Πώς βουτάμε στο παρελθόν; Τι αναζητάμε σ’ αυτό; Πώς διαχειριζόμαστε τοτεμικά πρόσωπα, όπως η «Στέλλα» – ναι, η ηρωίδα της ταινίας του Μιχάλη Κακογιάννη και πιο πριν η θεατρική «με τα κόκκινα γάντια» του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Με νοσταλγία; Με δέος ή με απορριπτικό μίσος; Με μεταμορφωτική διάθεση, φαίνεται να λέει ο σκηνοθέτης της παράστασης, Γιάννης Σκουρλέτης, που πήρε στα χέρια του κείμενο γδαρμένο από το πάθος και λερωμένο από το αίμα από ποιήτρια που ο σκληρός ρομαντισμός είναι καρφίτσα περασμένη στην καρδιά της. Γλυκερία Μπασδέκη, το ονοματεπώνυμό της.
Αυτή έβαλε στο στόμα της Στέλλας λόγια όπως: «και να σου πω κάτι που δεν το ξέρει κανείς;… Θ’ αγαπήσω κι άλλον μετά από σένα, έτοιμο τον έχω, έρχεται, τον μυρίζω, είμαι σκύλα σ’ αυτά, υγραίνεται η μύτη μου… Θα τον αγαπήσω όσο δε με παίρνει… και θα τον αφήσω κι αυτόν, Αλεκάκι…». Ο σκηνοθέτης τα άκουσε και την έριξε σε αρένα να σκοτώσει τους ταυρομάχους εραστές της. Γιατί ετούτη η Στέλλα σκορπίζει το θάνατο, καθώς αναζητάει την ισορροπία μεταξύ του εδώ και του εκεί, του πριν και του μετά. Η Στέλλα είναι μόνιμα σε μια αναμονή –με μια βαλίτσα στο χέρι– όπως και μια ολόκληρη χώρα, έτοιμη να φύγει για τη γη της επαγγελίας.
Η παράσταση στήθηκε για τα Σφαγεία και τώρα έκανε πέρασμα από το Ίδρυμα Κακογιάννη (δεν μπορείς να μη σκεφτείς την ταύτιση). Μπορεί το μαύρο χρώμα να συμμάζευε το βλέμμα, όλα όμως έδειχναν πως ήθελε την ανοιχτωσιά και τη σκόνη για να απλωθεί ο μαδημένος επιτάφιος μπροστά στο πάλκο, όπου η Στέλλα με τα τραγούδια της θα σκοτώσει.
Στη σκηνή δύο γυναίκες: Από τη μια η Στέλλα, ένα εύθραυστο αερικό, έτοιμο να ανέλθει, με το σώμα, το πρόσωπο και τη φωνή της Λένας Δροσάκη. Από την άλλη, η Μαριέττα της Μαριάνθης Παντελοπούλου. Γήινη και βαριά, να λειτουργεί σαν αντίβαρο. Όνειρο απέναντι στο ρεαλισμό. Ανάμεσά τους η τσαρουχική φιγούρα ενός τριανδρικού εραστή (Μίλτος/Αλέκος/Αντώνης) - Αινείας Σταμάτης. Αγία Τριάδα υποκριτικής.
Η Στέλλα Travel είναι ένα ταξίδι στην ομορφιά και την αμαρτία που μπορεί να προσφέρει το εμπνευσμένο θέατρο.
19°
