Κάποιοι τον γνωρίζουν από τις τηλεοπτικές του συμμετοχές σε γνωστά σίριαλ, άλλοι από τη θεατρική του πορεία στις αθηναϊκές σκηνές. Κερδίζοντας ολοένα και περισσότερο το χειροκρότημα των θεατών, ο Αλέξανδρος Πέρρος ως Σερίφης, στην «Επιστροφή στην Άγρια Βρύση», την ανατρεπτικά χιουμοριστική εκδοχή του θρυλικού γουέστερν, δίνει τη δική του ερμηνεία κάθε Δευτέρα και Τρίτη στη σκηνή του Faust, με την ομάδα επιPlay. Πώς αποφάσισε να αλλάζει ρόλους; Τι φοβάται περισσότερο; Μάθαμε, αλλάζοντας ερωτήσεις κι απαντήσεις.
Ήταν ταινία ή θεατρική παράσταση που σε έσπρωξε να γίνεις ηθοποιός; Ή κάτι άλλο;
Η πόρτα άνοιξε μέσα μου λίγες μέρες μετά την σχολική παράσταση «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» που κάναμε στο γυμνάσιο ως μαθητές με καθηγητή-σκηνοθέτη τον Δημήτρη Μάριζα. Τότε συνειδητοποίησα ότι το να γίνω ηθοποιός θα μου προσέφερε μια λύση στην πραγματικότητα που ζούσα. Ήθελα να ξεφύγω από την λογική του «τι θα κάνεις όταν μεγαλώσεις». Δεν είχα πρόβλημα να μεγαλώσω. Είχα κι έχω πρόβλημα με όλους αυτούς τους ανθρώπους που μεγάλωσαν και ξέχασαν το παιδί μέσα τους. Είμαι και θα είμαι μια ζωή παιδί, απλώς θα είμαι ένα μεγάλο παιδί με τα χρόνια. Άρα η διέξοδος για μένα ήταν το παιχνίδι. Το βασικό ρήμα που χρησιμοποιούμε στο θέατρο είναι «παίζω» κι αυτό με ξεκλείδωσε σαν σκέψη. Θα ζούσα εκατό διαφορετικές ζωές και θα μπορούσα να γίνω ο οποιοσδήποτε επάνω στην σκηνή, αυτό με γοήτευσε πολύ.
«Επιστροφή στην άγρια βρύση» με την απολαυστική παρωδία μιας κλασικής κινηματογραφικής ταινίας γουέστερν κάθε Δευτέρα και Τρίτη στη σκηνή του Faust. Μίλησέ μας για το ρόλο σου…
Η Άγρια Βρύση είναι η τρίτη παραγωγή της ομάδας μας μετά από τους «Ακαταμάχητους Λεβέντες Μέρος Α' και Μέρος Β'». Με τον Νίκο Τσέκο, τον Δημήτρη Δεγαίτη και τον Αυγουστίνο Κούμουλο δημιουργήσαμε την ομάδα επίPlay το 2014. Ασχολούμαστε με ένα συγκεκριμένο είδος, το σωματικό θέατρο. Προσπαθούμε να συνδυάσουμε την τεχνική της παντομίμας και του σωματικού αυτοσχεδιασμού με αληθινά συναισθήματα και υποκριτική έτσι ώστε να δημιουργήσουμε ένα αισθητικό αποτέλεσμα και ένα πρωτότυπο θέαμα. Στην Άγρια Βρύση παίζω τον ρόλο του Σερίφη. Είμαι ο γιος του σερίφη που αναγκάζεται να πάει στην Άγρια Βρύση , μετά τον θάνατο του πατέρα του, και να αναλάβει στην θέση του. Έχει πολύ ενδιαφέρον πως δημιουργείς έναν ρόλο στο συγκεκριμένο θεατρικό είδος. Δεν έχεις την βοήθεια του λόγου οπότε ότι αισθάνεσαι πρέπει να διαγράφεται στο πρόσωπο σου καθαρά και με απόλυτη ειλικρίνεια, πρέπει να διαπερνά το σώμα σου για να βοηθήσεις τον θεατή να καταλάβει τι σου συμβαίνει και αυτό με μία υπερβολή, φυσικά, για να φτάσει στα μάτια του κοινού. Εκεί εντοπίζεται και ο μεγάλος κίνδυνος, στην υπερβολή, γιατί από τη μία πλευρά είναι αναγκαία, αλλά από την άλλη πλευρά μπορεί να καταστρέψει την αλήθεια. Πρέπει να μάθεις να διαχειρίζεσαι την υπερβολή για να μπορέσεις στο τέλος να βρεις την χρυσή τομή.
