#menoumespiti με την Athens Voice: Ο Γιώργος Φλωράκης μας κρατάει συντροφιά από το σπίτι
Είναι η αγαπημένη μας συντροφιά κάθε πρωί 8 με 10 από τις συχνότητες του Τρίτου Προγράμματος, μία από τις δύο αγαπημένες μας φωνές Όλων των Πρωινών του Τρίτου, μαζί με αυτή του Διονύση Μαλλούχου που ακολουθεί αμέσως μετά, 10 με 12. Και επειδή οι ζωντανές αναμεταδόσεις διακόπηκαν λόγω κορωνοϊού και μας έλειψαν, αναζητήσαμε τον Γιώργο Φλωράκη να μας κρατήσει συντροφιά από το σπίτι. Μαζί με το ωραίο του κείμενο –που σαν να ακούμε τη ζεστή του φωνή του να μας το διαβάζει– και τις φωτογραφίες, γεμάτες βιβλία και μουσική όπως και οι εκπομπές του, μας έστειλε ένα πολύ ωραίο νέο. Από αύριο οι δύο αγαπημένοι μας παραγωγοί θα επιστρέψουν στα στούντιο της ΕΡΤ για να μας κρατάνε ζωντανά συντροφιά και να μας δίνουν δύναμη τις πολύ δύσκολες αυτές μέρες. Θερμά τους ευχαριστούμε και ανυπομονούμε να τους ακούσουμε...
Το σπίτι που μένω στα Πετράλωνα είναι το σπίτι που γεννήθηκα, μόνο που τότε –πολύ παλιά– ήταν μονοκατοικία. Στη «χρυσή» εποχή της άθλιας ανοικοδόμησης, η αυλή πήρε τον δρόμο της αντιπαροχής κι έγινε πολυκατοικία. Κι αν ο το δρομάκι που περνούσε έξω από την είσοδο ήταν τότε χωμάτινο και στενό, τώρα είναι από τους πιο εμπορικούς δρόμους ολόκληρης της πόλης.
Μένουμε σπίτι. Για να σωθούν όσο το δυνατόν πιο πολλοί άνθρωποι. Κι ακόμη περισσότερο για να έχουμε πετύχει κάτι όλοι μαζί. Ζούμε σε μια χώρα που δεν έχει παράδοση ούτε στην αλληλεγγύη, ούτε στις συναινέσεις. Θα ήταν καλύτερα να τα είχαμε καταφέρει σ’ αυτούς τους τομείς χρόνια πριν. Όμως ακόμα κι έτσι, the hard way, έχουμε την ευκαιρία να χτίσουμε αλληλεγγύη σε κοινωνικό επίπεδο και συναινέσεις που να φθάνουν και σε επίπεδο πολιτικό.
Οι εκπομπές μού λείπουν. Νιώθω παράξενα που δεν δουλεύω. Είναι περίεργο που δεν ξυπνάω στις 6 κάθε πρωί. Μια όμορφη ρουτίνα: Περπάτημα μέχρι τον Κεραμεικό. Μετρό μέχρι Αγία Παρασκευή. Περπάτημα από τον σταθμό μέχρι την ΕΡΤ. Καφές ενδιάμεσα. Τελευταίες λεπτομέρειες. Στις 8:00, τα Πρωινά του Τρίτου. Ύστερα, ετοιμασία για την εκπομπή στο Δεύτερο. Στις 11:00, το Β 11-12. Μέχρι ακριβώς, το μεσημέρι.
Δύο ρεπερτόρια: Για το Τρίτο, η κλασική μουσική, μαζί με όλες τις παρεκβάσεις της. Η μουσική για τις ταινίες, τα παλιά ελληνικά τραγούδια, λίγη jazz, μουσική από ολόκληρο τον Κόσμο, ιδιαίτερες προσωπικές αναμίξεις, ό,τι φέρει η στιγμή. Για το Δεύτερο, το ελληνικό τραγούδι και δίπλα του τραγούδια που γέννησαν σχέσεις μέσα στον ελληνικό μουσικό χώρο: οι Simon & Garfunkel δίπλα στον Καζούλη, ο Dylan δίπλα στον Γερμανό, οι Rolling Stones δίπλα στον Πουλικάκο και πάει λέγοντας. Οι παρεκβάσεις είναι που κάνουν τη διαφορά. Μπολιάζουν το κεντρικό ακρόαμα με παρεμφερείς ήχους και φέρνουν έτσι επιπλέον ανθρώπους κοντά στην κλασική μουσική ή κοντά στο ελληνικό τραγούδι. Τελικά, φτιάχνουμε μια μεγάλη παρέα. Μια όμορφη παρέα.
