Κάθε φορά ζητάμε από τον καλεσμένο μας να γυρίσει πίσω στη «μουσική ζωή του». Να θυμηθεί τι μουσική άκουγε στα 5, στα 10 κ.ο.κ. μέχρι σήμερα και να μας διηγηθεί μια σχετική ιστορία/ ανάμνηση.
Οι Tango With Lions ξεκίνησαν ως σχήμα, «μουσική κολεκτίβα», το 2007. Περισσότερο λειτουργώντας ως το όχημα μέσα από το οποίο η Κατερίνα Παπαχρήστου (Kat) διοχέτευε τις ιδέες της, κάπως πιο περίπλοκες από την απλή σύμβαση της singer-songwriter ώστε να χρειάζονται και φουλ μπάντα. Το 2010 είχαμε το ντεμπούτο Verba Time (Inner Ear) που έλαβε εξαιρετικές κριτικές σε ένα τοπίο ήδη σαρωμένο από το αντίστοιχο ντεμπούτο της Monika και μοιραία, συγκριτικά διαμορφωμένο για τα νέα κορίτσια που γράφουν μουσική κάπου ανάμεσα στο «ευαίσθητη» και στο «μελαγχολική».
Τρία χρόνια μετά, οι Tango With Lions επιστρέφουν με νέα σύνθεση [Γιάννος Παραμυθιώτης (κιθάρα, φωνητικά), Νίκος Βεργέτης (τύμπανα, κρουστά, φωνητικά), Θεόδωρος Ζευκιλής (μπάσο) και Jim Σταρίδας (τρομπόνι, φωνητικά)] που μάλιστα συνυπογράφει τις συνθέσεις (η Κατερίνα εξακολουθεί να γράφεις τους στίχους) και τελικά το A Long Walk (Inner Ear) δικαιώνει το κλισέ «πιο ώριμο δεύτερο άλμπουμ». Ζητήσαμε από τον Kat να θυμηθεί τι μουσική άκουγε…
Σκαλίζοντας και ακούγοντας τα βινύλια και τα 45άρια δισκάκια από τα νιάτα των γονιών μου, σε μια συλλογή βρέθηκε και το “One way ticket to the blues”. Η τσαχπίνικη fifties άρθρωση και φωνή του Neil Sedaka μου άρεσε πάρα πολύ, παρόλο που δεν καταλάβαινα τί έλεγε το τραγούδι - αν και τα αδέλφια μου, μου είχαν πει τί σημαίνει ο τίτλος. Θυμάμαι να το ακούω στο repeat μέσα από το ξύλινο vintage στεροφωνικό των γονιών μου και να μελαγχολώ λιγάκι με τη μελωδία.
Έχω μια αγάπη για την κλασσική μουσική από αρκετά μικρή, γιατί άρεσε πολύ στη μητέρα μου και στην αδελφή μου. Όταν ένας οικογενειακός μας φίλος έφερε στο σπίτι ένα βινύλιο του Requiem, άρχισα να το ακούω με μανία! Θυμάμαι να προσπαθώ να παρατηρήσω όσο το δυνατόν περισσότερο όλα τα όργανα της ορχήστρας ή όλες τις φωνές της χορωδίας και να διακρίνω τις διαφορετικές μελωδικές γραμμές. Ιδίως το “Confutatis Maledictis” μου έκοβε -κiι ακόμη μου κόβει- την ανάσα.
Στα 15
THE CURE, Charlotte Sometimes
Τα λόγια είναι περιττά. Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της εφηβείας μου ακούγοντας μελαγχολική μουσική. Ευτυχώς όχι μόνο, αλλά το “Charlotte Sometimes” πάντα μου έφερνε ανατριχίλα και μια μελαγχολία που απολάμβανα πολύ.
Στα 20
dEUS, Instant Street
Το λατρεύω για τελείως προσωπικούς λόγους που καλύτερα να μην αναφέρω! Η ανάμνηση πάντως που μπορώ να καταγράψω είναι ότι δεν νομίζω να έχω ακούσει τραγούδι περισσότερες φορές στη ζωή μου!
Γενικά ο Sebastien Tellier μου δημιουργεί μια ανέμελη αίσθηση. Μου θυμίζει κάποιες αξέχαστες διακοπές με την καλύτερη μου φίλη που με μύησε στον κόσμο του. Ακούγαμε το Sexuality και ταίριαζε εκπληκτικά με τον ήλιο, τους περιπάτους και τις περιπέτειές μας.
ΣΗΜΕΡΑ
BON IVER, Calgary
Σε ένα χωριό που λατρεύω και πάντα περνάω μαγικά, μετά από ολοήμερη βόλτα με περιπέτειες στο ποτάμι και με πολύ γέλιο μαζί με αγαπημένους φίλους, sleeping bag στο μπαλκόνι, αστέρια, συζήτηση και ο επαναλαμβανόμενος ήχος των τριζονιών και του ποταμού... Ακούω συχνά το “Calgary” για να επαναφέρω αυτή την ανάμνηση.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
15°