Μετράς ήδη 12 χρόνια στις θεατρικές σκηνές, αν δεν κάνω λάθος, με μια διαδρομή παράλληλη χρονικά με εκείνη της κρίσης στην Ελλάδα. Τι είδες να αλλάζει αυτά τα χρόνια, στα δρώμενα αλλά και στη συμμετοχή του κοινού;
Ξεκίνησα να παίζω στο πρώτο έτος της σχολής του Θεάτρου Τέχνης και από τότε, ευτυχώς, δεν έχω μείνει χωρίς δουλειά. Αυτό με οδήγησε στο να μπορώ να κοιτάξω πίσω στο χρόνο και να πω ότι κάποιες καταστάσεις έχουν αλλάξει και κάποιες όχι. Κάπου είναι καλύτερα και κάπου χειρότερα. Σίγουρα όμως μπορώ να πω ότι ούτε τότε ούτε τώρα υπάρχει σεβασμός και αλήθεια. Δεν έχει νόημα να συζητάμε άλλο για το τι λειτουργούσε και τι όχι, όπως επίσης δεν έχει νόημα να καταλογίζουμε και να μεταθέτουμε ευθύνες. Πάντα κάτι θα λύνεται και πάντα κάτι θα προκύπτει. Εάν αξίζει να συζητήσουμε για κάτι αυτό είναι ο άνθρωπος και η ύπαρξη! Όλα για μένα είναι ο άνθρωπος, σε προσωπικό επίπεδο ως ηθοποιός, με ενδιαφέρει να ανοίξω κι άλλο τον εαυτό μου να αισθανθεί και να ζήσει καταστάσεις που δεν έχει ζήσει, να νιώσω όχι να καταλάβω! Δημιουργώ την αλήθεια μου και για να υπάρξω την μοιράζομαι με το κοινό, το οποίο με την σειρά του πρέπει να ανοίξει τον εαυτό του για να μπορέσουν να επικοινωνήσουν οι αλήθειες μας. Αυτό θέλω να μας ενδιαφέρει και όχι η ψευτιά και η βρωμιά. Η αλήθεια, ο άνθρωπος, η ευαισθησία, η ενέργεια του σύμπαντος και το μοιράζειν. Όχι η προβολή του «εγώ», τα λεφτά, οι δημόσιες σχέσεις, τα βραβεία, η μούρη μoυ στην αφίσα, τι ρόλο έχω...και τα λοιπά. Εάν δεν σεβαστούμε τους εαυτούς μας και τους ανθρώπους που έρχονται να μας δουν πώς περιμένουμε να μας σεβαστούν αυτοί; Και από την άλλη μεριά, αυτήν του κοινού, να μην μας ενδιαφέρει μόνο ο «γνωστός» ηθοποιός, οι κριτικές, με ποιόν τα «έχει» ο τάδε ή τι φοράει ο δείνα... Η κρίση στην Ελλάδα μας έβαλε, κάποιους συνειδητά και κάποιους ασυνείδητα, σε μία κατάσταση επαναπροσδιορισμού και επανατοποθέτησης απέναντι στους εαυτούς μας και στους άλλους. Ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας μήπως και μπορέσουμε επιτέλους, να εξελιχθούμε κάποια στιγμή ως είδος.