Το σπίτι που μένω έχει πατάρι. Μεγάλο πατάρι. Εκεί υπάρχουν πράγματα που έχουν στοιβάξει οι γονείς μου, εκεί υπάρχουν πράγματα που κι εγώ έχω στοιβάξει, σχετικά λίγη σκόνη και καθόλου ζωύφια. Χρειάζεται ψηλή σκάλα, ένα σχετικό σκαρφάλωμα αλλά ανοίγεται μπροστά σου ένας vintage κήπος της Εδέμ. Έχει παλιά παιχνίδια εκεί, παλιές συσκευές και αρκετά βιβλία. Αυτές τις μέρες, κάνω ανασκαφές, κάπως σαν να ψάχνω για ενδιαφέροντα πράγματα σ’ ένα μικρό ιδιωτικό Μοναστηράκι. Και τα κατεβάζω όλα κάτω. Και τα στοιβάζω φίρδην μίγδην στο πάτωμα. Μένω σπίτι, οπότε θα έχω αρκετό χρόνο να τα δω. Ακόμη και να τα τακτοποιήσω. Εντάξει, λέμε τώρα...
Με περιμένει μια τεράστια στοίβα από αδιάβαστα βιβλία. Και πολύ περισσότερες με cd που δεν έχω ακούσει. Και τα άπειρα βινύλια που αγοράζω αυτό τον καιρό. Μένω σπίτι κι αυτό είναι μια μεγάλη ευκαιρία: Ακούω. Διαβάζω. Άγνωστοι εκτελεστές, άγνωστοι συγγραφείς, άγνωστα τραγούδια, άγνωστα κείμενα: ένας θαυμαστός καινούργιος κόσμος.
Ξεκίνησα να μουτζουρώνω, να φτιάχνω κολλάζ και να σχεδιάζω, ως ένα τρόπο να προωθήσω τις ραδιοφωνικές εκπομπές. Για κάποιον παράξενο λόγο, αυτό πήγε πολύ καλά. Μέχρι και ατομική έκθεση έκανα. Μένω σπίτι και σχεδιάζω. Αυτές τις μέρες, σε κάθε σχέδιο, υπάρχει και μια κορόνα. Ως αναφορά στον Jean-Michel Basquiat, έναν σπουδαίο καλλιτέχνη του αιώνα μας αλλά και στον Covid 19.
Μένω στο σπίτι. Και γράφω. Οι «Σημειώσεις Ενός Μονομανούς», η στήλη που διατηρώ στο ιντερνετικό περιοδικό Music Paper, είναι μια στήλη καθημερινότητας και πόλης. Γεννήθηκε στο διάστημα της πιο πρόσφατης απουσίας μου από το ραδιόφωνο. Αρκετοί είπαν ότι πρόκειται για μια γραπτή ραδιοφωνική εκπομπή, αρκετά πιο ποικίλη –μάλιστα– από τις καθημερινές μου. Το μόνο που ξέρω είναι ότι μου έσωσε τη ζωή. Και κάτι μου λέει ότι το ίδιο θα κάνει και στο διάστημα που ακολουθεί.
Η «Πρωινή Περίπολος» του Νικολαΐδη είναι από τις πιο αγαπημένες ταινίες. Με καθήλωσε όταν την πρωτοείδα αλλά δεν θα ήθελα να τη ζήσω.
Μένω σπίτι κι ελπίζω η εποχή που έρχεται να είναι γεμάτη από αλληλεγγύη και συναινέσεις σε κάθε επίπεδο. Ελπίζω, στην εποχή που έρχεται να μην χαρακτηρίζονται συμπεριφορές ως «αντικοινωνικές» και να επισύρουν «παραδειγματικές τιμωρίες».
Ελπίζω, η εποχή που έρχεται να είναι γεμάτη από ραδιόφωνα ανοιχτά, από αγκαλιές ανοιχτές, από έρωτες ανοιχτούς, από αυτιά ανοιχτά σε καινούργιες μουσικές, σε καινούργια βιβλία, σε καινούργιες ιδέες.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
15°
