The Kovenant: Είναι πολύ σημαντικό να αντισταθούμε στην cancel culture

Ξεκινώντας ως Covenant, ως ένα symphonic black metal συγκρότημα στο Χάμαρ της Νορβηγίας, μια παρέα νεαρών μουσικών θα δημιουργήσει ένα fan base γύρω της στα 90s. Θα πειραματιστεί με industrial στοιχεία από την EBM σκηνή, θα μεταμορφωθεί αισθητικά και θα αλλάξει το όνομά της σε The Kovenant, ελέω συνωνυμίας με το σουηδικό electro σχήμα. Με πολλά γνωστά μέλη της black metal σκηνής να απαρτίζουν το line up τους, Astennu, (κιθάρα, Dimmu Borgir), Sverd (πλήκτρα, Arcturus), Sarah Jezebel Deva (φωνητικά, Cradle of Filth) και Hellhammer (ντραμς, Mayhem), και ιθύνοντα νου και frontman τον πολυοργανίστα Lex Icon (γνωστό και ως Nagash την εποχή που έπαιζε μπάσο στους Dimmu Borgir), oι The Kovenant επιστρέφουν μετά από πολλά χρόνια απουσίας με μια επετειακή περιοδεία για το breakthrough άλμπουμ «Nexus Polaris» και συνθέτουν νέο υλικό. Με την προσθήκη του Knut Magne Valle των Arcturus και Ulver στην κιθάρα, οι The Kovenant, θα ανέβουν στη σκηνή του Gagarin 205 το Σάββατο 3 Μαΐου, με opening act την αθηναϊκή post-black metal μπάντα Euprhosyne, ερμηνεύοντας στο όλον της την κυκλοφορία του «Nexus Polaris» μαζί αρκετά άλλα κομμάτια από τη μικρή αλλά επιδραστική δισκογραφία τους.

Ο Lex Icon aka Nagash aka Στίαν Αντρέ Άρνεσεν έχοντας διαγράψει τη δική του τροχιά στη νορβηγική black metal σκηνή, έχοντας επηρεαστεί από το καλλιτεχνικό ρεύμα του Συμβολισμού - που γεννήθηκε σε μεγάλο βαθμό ως μια αντίδραση απέναντι στον Νατουραλισμό και τον Ρεαλισμό, συνδέθηκε στο Zoom και έδωσε πολλές απαντήσεις για τους The Kovenant και όχι μόνο.

The Kovenant: Συνέντευξη με τον Lex Icon - Η επιστροφή του νορβηγικού black metal συγκροτήματος - Η συναυλία τους στην Αθήνα

—Χαιρετίσματα από την Αθήνα! Πώς θα περιγράφατε την καλλιτεχνική εξέλιξη των The Kovenant από τα πρώτα σας βήματα στην black metal σκηνή μέχρι το πιο industrial και ηλεκτρονικό ύφος των τελευταίων σας άλμπουμ;

Η εξέλιξη έρχεται μέσα από το γεγονός ότι δεν ήθελα να κάνω το ίδιο άλμπουμ δεύτερη φορά. Δεν είμαστε οι AC/DC ή οι Kiss να κάνουμε το ίδιο άλμπουμ για σαράντα χρόνια. Βαριέμαι. Οπότε υπάρχει η φυσική εξέλιξη αλλά κυρίως αυτό· δεν θέλω να κάνω τα ίδια. Μπορούσαμε να κάνουμε 7 «Nexus Polaris», αλλά νομίζω ότι είναι απόλυτα φυσική η αλλαγή στιλ.

—Το «Nexus Polaris» θεωρείται ένα από τα επιδραστικά άλμπουμ στο black metal, συνδυάζοντας κοσμικά, συμφωνικά και industrial στοιχεία. Τι πιστεύετε ότι έκανε αυτό το άλμπουμ να ξεχωρίσει;

Δεν είναι ότι προσπαθήσαμε να συμβεί. Είναι το προφανές συμπέρασμα, μιας και υπάρχουν τόσο «διάσημοι» άνθρωποι στην μπάντα, όπου ο καθένας φέρνει τη δική του επιρροή. Δεν έχω ιδέα γιατί. Δεν είναι ότι καθόμαστε κάτω και συζητάμε πώς να κάνουμε κάτι επιτυχημένο. Είναι κάτι πιο τίμιο από αυτό – καθόμαστε όλοι κάτω και φτιάχνουμε μουσική. Όλοι βάζουν το δάχτυλό τους στο βάζο, αλλά δεν κάναμε κάτι ειδικό. Μια τυχερή σύμπτωση, υποθέτω, που προήλθε μέσα από την τιμιότητά μας και τη διάθεση να γράψουμε τη μουσική που θέλουμε. Ερχόμαστε όλοι από διαφορετικά μουσικά στοιχεία, αλλά το κοινό χαρακτηριστικό ήταν ότι δεν θέλαμε να ακουγόμαστε όπως όλοι οι άλλοι.

