Για την περίοδο 2017-2018 το Εθνικό Θέατρο παρουσιάζει ένα πλούσιο πρόγραμμα, σταθερό στους βασικούς άξονες που τέθηκαν ήδη δύο χρόνια νωρίτερα, με την ανάληψη της καλλιτεχνικής διεύθυνσης. Με παραστάσεις και δράσεις που συνομιλούν με το παρόν και τη ζωή. Με έργα υποδομής. Με την Εκπαίδευση και την Παιδεία στη βάση όλων. Την εκπαίδευση των νέων επαγγελματιών του θεάτρου, την εξειδίκευση και μετεκπαίδευση των καλλιτεχνών αλλά και την εκπαίδευση του κοινού, των σημερινών θεατών και των θεατών του μέλλοντος.
Πολωνία. Μια μικρή πόλη. Μια μικρή κοινωνία. Μια σχολική τάξη. Δέκα συμμαθητές με διαφορετική θρησκεία, διαφορετικά πιστεύω, αλλά κοινή εθνικότητα. Η ζωή τους από το 1920 έως σήμερα. Πολιτικά καθεστώτα που μεταβάλλονται, Β’ παγκόσμιος πόλεμος, εισβολή των ναζιστών. Κανείς και τίποτα δεν είναι πια το ίδιο. Η συνύπαρξη και η αλληλεγγύη μετατρέπονται σε μίσος. Το μίσος γεννά νέο μίσος και οι δεσμοί διαλύονται.
Το καθηλωτικό κείμενο του Πολωνού Ταντέους Σλομποτζιάνεκ, γραμμένο το 2009, βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία και αφορά στη δολοφονία των Εβραίων κατοίκων της πόλης Γιεντβάμπνε από τους καθολικούς συντοπίτες τους. Το έργο παρακολουθεί τη ζωή των συμμαθητών σε μια πορεία από το χθες στο σήμερα, καταγεγραμμένη με ψυχραιμία αλλά και συναίσθημα. Μπορεί άραγε ο χρόνος να επουλώσει τις πληγές; Το σήμερα να αθωώσει το χθες;
Τι συμβαίνει όταν οι ιστορικές συγκυρίες στιγματίζουν τις ζωές των ανθρώπων και αποκαλύπτουν τις σκοτεινές όψεις του εαυτού τους;
«Μπορεί να σας ενδιαφέρει να γνωρίζετε ότι ο Πέερ Γκυντ ήταν υπαρκτό πρόσωπο. Έζησε στο Γκούντμπραντσνταλεν, κατά πάσα πιθανότητα στο τέλος του προηγούμενου ή στις αρχές αυτού του αιώνα», έγραφε ο Ίψεν στον εκδότη του το 1867.
Αν ο Πέερ Γκυντ ήταν υπαρκτό πρόσωπο, τότε ήταν ένας ασυμβίβαστος άνθρωπος. Ψεύτης ή ονειροπόλος. Προκάλεσε τη ζωή ή τη φοβήθηκε πολύ. Επεδίωξε το ακατόρθωτο ή απέφυγε το κάθε τι. Αψήφησε την πραγματικότητα ή προσπάθησε να της ξεφύγει. Κυνήγησε την τύχη ή κυριεύτηκε από πόθους χιμαιρικούς. Ταξίδεψε στα πέρατα του κόσμου ή περιπλανήθηκε σε τόπους νοερούς. Αναζήτησε τον εαυτό του ή δραπέτευσε από αυτόν. Υπήρξε «αρκετός στον εαυτό του», ώστε να τον ξεχωρίσει η Ιστορία, ή παρέμεινε ένα απλό και ταπεινό της «κουμπί», όπως οι περισσότεροι άνθρωποι.
Το αριστούργημα του Ίψεν, το οποίο εμπνεύστηκε από νορβηγικά παραμύθια και θρύλους, είναι ένα έργο ρομαντικό αλλά απόλυτα σύγχρονο, για την αδιέξοδη Οδύσσεια του δυτικού ανθρώπου, για τα όνειρα και την πορεία προς την πραγματοποίησή τους. Ή μήπως την απομυθοποίησή τους;
Ένα από τα εμβληματικότερα θεατρικά κείμενα του εικοστού αιώνα έρχεται για πρώτη φορά στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου μέσα από τη σύγχρονη και διεισδυτική ματιά της Νικαίτης Κοντούρη. Ο Αμερικανός συγγραφέας, με αφορμή ένα πραγματικό γεγονός, στήνει ένα σχεδόν αστυνομικής ροής δράμα, άμεσα επηρεασμένο ως προς τη δομή του από την αρχαία ελληνική τραγωδία.
Αμερική, Μπρούκλιν, δεκαετία του ’50. Μετανάστες από όλα τα μέρη της γης φθάνουν για να αναζητήσουν ένα καλύτερο αύριο. Κάποιοι από αυτούς παράνομα. Άνθρωποι κάθε λογής που αναζητούν το αμερικάνικο όνειρο και την επιτυχία, αποφασισμένοι να τα καταφέρουν. Μια πορεία που συχνά παρεκτρέπεται και οδηγεί τους πρωταγωνιστές της στην Ύβρη.
