Η πρώτη συναυλία των Slipknot στην Ελλάδα, τον Μάιο του 2005, στο Θέατρο Λυκαβηττού σε σπάνιες φωτογραφίες του Χρήστου Κισατζεκιάν
Με την επίσημη ιστοσελίδα του εννιαμελούς, προσφιλούς «κουκλοθέατρου» να παραμένει στάσιμη από τα τέλη του περασμένου Μαΐου όπου και ανακοινώθηκε η αναβολή της φετινής περιοδείας των Αμερικανών, είμαι ΠΑΡΑ πολύ περίεργος για το αν θα πραγματοποιηθούν οι ημερολογιακά πολύ κοντινές παραστάσεις στο Τόκιο, τη Σιγκαπούρη, τη Μανίλα και την Τζακάρτα! Ο Ιανουάριος είναι πλέον μια ανάσα μακριά. Ενώ αντίστοιχα μια λύση ριζική για όλο αυτό που ζούμε, όχι ακόμα.
Είπα λοιπόν να ανασκάψω στα κιτάπια μου ξανά, ανασύροντας τούτη τη φορά την πρώτη από τις τρεις συναυλίες των Slipknot στη χώρα μας. Στο πάλαι ποτέ πανέμορφο και για πολλούς από εμάς αναντικατάστατο Θέατρο στην κορυφή του Λυκαβηττού. Θυμάσαι; Θυμάσαι όμως επίσης ότι παραλίγο να φάνε «πόρτα» τελευταία στιγμή οι αδίστακτοι παλιάτσοι; Αν όχι, κάτσε να σου φρεσκάρω τη μνήμη παραθέτοντας εδώ την επίσημη επιστολή της Ιεράς Συνόδου προς το Φεστιβάλ Αθηνών τη μέρα της διεξαγωγής...
«Την ακύρωση της προγραμματισμένης για το βράδυ της Δευτέρας εμφάνισης του μουσικού συγκροτήματος Slipknot στο θέατρο Λυκαβηττού ζήτησε από το διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών ο αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου, κάνοντας λόγο για “Μουσική του Σατανά”. Σε επιστολή του προς το διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών, ο αρχιγραμματέας Σεραφείμ, επικαλείται δημοσιεύματα του Τύπου σχετικά με την εμφάνιση των Slipknot στο Λυκαβηττό, που είναι προγραμματισμένη για τις 9.30 το βράδυ της Δευτέρας. Τα δημοσιεύματα αυτά κάνουν λόγο για “μουσική του σατανά” και προβολή σατανιστικών και παγανιστικών συμβόλων, ενώ αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι η μουσική του συγκροτήματος “θα ελευθερώσει σκοτεινές επιθυμίες”. Ο Σεραφείμ ζήτησε να μην πραγματοποιηθεί η εκδήλωση αυτή, τονίζοντας ότι είναι καθήκον κάθε δημόσιου φορέα να προστατεύει τον Έλληνα πολίτη -και ιδιαίτερα τους νέους- από κάθε εκδήλωση που προωθεί το σατανισμό, τις καταστροφικές λατρείες, και αντιβαίνει στο ισχύον Σύνταγμα» έγραφαν οι ειδήσεις.
Προσωπικά, έως και σήμερα δεν μπόρεσα να πληροφορηθώ πώς κατάφερε η διοργάνωση να ξεπεράσει τον παραπάνω ύφαλο ώστε να ζήσουμε 5.000 θεατές (ήταν sold-out θαρρώ) αυτό που συνέβη κείνο το βράδυ.
Slipknot, TheDevilWorx – Θέατρο Λυκαβηττού, Αθήνα, Δευτέρα 30 Μαΐου 2005
Ως βαμμένος μουσικόφιλος μα κλασικός παλιοροκάς του λόγου μου (και όχι μόνο!),θυμάμαι να χαμογελώ στη θέα των δεκάδων μασκαρεμένων maggots που γέμισαν από νωρίς την κορυφή του λόφου της πρωτεύουσας. Ως φωτορεπόρτερ δε, έτριβα τα χέρια μου με τούτο το πολύχρωμο προς καταγραφή σκηνικό γύρω μου. Η μεταλλική κοινότητα της χώρας μας ήταν εκεί. Κι ας είχαμε όλοι ενημερωθεί εγκαίρως για την απουσία του Clown λόγω προβλήματος υγείας στο στενό οικογενειακό του περιβάλλον. Το σμαράγδι του χαρισματικού παραγωγού Rick Rubin εν ονόματι «Vol. 3: The Subliminal Verses» γιόρταζε ένα χρόνο ως παρουσιαζόμενο στις σκηνές της Υφηλίου και ήθελε τη μπάντα στα ντουζένια της, στη δεύτερη θέση του Billboard! Τα έξι hitsingles («Duality», «Vermilion», «Vermilion Pt.2», «Before I Forget», «The Nameless» και «The Blister Exists») αύξησαν τόσο πολύ το απόβαρο των αποσκευών της μάλιστα, που το Subliminal Verses World Tour ηχογραφήθηκε σταδιακά επί ποδός, πλουτίζοντας τη δισκογραφία της με το πρώτο της ζωντανά ηχογραφημένο δίσκο, το «9.0: Live». Απόλυτα λογικό λοιπόν να μιλάμε για μια συναυλία που κάθε οπαδός του extreme metal περίμενε αγωνιωδώς και εδώ, στα μέρη μας.