—Από την ίδρυσή τους, οι The Kovenant ήταν μια μπάντα που τόλμησε να πειραματιστεί και να εισάγει νέα στοιχεία στη metal μουσική. Πόσο σημαντικός είναι ο πειραματισμός στη ζωή; Ποιο θεωρείτε το μεγαλύτερο πείραμα στη δική σας ζωή;

Κάνετε τόσο δύσκολες ερωτήσεις! Τι μπορώ να σας πω γι’ αυτό; Μου αρέσει να δοκιμάζω νέα πράγματα, πάντα το έκανα. Όπως είπα, δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι. Ό,τι κι αν έχω κάνει, δεν θέλω να επιστρέψω και να κάνω το ίδιο, μόνο και μόνο επειδή ήταν επιτυχημένο. Επίσης γράφουμε το νέο άλμπουμ αυτή τη στιγμή, το οποίο θα είναι και πάλι διαφορετικό. Θα είναι πιο ακραίο με βάση το metal, αλλά προφανώς θα εμπεριέχει πολλούς πειραματισμούς. Έχουμε κάποιες νέες ιδέες που θέλουμε να δοκιμάσουμε και ίσως δουλέψουν, ίσως όχι. Οπότε υποθέτω ότι θα πρέπει να δούμε τι θα προκύψει. Ο μεγαλύτερος πειραματισμός μου στη ζωή είναι, υποθέτω, τα πάντα. Κάθε μικρό πράγμα που κάνω είναι πάντα ένας πειραματισμός σε νέες ιδέες, νέα πράγματα που θέλω να δοκιμάσω, ας πούμε, η γυναίκα μου μού αγόρασε κάτι που μοιάζει με κιθάρα μπάντζο. Δεν λέω ότι θα βάλουμε μπάντζο στο νέο άλμπουμ των Kovenant, αλλά αν είχα κάποια γαμάτη ιδέα και ήθελα να είναι στην μπάντα, θα το έκανα. Και αυτό επειδή δεν ακούω τι λένε οι άλλοι άνθρωποι ή τι σκέφτονται. Παίρνω μηνύματα από θαυμαστές που μου λένε ότι τους αρέσει το πρώτο μας άλμπουμ, ότι τους αρέσει το «Nexus Polaris», μερικοί μαλώνουν μεταξύ τους σχετικά με το ύφος του νέου άλμπουμ.

—Μου αρέσουν όλα.

Νομίζω θα σας αρέσει και αυτό που ετοιμάζουμε τώρα.

—Επιστρέφετε μετά από πολλά χρόνια απουσίας με μια αποκλειστική περιοδεία του «Nexus Polaris». Τι σας παρακίνησε να επιλέξετε αυτό το άλμπουμ για μια τέτοια επιστροφή;

Θα μπορούσε να είχε πάει κι αλλιώς, όμως αυτό οφείλεται στους ανθρώπους. Είναι η αρχική σύνθεση του «Nexus Polaris» εκτός από έναν κιθαρίστα, οπότε ήταν κάπως φυσικό να επιλέξουμε αυτό το άλμπουμ για να το κάνουμε. Γιατί θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει και το «Animatronic» ή το «SETI» ή ακόμα και το πρώτο. Αλλά αφού είναι η αυθεντική σύνθεση του «Nexus Polaris», επιλέξαμε να πάμε με αυτό. Έτσι, ενώ πάμε σε μίνι περιοδεία με το «Nexus Polaris» -ολόκληρο το άλμπουμ- εξακολουθούμε να παίζουμε περίπου το μισό «Animatronic», κάνουμε επίσης μερικά τραγούδια από το «SETI», μερικά τραγούδια από το πρώτο άλμπουμ. Αυτό είναι όλο.

