Τα social media μας δίνουν τη δυνατότητα να κατασκευάσουμε μια καλογυαλισμένη και χωρίς ρωγμές εικόνα, πιο κοντά στον ιδανικό παρά στον πραγματικό εαυτό μας. Την ίδια στιγμή μπορούν να χρησιμοποιηθούν και αντίστροφα, δηλαδή σαν ένα πεδίο απελευθέρωσης στο οποίο επικοινωνούμε και εκφραζόμαστε με έναν τρόπο που δεν το κάνουμε στην εκτός διαδικτύου ζωή μας. Αυτό ακριβώς το θέμα πραγματεύεται το «Timeline Project» της Βίκυς Αδάμου.
Η σκηνοθέτρια έβαλε τους ηθοποιούς της να φτιάξουν προφίλ στο Facebook και το Twitter και να υποδυθούν έξι χαρακτήρες, τρεις άντρες και τρεις γυναίκες. Εσύ μπορείς να τους κάνεις φίλους, να τους μιλήσεις, να τους σκουντήξεις ή απλώς να τους παρακολουθήσεις. Και να τους συναντήσεις στη σκηνή του Κινητήρα κάθε Σάββατο και Κυριακή, για να διαπιστώσεις αν όντως είναι έτσι όπως τους φαντάστηκες. Τους ρωτήσαμε όσα θέλετε να μάθετε γι’ αυτό το ιδιαίτερο εγχείρημα.
Πότε ξεκίνησε το πρότζεκτ, πότε μπήκατε στα άβατάρ σας;
Χριστίνα Σαμπανίκου (είναι ένα από τα άβαταρ ενώ έγραψε και το κείμενο της παράστασης): Το πρότζεκτ ξεκίνησε ένα βράδυ του Φεβρουαρίου του 2012, όταν η Βίκυ μοιράστηκε μαζί μου την ιδέα της και εγώ συμφώνησα με ενθουσιασμό, ενώ δεν είχα καταλάβει απολύτως τίποτα. Το διαδικτυακό πείραμα ξεκίνησε επίσημα στις 11 Μαρτίου του 2013 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Περιγράψτε σε μία πρόταση ο καθένας το χαρακτήρα που υποδύεστε στο Facebook και στην παράσταση στο θέατρο Κινητήρα.
Χριστίνα Σαμπανίκου: Τρολ που πίσω από ένα άβαταρ ξεδιπλώνει με ασφάλεια ό,τι επιμελώς κρύβει στην καθημερινή της ζωή. Απελευθερώνεται και αποκαλύπτει την πραγματική της διάσταση που έχει θαφτεί κάτω από τόνους καθημερινότητας. (Mana Manam)
Σπύρος Περδίου: Ένας αστείος τύπος που είναι σοβαρός όταν πρέπει, που ο καθένας θα τον ήθελε για φίλο και η καθεμία για ερωτικό σύντροφο. Τι, όχι;;; (Kostas Ntakos)
Γιάννης Ο.: Υπέροχα ανοιχτός στη συνεύρεση ανθρώπων και στην αναζήτηση κοινού! Γιατί η τέχνη είναι επικοινωνία… αλλιώς. (Johnny Fabriano)
Ευγενία Δελιαλή: Μια κοινωνικοπολιτικά ευαισθητοποιημένη κοπέλα με κέφι και όρεξη για κοινωνική επαφή και γνωριμίες μέσω διαδικτύου και όχι μόνο! (Nefeli Markou)
Κοσμάς Χατζής: Ένας συναισθηματικά και κοινωνικά ανώριμος και ανασφαλής άντρας, που μέσω των social media και του ψεύτικου προφίλ του μπορεί να ξεδιπλώσει τα ταλέντα του και να διεκδικήσει τον έρωτά του. (Kataramenh Floba)
Χρησιμοποιείτε τα κοινωνικά δίκτυα υποδυόμενοι τους ρόλους σας. Και οι διαδικτυακοί σας φίλοι το ξέρουν αυτό. Στην πραγματικότητα είναι σαν να τους καλείτε να συμμετάσχουν σε ένα ιδιότυπο θεατρικό παιχνίδι. Πόσο εύκολο ήταν αυτό για άτομα που δεν έχουν σχέση με το θέατρο; Και πώς το χειρίστηκαν;
Χριστίνα Σαμπανίκου: Κάποιοι ξεπερνάνε το γεγονός πως συνομιλούν με ένα ρόλο και αρέσκονται στο να τροφοδοτούν το ρόλο με στοιχεία, να παίζουν μαζί του. Κάποιοι άλλοι προτιμούν τον ρόλο του παρατηρητή.
