Stephen Sanchez: Πώς ο νεαρός τραγουδοποιός από το Νάσβιλ στα 21 του κερδίζει το κοινό με τη νοσταλγική pop και το πρώτο του άλμπουμ «Angel Face».
Αν έχεις γεννηθεί το 2002 κι έχεις ξεκινήσει την καριέρα σου στα 19, το μόνο που μπορείς να νοσταλγήσεις είναι τα πρώτα τραγούδια των Franz Ferdinand, των White Stripes, των Arcade Fire και τα παιδικά σου παιχνίδια. Τα μουσικά 90s είναι σε απόσταση ασφαλείας πίσω σου, όπως και τα 80s για να μη μιλήσω για τα 70s. Έλα όμως που ο Stephen Sanchez νοσταλγεί μια εποχή που ξεκινάει στα μέσα της δεκαετίας του 1950 και κρατάει μέχρι τα early 60s. Η μεγάλη του επιτυχία, το «Until I Found You» φέρνει στο μυαλό στιχουργικά το «Till There Was You», ένα τραγούδι που -μεταξύ άλλων- τραγούδησε η Peggy Lee και διασκεύασαν ακόμη και οι Beatles. Ενδεχομένως να πρόκειται για σατανική σύμπτωση αλλά ο αρχικός τίτλος του τραγουδιού όταν πρωτοηχογραφήθηκε το 1950 από την Eileen Wilson, ήταν «Till I Met You». Η πιο γνωστή προ-Beatles εκδοχή του ήταν αυτή με την Anita Bryant, που έφτασε μάλιστα στο Νο. 30 των charts του Billboard το 1959. Εκείνη ακριβώς ήταν και η χρονιά που έφυγαν στο ίδιο αεροπορικό δυστύχημα ο Buddy Holly στα 22 του και ο Richie Valens στα 17 του, δύο μουσικοί στους οποίους ο Sanchez χρωστάει πολλά. Θα έλεγα υπερβολικά πολλά καθώς αν η στιχουργική σύλληψη του «Until I Found You» σχετίζεται στενά με το «Till I Met You / Till There Was You», η μουσική κρατάει γερά από το «We Belong Together» του Richie Valens.
Αν όμως αναρωτιέστε, ο Stephen Sanchez δεν κλέβει και δεν αντιγράφει, απλώς νοσταλγεί τον ήχο του Holly, του Valens, του πρώιμου Elvis και δείχνει να αναπνέει τον αέρα των ημερών του 1959. Ο ίδιος λέει σε μια συνέντευξή του: «Νιώθω νοσταλγία για τις θετικές πτυχές εκείνης της εποχής, ας πούμε τα αυτοκίνητα, τη μουσική και το rockn’ roll. Αυτά τα στοιχεία έχουν μια ιδιαίτερη σημασία. Επίσης, βρίσκω έμπνευση σε καλλιτέχνες εκείνης της εποχής, ειδικά Αφροαμερικανούς που χρησιμοποιούσαν τη μουσική ως μέσο έκφρασης, δεδομένου ότι οι φωνές τους είχαν καταπιεστεί λόγω του διάχυτου ρατσισμού στην Αμερική. Ήταν κάτι περισσότερο από τη δημιουργία τραγουδιών αγάπης, ήταν ένας τρόπος ζωής. Νιώθω ότι η μουσική πρέπει να μας βοηθά να μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον. Με ελκύει λοιπόν αυτή η πτυχή της νοσταλγίας, το να βλέπω ανθρώπους να χρησιμοποιούν τη μουσική για να βρουν τη φωνή τους ειδικά τη στιγμή που αντιμετωπίζουν μεγάλες αντιξοότητες. Αυτή η πλευρά της νοσταλγίας είναι που έχει νόημα για μένα».