—Η αισθητική σας - από τα εξώφυλλα των άλμπουμ μέχρι το προσωπικό σας στιλ - αποτελούσε πάντα σημαντικό μέρος της ταυτότητάς σας. Πώς ορίζετε το στιλ;

Ορίζω το στιλ ως κουλτούρα. Επειδή για εμάς, δεν είναι σαν τέχνασμα, δεν είναι όπως στους Kiss ή τα συγκροτήματα που έχουν ένα συγκεκριμένο πράγμα που κάνουν, ακριβώς δηλαδή σαν ένα τέχνασμα. Είναι metal κουλτούρα. Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να το κάνουμε αυτό. Και δεν πρόκειται να σταματήσουμε. Είναι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της μπάντας να έχει ένα ολοκληρωμένο πακέτο. Δεν θέλω να καταλήξουμε όπως οι Dream Theater, για παράδειγμα, όπου απλά βγαίνουν στη σκηνή με ό,τι φορούσαν την ώρα που ξύπνησαν. Αν είναι ένα μόνο τζιν και μπλουζάκι, δεν νομίζω ότι δημιουργεί την ίδια ατμόσφαιρα. Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν όλα τα στοιχεία, όχι μόνο η μουσική, αλλά και τα οπτικά, γιατί πρόκειται για τέχνη.

—Πόσο σημαντικό είναι για έναν καλλιτέχνη ή για οποιονδήποτε άλλον, να αναπτύσσει τη δική του ταυτότητα και όχι απλώς να μιμείται άλλους;

Είναι πολύ σημαντικό. Είναι απολύτως πολύ σημαντικό. Διαφορετικά, θα γίνεις απλώς ένα μικρό ψάρι στη μεγάλη θάλασσα. Και δεν θέλεις να γίνεις αυτό, θέλεις να γίνεις ο μεγαλύτερος φαλαινοκαρχαρίας στον ωκεανό. Θέλεις να γίνεις ο Μεγαλόδοντας, ο μεγάλος καρχαρίας. Οπότε νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να έχεις τη δική σου ταυτότητα στη μουσική σκηνή. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να είσαι εντελώς διαφορετικός από άποψη μουσικής ή στιλ. Αρκεί να έχεις κάτι που σε προσδιορίζει. Διαφορετικά, νομίζω ότι γίνεσαι περισσότερο σαν καρικατούρα, σαν αντίγραφο όλων των άλλων, γι’ αυτό και νομίζω ότι στις αρχές της δεκαετίας του 1990, το νορβηγικό, ακραίο metal, όχι μόνο το black metal, αλλά και το death metal, και οτιδήποτε ακραίο στη Νορβηγία ήταν πάντα πολύ μοναδικό. Κανείς δεν ακουγόταν σαν άλλη μπάντα. Οι Emperor δεν ακούγονταν σαν τους Darkthrone, οι Darkthrone δεν ακούγονταν σαν τους Mayhem. Οι Mayhem δεν ακούγονταν σαν τους Burzum. Όλοι είχαν τη δική τους ταυτότητα, και γι’ αυτό νομίζω ότι ήταν επίσης πολύ επιτυχημένοι. Αλλά όταν κάνεις τέτοιου είδους πράγματα, είναι πολύ εύκολο είτε να είναι μια πλήρης αποτυχία, είτε να είναι μια επιτυχία. Νομίζω ότι αυτό είναι που καθορίζει, ειδικά το νορβηγικό metal, επειδή δεν φοβόμαστε να κάνουμε αυτό που θέλουμε, το οποίο νομίζω ότι είναι και η ουσία, τουλάχιστον του νορβηγικού extreme metal.

—Ως μουσικός που έζησε την άνοδο της νορβηγικής black metal σκηνής -συμπεριλαμβανομένων των συνεργασιών με άλλα συγκροτήματα- πώς βλέπετε την κληρονομιά εκείνης της εποχής σήμερα;

Νομίζω ότι δημιουργήσαμε μια κουλτούρα, που πιστεύω ότι θα διαρκέσει για πάντα. Είναι κάτι που θα είναι εδώ, ελπίζω, σε 1.000 χρόνια από τώρα. Και νομίζω ότι αυτό έρχεται μέσα από το θάρρος και τη γενναιότητα και την ευφυΐα και τις δεξιότητες και το ταλέντο, επειδή ο καθένας μπορεί να παίξει μουσική, αλλά χρειάζεται ένα συγκεκριμένο είδος ταλέντου και δεξιοτήτων και φαντασίας, τουλάχιστον για να κάνεις κάτι που θα έχει αντίκτυπο, υποθέτω επίσης. Αν και δεν είναι αυτός ο λόγος που το κάνω αυτό. Το κάνω επειδή μου αρέσει.

