Γιώργος Γάλλος: Θέατρο, Άγριες Μέλισσες και άλλες ιστορίες

Λεωφόρος Αλεξάνδρας λίγο μετά μεσάνυχτα. Η παράσταση «Ξύπνα Βασίλη» έχει τελειώσει εδώ και είκοσι λεπτά. Το δυνατό χειροκρότημα συνεχίστηκε και στο καμαρίνι. Πάλι άργησε να φύγει. Πάλι δεν θα προλάβει. Πάλι τα μάτια του δεν δείχνουν πρόθυμα να τον συνοδεύσουν ανοιχτά ως το σπίτι. Σταματάει δεξιά και βγάζει αλάρμ. Ευτυχώς η «καβάτζα» είναι ελεύθερη. Βάζει ξυπνητήρι. Σβήνει τη μηχανή. Δέκα λεπτά αργότερα, είναι και πάλι στο δρόμο. Σε λίγες ώρες, έχει γύρισμα. 

Ο Γιώργος Γάλλος έχει γίνει «Βασίλης» για λογαριασμό του Άρη Μπινιάρη, «Βόυτσεκ» για την Κατερίνα Ευαγγελάτου, ενώ τη χρονιά που μας έρχεται ανυπομονούμε να τον δούμε στον «Θείο Βάνια» του Δημήτρη Καραντζά. Κοιτώντας προς τα πίσω, το όνομα αυτού του ανθρώπου έχει βρεθεί μεταξύ των συντελεστών των μεγαλύτερων παραγωγών και παραστάσεων του ελληνικού θεάτρου. Έχει συνεργαστεί με τον Λευτέρη Βογιατζή, τον Μιχαήλ Μαρμαρινό, τον Γιάννη Χουβαρδά. Και ενώ η λίστα με τα ονόματα δεν τελειώνει, η τηλεόραση έρχεται για να στολίσει την τούρτα με το φανταχτερό της κερασάκι. Στην ερώτηση πότε προλαβαίνει να τα κάνει όλα αυτά, η απάντηση έρχεται με έναν βαθύ αναστεναγμό γι’ αυτό σαν φόρο τιμής στον ελεύθερο χρόνο που ο Γιώργος Γάλλος μού εκμυστηρεύτηκε ότι θέλει να εξοικονομήσει το φετινό καλοκαίρι, ας ξεκινήσουμε λίγο ανάποδα.

Μερικά καρέ ελεύθερου χρόνου
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει καθόλου ελεύθερο χρόνο. Ειδικά από τότε που στη ζωή του μπήκε και η τηλεόραση. Τις περιόδους ωστόσο που δεν έχει παραστάσεις, επιδιώκει να βρίσκεται «όσο γίνεται πιο συχνά με αγαπημένα πρόσωπα». Το καλοκαίρι δεν θα κάνει θέατρο. Ούτε Φεστιβάλ Αθηνών ούτε τίποτα. Επίτηδες, για να τηρήσει την υπόσχεσή του, έκλεισε τρία ταξίδια στο εξωτερικό. Έχει μια ιδιαίτερη σχέση άλλωστε με τα ταξίδια. «Πριν ζήσω το πρώτο μακρινό ταξίδι μου, αυτό που επιθυμούσα ήταν να κλείνω τα μάτια κι όταν τα ανοίγω να βρίσκομαι ήδη στο τέρμα της διαδρομής. Ποτέ δεν θα το φανταζόμουν ότι κάποια χρόνια αργότερα θα επιδίωκα ένα ταξίδι που θα ήμασταν στον δρόμο για περισσότερες από δύο μέρες, ταξιδεύοντας από το βορειότερο, σχεδόν, σημείο της ανατολικής Αμερικής μέχρι το νοτιότερο. Έμαθα τότε να εκτιμώ την αξία της διαδρομής και όχι μόνο του προορισμού».

Του ζήτησα μια ιστορία που θυμάται από κάποιο ταξίδι του. Επέλεξε μία που στο τέλος της με άφησε με το στόμα ανοιχτό. «Μια φορά, σε ένα ταξίδι, σταματήσαμε για ανεφοδιασμό σε ένα βενζινάδικο στη Β. Καρολίνα. Μεσημέρι. Και παρόλο που είδα την ταμπέλα “κλειστό” κρεμασμένη στην πόρτα προσπάθησα, χτυπώντας όσο γίνεται πιο απαλά το τζάμι, να ρωτήσω πού μπορώ να βρω βενζινάδικο ανοιχτό. Από το ταμείο, όπου στεκόταν ο ιδιοκτήτης, άνοιξε ένα συρτάρι και μου έδειξε το όπλο του. Τον ευχαρίστησα και έφυγα».

