Mε αφορμή τη συλλεκτική έκδοση του βινυλίου του “(more) songs I Wish I’d Written Vol.1.” o τραγουδιστής των Raining Pleasure αναμετράται (ξανά) με τους μουσικούς του ήρωες. Νέες διασκευές σε καθοριστικά για αυτόν τραγούδια που δεν είχαν συμπεριληφθεί στο περσινό CD, με επτά νέα τραγούδια όπως το “Henry Lee” του Cave ή το “So Long Marianne” του Cohen. Μαζί με πολλές εκπλήξεις και καλεσμένους τους Δήμητρα Γαλάνη, Φοίβο Δεληβοριά και Word of Mouth.
Τι ετοιμάζεις για την συναυλία στον Σταυρό; Ποιες θα είναι οι εκπλήξεις; Είναι μια βραδιά που περιμένω πώς και πώς για πολλούς και διάφορους λόγους. Ένας χρόνος μετά την κυκλοφορία του “Vintage”, ένας χρόνος μετά την απίστευτη εμπειρίας του Παλλάς, μια μεγάλη γιορτή με φίλους και συνεργάτες, ανανεωμένο πρόγραμμα και εκπλήξεις που δεν μπορώ να αποκαλύψω.
Πώς αναμετράται κανείς με τους μουσικούς του ήρωες; Αν το δεις σαν αναμέτρηση έχεις χάσει απο χέρι. Δεν υπάρχει πάλη, δεν υπάρχει βία, μόνο μια σιωπηρή αίσθηση συνεργασίας μέσα από τη γλώσσα της μουσικής που δεν γνωρίζει χρόνο, όρια, περιορισμούς.
Ποια είναι η σχέση σου με τη νοσταλγία; Νεότερος ήμουν ένας πολύ νοσταλγικός άνθρωπος, σχεδόν ζούσα στο παρελθόν. Ακόμα και σε παρελθόντα που δεν είχα ζήσει. Τώρα νομίζω βιώνω μόνο το δεύτερο, κι αυτή η αίσθηση ήταν συνεχώς παρούσα κατά τη δημιουργία του “Vintage”. Η αίσθηση της νοσταλγίας στιγμών ή εποχών που δεν έχεις στην ουσία ζήσει είναι μια αίσθηση πολυ παράξενη, σχεδόν μεταφυσική.
Tι σημαίνει η έκδοση του βινυλίου μέσα σε μια εποχή που έχει τελειώσει το σιντί; Το βινύλιο το αγαπούσα πάντα σαν φορμάτ, γιατί το έζησα. Παρόλο που στη χώρα μας δεν δείχνει ιδιαίτερα ζωντανό, αλλού υπάρχουν καταστήματα που εμπορεύονται μόνο βινύλιο και αυτό μου αρέσει πολύ αισθητικά. Γιατί αυτό είναι το μεγάλο συν του βινυλίου που δεν νικήθηκε ποτέ: το αισθητικό. Χαίρομαι γι’ αυτή την κυκλοφορία ιδιαίτερα γιατί θα βγει στα δυο αγαπημένα μου φορμάτ. Βινύλιο και mp3.
Πόσο περιοριστική είναι για ένα μουσικό αυτή ακριβώς η εποχή του free downloading και πόσο σημαντικός γίνεται ο ρόλος των συναυλιών; Δεν νομίζω ότι μιλάμε για περιορισμό. Τουλάχιστον εγώ δεν το αισθάνομαι έτσι το όλο πράγμα. Ζούμε μια τρομερά σημαντική εποχή στη μουσική, το κλείσιμο ενός κύκλου που κράτησε έναν αιώνα. Από τις πρώτες πειραματικές ηχογραφήσεις μέχρι την υψηλή πιστότητα του ψηφιακού ήχου. Από τις mono ηχογραφήσεις στους υπολογιστές και τα ψηφιακά στούντιο. Η ίδια η «τελειότητα» του ήχου που κατέκτησε η τεχνολογία, γυρίζει μπούμερανγκ και καταργεί τον εαυτό της. Τώρα ο καθένας μπορεί να κάνει ένα δίσκο στο σπίτι του, να τον κυκλοφορήσει όπως θέλει, αλλά χάνεται στο πλήθος των ανθρώπων που κάνουν το ίδιο. Κι έτσι βγαίνει να παίξει live, αναμετράται στα ίσια με όλους τους άλλους και τελικά ξαναγυρνάμε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, όπου τα πράγματα και οι μουσική(οί) κρίνονταν έξω στο δρόμο, στην πραγματική τους, ουσιαστική μορφή: το live. Τώρα πια οι ηχογραφήσεις θα αποτελούν αναμνηστικά των συναυλιών. Και προσωπικά αυτό μου αρέσει πολύ.
Μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα συνεχιστούν τα tomorrow’s parties σε μια εποχή καθολικής κατάθλιψης; Σίγουρα. Τα καλύτερα έρχονται. Απλά θα έχουν καινούργιο πρόσωπο και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να το δούμε και να το δεχτούμε.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ, Κεντρική σκηνή Φραντζή & Θαρύπου 37, Νέος Κόσμος, 210 9226.975. Έναρξη 21.30. Eίσοδος € 15 με ποτό. Στις 11/4.