Ποια είναι η άποψή σας για την cancel culture; Τη βλέπετε ως απειλή για την ελευθερία του λόγου;

Απολύτως. Η ελευθερία και η ειλικρίνεια θα νικούν πάντα την τρέλα και τα ψέματα και τα πράγματα στα οποία βασίζεται η cancel culture. Πρόσφατα έκανα κάποιες αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι οποίες έκαναν αίσθηση. Είναι οι αναρτήσεις στις οποίες έχω λάβει τα περισσότερα σχόλια και αλληλεπιδράσεις. Ο κόσμος έχει πολύ έντονες απόψεις σχετικά με αυτό, αλλά νομίζω ότι η πλειοψηφία της ανθρωπότητας είναι ρεαλιστές και βλέπει την cancel culture και τις μαλακίες που πρεσβεύει. Ακόμα και εμείς: κάναμε μια συναυλία στο Αϊντχόφεν στο πλαίσιο του Eindhoven Metal Meeting Festival που ήταν και η πρώτη συναυλία που κάναμε. Και υποτίθεται ότι θα έπαιζαν οι Impaled Nazarene και η cancel culture ενεπλάκη εξαιτίας κάποιων στίχων τους, που είχαν γράψει πριν από 20 και πλέον χρόνια. Και το φεστιβάλ ή οι άνθρωποι στους οποίους ανήκει ο συναυλιακός χώρος, αποδείχτηκαν δειλοί και υπέκυψαν στην πολιτική πίεση, ακυρώνοντας τους Impaled Nazarene. Επέλεξα να φορέσω λοιπόν το μπλουζάκι των Impaled Nazarene για το τελευταίο τραγούδι που παίξαμε, απλά για να δείξω την υποστήριξή μου σε αυτούς. Πιστεύω ότι χωρίς την ελευθερία της έκφρασης ή την ελευθερία του λόγου, προφανώς κινδυνεύεις να χάσεις ελευθερίες που είναι πολύ δύσκολο να τις πάρεις πίσω. Νομίζω ότι στο extreme metal, η ελευθερία της έκφρασης και της τέχνης, γενικά, στη ζωγραφική ή τη συγγραφή βιβλίων ή τη φωτογραφία ή τη μουσική, είναι τόσο σημαντικό να μη φοβάσαι να κάνεις αυτό που πραγματικά θέλεις να κάνεις, γιατί δεν θα είναι ειλικρινές. Αυτό είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα, νομίζω, και γι’ αυτό η cancel culture δεν θα υπάρχει για πολύ καιρό ακόμη. Είναι ένα πολύ μικρό μέρος του πληθυσμού που την υποστηρίζει.

Πρώτα απ’ όλα, νομίζω ότι η cancel culture προέρχεται από διεφθαρμένους πολιτικούς και το πολιτικό κατεστημένο. Υπάρχουν ένα μάτσο τρελοί άνθρωποι με τρελές ιδέες που θέλουν να αναγκάσουν τους ανθρώπους να μην ακούνε συγκεκριμένη μουσική. Υποτίθεται ότι δεν πρέπει να ντύνεσαι με συγκεκριμένο τρόπο και άλλα τέτοια πράγματα. Έχω ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, οπότε το βλέπω παντού. Δεν το ονομάζουν cancel culture, αλλά είναι το ίδιο πράγμα, είχαμε πάει, ας πούμε, στην Καραϊβική και στην Τζαμάικα, με τους Kovenant και είπαν ότι δεν επιτρέπεται να φοράμε ρούχα παραλλαγής στην Τζαμάικα. Προφανώς, πολλοί άνθρωποι φορούσαν ρούχα παραλλαγής και τίποτα δεν συνέβη. Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να αντιστέκεσαι σε αυτά τα πράγματα, γιατί αν πάρεις το black metal και τον σατανισμό ως θεμελιώδη πυρήνα του, αυτό δεν σημαίνει ότι λατρεύεις τον διάβολο ή κάτι τέτοιο. Νομίζω ότι ο σατανισμός από μόνος του είναι μια εξέγερση ενάντια στα κατεστημένα που προσπαθούν να σου πουν τι να κάνεις. Όπως για παράδειγμα ότι οι άνδρες δεν πρέπει να έχουν μακριά μαλλιά ή ότι δεν μπορείς να ντύνεσαι στα μαύρα επειδή τρομάζεις κάποιους ανθρώπους και άλλα τέτοια πράγματα. Αυτό δεν είναι ένα γενικά γαμημένο πρόβλημα. Είναι δικό σας, προσωπικό πρόβλημα αν φοβάστε αυτά τα πράγματα.