Από τους «Συμμαθητές» μέχρι το «Τατουάζ» τι σου δίδαξε μέχρι στιγμής η τηλεόραση;
Η τηλεόραση είναι ένα μέσο με μεγάλη δύναμη και ο τρόπος με τον οποίο την χρησιμοποιούν μόνο καλό δεν μας κάνει. Σκηνές βίας παντού, χαζές εκπομπές χωρίς κανένα λόγο ύπαρξης, αμόρφωτοι και απαίδευτοι άνθρωποι να έχουν άποψη για όλα. Να νομιμοποιούν την «κατίνα» και την «κυράτσα» και να δημιουργούν χάος. Ευτυχώς υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι μέσα σε αυτόν τον χώρο οι οποίοι προσπαθούν να ευαισθητοποιήσουν , να δημιουργήσουν αισθητικά κριτήρια, να ψυχαγωγήσουν και να εκπαιδεύσουν την αισθητική των θεατών και να ανοίξουν νέους ορίζοντες. Στην τηλεόραση έπαιξα πρώτη φορά στους «Συμμαθητές», μεγάλο σχολείο. Έμαθα σιγά σιγά την υποκριτική της τηλεόρασης και πώς να αντιμετωπίζεις μια κάμερα. Στο «Τατουάζ» με βοήθησαν να εξελιχθώ ακόμα περισσότερο και μου έδωσαν μια ελευθερία στον ρόλο, μου επέτρεπαν να αυτοσχεδιάζω πολύ και αυτό για μένα ήταν το μεγαλύτερο δώρο. Είναι ωραία να παίζεις στην τηλεόραση, αλλά με ανθρώπους που σέβονται το κοινό που τους παρακολουθεί.
Τι γυρνά στο μυαλό σου όταν οι άνθρωποι σε αναγνωρίζουν στο δρόμο;
Πιστεύω πολύ στην επικοινωνία, αυτό σημαίνει ότι όποιος με σταματήσει στον δρόμο θα κάτσω και θα μιλήσω μαζί του, με ευγένεια, με σεβασμό και με αλήθεια. Προτιμώ να κάνω κουβέντα και να μιλάω παρά να βγάζω φωτογραφίες, νιώθω λίγο αμήχανα, αλλά το διαχειρίζομαι. Όταν μου πρωτοσυνέβη δεν ήξερα τι να κάνω, αλλά αμέσως κατάλαβα ότι πρέπει να είμαι ο εαυτός μου και το ότι με αναγνωρίζουν κάποιοι στον δρόμο είναι μία ευκαιρία για μένα, να με γνωρίσουν από κοντά και να δουν στην πράξη ποιός πραγματικά είμαι. Πολλοί άνθρωποι μπερδεύουν τον ρόλο που παίζεις με τον αληθινό σου χαρακτήρα.
Ποια ορίζεις εσύ ως μεγαλύτερη πρόκληση για έναν ηθοποιό;
Να μπορεί κάθε φορά που έρχεται αντιμέτωπος με έναν ρόλο να είναι διαφορετικός , αληθινός και δικαιολογημένος. Αυτό είναι το προφανές βέβαια και η αλήθεια είναι ότι πολλοί από τους ηθοποιούς πια μόνο διαφορετικοί δεν είναι. Βρίσκουν έναν τρόπο να παίζουν και τον επαναλαμβάνουν σε κάθε ρόλο. Ωραία ικανότητα, αλλά για μένα δεν λέγεσαι ηθοποιός. Είναι ένα μικρό παράδειγμα και της κοινωνίας αυτό που συμβαίνει με τους ηθοποιούς, κυβερνά η μετριότητα παντού! Σχεδόν σε κάθε κλάδο κυριαρχεί η μετριότητα, έτσι ώστε να διαστρεβλώνεται η άποψη που έχεις, ο μέτριος να αισθάνεται μοναδικός και ο καλός να αισθάνεται περιθωριοποιημένος. Έτσι δεν λειτουργούμε ως κοινωνία;
Σε ποια ταινία θα ήθελες να έχεις παίξει;
Θα ήθελα να παίζω στην ταινία "Jesus Christ Superstar" του 1973. Το απόλυτο μιούζικαλ. Το ψυχεδελικό ροκ, οι χιπιές, η ιστορία του Χριστού, η νέα άποψη, το πόσο τολμηρή δουλειά είναι ακόμα και τώρα. Είναι η μουσική, ο χορός, η υποκριτική, όλα τα εκφραστικά σου μέσα που λειτουργούν και δρουν στον απόλυτο βαθμό. Όποιον ρόλο κι αν έπαιζα σε αυτήν την ταινία θα ήμουν ευτυχισμένος.