Ο Γάλλος που δεν ήταν τελικά Αμερικάνος
Η ιστορία των ταξιδιών του τοποθετείται πίσω στο 1972, όποτε και γεννήθηκε. Στη Βοστώνη από γονείς Έλληνες που είχαν εκεί στήσει το δικό τους εστιατόριο. Τα ταξίδια που έκανε μαζί τους ήταν αναρίθμητα. Με το αυτοκίνητο γυρνούσαν τις πολιτείες της Αμερικής φυλάσσοντας στη μνήμη του μερικές από τις καλύτερές του αναμνήσεις. Ήρθε στην Ελλάδα λίγο πριν χρειαστεί να ξεκινήσει το Δημοτικό. Εγκαταστάθηκε στα Τρίκαλα και μέχρι να επιστρέψουν και οι γονείς του εδώ, μεγάλωσε με τη γιαγιά και τον αδερφό του. Τον πρώτο καιρό ήταν για τους συμμαθητές του, ο «Αμερικάνος». «Αυτό, μαζί με την ελληνική καταγωγή και το Γάλλος για επίθετο, καταλαβαίνεις ότι έδινε την ιδανική λαβή για πειράγματα και παρατσούκλια».

Σε σχέση με την Αμερική, εκείνο που τον εντυπωσίαζε ήταν ότι εδώ υπήρχαν αρκετά μέρη που μπορούσε να πάει μόνος του χωρίς να απαιτείται η συνοδεία ενήλικα. «Περπατάγαμε 15 λεπτά μέχρι το Δημοτικό Σχολείο ή τα φροντιστήρια και τα απογεύματα ξεχνιόμασταν στις αλάνες».

Για επτά χρόνια, θα έμπαινε στη φυλακή για: «Με έναν πρόχειρο υπολογισμό, θα έλεγα για 9.395.878 ευρώ».

Μια απορία ήταν γιατί δεν επέστρεψε ποτέ στην Αμερική. «Κάποια στιγμή συνήθισα τον διαφορετικό τρόπο ζωής και άρχισαν σιγά-σιγά να δημιουργούνται οι παρέες μου. Ακολούθησαν οι έρωτες και βγαίνοντας απ’ την εφηβεία μου γνώρισα το θέατρο, μέσα από την ομάδα που είχαμε φτιάξει. Οπότε δεν υπήρχε πια κανένας λόγος να αλλάξω ξανά τη ζωή μου». Ήθελε να πει και κάτι ακόμα, πριν βάλει τελεία: «Η ομορφιά αυτής της χώρας δύσκολα συγκρίνεται με άλλης».

Αν δεν ήταν ηθοποιός. Ο Γιώργος Γάλλος θα ήταν πιλότος σε αεροπλάνο. «Πριν από χρόνια ένας γνωστός μου πιλότος μού χάρισε ένα επαγγελματικό πρόγραμμα προσομοίωσης πτήσεων για υπολογιστή συνοδευόμενο από θεωρητικά μαθήματα. Είναι από τις λίγες φορές που περνούσα ατελείωτες ώρες μπροστά σε μια οθόνη».

Μια αιωνιότητα και λίγη μουσική
Στα 17 του προσπάθησε να στήσει το δικό του συγκρότημα για να παίζουν ελληνική έντεχνη μουσική. «Και πιο μετά, όμως, όσο ήμουν φοιτητής στη Θεσσαλονίκη φτιάχτηκε ένα σχήμα που παίζαμε και ρεμπέτικα. Αυτά ήταν άλλωστε και τα βασικά ακούσματά μου. Αργότερα, το 2002, παρέα με δυο φίλους που παίζανε ούτι και βιολί, φτιάξαμε μια σύνθεση με έντεχνα τραγούδια και σούφικα ποιήματα. Παρουσιάστηκε σε διάφορους χώρους». Ένας από αυτούς ήταν και η αυλή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.

