ο Άκης Σακελλαρίου σήκωσε το τηλέφωνό του. Το 55ο Φεστιβάλ των Δημητρίων, στο οποίο έχει αναλάβει το ρόλο του συντονιστή καλλιτεχνικού προγράμματος έχει ξεκινήσει να προβάλλεται διαδικτυακά εδώ και λίγες ώρες. «Ήταν μια σοφή επιλογή διότι εάν πηγαίναμε live θα είχαμε αναγκαστεί να περικόψουμε εκδηλώσεις λόγω της ρευστότητας που υπάρχει». 

Το πρώτο πράγμα που θα μου πει ότι «μαθαίνουμε την απόσταση αυτήν την χρονιά» οπότε ήταν αναπόφευκτο ο γενικός τίτλος του Φεστιβάλ να είναι «Distances» και να μιλήσει για όλα τα είδη αποστάσεων: «της χρονικής, της συναισθηματικής, της πρακτικής που ζούμε τώρα».

Ο Άκης Σακελλαρίου μιλάει για το πρόγραμμα του 55ου Φεστιβάλ Δημητρίων

Ξεκίνησαν να δουλεύουν το πρόγραμμα του φεστιβάλ τον περασμένο Ιανουάριο. «Είχαμε κάνει ένα πρόγραμμα το οποίο ήταν πρακτικά μια εξωστρέφεια σε σχήματα της Ευρώπης και ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε τις μετακλήσεις». Τους έπιασε η καραντίνα. «Οπότε αποφασίσαμε να στραφούμε σε υλικό των ανθρώπων της Θεσσαλονίκης». 

 

 

Έτσι, στο πρόγραμμα του φεστιβάλ βρίσκονται ηθοποιοί που σε μικρή ηλικία έφυγαν από τη Θεσσαλονίκη για να έρθουν να δουλέψουν στην Αθήνα «και με αυτήν την ευκαιρία ξαναγυρίζουν, μειώνοντας την απόσταση για να κάνουν κάτι για τα Δημήτρια. Οι χώροι όπου πραγματοποιούνται αυτά είναι εμβληματικοί χώροι της πόλης ενώ οι αφηγήσεις και οι δραματοποιημένες αναγνώσεις που κάνουν οι ηθοποιοί είναι Θεσσαλονικέων συγγραφέων με πολλά από τα κείμενα να είναι πρωτότυπα -ειδικά γραμμένα για τα Δημήτρια».

Ένα πρότζεκτ που του Φεστιβάλ που τον συγκινεί ιδιαίτερα είναι το μεγάλο αφιέρωμα στον Ντίνο Χριστιανόπουλο. «Πρόκειται για ένα μεγάλο ευχαριστώ της πόλης σε αυτόν τον ποιητή. Υπάρχει μια βεντάλια ανθρώπων που έχουν αγαπήσει τον ίδιο και το έργο του. Θα ακουστούν τραγούδια με μελωποιημένους στίχους του από τον Νίκο Βίττη, τον  Γιάννη Αγγελάκα και τον Γιώργο Χριστιανάκη». Θέλησαν να πραγματοποιήσουν το αφιέρωμα για να προλάβουν το «φευγιό» του όπως ο ίδιος λέει με φωνή που χαμηλώνει και συμπληρώνει: «Δυστυχώς μας πρόλαβε και έφυγε το καλοκαίρι».

Είναι ενθουσιασμένος με το «Je m’ appelle Aurelia Aurélien Steiner», βασισμένο στο κείμενο «Aurelia Steiner» της Marguerite Duras και στο πρωτότυπο κείμενο για τα 55α Δημήτρια «Aurélien Steiner» του Δημήτρη Δημητριάδη. «Διαβάζουν η Fanny Ardant και ο Πολύδωρος Βογιατζής ενώ πρόκειται για μια συμπαραγωγή του TV5 και του τοπικού καναλιού της Θεσσαλονίκης, TV 100. Είναι σαν μια συνομιλία μεταξύ δύο κειμένων όπου το ένα γράφτηκε με διαφορά πέντε δεκαετιών από το άλλο». Σχολιάζοντας τον εαυτό του, θα συμπληρώσει: «Ένα ακόμη κομμάτι που παρουσιάζει την απόσταση η οποία μικραίνει, μεγεθύνεται ή αμβλύνει». 

Κατά τη γνώμη του, το πιο ουσιαστικό αναφορικά με το πολιτιστικό στίγμα που θέλουν να δώσουν τα φετινά Δημήτρια, είναι «ένα πρότζεκτ από επιστολές τριών Εβραίων μητέρων στα παιδιά τους που είχαν διαφύγει από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα. Αυτές οι επιστολές δείχνουν όλο το άγχος και τον πανικό ο οποίος διογκωνόταν λίγο πριν φύγουν με τα τρένα». Τις επιστολές αυτές διαβάζουν η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, η Έφη Σταμούλη και η Ρούλα Πατεράκη. 