Έτσι, νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να αντισταθούμε στη λεγόμενη cancel culture. Νομίζω ότι το metal είναι στην πρώτη γραμμή αυτών των πραγμάτων. Και νομίζω ότι υπάρχουν πολλές μπάντες που είναι πολύ καλές στο να παίρνουν θέση ενάντια σε αυτό.

—Έχοντας βιώσει τη μουσική βιομηχανία τόσο πριν όσο και μετά την άνοδο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ποιες αλλαγές έχετε παρατηρήσει; Τι σας ενθουσιάζει, τι σας ανησυχεί και τι σας αφήνει αδιάφορο;

Τα περισσότερα πράγματα στην πραγματικότητα με αφήνουν αδιάφορο, και δεν με ενδιαφέρει πραγματικά η μουσική βιομηχανία γενικότερα. Δεν νομίζω καν ότι χρειάζεσαι πια δισκογραφική εταιρεία. Δεν χρειάζεται καν να πας σε στούντιο. Ο καθένας μπορεί να έχει το στούντιο στο σπίτι του. Μπορείς να κυκλοφορήσεις μουσική στο διαδίκτυο. Νομίζω ότι είναι μια σπουδαία εποχή για την τέχνη γενικά. Και αν κάποιος θέλει να σε ακυρώσει σε μια πλατφόρμα, πηγαίνεις σε μια άλλη πλατφόρμα και μπορείς ακόμα να βγάλεις το υλικό σου. Οπότε τίποτα δεν με ανησυχεί. Το μόνο πράγμα που είναι λίγο ενοχλητικό είναι ορισμένοι τύποι ανθρώπων που προσβάλλονται αν πεις κάτι. Αλλά για μένα, δεν είναι διαφορετικό από όταν οι φανατικά θρησκευόμενοι άνθρωποι προσβάλλονται, επειδή τραγουδάμε ή κάνουμε πράγματα που δεν τους αρέσουν και προσπαθούν να σε ακυρώσουν. Για μένα, δεν υπάρχει καμία διαφορά. Αν είναι σαν μια πολιτική ιδεολογία που θέλει να σε ακυρώσει, ή αν είναι σαν μια θρησκευτική που θέλει να σε ακυρώσει, δεν βλέπω καμία διαφορά σε αυτό. Και ποτέ δεν σταμάτησε εμένα όλο αυτό ή κάποιον που ξέρω.

Πιστεύω ότι χωρίς την ελευθερία της έκφρασης ή την ελευθερία του λόγου, προφανώς κινδυνεύεις να χάσεις ελευθερίες που είναι πολύ δύσκολο να τις πάρεις πίσω.

—Τραγουδάτε, παίζετε κιθάρα, μπάσο, ντραμς και πλήκτρα. Με ποιο όργανο νιώθετε τον ισχυρότερο δεσμό και γιατί;

Με όλα! Δεν έχω κάποια προτίμηση. Στην πραγματικότητα παίζω όλα τα όργανα του κόσμου. Μπορώ να παίξω βιολί, μπορώ να παίξω τρομπέτα, δεν έχει σημασία τι είναι. Δεν πήγα ποτέ σε σχολείο για να τα μάθω. Απλά παίρνω ένα όργανο και μαθαίνω πώς να το παίζω μέσα σε λίγα λεπτά. Αλλά ποτέ δεν ένιωσα μια ιδιαίτερη σχέση με κάποιο όργανο. Μου αρέσουν όλα.

—Έχετε κάποια ειδική ρουτίνα ή τελετουργία πριν την εμφάνιση που σας βοηθά να «μεταμορφωθείτε» σε Lex Icon πριν ανεβείτε στη σκηνή;

Ναι, κάνω το μακιγιάζ και βάζω τα ρούχα για το σόου. Αυτό είναι το πιο κοντινό πράγμα σε τελετουργία που θα μπορούσα να κάνω. Πηγαίνω μόνος μου κάπου, και για το μακιγιάζ αποφασίζω σε κάθε παράσταση πώς θα το κάνω. Έχει πάντοτε να κάνει με τη διάθεσή μου. Οπότε αυτό είναι το μικρό μου τελετουργικό. Πέρα από αυτό, τίποτα το ιδιαίτερο, απλά ίσως μερικές μπύρες για να ηρεμήσω λίγο τα νεύρα μου, γιατί είμαι πολύ ενθουσιασμένος πριν βγω στη σκηνή. Αυτή είναι η δική μου προσωπική ένδειξη – ότι με απασχολεί. Αν δεν ενθουσιάζομαι σημαίνει ότι δεν με νοιάζει, και αν δεν με νοιάζει, τότε δεν το κάνω.