Σκέφτηκες ποτέ να τα παρατήσεις και να κάνεις κάτι άλλο;
Όχι μόνον το έχω σκεφτεί, αλλά το έχω αποφασίσει κιόλας. Η υποκριτική ήταν μια διέξοδος από την πραγματικότητα, αλλά αργότερα κατάλαβα ότι με έβαζε όλο και πιο βαθειά στην πραγματικότητα. Το να είσαι ηθοποιός και να ασχολείσαι με τις τέχνες είναι ένας τρόπος έκφρασης του εσωτερικού σου κόσμου και των συναισθημάτων σου. Όταν όμως εμπορευματοποιείται τόσο πολύ και οι άνθρωποι που δουλεύουν στον χώρο αυτό έχουν την λογική «ο θάνατος σου, η ζωή μου» χάνεται ότι μεταφυσικό και ότι αληθινό υπάρχει. Θέλεις να κάνεις την δουλειά σου με έμπνευση και θετική ενέργεια και δεν σε αφήνουν. Ο χρόνος τρέχει, τα λεφτά φεύγουν, οι ηθοποιοί αυξάνονται, οι δουλειές λιγοστεύουν, πόσα εισιτήρια είχαμε, τι νούμερα κάναμε, πόσοι τον/την ακολουθούν στα social media. Νιώθω ότι όταν ήμουν παιδί ήθελα να «τρέχω» και διάλεξα το θέατρο να είναι ο μαραθώνιος δρόμος μου, αλλά μετά κατάλαβα ότι ζούσα μια εικονική πραγματικότητα. Είμαι ένα παιδί που τρέχει σε μια ρόδα, σαν τα χάμστερ, και του προβάλουν εικόνες ζωής για να φάει την «παραμύθα» και να συνεχίσει να «τρέχει». Αποφάσισα να σταματήσω αυτήν την ζωή και να πάω να συνεχίσω να τρέχω στην φύση. Να σκαρφαλώνω στα δέντρα, να περπατάω στα μονοπάτια, να μιλάω με τα ποτάμια και με τα ζώα. Επιστροφή στις βασικές ανάγκες, στην ουσία, στην ζωή.
Τι σε φτιάχνει και τι σε εκνευρίζει στην καθημερινότητά σου;
Όπως είπα μου αρέσει η επικοινωνία οπότε σίγουρα θα με φτιάξει μία καλημέρα στο δρόμο, ένα χαμόγελο ή μια ξαφνική συνάντηση. Με εκνευρίζει η ρουτίνα, η βιασύνη και ο έλεγχος είτε καταστάσεων είτε ανθρώπων. Μου αρέσει η αβεβαιότητα, να μην ξέρω τι θα μου συμβεί μετά. Δεν αντέχω να μου λένε τι ώρα είναι και δεν μπορώ να κοιτάω το ρολόι. Ο χρόνος είναι σχετικός και ο κάθε ένας από εμάς θα έπρεπε να τον αντιλαμβάνεται με τον δικό του τρόπο. Δεν θέλω να βάζω ξυπνητήρι και να ξέρω πόσες ώρες θα κοιμηθώ. Φυσικά προσαρμόζομαι στις καταστάσεις, αλλά δεν είναι κι εύκολο.
Τι φοβάται περισσότερο ο Αλέξανδρος Πέρρος;
Την μοναξιά. Μου αρέσει να είμαι μόνος μου και να περνάω χρόνο με τον εαυτό μου, αλλά όχι για πολύ. Έχω ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον, να υπάρξω όπως είμαι και με έναν άλλο. Η ζωή είναι δύσκολη και σκληρή και αυτόν τον αγώνα δεν έχω ανάγκη να τον κάνω μόνος. Θέλω ανθρώπους γύρω μου να βοηθώ και να βοηθιέμαι, να μαθαίνω και να γίνομαι καλύτερος.
Ποια θεατρική παράσταση σου έκανε τελευταία εντύπωση;
«Γυναίκες του Παπαδιαμάντη» του Πέτρου Ζούλια. Την είδα πρόσφατα στο θέατρο Χώρα κι έχω να πω ότι είναι από τις δουλειές που σου δίνουν κουράγιο να συνεχίσεις, να προσπαθήσεις ακόμα περισσότερο και να μην χάνεις το κουράγιο σου. Οι ερμηνείες είχαν τόσο αλήθεια μέσα τους. Η κάθε πράξη, απόλυτα συντονισμένη και δικαιολογημένη, σε οδηγεί σε μία βαθύτερη επικοινωνία με το συναίσθημά σου και τον εαυτό σου. Υπέροχη δουλειά από υπέροχους ανθρώπους.