Από πλευράς μας οι Έλληνες αντιτάξαμε κείνο το βράδυ ως άνοιγμα της αυλαίας τους… φρεσκοβαμμένους, πολλά υποσχόμενους DevilWorx των αδελφών Αντωνίου, του φίλτατου Σπύρου και του Χρήστου, παρέα με τον επίσης αγαπητό Φώτη Benardo πίσω από τα τύμπανα. Με τούτο το σχήμα να αποκτά οντότητα παραμένοντας συνειδητά μακριά από κάθε τι που θα θύμιζε SepticFlesh, το φίλτρο που οι ίδιοι περιέγραφαν ως «elements from all kinds of extreme metal, from black metal to modern stuff» δεν φάνηκε εν τέλει από μόνο αρκετό του ώστε να αποσπάσουν εξαρχής το θερμό χειροκρότημα του πλήθους κείνο το βράδυ, παρά μόνο στο άκουσμα του «Unbeliever» από το «Sumerian Daemons». Και σε αυτό συνέβαλε ο έως και πολύ κακός ήχος που για παραπάνω από το μισό setlist του «έχαιρε» το σχήμα. Η προθέρμανση όμως είχε συμβεί.
Για τα επόμενα δεκαπέντε λεπτά που χρειάστηκαν ώστε να διαμορφωθεί εκ νέου η σκηνή, ο κόσμος γύρω μου έμοιαζε φοβερά ανυπόμονος. Εννιάμιση ακριβώς με το ρολόι το εισαγωγικό «Prelude 3.0» ξεσήκωσε τις τρίχες και στο άκουσμα του «Blister Exists» οι καταιγιστικοί μασκαράδες, κατέλαβαν τη σκηνή. Το θέατρο. Τη νύχτα! Αντιθέτως με πριν, ο ήχος ήταν πλέον… ανατριχιαστικά σαρωτικός, ανάλογος των τεκταινόμενων. Μονομιάς δημιουργήθηκε μια διαρκής και επαναλαμβανόμενη κυκλική κλωτσοπατινάδα (σ.σ.: αλήθεια, πώς αλλιώς θα μετέφραζες εσύ ελεύθερα το moshpit;) που νιώθαμε παλμικά ακόμη και εμείς που ήμασταν αρχικά στα photopits. Μου είχαν πει να προσέξω τον Joey Jordison μέρες νωρίτερα. Και ομολογώ πως, ακόμη κι αν όλο αυτό που ζούσα ήταν πολύ extreme για τα δικά μου γούστα, ο μάστορας έσπερνε τον πανικό, ζωντανά, επάνω στα σανίδια!
Ας μου επιτρέψετε όμως εδώ μια ιδανική παρένθεση, έχει σημασία… Ποιος από εσάς γνωρίζει πως το 2014 ένα δικό μας χαρισματικό παλικάρι δοκίμασε μα και εξέπληξε το σχήμα στην audition ώστε να κάτσει επάξια στο θεόρατο σκαμνί του; Το όνομά του; Κώστας Μυλωνάς. Όσοι ασχολούνται επισταμένα με το άθλημα, γνωρίζουν! Τη θέση εν τέλει κατέλαβε ο Jay Weinberg. Κτήνος και δαύτος. Όμως σε ακούω να αναρωτιέσαι γιατί δε συνέβη όλο αυτό. Επενέβη ο επώνυμος πατήρ του, ο Max Weinberg, τυμπανιστής του Springsteen μεταξύ άλλων. Καταλαβαίνεις.
Και πάνω που όλα μοιάζουν (και είναι) ιδανικά σε τούτο το ξέφρενο πανηγύρι το λοιπόν, με το που ολοκληρώνεται το «Pulse Of The Maggots», ο άκρατος παρορμητισμός του αεικίνητου Corey τον θέλει ξαπλωμένο στο πάτωμα να σφαδάζει στον πόνο με το που αναγγέλλει το «Everything Ends»... «Αφού κατάφερα να γελοιοποιηθώ μια χαρά, ας συνεχίσουμε το πρόγραμμά μας με το Everything Ends» μονολογεί από μικροφώνου, για να βγάλει όλο το υπόλοιπο σετ τίμια και παλικαρίσια.
Έτσι στο «Jump The Fuck Up» o Taylor δεν αθέτησε τον ηγετικό του ρόλο. Ως ένας άλλος Herbert Von Karajan, με το δικό του νεύμα, μας κάθισε στο χώμα για να μας πετάξει στον αέρα στα καπάκια. Άλλωστε με κάθε ευκαιρία μας έλεγε πως είμαστε ένα από τα πιο ένθερμα κοινό του πλανήτη, κι ας ήτανε σικέ τα λόγια τα μεγάλα. Πάντως η αλήθεια είναι πως στο «Duality» όλος ο Λυκαβηττός τραγουδούσε το ρεφρέν!
Έβγαλε ενενήντα λεπτά ο μπαγάσας με αστράγαλο πρησμένο. Και τι λεπτά; Παροξυσμού. Κάτσε καλά. Respect. Λογικό και επόμενο λοιπόν, στο «Danger Keep Away» που έκλεισε την αυλαία χρειάστηκε υποβοήθηση ο καψερός για να αποχωρήσει.
Τους Slipknot τους απολαύσαμε άλλες δυο φορές στη συνέχεια. Στην πρώτη, στο πλαίσια του Rockwave Festival του 2009, ήταν ακόμη μαζί τους/μας ο θεόρατος Paul Grey. Όμως στο Sonisphere του 2011 ανατριχιάσαμε παρέα στη θέα της άδειας, κρεμάμενης φόρμας του αδικοχαμένου μπασίστα πίσω αριστερά (βλέπε εικόνα)…
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
15°
