Κάθε εβδομάδα ζητάμε από τον καλεσμένο μας να γυρίσει πίσω στη «μουσική ζωή του». Να θυμηθεί τι μουσική άκουγε στα 5, στα 10 κ.ο.κ. μέχρι σήμερα και να μας διηγηθεί μια σχετική ιστορία/ ανάμνηση.
Να πεις την Etten, δηλαδή την Ελένη Τζαβάρα, «ελληνίδα Björk» είναι άστοχο. Κι άδικο γιατί η ιδιαιτερότητα του ξωτικού από την Ισλανδία είναι ευχή και κατάρα. Όμως, με το Lappuggla που μόλις κυκλοφόρησε από την Inner Ear, η Ελένη σχεδόν ολοκληρώνει το χτίσιμο ενός πολύ προσωπικού συνθετικού/ερμηνευτικού προφίλ. Διατυπώνοντας ακόμα πιο ξεκάθαρα μια προσέγγιση που δε μπορεί παρά να φέρει στο μυαλό τον τρόπο με τον οποίο η Björk αποδόμησε την εικόνα της την τελευταία δεκαετία.
Η Etten έχει σπουδαία φωνή. Αυτό το ξέραμε βέβαια από τις μέρες των Film. Και γι’ αυτό σε ότι κάνει η λέξη pop έχει θέση. Lappuggla όμως είναι ένα είδος κουκουβάγιας που ζει στο Βόρειο Ημισφαίριο και σε πολλές περιοχές την φωνάζουν «Φάντασμα του Βορρά». Και στον δίσκο η Ελένη την υποδύεται. Αδιαφορώντας για τις παραδοσιακές, ας πούμε ραδιοφωνικές, φόρμες, παίζοντας με τη διήγηση και δύο μουσικά όργανα που της έφτιαξε ο μέντορας Coti K., επιτυγχάνοντας απόλυτα το «παραμυθιακό» περιβάλλον που υποδηλώνει και ο τίτλος.
Θα έχετε την ευκαιρία να το διαπιστώσετε την Παρ. 23/11 που παρουσιάζει το άλμπουμ στο 6 d.o.g.s. (μαζί της και ο/οι Φανταστικοί Ήχοι σε dj set), αλλά για την ώρα για να δούμε τι μουσική άκουγε…
Όταν παιζόταν η, μάλλον, καλύτερη μουσική εκπομπή που έχει περάσει ποτέ απο την ελληνική τηλεόραση, το θρυλικό «Μουσικόραμα», στηνόμουν μπροστά από την οθόνη με ευλάβεια. Κάποια στιγμή που έπαιξε το συγκεκριμένο βίντεο ήταν και ο πατέρας μου στο σαλόνι (όχι για να δει «Μουσικόραμα» φυσικά), γυρνάω του δείχνω τη Debbie Harry και του λέω «εγώ αυτό θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω». Κι εκείνος ψύχραιμος γυρνάει και μου λέει: «Δεν νομίζω ότι μπορείς να γίνεις αυτό». Και γω με απορία τον ρωτάω “μα γιατί;” και μου απαντάει «θα σου εξηγήσω όταν θα είσαι πιο μεγάλη».
Το χορεύαμε στα πάρτυ, τσακωνόμασταν μεταξύ μας για το αν ο Morten Harket είναι πιο ωραίος από τον Simon LeBon και φυσικά χαζεύαμε το, εντυπωσιακότατο για την εποχή, βίντεο που είμαι σίγουρη ότι πάλι είχαμε δει στο «Μουσικόραμα».
Στα 15
MARVIN GAYE – I Want You
Κάποια στιγμή που είχα αρρωστήσει και δεν πήγαινα σχολείο για κάποιες μέρες, πέρναγα την ώρα μου ακούγοντας ραδιόφωνο. Κάπου πέτυχα ένα αφιέρωμα στη soul μουσική. Με το που έγινα καλά πήγα και αγόρασα το Ι Want You του Marvin Gaye και στη συνέχεια κι άλλους δίσκους με soul. 'Άκουγα σχεδόν μόνο αυτούς για ένα μεγάλο διάστημα. Μετά από λίγο καιρό είχαμε μια εργασία στα καλλιτεχνικά για την οποία έπρεπε να ζωγραφίσουμε κάποιον που ξέρουμε ή κάποιον διάσημο. Εγώ ζωγράφισα τον Marvin Gaye. Η καθηγήτρια μου δεν είχε ιδέα ποιός ήταν.
Διακοπές στην Άνδρο στο σπίτι της Σοφίας και της Κάτιας. Κασέτα με τραγούδια των Στερεο Νόβα και εμείς να μιλάμε με τις ώρες για τη μουσική και τους στίχους των κομματιών, μετά η κουβέντα να πηγαίνει σε ανεκπλήρωτους έρωτες και μετά απ' αυτό ανελλιπώς να γράφουμε σε ένα τετράδιο τα σκηνικά των διακοπών.
Στα 25
COCTEAU TWINS – Ivo
Εκείνη τη περίοδο ήμουν σε μια δουλειά που δεν μου άρεσε καθόλου. Μου ήταν πολύ δύσκολο κάποιες φορές ακόμα και να παίρνω το λεωφορείο να πάω εκεί. Οι Cocteau Twins ήταν ένας τρόπος να ταξιδεύω κάπου αλλού όσο γινόταν, κάπου εκτός πραγματικότητας. Είχε κάτι το σουρεαλιστικό να έχω στα ακουστικά τον δίσκο Treasure και να περιμένω στην ουρά της εφορίας...
Στα 30
VISAGE – Fade To Grey
Το συγκεκριμένο κομμάτι θα μπορούσε να είναι σε οποιαδήποτε θέση σ'αυτή τη λίστα γιατί απο τη πρώτη φορά που το άκουσα (ήμουν πολύ μικρή), μέχρι τώρα, δεν το έχω βαρεθεί ούτε μια στιγμή και καμιά φορά αναρωτιέμαι και γω η ίδια τί ειναι αυτό που με κάνει να το αγαπώ τόσο όσα χρόνια κι αν περάσουν. Θυμάμαι μάλιστα σε κάποια εξεταστική που το είχα στο repeat γιατι με βοηθούσε να συγκεντρωθώ στο διάβασμα. Απ' ότι έδειχναν τα αποτελέσματα, όντως βοηθούσε.
Σήμερα
JONATHAN JOHANSSON – Blommona
Τους τελευταίους μήνες ακούω πολύ τον πιο πρόσφατο δίσκο του Jonathan Johansson. Είδα συναυλία του πριν δυο βδομάδες και εκτός από το ότι μου άρεσε πάρα πολύ, ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που πήγαινα μόνη μου σε μια συναυλία.
Αυτό είναι το 'Place your ears on the ground"...
Κι αυτό είναι το 'Song of a seed' που κλείνει τον δίσκο
18°