Παίζει ακόμα κιθάρα, αλλά όχι όσο συχνά θα ήθελε. «Κυρίως όταν μου το ζητάνε τα παιδιά μου. Ακούει κυρίως παραδοσιακή μουσική. Συγκινείται με τα ηπειρώτικα κομμάτια «τόσο με τα μονοφωνικά όσο και με τα πολυφωνικά. Επίσης, πολύ συχνά θα μου συμβεί να σιγοτραγουδώ κάποιο ριζίτικο».

Ένα δικαίωμα σε bold. Αυτό της διαφορετικότητας. «Είναι αναφαίρετο δικαίωμα όλων. Στη υποστήριξη αυτού του δικαιώματος είναι που βρίσκει την απόλυτη έκφρασή της η έννοια του σεβασμού προς τον άλλον».

Το «οι “θεατρικοί” ηθοποιοί στην τηλεόραση»
«Δεν πιστεύω ότι είναι σωστός αυτός ο διαχωρισμός. Εξάλλου, οι περισσότεροι από αυτούς που θεωρώ “σπουδαίους ηθοποιούς” έχουν εμφανιστεί τόσο στο θέατρο και τον κινηματογράφο όσο και στην τηλεόραση». Έχει, ωστόσο, υπάρξει ιδιαίτερα επιφυλακτικός απέναντι στην τηλεόραση. «Κυρίως γιατί ήταν πολύ λίγες οι δουλειές που έβλεπα και μου άρεσαν. Όμως, τα τελευταία χρόνια η μυθοπλασία γίνεται όλο και πιο ποιοτική. Έχω παρακολουθήσει αρκετές δουλειές στις οποίες θα ήθελα πολύ να βρίσκομαι». Εξίσου επιφυλακτική θεωρεί ότι έχει υπάρξει και η τηλεόραση μαζί του. «Δεν μου είχαν γίνει σημαντικές προτάσεις. Επίσης, έχω συμμετάσχει σε κάστινγκ, για ρόλους που θα ήθελα, αλλά δεν με είχαν επιλέξει». Πιστεύει στην υπεραξία του θεάτρου έναντι της τηλεόρασης; Η απάντηση είναι όχι ακριβώς. «Στην τηλεόραση, πόσο μάλλον σε μια καθημερινή σειρά, οι ρυθμοί είναι ιδιαίτερα εντατικοί. Απαιτείται μια πολύ καλή προσωπική προετοιμασία και μεγάλη συγκέντρωση και διαθεσιμότητα την ώρα των γυρισμάτων. Αυτή την περίοδο, λοιπόν, εκπαιδεύομαι στην ταχύτητα και στη συνεχή απαιτητική εγρήγορση». Γελάμε λίγο με το πόσο εντυπωσιασμένος είναι από την ταχύτητα που η Κάτια Δανδουλάκη αλλά και οι υπόλοιποι ηθοποιοί μαθαίνουν τα λόγια τους. Έπειτα, συνεχίζει. «Στο θέατρο σου δίνεται η ευκαιρία να συμμετέχεις σε μια διαδικασία που παίρνει τον χρόνο της. Την πρόβα. Έχεις μπροστά σου δύο-τρεις μήνες για να ερευνήσεις, να δοκιμάσεις, να αποτύχεις, να εγκλωβιστείς, να απογοητευτείς και να ξαναβρείς τη δύναμη και την ωριμότητα να συνθέσεις, να ανακαλύψεις και να δημιουργήσεις».

Μια υπερδύναμη. «Αναμφισβήτητα, θέλω να πετάω. Παρόλο που είμαι χαρακτήρας που μ’ αρέσει να “πατάω γερά στη γη”, πάντα με γοήτευε η αίσθηση της αιώρησης».

Και ένας χαρακτήρας: Ο Μιλτιάδης
«Όλοι οι χαρακτήρες της σειράς θα μπορούσαν, με κάποιον τρόπο, να είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Απλώς, ο τρόπος που λειτουργούν, που σκέφτονται και αντιδρούν, καθορίζεται έντονα και από την εποχή που ζουν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε σε ένα μικρό χωριό, στον κάμπο, το 1958! Είμαστε μόλις εννέα χρόνια μετά τον εμφύλιο. Οι άνθρωποι αυτοί δεν λειτουργούν με τους ίδιους ηθικούς κώδικες ή τις ίδιες ακριβώς κοινωνικές αξίες όπως σήμερα. Αν δεν λάβουμε αυτό υπόψιν δύσκολα μπορούμε να εξηγήσουμε τη συμπεριφορά του Δούκα, της Ελένης, της Πηνελόπης, του Τόλλια, του Προκόπη, του Μιλτιάδη κτλ».