Ο Τίμων, άρχοντας στην πόλη των Αθηνών τον 5ο αιώνα π.Χ., κάθε άλλο παρά μισάνθρωπος γεννήθηκε. Το αντίθετο. Η φύση του ήταν ευγενική και πίστευε στην καλοσύνη και στη γενναιοδωρία των ανθρώπων. Πίστευε στον Άνθρωπο. Όταν όμως βρέθηκε ο ίδιος σε ανάγκη η αλήθεια του αποκαλύφθηκε. Το Χρήμα είναι υπεράνω όλων. Οργισμένος και απογοητευμένος από την υποκρισία και το ψέμα αποφασίζει να μείνει μακριά από όλους για πάντα.
Ποίηση, τραγική ειρωνεία, αιχμηρά σχόλια και πικρό γέλιο συνυπάρχουν στο αριστουργηματικό έργο του Σαίξπηρ για την ανθρώπινη φύση, έργο γραμμένο λίγο πριν από τον συγγενικό Ληρ που με την ίδια «αφέλεια» πιστεύει στους ανθρώπους. Δύο τραγικοί ήρωες που απογοητευμένοι μισούν τους ανθρώπους για την αχαριστία τους. Ο Στάθης Λιβαθινός επιστρέφει στον Σαίξπηρ με ένα από τα πιο αινιγματικά και γοητευτικά έργα του μεγάλου δραματουργού και με έναν ήρωα που έχει «υμνηθεί» μες τους αιώνες όσο λίγοι. Από τον Αριστοφάνη, τον Στράβωνα, τον Πλούταρχο, τον Διογένη, τον Φρύνιχο, τον Αντιφάνη ως τον Μένανδρο και τον Σαίξπηρ, ο Τίμων ο Αθηναίος παραμένει ένα διαχρονικό κωμικοτραγικό σύμβολο για τον άνθρωπο που χάνει την πίστη του στον Άνθρωπο.
Το πρώτο έργο που έγραψε και σκηνοθέτησε αποκλειστικά για το θέατρο ο κινηματογραφιστής Γιάννης Οικονομίδης κέρδισε το κοινό και επιστρέφει για έναν νέο κύκλο παραστάσεων.
Με αφορμή έναν απαγορευμένο έρωτα, το έργο καταγράφει τη σημερινή πραγματικότητα και ανατέμνει έναν κόσμο εδραιωμένο στο ψέμα, το χρήμα, τη χυδαιότητα και το έγκλημα. Το όνειρο της κοινωνικής ανόδου και της υλικής ευμάρειας εξουδετερώνει κάθε αξία και διαβρώνει συμπεριφορές και συνειδήσεις.
Σε μια οικογένεια όπου ο νόμος του πατέρα-αφέντη εφαρμόζεται με «μαφιόζικες» μεθόδους, η Στέλλα αρνείται να παντρευτεί αυτόν που της επιβάλλεται από το περιβάλλον της και επιμένει για το αυτονόητο δικαίωμα της προσωπικής επιλογής. Ο έρωτας όμως, ή οποιαδήποτε άλλη έκφραση ατομικής ελευθερίας, ακυρώνεται μπροστά στο συμφέρον, που υποχρεώνει σε υποταγή στις ειλημμένες αποφάσεις. Αξιοπρέπεια, ηθική τάξη και συναισθήματα θεωρούνται πολυτέλεια.
Το «Στέλλα κοιμήσου» γράφτηκε με τη δημιουργική συμμετοχή των ηθοποιών της παράστασης κατά τη διάρκεια των προβών. Κάθε παράσταση είναι ξεχωριστή καθώς ο λόγος διαμορφώνεται ζωντανά με βάση ένα δομημένο σενάριο και εξελίσσεται σύμφωνα με την ειδική θερμοκρασία της επαφής ηθοποιών και θεατών.
Η παράσταση συμμετέχει και στα 52α Δημήτρια στις 5 και 6 Οκτωβρίου 2017 στο Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών.
Αναδείχθηκε μέσα από τη δράση «Ο συγγραφέας του μήνα» και βρήκε τη θέση του στο ρεπερτόριο του Εθνικού Θεάτρου ο Σούμαν της νεαρής συγγραφέως, Σοφίας Καψούρου. Ένα έργο για την τρέλα και τη μεγαλοφυΐα, για τον ρομαντισμό, το ρεύμα των ανυπεράσπιστων ποταμών και των μανιασμένων ανθρώπων, που αντλεί την έμπνευσή του από τη ζωή του μεγάλου Γερμανού συνθέτη, Ρόμπερτ Σούμαν.
Ο ρομαντικός ήρωας δεν είναι ήρωας. Πότε δειλός, πότε ανυπεράσπιστος. Πότε κωμικός, πότε τραγικός. Πότε τρελός, πότε μεγαλοφυής. Πάντα ερωτευμένος. Πάντα ποιητής. Πάντα επικίνδυνος. Οι ήρωες ακροβατούν πάνω σε γλωσσικές μουσικές κλίμακες. Ερωτεύονται σε στίχο, χωρίζουν σε στίχο, πεθαίνουν σε στίχο. Τρελαίνονται από τον ήχο του λα, της νότας που είναι κουρδισμένα όλα τα λάθη του κόσμου.
