Έχει θέμα ο Γάλλος με την Ελλάδα. Για αυτό στρίμωξε δύο ακόμη συναυλίες στην περιοδεία του. Παλιομοδίτης χειροτεχνίτης του είδους, ο Jean-Christophe Le Saout έρχεται από urban hip-hop παρελθόν που του έμαθε να δουλεύει σκληρά πριν αναγνωριστεί μέσα από μια πιο easy listening downtempo κατηγοριοποίηση και τη μάσκα του Wax Tailor. Eπιστρέφει στην Ελλάδα για δύο συναυλίες σε Θεσσαλονίκη (8/11, Principal) και Αθήνα (9/11, Fuzz). Μαζί με ολόκληρο το σχήμα του, The Dusty Rainbow Experience. Πώς έπαιξε ο Gramatik; Ε, καμία σχέση.
Πώς βλέπεις τη νέα πραγματικότητα που δημιουργείται για τους μουσικούς;
Είναι ίσως νέα για ορισμένους καλλιτέχνες αλλά όχι για μένα, μόνο τα εργαλεία αλλάζουν. Το DIY είναι η καθημερινότητά μου από την πολύ αρχή. Χρησιμοποιώ τα social media, διαχειρίζομαι όλες τις σελίδες μόνος μου και δεν μπορώ να φανταστώ κάτι διαφορετικό. Όλα αλλάζουν, αλλά αν κρατήσεις επαφή με τα updates που δεν σταματούν ποτέ, είναι συναρπαστικό. Έχω κάποιες επιφυλάξεις για το streaming, καθώς νομίζω ότι οι καλλιτέχνες δεν κερδίζουν αυτά που πρέπει. Είναι ζήτημα ισορροπίας. Προσωπικά προτιμούσα πάντα τα βινύλια.
Τι να περιμένουμε από τη συναυλία στην Αθήνα;
Έρχομαι με όλη μου την ομάδα συνεργατών, τραγουδιστές, MC, μουσικούς… Το σόου είναι εξολοκλήρου συντονισμένο με ένα βίντεο γύρω από την ιστορία του «Dusty rainboy». Το δουλεύω εδώ και και εννέα μήνες με είκοσι διαφορετικούς σκηνοθέτες.
Τι θυμάσαι πιο έντονα από την προηγούμενη εμφάνισή σου στην Αθήνα;
Θυμάμαι το 2010 το κοινό μπροστά να τραγουδά τους στίχους από τραγούδια όπως το «The Games You Play». Καθόλου εύκολο. Ήταν η πρώτη φορά που συνάντησα τόσο «εκπαιδευμένο» κοινό. Eίμαι πραγματικά χαρούμενος που θα παίξω στην Αθήνα. Νομίζω ότι έχω θέμα πλέον με την Ελλάδα. Δεν ήταν καθόλου εύκολο να προγραμματίσω τις εμφανίσεις μου τη δεδομένη περίοδο, αλλά ήταν προτεραιότητα.
Πώς βλέπετε την κρίση;
Mε σόκαρε η αλληλουχία των δραματικών γεγονότων που συνέβησαν στην Ελλάδα και η τραγική είδηση του θανάτου του μουσικού. Όλοι νοιαζόμαστε, όλοι ζούμε σε αυτό το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα που «λάσκαρε», γεννώντας το φόβο που διχάζει τον κόσμο. Οι άνθρωποι οφείλουν να αναγνωρίσουν τον πραγματικό εχθρό. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος σήμερα παντού στον κόσμο και ειδικά στην Ευρώπη.
Στην πραγματικότητα συνδέεται με όλη μου τη ζωή, οπότε δεν είναι εύκολο να το διαχωρίσω. Το hip-hop με έμαθε να δουλεύω σκληρά. Μεγάλωσα με αυτή την αίσθηση της ζωτικότητας. Στη χρυσή του περίοδο έβγαιναν κάθε εβδομάδα ακόμη καλύτερες κυκλοφορίες από την προηγούμενη, οπότε έπρεπε να δώσεις όχι το 100% αλλά το 200% της δημιουργικότητάς σου.
Πώς σου φαίνεται η ανακύκλωση της μουσικής μέσα από τα σαμπλ και τα ρεμίξ; Όπως έκανες, για παράδειγμα, στο «Que Sera»…
Δεν είναι όλα άσπρα-μαύρα. Είναι ζήτημα δημιουργικότητας και φαντασίας. Το «Que Sera» έχει στη δομή του δύο δυνατά σαμπλ, αλλά αισθάνομαι περήφανος για τη μετεξέλιξή του, τη μελωδική του αναμόρφωση και τις αντιστίξεις. Όταν οι Portishead χρησιμοποιήσαν το «Danube Incident» του Lalo Shifrin, δημιούργησαν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα, για παράδειγμα, αλλά η χρήση ενός σαμπλ με ένα ραπ ακαπέλα, όπως ακούω πολύ συχνά, είναι κάτι που μπορεί πλέον να κάνει και ένας οκτάχρονος με τα προγράμματα που υπάρχουν. Το σαμπλ θέλει τέχνη και, όπως σε όλες τις φόρμες, έχεις μερικά δυνατά ονόματα και όλους τους άλλους.
Πώς καταλήξες με την ιδέα ενός κόνσεπτ άλμπουμ στο περσινό «Dusty Rainbow from the Dark»;
Η ιδέα έρχεται από μακριά. Πάντα το είχα στην άκρη του μυαλού μου. Ένα κόνσεπτ άλμπουμ με αφηγητή. Ήθελα απλώς το vibe μιας φωνής που θα διατρέχει το άλμπουμ. Αποφάσισα να μιλά για τη δύναμη της μουσικής, σαν μια συντροφιά στην καθημερινή μας ζωή. Κατέληξα με μια ιστορία από τη ματιά ενός παιδιού. Ήταν ο καλύτερος τρόπος για να δείξω την αλληγορία της δύναμης αυτής.
Current top-5;
Πολύ δύσκολο να διαλέξω πέντε. Κάθε φορά που μου ζητάνε κάτι τέτοιο αισθάνομαι σαν ηλίθιος που ξεχνά τα πιο προφανή. Οπότε σας δίνω τα πέντε τραγούδια που άκουσα σήμερα γυρίζοντας σπίτι.
Η Nana Rashid λίγο πριν την εμφάνισή της στο Athens Jazz στις 2 Ιουνίου μιλάει για τα ερωτήματα που θέτει στον εαυτό της, την Peggy Lee και την jazz στη Δανία
20°