Γιάννης Ο.: Εμένα ομολογώ πως με φλέρταραν πολλές και γνώρισα μερικούς υπέροχους ανθρώπους που ζήτησα να με κάνουν φίλο στο πραγματικό μου προφίλ... Κάποιους τους γνώρισα και από κοντά!
Σπύρος Περδίου: Εγώ πιστεύω πως ο άνθρωπος είναι πλασμένος για το θέατρο, ακόμα κι αν δεν έχει συνειδητά καμία σχέση μ' αυτό. Κι αυτό επειδή σε όλους μας αρέσει να παίζουμε και το θέατρο είναι το υπέρτατο παιχνίδι.
Κοσμάς Χατζής: Γενικά όλους τους τραβάει το παιχνίδι, μη σου πω τους απελευθερώνει...
Βιολέττα Γύρα: Από περιέργεια και μόνο ήρθαν πολλοί για δουν πως είναι στημένο το πρότζεκτ. Μια φορά ήρθε ένας στην παράσταση και μετά μου ζήτησε στο facebook να βγούμε, ενώ δεν ήρθε να μου μιλήσει μετά την παράσταση. Επίσης είναι εντυπωσιακή η διαφορά μεταξύ facebook και twitter, στο twitter αντιδρούν πάρα πολύ γρήγορα στα σχόλια, είναι συνδεδεμένοι ως το κόκκαλο. Μέσα σε δευτερόλεπτα έχουν απαντήσει, έχουν κάνει favorite, retweet, ανοίγουν διάλογο πολύ εύκολα...
Γιάννης Ο.: Ήρθαν εύκολα και έγιναν ένα μ' εμάς. Ακόμα έχω φίλο τον τύπο που κατά τη διάρκεια της παράστασης είχε στηριχτεί στο laptop κι είχε χαθεί στο έργο!
Χριστίνα Σαμπανίκου: Στην παράσταση ο θεατής που μας έχει γνωρίσει διαδικτυακά έχει την ευκαιρία να δει ποιος πραγματικά είναι πίσω από την οθόνη του υπολογιστή. Επιβεβαιώνει την αρχική του εκτίμηση ή διαπιστώνει πόσο έξω έχει πέσει. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιος κρύβεται στην άλλη πλευρά ενός account...
Βιολέττα Γύρα: ...ή και αντίστροφα, έρχονται στον Κινητήρα, μας γνωρίζουν και μετά μας ακολουθούν στα social media.
Κατά τη διάρκεια της παράστασης αλληλεπιδράτε με τους θεατές;
Ευγενία Δελιαλή: Και βέβαια αλληλεπιδράμε! Οριακά λέμε τις ατάκες μας τις στιγμές που πρέπει γιατι εκείνη την ώρα μιλάμε μέσω φαψεβοοκ ή τwitter με κάποιον που κάθεται απέναντί μας...
Χριστίνα Σαμπανίκου: Οι θεατές, δηλαδή, μπορούν να συμμετέχουν διαδικτυακά είτε μιλώντας μας είτε ανεβάζοντας τις φωτογραφίες και τα σχόλιά τους σε πραγματικό χρόνο.
Σπύρος Περδίου: Ως προς το αν η παράσταση είναι interactive, υπάρχει μόνο μια σύντομη αλληλεπίδραση στην οποία δεν χρειάζεται οι θεατές να έχουν ετοιμάσει κάτι -γι' αυτούς που τους τρομάζει η ιδέα. Κατά τα άλλα, αυτοί είναι που μπαίνουν μέσα (αλλά πολύ μέσα) στις ζωές μας, από την ασφάλεια της θέσης τους.
Βιολέττα Γύρα: Επίσης, επειδή είναι έτσι διαμορφωμένη η σκηνή, οι θεατές μπορουν να σε αγγίξουν κάτω απο το γραφείο, να ακουμπήσουν τα πράγματα τους εκεί, να φάνε την πίτσα σου... Προσπαθούν. Πλάκα έχει.
Βίκυ Αδάμου: Η τεχνολογία μάς επιτρέπει να συναντιόμαστε συντελεστές και θεατές με το hastag #timelinersgr. Στο tagboard μπορείτε να δείτε μαζεμένα όλα τα ποστ με το hastag από twitter, facebook, instagram, vine κλπ.
Είναι καθόλου αμήχανοι οι θεατές με τη συνθήκη αυτή ή το ξεπερνάνε γρήγορα;
Χριστίνα Σαμπανίκου: Υπάρχει αμηχανία, ιδιαίτερα σε όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με τα social media. Αλλά ακόμα και στους υπόλοιπους προκαλεί αμηχανία η αίσθηση ότι παρακολουθείς κάποιον από την κλειδαρότρυπα, ότι βλέπεις αυτό που σε κανονικές συνθήκες μόνο φαντάζεσαι.