«Όπως τα λάθη αγαπούν το ξανά και ξανά» έτσι και οι ήρωες του Σούμαν επιμένουν να ζήσουν, να πετύχουν, να αγαπηθούν. Θα τα καταφέρουν; Στον ρομαντισμό…ο επιμένων ηττάται.
Κρατικό Βραβείο Συγγραφής Θεατρικού Έργου 2016, Συμπαραγωγή με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Έναρξη: 29 Μαρτίου 2018
Λήξη: 27 Μαΐου 2018
Το έργο που μόλις έλαβε το πρώτο Κρατικό Βραβείο Συγγραφής Θεατρικού Έργου 2016 από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού έρχεται στη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος». Είναι το Ένας στρατιώτης που τον έλεγαν Λαβ του νέου θεατρικού συγγραφέα Ιάσονα Σίγμα.
Μια φορά κι έναν καιρό ένα παιδί που το έλεγαν Λαβ είχε παραδοθεί από τους γονείς του σ’ ένα σκληρό και ανεξήγητο καθεστώς, ώστε να μη γίνει εγκληματίας. Μεγάλωσε, λοιπόν, σ’ ένα στρατόπεδο, όπου ό,τι είναι ανθρώπινο επέσυρε την τιμωρία. Γι’ αυτό ο Λαβ αποφάσισε να δραπετεύσει, για να αναζητήσει ό,τι έχει στερηθεί: την αγάπη, τον έρωτα, τη χαρά, τη μουσική, την οικογένεια.
Το έργο, γραμμένο σε μία ιδιότυπη γλώσσα με δραματική ένταση, πραγματεύεται έναν παγκόσμιο πολιτικό προβληματισμό, ελίσσεται ανάμεσα σε διαφορετικά λογοτεχνικά είδη και διαθέτει έναν έντονο προσωπικό χαρακτήρα.
Σκηνοθεσία: Ελένη Μποζά
Η διανομή θα ανακοινωθεί σύντομα.
ΘΕΑΤΡΟ REX – ΣΚΗΝΗ «ΜΑΡΙΚΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ»
ΑΛΚΗΣΤΗ
του Ευριπίδη
Έναρξη: 23 Σεπτεμβρίου 2017
Λήξη: 30 Σεπτεμβρίου 2017
ΗΡΑΚΛΗΣ-Μακάρι, Άδμητε, να είχα τη δύναμη να σου φέρω τη γυναίκα σου απ’ τον Άδη, αυτή τη χαρά να στη δώσω.
ΑΔΜΗΤΟΣ-Το ξέρω, θα το ’θελες αλλά πώς; Οι νεκροί δεν ξανάρχονται.
Η πρώτη σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου γνώρισε μεγάλη επιτυχία και μετά από μια εξίσου επιτυχημένη περιοδεία έρχεται στο Rex για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
Ο Απόλλωνας, τιμωρημένος από τον Δία, αναγκάστηκε να υπηρετήσει σαν κοινός θνητός τον βασιλιά των Φερών, Άδμητο. Ως αντάλλαγμα για τη φιλόξενη και ευγενική συμπεριφορά του βασιλιά, ο θεός τού χάρισε το μοναδικό προνόμιο να ξεφύγει από τον πρόωρο θάνατο, αρκεί κάποιος άλλος να δεχτεί να πεθάνει στη θέση του. Οι ηλικιωμένοι γονείς του αρνούνται να τον υποκαταστήσουν στον Άδη. Η μόνη που δέχεται είναι η γυναίκα του, η Άλκηστη.
Ποιος αξίζει περισσότερο να ζήσει, ποιος να πεθάνει, και για ποιο λόγο; Μπορεί η πραγματικότητα του θανάτου να ανατραπεί χωρίς συνέπειες; Ένα έργο αμφίσημο και γεμάτο πικρή ειρωνεία σε μια παράσταση που ισορροπεί αριστοτεχνικά ανάμεσα στην ποίηση και τον ρεαλισμό, το σαρκαστικό χιούμορ και την αγωνία του ανθρώπου μπροστά στο Θάνατο.
Μια παράσταση με αφορμή την Οπερέττα του Βίτολντ Γκομπρόβιτς
Έναρξη: 22 Νοεμβρίου 2017
Λήξη: 7 Ιανουαρίου 2018
Η παράσταση με αφορμή την Οπερέττα του Βίτολντ Γκομπρόβιτς επιστρέφει στη σκηνή Μαρίκα Κοτοπούλη του Rex.
Ο κόμης Αρισταίος σχεδιάζει να αποπλανήσει την όμορφη Αλμπερτίνα. Η επιτυχία του σχεδίου του είναι η αρχή μιας αλληλουχίας απροσδόκητων και εξωφρενικών γεγονότων, όπου συνυπάρχουν η μόδα με την επανάσταση και αντιμάχονται η διαφθορά του ενδύματος με την αθωότητα της γύμνιας.
Η ευφάνταστη, ανατρεπτική και διαχρονική Οπερέττα του σπουδαίου Πολωνού συγγραφέα Βίτολντ Γκομπρόβιτς υιοθετεί την ελαφράδα του μουσικού αυτού είδους και υπονομεύει, με το σαρωτικό της χιούμορ, τα πλαστά πολιτικά, ηθικά και ιδεολογικά πρότυπα. Εκθέτει παράλληλα τη γελοιότητα των προσώπων που τα εκφράζουν και προκρίνει την υπεροχή της απλότητας και της «γύμνιας» απέναντι στην κενότητα κάθε εφήμερης μόδας.
