Η Καρυοφυλλιά Καραµπέτη θριαµβεύει ερµηνεύοντας για 2η χρονιά την Τσούγκα στο οµώνυµο έργο του Μάριο Βάργκας Λιόσα, πρωταγωνίστησε στο θεατρικό έργο (µε µουσική συνοδεία) «Μήδεια» στη Στέγη Γραµµάτων και Τεχνών, και καταρτίζει το προσωπικό της αλφαβητάρι για την Α.V.
Αυτοκριτική:
«Είµαι άνθρωπος που αυτοαµφισβητούµαι πάρα πολύ. ∆εν θέλω οι άλλοι να µε “χαϊδεύουν”. Ακούω τα καλά λόγια µεν, αλλά στέκοµαι στην αρνητική κριτική. Ακόµα κι αν είναι εµπαθής, θα κάτσω να τη µελετήσω, να δω µήπως έχει δίκιο αυτός που την υπογράφει».
Γεννήθηκα:
«Σε ένα χωριό του Έβρου, σε µια Ελλάδα που δεν υπάρχει πια. Έχω έναν αδερφό που έζησε 35 χρόνια µετανάστης στη Γερµανία – όπως και ο θείος µου, ο αδερφός του πατέρα µου. Ξέρω, λοιπόν, µέσα από την οικογένειά µου τι θα πει µετανάστης. Από κείνα τα χρόνια, θυµάµαι τα χρώµατα των εποχών, το σκαρφάλωµα στα δέντρα, τη γεύση του φρέσκου αµύγδαλου, τη µυρωδιά του σιµιγδαλένιου χαλβά που έψηνε η µητέρα µου στο φούρνο της ξυλόσοµπας, το χιονοπόλεµο στα διαλείµµατα του σχολείου, το νερό που κουβαλούσαµε µε τις στάµνες από την πηγή, τις αυτοσχέδιες κούνιες φτιαγµένες µε σχοινιά και κουβέρτες, τα πηγάδια στις αυλές, τις νύχτες µε τον έναστρο ουρανό που δεν τον βλέπω πια στην πόλη, τα “αστέρια” που πετούσαν γύρω µας το καλοκαίρι –οι πυγολαµπίδες–, τα πρόσωπα των ανθρώπων που τα άλλαξε τόσο η ζωή, τις κινηµατογραφικές προβολές στο καφενείο του πατέρα µου, κάτι σαν “Σινεµά ο Παράδεισος”».
«Η σηµερινή εικόνα της πατρίδας µας συνοψίζεται σε τρεις λέξεις: αβεβαιότητα, ανασφάλεια, απογοήτευση. Συνειδητοποιήσαµε µε τον πιο σκληρό τρόπο τη διαφθορά των πολιτικών µας, την ατιµωρησία των σκανδάλων, τη χρεοκοπία των θεσµών. Βλέπω γύρω µου αγανακτισµένους ανθρώπους, τη φτώχεια που καλπάζει, εικόνες ντροπής στους δρόµους: πεινασµένους µετανάστες, εξαθλιωµένους ναρκοµανείς να κάνουν χρήση µέρα µεσηµέρι και κανείς να µη νοιάζεται. Βλέπω το µίσος, την επιθετικότητα και το ρατσισµό να θεριεύουν και να γίνονται ανεξέλεγκτα µέρα µε τη µέρα και φοβάµαι τα χειρότερα».
«Οι δικοί µου είναι οι απλοί, έντιµοι, καθηµερινοί άνθρωποι: ο πατέρας που δουλεύει σε δύο και τρεις δουλειές για να σπουδάσει τα παιδιά του, η µητέρα που προσπαθεί να συνδυάσει δουλειά και οικογένεια, ο κόσµος που αντέχει µε αξιοπρέπεια µικρές καθηµερινές τραγωδίες. Ήρωές µου είναι επίσης οι Γιατροί χωρίς Σύνορα, οι πάσης φύσεως εθελοντές, οι περιβαλλοντικοί ακτιβιστές, όσοι πιστεύουν στο όνειρο για έναν καλύτερο κόσµο και κάνουν κάτι γι’ αυτό».
Καθρέφτης:
«∆εν τον φοβάµαι και δεν τον αφήνω να µε δυναστεύει. Βλέπω την ηλικία µου. Θέλω να τον έχω σαν ένα φίλο που τολµάει να µου λέει την αλήθεια».
Λάιφσταϊλ:
«Έχουν υπάρξει στιγµές που κι εγώ έχω αναγκαστεί να παίξω µε τους όρους των lifestyle εντύπων. Τελευταία όµως αρνούµαι να συµµετάσχω σε φωτογραφίσεις µόδας γιατί θεωρώ ότι ως καλλιτέχνες δεν έχουµε το δικαίωµα να προβάλλουµε έτσι ανάλαφρα τέτοιου είδους επιφανειακά πρότυπα. Ειδικά όταν άνθρωποι δίπλα µας υποφέρουν, πεινάνε και χάνουν καθηµερινά τις δουλειές τους».
