«Αρχηγού παρόντος, πάσα αρχή παυσάτω». Ο μεγάλος Andrew Weatherall, λίγο πριν ανέβει τα dexx του Bios το Σάββατο 30/1 (23.00, € 12 – στο υπόγειο θα παίζει ο Ολλανδός (Legοwelt) μιλάει αναστατωμένος στην A.V. (την προηγουμένη κλέφτες τρύπωσαν στο στούντιό του)…
Κάποτε είχες διαχωρίσει την πειραματική μουσική με τη dance χρησιμοποιώντας το διαχωρισμό «παγερή μουσική - ελαφριά ανακούφιση (bleak music/light relief)». Το πιστεύεις ακόμα;
(γελώντας) Την περίοδο μεταξύ punk και acid house άκουγα σκοτεινή μουσική κι έπαιζα τα πάντα, από Τhrobbing Gristle μέχρι Paul Weller. Και ύστερα ήρθε το ecstasy. Το οποίο προφανώς έφερε άλλο πνεύμα στα clubs και με ανακούφισε καθώς έπαιζα πιο χαρούμενα. Μετά ξαναγύρισα στο dark. Είναι ένας κύκλος που διαρκώς επαναλαμβάνεται.
1988, «Καλοκαίρι της αγάπης». Τελικά, τι συνέβη τότε;
Για μένα δεν ήταν «έτος μηδέν», ακολουθούσα το μονοπάτι της dance σχεδόν δέκα χρόνια. Έτσι είδα το acid house ως το επόμενο στάδιο του clubbing, πιο ηδονιστικό και με βασική διαφορά ότι τα πάρτι δεν τελείωναν στις 3 το πρωί, αλλά στις 3 το επόμενο απόγευμα. Τους πρώτους μήνες η acid house σκηνή αφορούσε 200-300 άτομα, που ήταν πολύ δεμένα μεταξύ τους. Και ήταν στ’ αλήθεια πολυφυλετική, όχι όπως τώρα, που τα dance clubs έχουν σχεδόν αποκλειστικά λευκούς θαμώνες.
Αν η dance σκηνή είχε facebook προφίλ, ποιο θα ήταν το σημερινό στάτους της;
“Very healthy”.
Τι να περιμένουμε από σένα στην Αθήνα;
Εξαρτάται από τη διάρκεια του σετ. Αν έχω π.χ. τρεις ώρες στη διάθεσή μου, ξεκινάω πολύ αργά –σχεδόν στα 100 bpm– και μετά το αναπτύσσω. Δεν θέλω να πω περισσότερα, υποθέτω ένας λόγος που έρχονται να με δουν είναι ότι δεν ξέρουν ποιο θα είναι το επόμενο κομμάτι.
Γιατί χρειάστηκες πάνω από δύο δεκαετίες για να κυκλοφορήσεις το 2009 το πρώτο σου αμιγώς σόλο άλμπουμ “A Pox On The Pioneers”;
Γιατί έτσι έπρεπε να γίνει, ήταν η κατάλληλη στιγμή. Μετά από τόσες συνεργασίες, ένιωσα ότι είχα τον απόλυτο έλεγχο για να κάνω κάτι μόνος μου.
Ένα μικρό σχόλιο για τα κομμάτια του παζλ της καριέρας σου... Screamadelica: Μου πληρώνει ακόμα το νοίκι. Και για να μην ακούγομαι τόσο κυνικός, θα πω ότι είμαι σίγουρα περήφανος που κάναμε αυτόν το δίσκο.
The Sabres Of Paradise: Όταν υπογράψαμε στη Warp και πήγαμε στην Αμερική για προώθηση, όλοι ρωτούσαν «ποιος είναι ο Andrew Weatherall;», ενώ συνήθως στεκόμουν δίπλα τους.
Two Lone Swordsmen: Πάρα πολύ skunk. Καθέ φορά που ακούω τους δίσκους αυτού του πρότζεκτ μου έρχεται η μυρωδιά του.
Fuck Buttons: Πολύ ικανοποιημένος για την παραγωγή στο περσινό άλμπουμ, αλλά η όλη διαδικασία ήταν σωματικά και πνευματικά εξοντωτική.
Ο κόσμος θα καταστραφεί το 2012; Όχι, αυτές είναι βλακείες όσων πιστεύουν στις θεωρίες του Νοστράδαμου.
Συμφωνώ, αλλά αν υποθέσουμε ότι έχουν δίκιο, ποιο κομμάτι θα ήθελες να ακούς την ώρα της καταστροφής; Το “Carry Me Home ” των Primal Scream ή το “C’mon Everybody” του Eddie Cochran.
Στα υπόλοιπα:
SCOOM #4 αύριο Παρασκευή στο Skull με εκλεκτό line-up. Savas Pascalidis, Leon Segka, Felizol & The Boy (live), K.atou (€ 7)
13°