 

 

Η χαμένη, αναγκαστική μαγεία του online πολιτισμού
Δεν πιστεύει ότι το διαδίκτυο μπορεί να υποκαταστήσει ή να αντικαταστήσει τη μαγεία που έχει η ζωντανή επαφή, «αλλά ειδικά για την Θεσσαλονίκη όλο αυτό είναι μια καλή ευκαιρία για να αποτυπωθεί ένα πολιτιστικό κομμάτι το οποίο συμβαίνει τώρα, το 2020 με πολλές αναφορές στο παρελθόν». 

Η απότομη μετάβαση από την σκηνή στον οθόνη τον βρίσκει ψύχραιμο. «Όπως ο κόσμος αγαπά να διαβάζει πλέον συνεντεύξεις περισσότερο μέσα από το ίντερνετ και όχι από τα περιοδικά ίσως το ίδιο να συμβεί και με εμάς. Σίγουρα το μεγάλο ωστικό κύμα με το digital θέατρο έγινε μέσα στην καραντίνα». 

Τους μήνες του εγκλεισμού, παρακολούθησε πολύ θέατρο. «Υπήρχαν κάποιες παραστάσεις οι οποίες ήταν κινηματογραφημένες με τέτοιον απίστευτο τρόπο που σου έδιναν την εντύπωση ότι το βλέπεις ζωντανά. Σίγουρα δεν είχε την ίδια δυναμική όμως ήταν πολύ κοντά σε αυτή». Είδε βέβαια και πολλές άλλες που δύσκολα μπορούσε κάποιος να τις παρακολουθήσει. «Εφόσον συνεχίζεται το θέμα της πανδημίας, θα πρέπει να γίνεται μια πολύ καλή κινηματογράφηση. Αυτά που βλέπαμε ήταν προϊόντα αρχειακού υλικού».

 

 

Το δικό του Support Art Workers
«Το Υπουργείο παίρνει μέτρα σαφέστατα ετεροχρονισμένα. Υπάρχει μια λογική εξήγηση ότι βρίσκονται σε καινούργια, αχαρτογράφητα νερά ωστόσο σκεφτόμουν σήμερα ότι υπάρχει ο κίνδυνος να ξεχαστούμε οι καλλιτέχνες. Όσο αρχίζουμε να συνηθίζουμε την ιδέα της πανδημίας, φοβάμαι ότι ξεχνάμε την σοβαρότητά μας και οι καλλιτέχνες των παραστατικών τεχνών θα ξεχαστούν. Γι αυτό περιμένουμε δραστική βοήθεια από το Υπουργείο Πολιτισμού».

Η επιστροφή στην τηλεόραση
«Αγαπάω την τηλεόραση σαν μέσο και θεωρώ ότι είναι ένα χώρος για τους ηθοποιούς να δοκιμάσουν πράγματα αλλά και ένα εφαλτήριο για να δημιουργήσεις. Αν μου προτείνουν κάποιο σήριαλ φυσικά, θα το εξετάσω. Πια, υπάρχουν σειρές που έχουν δυνατή παραγωγή που στηρίζει τους συντελεστές».

Ένα μήνυμα για την πανδημία από κάποιον που βρέθηκε σε ΜΕΘ
Δύο χρόνια πριν, ο Άκης Σακελλαρίου βρέθηκε λιπόθυμος σε ένα ταξί. Η νόσος των λεγεωναρίων τον έβαλε στην εντατική, χωρίς επαφή, χωρίς αισθήσεις. «Επειδή αυτό που είχα περάσει τότε ήταν παραπλήσιο με το τωρινό, με φόβισε ιδιαίτερα η κατάσταση. Ήμουν πολύ επιφυλακτικός και ακόμα είμαι, φοράω μάσκα παντού» λέει και κάπως ξεροβήχει.

«Ξέρω τη μαλακία της άγνοιας του κινδύνου. Την είχα και εγώ όταν πριν από δύο χρόνια. Είχα τη νόσο των λεγεωναρίων και έκανα παραστάσεις στο “Mama Mia” και έλεγα ότι αυτό ήταν μια κούραση που θα περάσει. Και ξαφνικά τη μια μέρα έπαιζα στο στάδιο στην Πάτρα και δύο μέρες μετά, ήμουν διασωληνωμένος στην εντατική».

Σταματά λίγο σαν να θυμάται το τότε και κλείνει τη φράση του με μια παράκληση: «Μην υποτιμούμε τον κίνδυνο, πραγματικά».