Βασισμένο στο έργο Μυστήριο Μπουφφ του Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι
Έναρξη: 18 Ιανουαρίου 2018
Λήξη: 11 Φεβρουαρίου 2018
Ο Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι ονειρευόταν ένα θέατρο που θα συνδύαζε το δραματικό στοιχείο με τον χορό και τον ρυθμικό λόγο, ένα θέατρο αντιρρεαλιστικό, επαναστατικό, μαζικό, φουτουριστικό, στο οποίο χιλιάδες άνθρωποι κι εκατοντάδες αυτοκίνητα κι αεροπλάνα θα γέμιζαν μια γιγάντια σκηνή και θα αναπαριστούσαν για εκατομμύρια θεατές το ηρωικό έπος της Οκτωβριανής Επανάστασης. Το Μυστήριο Μπουφφ είναι η μικρογραφία αυτού του κοσμικού οράματος.
Στο έργο που γράφτηκε για την πρώτη επέτειο της μπολσεβίκικης επανάστασης, ο κορυφαίος Σοβιετικός ποιητής, μέγας σατιρικός συγγραφέας και ευφυής θεατράνθρωπος, παρωδεί τη δομή του μεσαιωνικού κύκλου μυστηρίων κι εξηγεί τον τίτλο ως εξής: «Μυστήριο είναι ό,τι μεγάλο υπάρχει στην επανάσταση, μπουφφ ό,τι είναι σ’ αυτή γελοίο». Όλα αυτά θα ακούγονταν πολύ παρωχημένα, αν ο Μαγιακόφσκι δεν είχε προνοήσει να «δώσει την άδεια» στους μελλοντικούς σκηνοθέτες να μη διστάσουν να κάνουν ό,τι θέλουν στο έργο του, ώστε να το μεταφέρουν στην εποχή τους!
Το Εθνικό Θέατρο καλεί τον διακεκριμένο νέο χορογράφο, που διαπρέπει στις ευρωπαϊκές σκηνές, να έρθει στην Ελλάδα και να σκηνοθετήσει το έργο μέσα από τη δική του ιδιαίτερη ματιά.
Μια τολμηρή σκηνική σύλληψη, μια μουσική παράσταση για τον άνθρωπο μπροστά στο παράλογο από τον έμπειρο σκηνοθέτη Γιάννη Κακλέα.
Μια ξαφνική και άγνωστη επιδημία αποδεκατίζει την πόλη. Οι άνθρωποι πεθαίνουν απροειδοποίητα, χωρίς κανείς να γνωρίζει το γιατί. Το κράτος και η επιστήμη, ανίσχυρα μπροστά στην πάνδημη λαίλαπα του θανάτου, αδυνατούν να αντιμετωπίσουν το κακό.
Κι ενώ μπροστά στην απειλή του θανάτου τα προσχήματα και τα κοινωνικά προσωπεία πέφτουν, οι άνθρωποι συνεχίζουν να θεωρητικολογούν προσπαθώντας να ερμηνεύσουν τα αίτια της επιδημίας. Όμως κάθε θεωρία και δράση αποδεικνύονται μάταιες. Ο θάνατος είναι μια πραγματικότητα που ούτε κατανοείται, ούτε πολιτικοποιείται, ούτε αποφεύγεται. Είναι το ίδιο το αναπόφευκτο που σαν τραγική φάρσα στοιχειώνει την ανθρώπινη συνθήκη, και που κανένα πολιτικό σύστημα και καμιά θεωρία δεν μπορεί να μας γλιτώσει απ’ αυτό.
Μια ιστορία αγάπης, ένας χορός πάθους και επιβίωσης, ένας εμπνευσμένος χορογράφος και ένας ανατρεπτικός συγγραφέας. Ο Όσκαρ Ουάιλντ εμπνευσμένος από τη βιβλική ιστορία της Σαλώμης παρουσιάζει στη σκηνή τη δική του εκδοχή για τα γεγονότα που οδήγησαν στον αποκεφαλισμό του Ιωάννη του Βαπτιστή. Η Σαλώμη, και κυρίως ο λάγνος χορός της, γίνονται το μέσο έκφρασης της πιο ακραίας μορφής του πόθου. Η παράσταση του Σταύρου Λίτινα, με αφετηρία την πλαστικότητα και τον λυρισμό του Φλαμένκο σε μια μοντέρνα εκδοχή τοποθετεί τη δράση σ’ ένα άχρονο περιβάλλον όπου κυριαρχεί η κοινωνική σήψη και η παρακμή και παρακολουθεί κριτικά τις σχέσεις εξουσίας ανάμεσα στο θήραμα και στον θηρευτή.