Μητρότητα: «Τη θαυµάζω στις άλλες γυναίκες αλλά δεν την επιθύµησα ποτέ για τον εαυτό µου. Τεράστια ευθύνη και δέσµευση, έντονη αίσθηση µαταιότητας λόγω της υπαρξιακής µου αγωνίας, φόβος. Η ζωή µου ήταν πάντα γεµάτη από τη δουλειά µου και τους έρωτές µου, που δεν άφηναν περιθώρια για να γεννηθεί ένα παιδί».
Όνειρα:
«Βλέπω τους γνωστούς εφιάλτες των ηθοποιών: έχω παράσταση και δεν ξέρω τα λόγια µου, δεν βρίσκω το κοστούµι µου, δεν έχω προλάβει να κάνω το µακιγιάζ του ρόλου µου. Ένας άλλος που βλέπω συχνά είναι ότι γίνεται σεισµός, καταρρέουν τα κτίρια κι εγώ τρέχω να σωθώ. Αυτό το όνειρο το είχα δει και το πρωί της 7ης Σεπτεµβρίου 1999, λίγες ώρες πριν γίνει ο σεισµός στην Αθήνα. Το ωραίο επαναλαµβανόµενο όνειρό µου είναι ότι πετάω ελεύθερη, χωρίς βαρύτητα».
Πολιτικοί:
«Στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν ξέρουν το νόηµα της φράσης του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ “I have a dream”».
«Έρχοµαι σε ρήξη µε κάποιον, δηλαδή τον βγάζω από τη ζωή µου, όταν αντιληφθώ ότι είναι διπρόσωπος, κακόβουλος κι επικίνδυνος».
Σεξ:
«Πηγή χαράς και ισορροπίας για µένα. Κρίµα που η κοινωνική υποκρισία το έχει φορτίσει µε τόση νοσηρότητα κι ενοχή ώστε συχνά να µεταλλάσσεται από πεδίο ηδονής σε πεδίο οδύνης».
ΥΠ.ΠΟ.Τ.:
«Εύχοµαι κάποια στιγµή αυτό το υπουργείο να δικαιώσει τον τίτλο του».
Φόβοι:
«Οι κλασικοί υπαρξιακοί –θάνατος, αρρώστια, σεισµός– και άλλοι φόβοι σχετικά µε το τι συµβαίνει στην ανθρωπότητα αυτή τη στιγµή – πόλεµος, φτώχεια, βία. Θυµώνω όµως µε αυτούς τους φόβους και “φοβάµαι” ότι µας τους υποβάλλουν επίτηδες. Ένας φοβισµένος άνθρωπος είναι ένας ανενεργός πολίτης».
Χρήµατα:
«Καταλάβαµε πια ποιο είναι το αληθινό τους “χρώµα”».
Χρόνος:
«∆ε φέρνει µόνο φθορά και γήρας αλλά και ωριµότητα, ηρεµία, αυτογνωσία και αποδοχή. Με ενοχλεί αφάνταστα η εµµονή της κοινωνίας µας µε τη νεότητα και την “τέλεια” εικόνα. Είµαστε πλασµένοι να ζήσουµε τη φθορά του χρόνου. Είναι φυσικός νόµος. Τροµάζω στην εικόνα ενός πλαστικού, αψεγάδιαστου και τελικά αφύσικου προσώπου. ∆εν το θεωρώ καν όµορφο».
Ψέµατα:
«Τα αποφεύγω στην προσωπική µου ζωή. Είναι πολύ θλιβερό κι άνευ νοήµατος να λες ψέµατα στον άνθρωπο που αγαπάς. Ψέµα στο ψέµα καταργείται η επικοινωνία. Θα έλεγα ψέµατα όµως αν ισχυριζόµουν ότι δεν έχω πει ποτέ ψέµατα στη ζωή µου. Μετά ενοχής και ντροπής, βεβαίως».
Ώρα να:
«…έρθουµε όλοι αντιµέτωποι µε τις ευθύνες µας, ατοµικές και συλλογικές. Ώρα να στρωθούµε στη δουλειά».
Πόση βία κρύβουν οι σχολικές τάξεις; Μπορούμε να διδάξουμε με τη βία; Γιατί είναι σημαντικό να δουν εκπαιδευτικοί και μαθητές την παράσταση «Η Μέρα της Φούστας»;
Τι μας είπε για τα ιστορικά γεγονότα και τη σχέση τους με το σήμερα, τους ακίνητους ταξιδιώτες και την παράσταση «Ματαρόα στον ορίζοντα» στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ
13°