Stephen Sanchez: Τα πρώτα τραγούδια και το πρώτο άλμπουμ «Angel Face» του νέου μεγάλου pop star
Όμως μπορεί να νοσταλγήσει κάποιος μια εποχή, έναν κόσμο πιο σωστά, που δεν έχει ζήσει ή έναν τόπο που δεν έχει επισκεφθεί; Η Barbara Cassin, Γαλλίδα φιλόσοφος και διευθύντρια του γαλλικού κέντρου ερευνών (CNRS) στο εξαιρετικό της βιβλίο «Η Νοσταλγία - Πότε λοιπόν είναι κανείς σπίτι του;» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μελάνι σε μετάφραση της Σεσίλ Ιγγλέση Μαργέλλου, γράφει: «Από αυτή ακριβώς την εμπειρία θέλω να ξεκινήσω: από το συναίσθημα που αποκαλώ ασυγκράτητη νοσταλγία και που με κατακλύζει σε κάθε “επιστροφή” μου στην Κορσική. Ένα συναίσθημα έντονο, αλλόκοτο, αφού προγόνους σ’ αυτό το νησί δεν έχω, δεν έχω γεννηθεί, δεν έχω περάσει εκεί ούτε τα παιδικά μου χρόνια ούτε τα νιάτα μου… Πώς μπορώ να νιώθω σε τέτοιο βαθμό ότι επιστρέφω σπίτι μου; Πώς μπορεί να μου λείπει σε τέτοιο βαθμό αυτός ο τόπος, κάθε που μένω καιρό, πάντοτε πολύ καιρό, μακριά του;… Επειδή ακριβώς δεν έχω εκεί ρίζα καμιά, επειδή είμαι, μ’ αρέσει να είμαι ή ελπίζω να παραμείνω ξεριζωμένη, βρίσκομαι εκεί ως το σπίτι μου».
Εφ’ όσον λοιπόν η Cassin μπορεί να αναγνωρίσει έναν τόπο που να είναι «ως το σπίτι της» και να τον νοσταλγεί, έτσι και ο Sanchez αναγνωρίζει τις μουσικές της δεκαετίας του 1950 και του 1960 «ως το σπίτι του» και γι’ αυτό τις επισκέπτεται νοσταλγικά στο «Angel Face», το ντεμπούτο album του, που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό. Και το εντυπωσιακό, για κάτι τύπους που επίσης νοσταλγούν την τραγουδοποιία του Holly και του Valens, δεν είναι ούτε η αναπάντεχη επιτυχία των τραγουδιών του στο Tik Tok ούτε οι απίστευτοι αριθμοί streams στο Spotify ούτε καν το ότι ο Elton John τον κάλεσε στη συναυλία του στο Glastonbury τον Ιούνιο και μάλιστα -περιέργως- τον άφησε να τραγουδήσει και το «Until I Found You». Είναι ότι το «Angel Face» ως album έχει μια εξαιρετική ισορροπία, μια ισχυρή εσωτερική ενότητα και μοιάζει με τα LP της παλιάς εποχής, εκείνα που αποτελούνταν αποκλειστικά από πολύ καλά τραγούδια και ακούγονταν θαυμάσια από την αρχή μέχρι το τέλος.
Τέλος, το εξίσου εντυπωσιακό είναι ότι ο Sanchez όχι μόνο δεν αποκρούει τη νοσταλγία αλλά και τη θεωρεί μια κίνηση προς το μέλλον: «Νιώθω ότι η μουσική της δεκαετίας του 1950 και του 1960 γράφτηκε για το μέλλον. Είναι τόσο διαχρονική και τόσο καθολική γιατί βασίζεται σε πράγματα, που είναι, ας πούμε, “την έχασα”, “η καρδιά μου έχει ραγίσει”, “την αγαπώ και θα συνεχίσω να την αγαπώ” ή “της φέρθηκα σαν ανόητος και τώρα δεν ξέρω τι να κάνω”, θέματα που άγγιζαν τους ανθρώπους σε όλον τον κόσμο και σε όλες τις εποχές και θα συνεχίσουν να το κάνουν. Για μένα, αυτή η μουσική είναι τόσο ξεχωριστή γιατί είναι απλή. Δεν προσπαθεί να προκαλέσει, ή να γίνει επιδεικτική. Είναι απλή και άμεση, σαν να λες, “έκανα ένα λάθος μα ακόμα σ’ αγαπώ”. Υπάρχει μεγάλη ομορφιά σ’ αυτή την απλότητα.
Μ’ ένα εξώφυλλο που παραπέμπει στις δεκαετίες που παραπέμπουν και τα τραγούδια, αυτό είναι ένα από τα καλύτερα πρόσφατα stereo albums που μπορούν να παιχτούν με σπουδαία αποτελέσματα και σε mono…
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
7°