Εμείς, οι Τυραννόσαυροι του Rex της οδού Πανεπιστημίου, είμαστε μια ομάδα ανθρώπων, μια κοινωνία τεράτων που προσπαθούμε να επιβιώσουμε με τα μικρά μας ατροφικά χέρια. Χέρια που όπως και των τυραννόσαυρων δεν μπορούν να αγκαλιάσουν, αλλά μπορούν να πατήσουν κουμπιά τηλεκοντρόλ ή κουμπιά κινητών για να στείλουν μηνύματα τα οποία αποφεύγουν την κατά μέτωπο σύγκρουση με την πραγματικότητα.
Το έργο θέλει να γιορτάσει την τεράστια ανάγκη μας για επικοινωνία μέσα από την οδό της ανικανότητάς μας γι’ αυτήν. Είναι δηλαδή μια από τα ίδια. Μια βαρετή ιστορία ανθρωπιάς υπό εξαφάνιση. Το ανθρώπινο τέρας θα χωρέσει τελικά μέσα σε ένα μικρό διαμέρισμα κι ας εξέχει η ουρά του λίγο έξω από την πόρτα. Κι ας προσπαθεί το τεράστιο κεφάλι του να πάρει μια ανάσα έξω από το παράθυρο της πολυκατοικίας του.
Λέγεται ότι οι Τυραννόσαυροι Rex ήταν πτωματοφάγοι. Κι εμείς μάλλον αναμασάμε ένα πεθαμένο παρελθόν, αναπολούμε ένα μάλλον πεθαμένο μέλλον και τρομάζουμε όσους πλησιάζουμε.
(σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο με το Lasciatemi Morire)
Στην Αθήνα του μεσοπολέμου, στα στενά όρια μιας πλακιώτικης αυλής, η Τούλα, το νεαρό «Φιντανάκι», γνωρίζει τον έρωτα στο πρόσωπο του Γιάγκου, ενός άνεργου νεαρού. Ποια θα είναι όμως η τύχη της Τούλας όταν ο αγαπημένος της την προδώσει για χάρη της Εύας η οποία διαθέτει και τις κατάλληλες γνωριμίες για να του εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον;
Πόση δύναμη μπορεί να αντιτάξει η αγάπη μπροστά στο οικονομικό αδιέξοδο και πόσο μπορεί να αντισταθεί ο έρωτας όταν οι κοινωνικοί μηχανισμοί τον καθιστούν εμπορεύσιμο είδος;
Λίγο μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, σε μια εποχή μεγάλων κοινωνικών και αξιακών ανακατατάξεων που θα οδηγήσουν τη χώρα στην Μικρασιατική καταστροφή, ο Παντελής Χορν, αξιοποιώντας την κληρονομιά της ηθογραφίας, συνθέτει ένα «σύγχρονο λαϊκό παραμύθι» ικανό, παρά τη χρονική απόσταση που μας χωρίζει από την συγγραφή του, να προβληματίσει και να συγκινήσει μέσα από τον συμβολισμό του, τον σύγχρονο θεατή.
τι θα μπορούσε να με παρηγορήσει μέσα σε αυτό το μαρτύριο που ζω, αφήστε με να πεθάνω»
(από την άρια του Claudio Monteverdi ''Lamento d'Arianna'')
Ένα ζευγάρι στο χείλος του γκρεμού. Ως συνήθως. Μισούν τα πάντα. Τους άλλους, τον εαυτό τους, την ζωή τους, το σπίτι τους, αυτή την πόλη. Δεν έχουν μέλλον. Έχουν όμως ο ένας τον άλλον, και αυτό είναι κάτι.
Η παράσταση παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο περσινό Φεστιβάλ της Πειραματικής Σκηνής «7 χρόνια φαγούρα - ο έρωτας στον καιρό των μνημονίων».
ΥΜΠΥ ΤΥΡΑΝΝΟΣ
του Αλφρέ Ζαρρύ
Έναρξη: 31 Ιανουαρίου 2018
Λήξη: 1 Απριλίου 2018
(σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο με Το μεγάλο κρεβάτι)
Ο Αλφρέ Ζαρρύ, στα δεκαεπτά του χρόνια δημιουργεί μαζί με τους συμμαθητές του ένα κύκλο γραπτών επεισοδίων με «ήρωα» τον καθηγητή του μαθήματος Φυσικής. Ένα απ’ αυτά τα επεισόδια σχολικής «καζούρας», θα αποτελέσει μετέπειτα το έργο που έμελε να αλλάξει την πορεία του σύγχρονου θεάτρου.
Σε μια φανταστική Πολωνία, ο Υμπύ, λοχαγός των Δραγόνων, αποφασίζει με την προτροπή της γυναίκας του να ανατρέψει τον βασιλιά της χώρας. Αν και η ανταρσία αποκαλύπτεται, ο Υμπύ κατορθώνει να γλιτώσει, να κατασφάξει τη βασιλική οικογένεια και να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας.
Μεθυσμένος από τη δύναμη της εξουσίας και αποφασισμένος να πλουτίσει με τα χρήματα των υπηκόων του, ο λαίμαργος και θρασύδειλος τύραννος, κλέβει και φορολογεί ασύστολα τους πάντες, ενώ δεν διστάζει να δολοφονήσει όποιον στέκεται εμπόδιο στον δρόμο του.
Το έργο παρουσιάζει την καρικατούρα ενός φανταστικού δικτάτορα και παράλληλα είναι ένα αλληγορικό έργο που αποτυπώνει τη βουλιμία και τη βιαιότητα του νεωτερικού ανθρώπου.