—Υπήρξαν στιγμές που η αντίληψή σας για τη μουσική και την τέχνη άλλαξε ριζικά; Υπήρξε κάποιο συγκεκριμένο γεγονός ή εμπειρία που σας έκανε να αναθεωρήσετε εντελώς την προσέγγισή σας για τη δημιουργία;

Το κάνω αυτό σχεδόν κάθε μέρα. Κάθε μέρα έχω τέτοιου είδους σκέψεις, επειδή θέλω να κάνω τα πάντα. Στην καρδιά μου επικρατεί το metal και αυτό δεν θα αλλάξει, αλλά θα ήθελα να κάνω τα πάντα. Έχω πάντα ιδέες που αφορούν σε όλα τα μουσικά είδη ακόμα και η ζωγραφική, ή το γράψιμο, ή η φωτογραφία ή οτιδήποτε δημιουργικό, ήταν πάντα ένα μεγάλο μέρος του ποιος είμαι. Δεν υπήρξε ποτέ κάτι που να με άλλαξε ριζικά. Όπως είπα, δεν δίνω σημασία σε πολλά από αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Απλά ζω τη ζωή μου. Και δεν δίνω σημασία στο τι κάνουν άλλες μπάντες ή καλλιτέχνες. Δεν ακούω τι λέει κάποιος. Έχω ακούσει τόσους πολλούς ανθρώπους να λένε ότι το metal έχει πεθάνει, ή τέτοια ηλίθια πράγματα. Αλλά σύμφωνα με την εμπειρία μου, είναι μεγαλύτερο από ποτέ. Και νομίζω ότι αυτό ισχύει για όλα τα είδη μουσικής. Λένε ότι το punk πέθανε, λένε ότι η κλασική μουσική πέθανε. Λένε ότι όλα είναι νεκρά, προφανώς, αλλά δεν είναι. Οπότε νομίζω ότι για μένα είναι επίσης σημαντικό να μην ακούω τη μουσική βιομηχανία, επειδή προσπαθούν να αποφασίσουν σε ποιο στιλ κατεύθυνσης θα πρέπει να κινηθούν οι άνθρωποι. Και ποτέ δεν συμφώνησα με αυτό, οπότε δεν έδωσα ποτέ σημασία σε αυτό. Γι’ αυτό κάνω το δικό μου πράγμα και πάντα το έκανα. Και νομίζω ότι αυτό είναι πολύ ειλικρινές κατά κάποιο τρόπο, σε κάνει δηλαδή πιο ειλικρινή.

—Μπορείτε να θυμηθείτε την πρώτη σας μουσική ανάμνηση; Πώς αντέδρασε η οικογένειά σας όταν αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη μουσική;

Η πρώτη μου ανάμνηση σε κάτι σχετικό με τη μουσική· νομίζω ότι ήμουν περίπου 5 ετών, επειδή όλη μου η οικογένεια είναι μουσικοί, ο πατέρας μου ήταν επίσης ροκ σταρ στη Νορβηγία, τη δεκαετία του 1970 και του 1980, παίζει μουσική τύπου ροκ εν ρολ (σ.σ. Κζελ Άρνεσεν, κιμπορντίστας, μέλος των Unit Five). Πάντα ήμουν στη δουλειά αυτή, μπορεί να πει κανείς. Έτσι, όταν πήγαινε σε περιοδεία, ήμουν πάντα εκεί, στο καροτσάκι με τα ακουστικά μου. Ήμουν περίπου 5 χρονών και με πήρε στη σκηνή για να παίξω πιάνο μαζί του. Έτσι το θυμάμαι, στη σκηνή μαζί του, παίζοντας πλήκτρα.

—Πώς επαναφορτίζετε τις δημιουργικές σας μπαταρίες;

Θέλω να μείνω μόνος μου. Υπάρχουν αρκετοί διάσημοι άνθρωποι στην Ιστορία που έχουν μιλήσει για το πώς επαναφορτίζεται η δημιουργική μπαταρία, πώς προκαλείται  ενέργεια που είναι τελείως διαφορετική, αλλά για να επαναφορτίσετε μια δημιουργική μπαταρία, πρέπει να μείνετε μόνοι. Η μοναξιά είναι πολύ σημαντική. Δεν χρειάζεται να είναι για πολύ. Ίσως μόνο μερικές ώρες. Έτσι, επειδή όταν είμαστε μόνοι, δεν έχουμε εξωτερικούς περισπασμούς.