Ποια είναι η πιο «ίου» δουλειά που έχεις κάνει στη ζωή για να βγάλεις χρήματα;
Έχω κάνει πολλές και διαφορετικές δουλειές για να τα βγάλω πέρα, αλλά όλες τις έκανα εν γνώση μου και από ανάγκη φυσικά. Ακόμα κάνω κι άλλες δουλειές εκτός από ηθοποιός για να τα βγάλω πέρα. Ξέρω ποιός είμαι και τι μπορώ να κάνω και είμαι σίγουρος ότι έχω άλλα τόσα να μάθω, έτσι προτιμώ να δουλεύω και σε κάτι άλλο για να μην αναγκάζομαι να δέχομαι συμφωνίες στο θέατρο και την τηλεόραση που μόνο με εκμεταλλεύονται και δεν με σέβονται. Μην ξεχνάμε ότι είμαστε στην περίοδο της κρίσης, την χρυσή περίοδο των αφεντικών!
Ο Φλομπέρ είχε πει κάποτε «όποιος δεν κάνει Τέχνη, κάνει κριτική». Αισθάνεσαι πως σε έχουν αδικήσει; Λαμβάνεις υπόψη σου όσα γράφονται ή όχι;
Οι άνθρωποι έχουμε περισσότερη δύναμη από αυτήν που αντιλαμβανόμαστε. Όλο το σύμπαν βρίσκεται μέσα μας κι αυτό μας δίνει την δύναμη που χρειαζόμαστε για να δημιουργήσουμε και να καταστρέψουμε. Όπως οι κομήτες και τα πετρώματα γονιμοποιούν τον πλανήτη με ζωή έτσι και τα σπερματοζωάρια γονιμοποιούν το ωάριο. Στην σημερινή εποχή ακούμε συνέχεια για ψυχοσωματικά συμπτώματα, αυτοάνοσα νοσήματα και για τον καρκίνο. Η ένταση, το άγχος, οι υποχρεώσεις και οι αντίξοες συνθήκες ζωής που ζούμε μας προγραμματίζουν να δημιουργούμε μόνοι μας προβλήματα στον οργανισμό μας, κάποια από τα οποία είναι και θανατηφόρα. Όταν ξέρω ότι είμαι ικανός και έχω την δύναμη να δημιουργήσω μια καταστροφική συνθήκη στον ίδιο μου τον εαυτό, αποφασίζω να εκφράζομαι ελεύθερα και με αλήθεια. Θα πω αυτό που πιστεύω και είμαι έτοιμος να κάνω κουβέντα μαζί σου για όσο θέλουμε. Δεν χρειάζεται ούτε να σε πείσω ούτε να συμφωνήσεις, απλώς επικοινωνούμε παραθέτοντας τις απόψεις μας. Δεν δίνω την παραμικρή σημασία σε ότι κι αν γράψουν. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει.
Βρίσκεις μπροστά σου ένα τζίνι πριν την πρωτοχρονιά και έχεις τρεις ευχές…
Τζίνι μου καλό, πήγαινε σε κάποιον άλλον που μπορεί να σε χρειάζεται, γιατί εγώ θα την βρω την άκρη, μην σε νοιάζει.
Τι περιμένεις από το 2019; Τι σχεδιάζεις για τη χρονιά που έρχεται;
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη παίζω στην «Άγρια Βρύση» στο Faust και από 14 Δεκέμβρη ξεκινάμε με τον «Συμβολαιογράφο» κάθε Τετάρτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στο θέατρο Χώρα. Μέχρι στιγμής δεν έχω κλείσει κάτι άλλο. Νιώθω ότι όλα καλά θα πάνε και την νέα χρονιά είμαι σε δύο υπέροχες δουλειές και ταυτόχρονα έχω χρόνο για τον εαυτό μου και την ζωή μου.
16°