των Μάνου Βαβαδάκη, Κατερίνας Παπανδρέου, Θάνου Τασσόπουλου
Έναρξη: 14 Φεβρουαρίου 2018
Λήξη: 29 Μαρτίου 2018
(σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο με τον Υμπύ Τύραννο)
Πώς έχει επηρεάσει η οικονομική κατάσταση τις ερωτικές σχέσεις των Αθηναίων; Που φωλιάζει ο έρωτας μέσα στην πόλη; Μπορεί να υπάρξει ιδανικό ζευγάρι μέσα στη κρίση; Οι ήρωες ενός σπονδυλωτού θεάματος διηγούνται τις ιστορίες τους, ξορκίζοντας την μιζέρια και αναδεικνύοντας την φωτεινή πλευρά της ζωής.
Επιλέγοντας τη φόρμα της αθηναϊκής επιθεώρησης η παράσταση συνθέτει το ψηφιδωτό της σύγχρονης Αθήνας. Τα αυτόνομα σκετς και τα τραγούδια συνδέονται μέσω της κοινής θεματικής του έρωτα και η σάτιρα γίνεται στοιχείο διαπραγμάτευσης για τη θέση μας στη σημερινή κοινωνία αξιών και τον ρόλο του έρωτα στις ζωές μας.
Η παράσταση παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο περσινό Φεστιβάλ της Πειραματικής Σκηνής «7 χρόνια φαγούρα - ο έρωτας στον καιρό των μνημονίων».
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ ΜΕΘΟΔΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΑΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΠΙΣΙΝΑΣ ΣΑΣ
της Αλεξάνδρας Κ*
Έναρξη: 10 Μαΐου 2018
Λήξη: 17 Ιουνίου 2018
Ένα πρωτότυπο, δηκτικό και με πολύ χιούμορ έργο από την πολυσχιδή καλλιτέχνιδα και συγγραφέα Αλεξάνδρα Κ* ανεβαίνει σε σκηνοθεσία ενός νέου Έλληνα που ζει και εργάζεται στο εξωτερικό.
Που είναι τα όρια της οικογένειας; Που συγκρούεται το θυμικό με το αστικό δίκαιο και η παλιά με τη νέα γενιά; Ποια είναι η Ελλάδα σήμερα; Και μέχρι που μπορεί να φτάσει κανείς για να επιβιώσει;
Η πρώτη ιδιωτικοποίηση δημόσιας γης απειλεί το αυθαίρετο εξοχικό του Αντώνη Τάδε και μαζί ολόκληρη την προσωπική του μυθολογία. Κυρίως όμως απειλεί το μέλλον των παιδιών του, τουλάχιστον όπως ο ίδιος το έχει φανταστεί. Αποφασισμένος να παλέψει μέχρις εσχάτων για να σώσει την «επένδυση ζωής» του, ο Αντώνης θα συγκρουστεί όχι μόνο με τους κρατικούς μηχανισμούς αλλά και με τα ίδια του τα παιδιά.
Ανίσχυρος και μόνος απέναντι στο κράτος και το ξένο κεφάλαιο, ο Αντώνης Τάδε θα κηρύξει ανεξάρτητο κράτος τη γη που ο ίδιος έχει καταπατήσει. Θα καταφέρει να μπλοκάρει προσωρινά την αγοραπωλησία. Θα στεφθεί λαϊκός ήρωας για μια μέρα. Το ζήτημα όμως ήταν πάντα η επόμενη. Αυτή που κάποτε ανήκε στα παιδιά του...
Σκηνοθεσία: Σαράντος Γεώργιος Ζερβουλάκος
Διανομή: Μανώλης Μαυροματάκης, Ρόζα Προδρόμου, Eva Maria Sommersberg και ένας ακόμη ηθοποιός
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΕΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ
Έναρξη: 18 Απριλίου 2018
Λήξη: 29 Απριλίου 2018
H Πειραματική Σκηνή, πιστή στο ανοιξιάτικο ραντεβού της με νέες ομάδες και καλλιτέχνες της πόλης, αποπειράται φέτος να διερευνήσει το θέμα του ιστορικού, πολιτικού και κοινωνικού ρόλου της γυναίκας.
Μέσα από διαφορετικές θεατρικές φόρμες, οι παραστάσεις θα διερευνήσουν τους ρόλους που μέσα στους αιώνες έχουν δοθεί στις γυναίκες και έχουν διαποτίσει την κοινωνική μας συνείδηση.
ΜΙΚΡΟ ΕΘΝΙΚΟ
Κεντρική Σκηνή
Η ΜΟΜΟ
του Μίχαελ Έντε
Έναρξη: 8 Οκτωβρίου 2017
Λήξη: 1 Απριλίου 2018
Τι είναι ο χρόνος; Πώς γίνεται, ενώ περπατάς αργά, να πηγαίνεις πολύ γρήγορα; Γίνεται να κλέψεις τον χρόνο των ανθρώπων; Και ποιο είναι αυτό το μικρό κορίτσι με το περίεργο όνομα που η τύχη του κόσμου είναι στα χέρια της;
Ένα αλληγορικό παραμύθι για τον χρόνο που μετριέται με τους χτύπους της καρδιάς μας. Ένας ύμνος στην αλήθεια, την αγάπη και τη φιλία που ζωντανεύει σε μια μουσικοθεατρική παράσταση, γεμάτη χιούμορ, χορό και σασπένς μέχρι την τελευταία στιγμή.
