Ο Σταμάτης Κρανουνάκης γράφει για τη νέα του παράσταση
Γεια σου, Φωνούλα μου, ήρθα κι έχω να σε δω καιρό. Μάζευα ύλη, περιδιάβαζα τα πόστα των ανθρώπων να δω από πού πηγάζει ο πόλεμος. Κι έγραψα «Κάτι ξυπόλητοι Έλληνες του ενός ευρώ οι ζητιάνοι/ έξω από τα Έβερεστ όμηροι, Λυκαβηττέ μου ταβάνι». Έτσι αρχίζει το εργάκι μας, δύομισι ώρες με διάλειμμα στο «Κακογιάννη», απέναντι από τις εργατικές πολυκατοικίες του Ταύρου με τα γκραφίτι. «Από την Πνύκα στο Σύνταγμα και από την Ερμού στο Θησείο/ μ’ ένα παπούτσι τελειώσαμε δώδεκα χρόνια σχολείο». «Όλα θα ξαναγεννηθούνε από τη μεγάλη διαφορά», κατά τη ρήση του Στέφαν Έσελ, «δημιουργία είναι η μόνη αντίσταση».
Έχω περίσσευμα αγάπης και κάνω τροφοδοσία στα παιδιά μου, όρθιοι στα θέματά μας, από το 2000 μας μιμήθηκαν, μας τσαντίσανε, αλλά απτόητοι στη θέση μας, γιατί είχαμε πίστη στην τέχνη μας και θεό μέσα μας για τον τόπο. Ελλάδα. Μετά την Ευρώπη, αποστολή εξετελέσθη, μετά την Επίδαυρο, στο κληροδότημα ενός δημιουργού. Με δίπλα ανθρώπους συνιδεολόγους και καλά παιδιά και αγωνιστές, εργάτες όλοι μας όχι φσαν φσαν κι αρώματα… ουσία!
Σχέση με την κατάσταση κι ο θυμός να μεθήσει και να κανιβαλίσει, να σαρκάσει, να γελάσει, να ουρλιάξει, να ερωτευτεί. Άναρχος ο έρωτας, άστε τον να τρυπώσει. Αλλά και ατάκες που νομίζω θα κάνουν τον κύκλο τους δυνατά. Αυτό, ας πούμε: «Η θεωρία των άκρων εννοεί αυτό… εσένα στην άκρη του γκρεμούουουουου». Τι άλλο θες, φωνούλα μου; Ζωντανοί μαχητές, τραγουδάμε, παίζουμε. Η τέχνη ίαμα, η τέχνη στην υπηρεσία των απελπισμένων ανθρώπων να φύγουν με την καρδιά ανεβασμένη και με την πίστη «Θα τα καταφέρουμε».
Θέατρο, μουσικό θέατρο. Λαϊκή δυνατή επιθεώρηση βουτηγμένη στα τραγούδια της αγάπης. Δέκα τρελοί παραμιλάνε στο πρώτο μέρος, τραγουδάνε, φραπεδιές, τάπερ, πλύστρες, το κοριτσάκι της αφίσας του Πασόκ περνάει στον Σύριζα, μια μάνα πασών των ιστοριών, ένας μαλάκας φαλλοκράτης, ένας βλαχογιάπις μνημονιακός, ένας κομπέρ ονείρων, η Όπρα Κόπρα λέει ειδήσεις στο κανάλι της Κουλής. Τραγούδια τρελά, καινούργια, παλιά, η γεωγραφία της πόλης, της χώρας, των ονείρων μας, πού ζούμε, πού θα γείρουμε να ονειρευτούμε. Ένα τραπέζι, ταξί λεωφορείο, όχημα παράστασης, άνθρωποι, διονυσιασμός και εφιάλτες όλα στο φακό της σουρεάλας.
Τρολιές και μετέωροι έρωτες σε μια σκηνή-σύμπαν. Τρεις υπέροχοι μουσικοί και ο Σταμάτης στο δεύτερο μέρος, εγώ με τα πιο αγαπημένα μου, αυτά που λέμε παρέα και με κάτι δάκρυα κρυμμένα στις σιωπές που δεν τον ξευτέλισα τον εαυτό μου μέσα στα χρόνια. Δεν είπα ΝΑΙ σε καμιά κλίμα. Μοιράζομαι μεροκάματο και σκηνή με συντεχνίτες μου, οικογένεια. Γράψαμε κείμενα με τον Δημήτρη Μανιάτη και τον Φώτη Μιχαλόπουλο σαν ένας, κοινό τραπέζι, κοινό μυαλό, γράψαμε καινούργια τραγούδια με τον άξιο νεότατο συνάδελφό μου Άρη Βλάχο. Στη χορογραφία συνεργαστήκαμε με την Τατιάνα Μύρκου και τα ρούχα και τα απίστευτα κεφάλια των χαρακτήρων σχεδίασε η Έλλη Παπαγεωργακοπούλου, φωτίζει η Ελευθερία Ντεκώ, εικόνες, απίστευτες, με ώρες κοινής δουλειάς έφτιαξε ο φίλος μου ζωγράφος Ντίνος Πετράτος. Ατάκες που θα ακούσετε και αγαπώ:
«Υπάρχουν κι εκείνοι που φοβούνται τα αισθήματα και οχυρώνονται στα πεπερασμένα μικρά οχυρά τους κι όμως το φεγγάρι βρίσκει τρόπο και τους αναστατώνει».
«Όλα για την είδηση, κανείς για τη συνείδηση, έγινε διαπήδηση και χάσαμε την μπάλα. Όλοι ποντάρουν στα λεφτά, τα πλαστικά τα μετρητά κι έγειρε απ’ τη μεριά του κόσμου η τραμπάλα. Απόψε μαζί στο Κακογιάννη, Μιχάλη μου ζει κι αυτός που πιάνει λίγο ουρανό με τα δικά του, τα μυστικά του, για τα όνειρά του μπορεί να ζει».
Ημέρα πρώτη στις 25 Οκτώβρη με είσοδο 5 ευρώ. Την άλλη θα μιλάτε όλοι γι’ αυτό.
20°