Όταν ο Γιώργος Γάλλος διάβασε για πρώτη φορά τον ρόλο του Μιλτιάδη, σκέφτηκε «ότι με τόσες ατυχίες που έχουν συμβεί στη ζωή του αλλά και που συνεχίζουν να συμβαίνουν, δύσκολα θα μπορούσε ένας μέσος άνθρωπος να τις αντέξει. Τα βάρη του παρελθόντος είναι ασήκωτα. Θεωρεί τον εαυτό του υπεύθυνο για τουλάχιστον τρεις θανάτους. Ο πιο πρόσφατος, αυτός του γιου του, της μοναδικής του παρέα τα τελευταία χρόνια, τον καταβάλλει. Η αστάθεια του γάμου του Λάμπρου και ένας επικείμενος ο χωρισμός του με τη Θεοδοσία τον αποτελειώνει. Άρα θεώρησα, καταρχάς, σωστό να μελετήσω την εποχή που εξελίσσεται η σειρά και τον τόπο που διαδραματίζεται. Να προσπαθήσω δηλαδή να δω τη συμπεριφορά του μέσα από ένα διαφορετικό φίλτρο απ’ ό,τι ενός σύγχρονου προσώπου. Και αυτό εντέλει να αποτυπωθεί στο σώμα του, στην κίνησή του, στο βλέμμα του, στον τρόπο που ακούει και στον τρόπο που μιλάει».

Ένα χαρακτηριστικό ελάττωμα των Ελλήνων. «Έχουμε την εκπληκτική ικανότητα να αναγνωρίζουμε τα μειονεκτήματα των άλλων και τη θαυμαστή δυσκολία να αντιλαμβανόμαστε ή να παραδεχόμαστε τα δικά μας λάθη».

Όταν έγινε «ο αυτός από τις “Άγριες Μέλισσες”»
Όσοι τον συναντούν απορούν. Στη σειρά φαίνεται πιο μεγάλος, πιο κοντός, πιο άλλος, πιο όχι ο Γιώργος Γάλλος. Γελάει. «Προσπαθώ να δημιουργήσω έναν «τσαλακωμένο» χαρακτήρα, λαμβάνοντας υπόψη μου τα στοιχεία και τις οδηγίες που προκύπτουν από το σενάριο, και όχι σύμφωνα με μια προσωπική μου –αυθαίρετη– ανάγνωση. Όσο θα καλυτερεύουν τα δεδομένα του, ανάλογα θα “φτιάχνεται” και εικόνα του».

Μια φορά, περιμένοντας σε μια ουρά 100 ατόμων για να μπει σε μια αίθουσα, ένας τεράστιος ψηλός τύπος, υπεύθυνος για την είσοδο, του προτείνει να παρακάμψει τη σειρά και φωνάζει: «Μιλτιάδη! Έλα από δω». Ο Γιώργος Γάλλος, που χρειάζονται μόλις δύο λεπτά για να καταλάβεις πόσο μπορεί μια τέτοια κίνηση να τον αποπροσανατολίσει, έγινε κόκκινος σαν την ντομάτα, αρνήθηκε ευχαριστώντας τον κύριο και σαν να τον τσίμπησε μέλισσα στριφογύριζε λίγο από τον άξονά του. Τι κάνει αλήθεια με όλους αυτούς τους φαν που πλέον τον αναγνωρίζουν και, δίχως υπερβολή, τον λατρεύουν; «Καταρχάς, η αποδοχή της σειράς είναι τεράστια. Αλλά και η προσωπική ταύτιση κάποιων ανθρώπων με τον ρόλο του Μιλτιάδη είναι συγκινητική. Έχω ακούσει ανθρώπους να μου ανοίγουν την καρδιά τους για δικές τους ατυχίες, και έχω μείνει άφωνος. Πότε ένας παρηγορητικός λόγος, πότε μια ευχή, πότε μια αγκαλιά έχουν απαλύνει τον πόνο κάποιων ανθρώπων. Γενικά, χαίρομαι πολύ από τη θέρμη των σχολίων για τις “Μέλισσες” και εύχομαι να αποδειχθούμε αντάξιοι των προσδοκιών τους μέχρι το τέλος».