Η ιστορία ξεκινά στα ερείπια ενός παλιού θεάτρου έξω από μια μεγάλη πόλη. Εκεί κατοικεί ένα μικρό, παράξενο κορίτσι, η Μόμο, που έχει ένα καταπληκτικό χάρισμα: είναι υπέροχη ακροάτρια. Όταν οι Γκρίζοι Κύριοι εισβάλλουν στη ζωή των κατοίκων της μεγάλης πόλης οι άνθρωποι αλλάζουν σαν να έχουν μια απροσδιόριστη αρρώστια...
Το βιβλίο- ορόσημο του Έντε, πρωτοκυκλοφόρησε στη Γερμανία το 1973, μεταφράστηκε σε περισσότερες από 40 γλώσσες και χαρακτηρίστηκε από κριτικούς αλλά και φιλοσόφους ως «ένα από τα σημαντικότερα βιβλία του 20ού αιώνα». Η ιστορία της Μόμο, παρότι γραμμένη στη δύση του προηγούμενου αιώνα, είναι η ιστορία των σημερινών παιδιών: αυτών που μεγαλώνουν σ’ έναν κόσμο που μοιάζει να βρίσκεται διαρκώς σε αντίστροφη μέτρηση, σ’ έναν κόσμο που δεν έχει χρόνο για παιδιάστικα καμώματα, για άσκοπες περιπλανήσεις, για παιχνίδια και φανταστικές εξερευνήσεις, για οτιδήποτε με λίγα λόγια δεν μετριέται, δεν ζυγίζεται και δεν ορίζεται.
Μία παράσταση για παιδιά 4 έως 8 ετών που ταξιδεύει στα σχολεία
Έναρξη: 10 Οκτωβρίου 2017
Λήξη: 1 Απριλίου 2018
Τι θα έδινες για αντάλλαγμα σε κάποιον που θα σου υποσχόταν ότι θα πραγματοποιήσει τα πιο τρελά σου όνειρα; Μέχρι πού θα έφτανες για να μάθεις να πετάς, για να ξεφορτωθείς μια και καλή τις βροχερές μέρες ή τον αναγκαστικό ύπνο;
Πόσο δύσκολο είναι να μιλήσεις σε ένα παιδί για το δυτικό πολιτισμό και τα «αγκάθια» του, για την κατανομή των πόρων και τα ηθικά διλήμματα της σύγχρονης κοινωνίας;
Ο Μάγκνασον στο βιβλίο του τολμά να περιγράψει τη φύση όπως πραγματικά είναι: όχι σαν έναν ανεξάντλητο παιδότοπο, αλλά σαν ένα βασίλειο μοναδικό και εύθραυστο, σαν κάτι δικό μας, πολύτιμο, που βρίσκεται υπό απειλή. Και η απειλή είμαστε εμείς οι ίδιοι. Ένα έργο για μικρούς από μια μικρή χώρα, το οποίο ξεπέρασε τα γεωγραφικά, πολιτισμικά και γλωσσικά σύνορα της χώρας του, μεταφράστηκε σε 30 χώρες, διασκευάστηκε σε θεατρικό έργο από τον ίδιο τον συγγραφέα και ανέβηκε μέχρι τώρα σε 5 χώρες. Είναι το πρώτο παιδικό βιβλίο που έχει κερδίσει το Ισλανδικό Βραβείο Λογοτεχνίας στην ιστορία του θεσμού.
Μία ευέλικτη παράσταση με έμφαση στη διάδραση και με τη δυνατότητα εικαστικής εγκατάστασης από τους μαθητές και τον εκπαιδευτικό τους με αφορμή την ιστορία.
Η Κατερίνα Καραδήμα σκηνοθετεί 3 ηθοποιούς που παίρνουν κάθε μέρα τη βαλίτσα μέσα στην οποία καταφέρνουν και χωράνε όλα τα παραπάνω, δηλαδή τον μικρό-μεγάλο κόσμο μας, μπαίνουν στο σχολείο και παίζουν για τα παιδιά, με τα παιδιά!
Μετά την παράσταση ακολουθεί διαδραστικό παιχνίδι για τα παιδιά με τους ηθοποιούς διάρκειας 30’
ΣΥΜΠΑΡΑΓΩΓΕΣ
ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ
του Στρατή Τσίρκα
Σε συμπαραγωγή με το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν
Μάρτιος - Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2017
Η πρώτη συνεργασία των δύο ιστορικότερων θεάτρων της Αθήνας συνεχίζεται με την ολοκληρωμένη σκηνική μεταφορά και παρουσίαση της τριλογίας του Στρατή Τσίρκα «Ακυβέρνητες Πολιτείες» στο Θέατρο Τέχνης από μια ενιαία ομάδα ηθοποιών.