—Γιατί;

Γιατί όταν είμαστε με άλλους ανθρώπους, μοιραζόμαστε τις ενέργειες μαζί τους. Όταν είμαστε μόνοι, έχουμε περισσότερο χρόνο να μείνουμε με τις δικές μας σκέψεις. Ακόμα και αν διαβάζουμε ένα βιβλίο, ή βλέπουμε μια ταινία, ή απλά παίζουμε την κιθάρα, τότε είναι που το μυαλό συγχρονίζεται περισσότερο με αυτό που κάνεις. Έτσι, είναι σχεδόν αδύνατο να κάθεσαι σε μια τεράστια ομάδα ανθρώπων και να προσπαθείς να είσαι δημιουργικός, ειλικρινά δημιουργικός. Έτσι πιστεύω ότι η μοναξιά είναι πολύ σημαντική για την επαναφόρτιση της δημιουργικότητας, γι’ αυτό και βλέπεις πολλούς ανθρώπους του metal να περπατούν μόνοι τους στο δάσος. Ανεβαίνουμε στα βουνά και πηγαίνουμε κάπου μόνοι μας. Αυτό είναι βασικά η επαναφόρτιση των δημιουργικών χυμών.

—Πηγαίνετε στα βουνά;

Συχνά πηγαίνω βόλτες σε παραλίες και στα βουνά, στα δάση ή απλά κάθομαι στο σπίτι όταν όλοι έχουν πάει για ύπνο. Και απλά κάθομαι μόνος μου, ίσως με ένα keyboard ή μια κιθάρα, ίσως με ένα βιβλίο, ή βλέπω κάτι, μια ταινία ή κάτι τέτοιο, αρκεί να είμαι μόνος μου. Νομίζω ότι τότε είναι που αρχίζεις να χρησιμοποιείς το μυαλό σου επειδή δεν υπάρχουν εξωτερικοί περισπασμοί.

—Το «Mirror's Paradise» είναι από τα καλύτερα τραγούδια σας. Όταν κοιτάζετε τον εαυτό σας στον καθρέφτη, τι σκέφτεστε;

Αυτό εξαρτάται από την ημέρα, εξαρτάται από τόσα πολλά πράγματα, αλλά το «Mirror's Paradise», το έγραψα εντελώς γυμνός, παρεμπιπτόντως. Ήμουν ξύπνιος για πολλές μέρες. Ήταν μια περίοδος που έκανα πολλά ναρκωτικά και τέτοια πράγματα - πειραματιζόμουν πάλι. Δεν το κάνω πια αυτό, αλλά κάποτε το έκανα. Κάθισα κάτω, δεν μίλησα σε κανέναν για περίπου μια εβδομάδα και είχα μόνο ένα keyboard μπροστά μου. Έκανα έναν μικρό κύκλο από κεριά για κάποιο λόγο. Και έγραψα όλο το τραγούδι σε μια νύχτα. Αλλά για το «Mirror's Paradise» έγραψα επίσης μια μικρή ερμηνεία του, την οποία δημοσίευσα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου εξηγούσα λίγο τι σημαίνουν στην πραγματικότητα τα τραγούδια, γιατί όταν γράφω στίχους -γράφω πολύ- αφού ασχολούμαι με τη φιλοσοφία και έχω και φιλοσοφικό υπόβαθρο. Γράφω πολύ με συμβολισμούς. Οπότε αν δεν καταλαβαίνεις τον συμβολισμό, τότε διαβάζοντας τους στίχους μου σκέφτεσαι ότι αυτό ακούγεται τρελό ή ακούγεται ποιητικό, αλλά δεν ξέρω για τι στο διάολο μιλάει. Αλλά αν καταλαβαίνεις τον συμβολισμό, γίνεται πιο εύκολο να κατανοήσεις όλα αυτά τα πράγματα. Όταν βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, όπως είπα, εξαρτάται από την ημέρα. Μερικές φορές μου αρέσει αυτό που βλέπω. Και άλλες φορές δεν μου αρέσει αυτό που βλέπω. Είναι ένας συνεχής αγώνας για να έχεις ισορροπία ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι μέσα σου.