Μια ερμηνεία για τη λέξη «ηθοποιός»
«Ένα ταξίδι, μια επίσκεψη σε κόσμους που δεν σου είναι πάντα γνώριμοι. Μπορεί να έρθεις σε επαφή με μια διαφορετική ιδιοσυγκρασία ή ακόμα και με άλλο φύλο, με μια άλλη εποχή, με ένα σύστημα αξιών με το οποίο δεν συμφωνείς. Αυτές οι “συναντήσεις” κάτι σου μαθαίνουν. Μπαίνεις για λίγο στη θέση ενός άλλου προσώπου, προσπαθείς να το κατανοήσεις, να δεις γιατί λειτουργεί με αυτό τον τρόπο κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Είναι μια λειτουργία που σε υποχρεώνει να «απαρνηθείς» για λίγο το εγώ σου. Μια διαδικασία που με κάποιον τρόπο σε ωριμάζει».

Αν μπορούσε να γίνει μια παράσταση (δική του) ο Γιώργος Γάλλος θα γινόταν: «Ο “Μάκβεθ” που ανεβάσαμε το 2006, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Σ’ αυτή την παράσταση μου έγινε συνείδηση το τι σημαίνει συνεργασία, συναδελφικότητα, έρευνα και δημιουργικό περιβάλλον, με την ουσιαστική τους έννοια. Σίγουρα όμως θα προσπαθούσα να σώσω και τη “Μήδεια” σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά». Μια παράσταση που κατά πάσα πιθανότητα θα δούμε ξανά, στο Θέατρο «Προσκήνιο» την ερχόμενη σεζόν.

Ο θαυμαστά βαρετός κόσμος των social media
Έκανε ένα Facebook account στην πρώτη του συνεργασία με τον Δημήτρη Καραντζά κυρίως για να βρίσκεται μεταξύ των συντελεστών της παράστασης. Είχε ψευδώνυμο και για φωτογραφία προφίλ είχε μια ζωγραφιά του γιου του. Ύστερα, ήρθαν οι «Μέλισσες». Το όνομα έγινε «Γιώργος Γάλλος» και η φωτογραφία πήρε τη μορφή του. Κατά τα άλλα, δεν άλλαξε τίποτα. Ούτε ο χρόνος που περνάει σε αυτά ούτε η άποψή του ότι βοηθούν στην αποξένωση των ανθρώπων. Μου έφερε ως παράδειγμα τη διαφορά στις πρόβες. «Κάποτε στα διαλείμματα μιλούσαμε μεταξύ μας. Τώρα όλοι βρίσκονται στο κινητό τους» λέει και κάνει την κίνηση του scroll με τα δάχτυλα σε ένα αόρατο τηλέφωνο. «Δεν τα πάω καλά με τα social media. Καταλαβαίνω πως είναι πια ένα απαραίτητο εργαλείο για να “επικοινωνείς” την επαγγελματική ή προσωπική σου ζωή με τους άλλους, αλλά είναι ένας χώρος που δεν έχω εισέλθει. Ίσως πιο μετά. Όταν μεγαλώσω λίγο». Βάζει τα γέλια. «Επίσης, υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπου είναι σαφής η παρεξήγηση μεταξύ του δικαιώματος να λέει κανείς τη γνώμη του, και του να μπορεί όποιος θέλει, ανώνυμα, να σχολιάζει ανεξέλεγκτα και κακοπροαίρετα».

Μια ευχή που έκανε μικρός αλλά δεν θέλει πια να γίνει πραγματικότητα. «Παλιά απέφευγα την ησυχία. Έπρεπε συνεχώς να βρίσκομαι σε κίνηση, σε θόρυβο, σε λειτουργία. Όσο περνάει ο καιρός, αρχίζω να συμφιλιώνομαι με τον “τρόμο του κενού”».

Υ.Γ. Γιώργο Γάλλο, χάρηκα πολύ που σε γνώρισα.  

ίνφο φωτογράφισης
Επιμέλεια ένδυσης: Αντώνης & Χρήστος Νυφλής, Ειρήνη Μηνά.
Ένδυση: Χριστάκης, Κριεζώτου 5 Αθήνα