Το πενταμελές συγκρότημα δημιουργήθηκε τον Ιούλιο του 2010, χτίζοντας το όνομά τους μέσα από τις ασταμάτητες ζωντανές εμφανίσεις που έδιναν τα μέλη του σε όλη τη χώρα. Τα οποία μέλη του είναι πέντε γερές δόσεις οξυγόνου, με πολλή αισιοδοξία, με συνέπεια, σωστό επαγγελματισμό, με κέφι και, πάνω απ’ όλα, με πολλή αγάπη για τη μουσική. Είναι ο Αλέξανδρος Δανδουλάκης, ο Γιώργος Λαγογιάννης, ο Αυτοκράτωρ Στέφανος Φίλιππος, ο Πέτρος Φατής και ο Γιάννης Βουτσινάς.
Από το 2011 άρχισαν να κερδίζουν airplay με την εξαιρετική διασκευή στο “Who’ll Pay Reparations” του Gil Scott Heron, αλλά παράλληλα συνεχίζουν να κερδίζουν και το κοινό με το πάθος και τη ενεργητικότητά τους επί σκηνής, όπου και αν εμφανίζονται. Ένα από τα δυνατά χαρτιά της μπάντας είναι οι διασκευές γνωστών τραγουδιών, όπως τα “Who’ll Pay Reparations” (Gil Scott Heron), "Since I've Been Loving You" (Led Zeppelin), "Mercy" (Duffy), "I Need A Dollar" (Alloe Black), «Wonderwall» (Oasis), τα οποία και προσαρμόζουν στο power soul, blues-rock στιλ τους. Το συγκρότημα όμως δεν μένει εκεί και αποφασίζει να κυκλοφορήσει ένα ΕΡ σε ψηφιακή μορφή και με δικά του τραγούδια μέσα από το ανεξάρτητο label της Restless Wind. Αυτό πραγματοποιήθηκε στις 24 Ιουλίου 2012, ανοίγοντας το δρόμο των The Bet και στη δισκογραφία.
Ο Αλέξανδρος Δανδουλάκης, ο εξαιρετικός κιθαρίστας που κάνει και φωνητικά, μάς εκμυστηρεύεται:
«Γεννήθηκα στην Κρήτη αλλά ανδρώθηκα και πάτησα γερά τα πόδια μου στην Αθήνα, όπου υπάρχει η δυνατότητα να παίξεις με πολλούς μουσικούς. Παίζω κιθάρα εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Σπούδασα μουσική στο West London University, έχω παίξει με τη Σωτηρία Λεονάρδου, την Ανδριάνα Μπάμπαλη, τον Στάμο Σέμση και πολλούς άλλους και θα ήθελα να συνεργαστώ με τον Γιώτη Κιουρτσόγλου, που εκτιμώ απεριόριστα.
»Όνειρό μου είναι να παίξω στο Glastonbury Festival και, αν δεν ήμουνα μουσικός, θα ήμουνα συγγραφέας. Η μουσική είναι ήχος και ρυθμός, και η απόδοσή τους προκαλεί διαφορετικά συναισθήματα για τον καθένα. Από τη στιγμή που φεύγει από εμάς τους μουσικούς, ο καθένας που το ακούει το νιώθει διαφορετικά. Προφανώς είναι και ενέργεια. Ο παλμός είναι το καρδιοχτύπι της μουσικής και το πάθος είναι αλληλένδετο με την τεχνική. Στους νέους μουσικούς θα συμβούλευα να συμβαδίζει η πρόοδός τους με την όρεξή τους και να μην ξεχνούν ποτέ αυτή την όρεξη που τους ώθησε να ξεκινήσουν τη μουσική τους παιδεία. Το σπίτι μου είναι το ησυχαστήριό μου και δεν φοβάμαι τα γηρατειά, γιατί όλοι περαστικοί είμαστε».
O Γιώργος Λαγογιάννης, που παίζει πλήκτρα και κάνει φωνητικά, είναι ένας σεμνός, δεξιοτέχνης μουσικός, ο οποίος έχει περιοδεύσει σε πολλές χώρες της Ευρώπης με τους Joe Louis Walker και Murali Coryell. Συμμετέχει σε εννέα ελληνικές μπάντες και όνειρό του είναι να παίξει στο North Sea Jazz Festival και στο House of Blues στο Σικάγο. Μας λέει: «Θα ήθελα να συνεργαστώ με τη Λένα Πλάτωνος και να παίξω με τον ντράμερ Μιχάλη Καπηλίδη. Στα νέα παιδιά που ξεκινούν μουσικές σπουδές, θα ήθελα να πω ότι είναι απαραίτητο να ακούν πολλή μουσική. Όσο πιο πολλή γίνεται. Ξεκίνησα πέντε ετών παίζοντας πιάνο και, αν δεν ήμουνα μουσικός, θα ήμουνα video game reviewer. Φοβάμαι τα έντομα και τα αραχνοειδή. Για τη μουσική έχω θυσιάσει την κοινωνική μου ασφάλεια και με εκνευρίζει όταν το κοινό χτυπάει παλαμάκια στο 1 και στο 3. Το κομμάτι γίνεται χασάπικο!»
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
17°