Είναι πολύ καλύτερο να είσαι ειλικρινής, ακόμα κι αν αυτό έχει κάποιο τίμημα μερικές φορές

—Τι μάθατε που δεν γνωρίζατε πριν ξεκινήσετε την Polypus Records;

Ότι ποτέ δεν έχεις χρόνο να κάνεις όλα τα πράγματα που θέλεις και ότι πρέπει να βάζεις προτεραιότητες. Το να έχεις μια δισκογραφική εταιρεία απαιτεί πολύ χρόνο, πολλές προσπάθειες και πολλή δουλειά. Ξεκίνησα, έκανα μια μικρή παύση από τη μουσική όταν ξεκίνησα την οικογένειά μου, απέκτησα το παιδί και άλλα τέτοια πράγματα. Έτσι δεν έπαιξα πολύ μουσική γιατί ήταν ένας μεγάλος περισπασμός για μένα προσωπικά. Με την Polypus, ήταν μια χαρά για λίγο μέχρι που άρχισε να παίρνει πολύ χρόνο. Επειδή θέλω να δημιουργώ, δεν θέλω απλώς να ανακαλύπτω ανθρώπους που δημιουργούν,  αποφάσισα ότι δεν μπορώ να κάνω όλα τα πράγματα ταυτόχρονα. Έτσι, αυτό είναι που έμαθα ότι ο χρόνος δεν είναι άπειρος.

—Πώς σας άλλαξε η πατρότητα τη ζωή;

Υποθέτω ότι όποιος έχει αποκτήσει παιδιά, ξέρει ότι αυτό αλλάζει τα πάντα. Αλλά για μένα, η καλλιτεχνική πλευρά δεν άλλαξε ποτέ, η δημιουργικότητα δεν αλλάζει ποτέ. Απλά η καθημερινή σου ζωή αλλάζει. Και μετά πρέπει απλά να βρεις τον χρόνο να κάνεις τα δημιουργικά πράγματα. Αλλά αυτό αλλάζει τα πάντα. Έγινα πιο ήρεμος άνθρωπος, πιο υπομονετικός. Δεν αγχώνομαι τόσο πολύ. Άλλαξαν πολλά, αλλά μόνο στην προσωπική μου ζωή. Όταν πρόκειται για τη δημιουργικότητα ή την τέχνη ή οτιδήποτε άλλο, δεν αλλάζει τίποτα. Εξακολουθώ να πιστεύω στα πράγματα που κάνω.

—Τι σας ανησυχεί περισσότερο για την εποχή που ζούμε;

Ότι οι τρελοί άνθρωποι θα έχουν πολύ μεγάλη δύναμη, πολύ μεγάλη επιρροή. Αυτό με ανησυχεί, αυτό είναι το θέμα μου. Τι να πω χωρίς να ακουστώ σαν μαλάκας, κυκλοφορούν πάρα πολλοί ηλίθιοι που επηρεάζονται πολύ εύκολα, μερικές φορές δεν πιστεύω καν ότι είναι πραγματικοί άνθρωποι. Είναι απλά κενά κελύφη που κυκλοφορούν και λένε τα πράγματα που τους λέει η τηλεόραση να πουν ή αυτά που έχουν διδαχθεί στο σχολείο.

—Ποιο είναι το πιο σημαντικό μάθημα που πήρατε στη ζωή σας -είτε μέσα είτε έξω από τη μουσική- και γιατί έχει τόση σημασία για εσάς;

Θα έλεγα ειλικρίνεια και θάρρος. Θάρρος να είσαι ο εαυτός σου και ειλικρίνεια, απλά και μόνο για το γεγονός ότι αν πεις ψέματα, αργά ή γρήγορα θα τα σκατώσεις, γιατί υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που πρέπει να θυμάσαι. Οπότε είναι πολύ καλύτερο να είσαι ειλικρινής, ακόμα κι αν αυτό έχει κάποιο τίμημα μερικές φορές, ακόμα κι αν πρέπει κάποτε να μπλέξεις σε καυγάδες κυριολεκτικά ή όχι κυριολεκτικά. Αλλά νομίζω ότι αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα που έμαθα· να είμαι ειλικρινής και να είμαι γενναίος. Με αυτά τα δύο πράγματα, μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις στη ζωή.

—Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας. Έχετε κάποιο μήνυμα προς τους έλληνες fans των The Kovenant;

Ελπίζω να έρθει πολύς κόσμος, ποιος ξέρει πότε θα ξαναέρθουμε, ίσως να είναι η μόνη ευκαιρία που θα έχετε να μας δείτε ή ίσως και όχι. Αλλά σας υπόσχομαι, εφόσον όλοι είναι τόσο αφοσιωμένοι, ότι θα έχετε ένα φοβερό σόου. Αυτό είναι σίγουρο.