Σπύρος Περδίου: Α, εγώ δεν τους φοβάμαι τους θεατές. Είναι ευπροσάρμοστα όντα... Το ξεπερνάνε πολύ γρήγορα. Ακόμα και οι μεγαλύτερες ηλικίες. Θυμάμαι τις πολύ ωραίες αντιδράσεις και τα γέλια από κάποιες μεγαλύτερες κυρίες –που προφανώς δεν είχαν και καμία σχέση με το ίντερνετ– ειδικά στις πιο πικάντικες στιγμές της παράστασης. Είπαμε, υπάρχει και όριο ηλικίας: από 16 και πάνω...
Βιολέττα Γύρα: Εγώ προσωπικά δεν έχω βιώσει αμηχανία μέχρι στιγμής από μέρους του κοινού, αντιθέτως περισσότερο ενδιαφέρον και κάποια περιέργεια.
Γιάννης Ο.: Άλλοι όχι, άλλοι μπαίνουν στο νόημα και μιλούν με τρελούς ρυθμούς στο twitter που νομίζεις πως δε βλέπουν την παράσταση... Κι όμως την έχουν δει πολύ καλά.
Χριστίνα Σαμπανίκου: Όση αμηχανία μπορεί να φέρει το να παρακολουθείς κάποιον απο την κλειδαρότρυπα ακόμα και στις πιο προσωπικές του στιγμές....
Βίκυ Αδάμου: Εχω κάτσει δίπλα σε θεατή και μπορώ να νιώσω την αμηχανία τους. Είναι η ίδια αμηχανία όπως όταν σκάει ένα chat από τον κάποιον άγνωστο «γεια σου νυχτολούλουδο, τι κάνεις;»
Χριστίνα Σαμπανίκου: Γιατί αυτή ακριβώς είναι η αίσθηση... Μια κρυφή κάμερα στην αθέατη πλευρά ενός account.
Πoιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που σας συνέβη ή που μάθατε κατά τη διάρκεια του πρότζεκτ;
Χριστίνα Σαμπανίκου: «Ότι στον κόσμο των άβαταρ όλα είναι εφικτά».
Σπύρος Περδίου: Η επαφή μου με τα άτομα του πρότζεκτ. Άξιζε τον κόπο πέρα για πέρα!
Γιάννης Ο.: Γνώρισα έναν άλλο κόσμο και σταμάτησα να κατακρινω το διαδίκτυο. Έμαθα πως η επιφανειακή άποψη είναι λάθος... Είμαι πολύ χαρούμενος που συνεργάζομαι μ' αυτά τα παιδιά και περήφανος για τη Βίκυ και τη Χριστίνα.
Κοσμάς Χατζής: Εγώ πάλι έμαθα πόση ανούσια ενέργεια σπαταλάμε στο twitter -ενοχλητική διαπίστωση. Η ενδιαφέρουσα διαπίστωση είναι το πόσο διαφορετικη είναι η δικτυακή μας πραγματικότητα και ο δικτυακός μας χαρακτήρας.
Βιολέττα Γύρα: Γνώρισα τον κόσμο του twitter και τον ναρκισσισμό που κρύβει. Και ομολογώ, τσίμπησα.
Βίκυ Αδάμου: Θυμάμαι το πρωινό μετά την πρεμιέρα, με την τσίμπλα στο μάτι μπήκα στο tagboard και είδα φωτογραφίες και σχόλια θεατών από την παράσταση. Άγνωστοι τύποι έτρωγαν και έπιναν μαζί με τους ηθοποιούς. Ε, αυτή ήταν μια στιγμή που έβαλα ένα τικ σε έναν από τους στόχους μου.
Η συνέχεια στη σκηνή του θεάτρου Κινητήρα. Και φυσικά στα timeline σας.
Συντελεστές
Ιδέα-Σκηνοθεσία: Βίκυ Αδάμου
Κείμενο: Χριστίνα Σαμπανίκου
Έξι μονόλογοι από τους: Κώστα Γιαννακίδη, Χαρά Γιαννακοπούλου, Λουκρητία, Xρήστο Πολυμενάκο, Tanevramou, Γρηγόρη Καψάλα-Το βρακί του Νταρθ
Πόση βία κρύβουν οι σχολικές τάξεις; Μπορούμε να διδάξουμε με τη βία; Γιατί είναι σημαντικό να δουν εκπαιδευτικοί και μαθητές την παράσταση «Η Μέρα της Φούστας»;
Τι μας είπε για τα ιστορικά γεγονότα και τη σχέση τους με το σήμερα, τους ακίνητους ταξιδιώτες και την παράσταση «Ματαρόα στον ορίζοντα» στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ
11°