Η ΛΕΣΧΗ (επανάληψη)
Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν - Υπόγειο
Έναρξη: 11 Οκτωβρίου 2017
Λήξη: 1 Νοεμβρίου 2017
Το πρώτο μέρος της τριλογίας επαναλαμβάνεται για δεκαπέντε μόνο παραστάσεις. Ιερουσαλήμ, η Αγία Πόλη, ο «αφαλός της γης». 1942-1943. Το αποτύπωμα του πολέμου βρίσκεται παντού, οι στρατηγικές κινούν νήματα και τα ιδεολογικά αδιέξοδα αναδύονται με έμφαση.
Ωστόσο, ο συγγραφέας ενδιαφέρεται εξίσου για τον ψυχισμό των ανθρώπων: τόσο του κεντρικού του ήρωα, του Έλληνα Μάνου Σιμωνίδη, όσο και των άλλων προσώπων που εμπλέκονται στην ιστορία και συνθέτουν μια «επιτομή της ανθρωπότητας και των παθών της».
Μια παράσταση με δομή performance και οδηγό έναν κονφερανσιέ. Τα πρόσωπα της Αριάγνης ως ιεροί νεκροί, φέρουν επάνω τους την Ιστορία αλλά και την ποιητικότητα του σώματος που πάσχει και αντιφάσκει με τον εαυτό του.
Σε πρώτο πλάνο είναι τα διλήμματα που βιώνουν τα πρόσωπα του έργου στην ψυχή και το σώμα τους: πολιτική δράση ή καλλιτεχνική δημιουργία; Ακτιβισμός ή έκφραση; Έρωτας ή αυτοθυσία; Στην παράσταση της Αριάγνης, ο στόχος δεν είναι να επιβεβαιώσουν μέσα τους οι θεατές αυτό που ήδη γνωρίζουν ή διαισθάνονται, ότι δηλαδή η μοίρα της μεταπολεμικής Ελλάδας παίχτηκε στα ζάρια, στα σαλόνια και στις κρεβατοκάμαρες ενώ ένα μεγάλο μέρος του ενεργού πληθυσμού της χώρας πέθαινε προδομένο στα βουνά και στα εκτελεστικά αποσπάσματα. Αυτά είναι γνωστά. Το ζητούμενο της παράστασης είναι η διάψευση των βεβαιοτήτων και η ταραχή για όσα τώρα μας συμβαίνουν.
Η Νυχτερίδα, το τρίτο μέρος της Τριλογίας του Στρατή Τσίρκα, εκτυλίσσεται στη δίνη των γεγονότων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καλύπτοντας την περίοδο που σημαδεύεται από την εξέγερση του ελληνικού στρατού στη Μέση Ανατολή, τη βίαιη καταστολή του κινήματος του Ναυτικού τον Απρίλη του ‘44, για να καταλήξει στα γεγονότα της Συμφωνίας του Λιβάνου.
Η ιδιοφυής πολυφωνική αφήγηση, μέσα από την οποία εξιστορεί τα γεγονότα ο συγγραφέας, συνιστά υλικό πολύτιμο για τη θεατρική μεταποίηση μιας πολυεπίπεδης, αμιγώς «ελληνικής» ιστορίας, όπου ο έρωτας και τα μικρά ανθρώπινα πάθη αποτελούν το επίκεντρο, περιβαλλόμενα από μεγάλες ιδέες, πολιτικές φιλοδοξίες, ατελείωτες μηχανορραφίες και κινούμενα από οράματα, δύναμη ψυχής και ανθρωπιά.
Στο πλαίσιο της συνεργασίας των δύο Κρατικών Θεάτρων της χώρας το Εθνικό Θέατρο, φιλοξενεί την παράσταση Γκιακ, που παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στο ΚΘΒΕ την περασμένη θεατρική περίοδο.
Αίμα, συγγένεια εξ αίματος, βεντέτα, αντεκδίκηση, φυλή. Αυτό σημαίνει η αρβανίτικη λέξη «γκιακ», που έδωσε τον τίτλο στη βραβευμένη συλλογή διηγημάτων του Δημοσθένη Παπαμάρκου και στην παράσταση της Γεωργίας Μαυραγάνη.
Γύρω από ένα τραπέζι γυρισμού, σε μια γιορτή «ένωσης» ξετυλίγονται οι ιστορίες Αρβανιτών από τα χωριά της Λοκρίδας, που πολέμησαν στη μικρασιατική εκστρατεία και βίωσαν το βίαιο τραύμα της μάχης. Όταν επιστρέφουν στον τόπο τους, δεν είναι πια οι ίδιοι και η σύγκρουση με τις αξίες της κοινωνίας που τους άνδρωσε είναι αναπόφευκτη.
Με έναν ολοζώντανο, τραχύ, λαϊκό και έντονα προφορικό λόγο, οι ήρωες μας κάνουν κοινωνούς των ηθικών και ψυχικών τους διλημμάτων μέσα από τις προσωπικές τους διηγήσεις που αποτελούν ταυτόχρονα ένα ντοκουμέντο για τη βίαιη μεταμόρφωση του σύγχρονου ελληνικού κράτους.
Τι μας είπε για τα ιστορικά γεγονότα και τη σχέση τους με το σήμερα, τους ακίνητους ταξιδιώτες και την παράσταση «Ματαρόα στον ορίζοντα» στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ
10°
